Print this page
Τετάρτη, 06 Οκτωβρίου 2021 21:00

Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…

Written by 

Power pop - Μέρος 7ο

 D. L. Byron

Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy

Ο D.L. Byron γεννήθηκε στο New Jersey και τον γοήτευσαν από παιδί οι Beatles, οι Byrds και ο Bob Dylan, έγραφε ποιήματα από μικρός (είχε κερδίσει και βραβεία) και δούλεψε για ένα διάστημα στο δισκάδικο Colony Record shop (που στεγαζόταν στο ισόγειο του διάσημου για την μουσική βιομηχανία Brill Building στη Νέα Υόρκη). Εκεί τον γνώρισε ο Clive Davis και τον έκλεισε στην Arista το 1979, θεωρώντας τον την Αμερικάνικη απάντηση στους Elvis Costello και Graham Parker. Δεν είχε όμως καμμία απολύτως σχέση με αυτούς, καθόσον η ψύχωσή του με το Αμερικάνικο ροκ εντ ρολ και τα έξυπνα πανκ μπολιάσματα που εμφύσησε στη μουσική του τον έκαναν αμέσως να ξεχωρίσει από το σωρό της «εύπεπτης» Αμερικάνικης ποπ των σέβεντις, αποκλείοντας οποιαδήποτε ανάμιξη άλλου στο έργο του και χρίζοντάς τον ως έναν μοναδικό Power Pop Pioneer!! Η αιτία που διέλυσε την συνεργασία του με την Arista ήταν ένα τραγούδι, αλλά γι’ αυτό θα πούμε περισσότερα στο τελευταίο μέρος του αφιερώματός μας.

Τραγουδούσε έχοντας ψύχωση με τον Elvis Presley (πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;). Οι συνθέσεις του ήταν εξαιρετικές με φοβερές κιθάρες και ασύλληπτες ενορχηστρώσεις, αντλώντας θέματα από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής σε σύντομα κομμάτια γεμάτα ορμή, δύναμη και διάθεση για χορό. Βασίστηκε στην κληρονομιά των Eagles κυρίως, αλλά καταφέρνει και δίνει την δική του φρεσκάδα και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, οι οποίες δυστυχώς δεν έγιναν πράξη ποτέ. Το μόνο που μας άφησε ήταν ετούτο το καταπληκτικό άλμπουμ:

This Day And Age (1980)

 Tracklist: Listen To The Hearbeat - 21st Century Man - Big Boys - Get With It - Love In Motion - No Romance, No Weekend, No Love - Am I Falling In Love Again – Lorryanne – Today - Backstage Girl.

 [Arista ‎– AB 4258]

Παραγωγή : Jimmy Iovine, Jon Small

Ένα άψογο δείγμα του Αμερικάνικού (καλού) ροκ της εποχής εκείνης που κακώς δεν προχώρησε παραπέρα, με κομμάτια το ένα καλύτερο από το άλλο και ιδανικό για να παιχτεί ολόκληρο σε ένα εφηβικό πάρτυ της εποχής!

Το πόσο πολύ τον έχει επηρεάσει ο Εlvis φαίνεται ολοκάθαρα στο Love In Motion, όπου ντύνει τους λαρυγγισμούς του με μελωμένες αρμονίες και ένα δυνατό και λιτό σόλο στην κιθάρα, και στο Listen To The Hearbeat, όπου μόλις για 1'40'' ακούμε τον «βασιλιά» σε μια πάνκ μπάντα και ωραίο σόλο που μαγεύει και ήταν το μόνο του τοπ 40.

Στον δίσκο τον συνοδεύει η μπάντα του Billy Joel και γι' αυτό το No Romance, No Weekend, No Love είναι ένα κομμάτι κομμένο και ραμμένο γι' αυτόν, αλλά ο φίλος μας το λέει πολύ πιο γρήγορα απ' αυτόν…

Πιο πάνω είπαμε ότι δεν έκρυψε την επιρροή των Eagles πάνω του. Λογικό λοιπόν οι κάντρυ αρμονίες του Am I Falling In Love Again να θυμίζουν πολύ τους Καλιφορνέζους σουπερσταρς, αλλά είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι που βαδίζει στο ρυθμό του Ticket to Ride των Beatles και μ' ένα σόλο από κάτω που δένει υπέροχα, ενώ το Lorryanne, όπου εκφράζει το παράπονο για το κέρατο που έφαγε ηχεί σαν να παίζουν οι Eagles λίγο γρηγορότερα από ότι τους έχουμε συνηθίσει σε ένα εξαιρετικό Power Pop κομμάτι.

Δυσκολεύτηκα πολύ να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι γιατί, όπως είπα, όλα είναι εξίσου ξεχωριστά. Απλά λοιπόν αυτά που άκουσα πιο πολύ από τ' άλλα είναι το 21st Century Man με πανκ κραυγές, ωραίες αρμονίες και πολύ καλό «στροβιλιστό» σόλο (ο κιθαρίστας «δίνει ρέστα» σε όλο τον δίσκο), το πεντάλεπτο Big Boys που θυμίζει πολύ Tom Petty (λογικό, αφού ο παραγωγός Jimmy Iovine δούλεψε και μαζί του) και φέρνει λίγο στο Games People Play των Alan Parsons Project κλέβοντας από εκεί το βασικό ριφ (ή μήπως έγινε το αντίθετο;), το εξαιρετικό Get With It ένα αρχέτυπο για να αντιγράψουν όλοι οι διάσημοι του FM ροκ (Journey, REO Speedwagon κλπ.) και ο Power Pop επίλογος Backstage Girl όπου τραγουδάει «μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν» χωρίς να το έχει καλά – καλά συνειδητοποιήσει ότι «τον παίρνει κι αυτόν η μπάλα», δείχνοντάς μας όμως για τελευταία φορά πόσο καλή φωνή έχει…

Ένας μοναχικός σταυροφόρος της Power Pop που κάηκε γρήγορα, αφού ευτυχώς μας άφησε τούτο το υπέροχο άλμπουμ, με το εξώφυλλο της Katrinka Blickle να τον απεικονίζει μαυροντυμένο να κραδαίνει μια δωδεκάχορδη με οβάλ σώμα σε ένα μαύρο φόντο με ένα εξωγήινο πορφυρό δειλινό πίσω του και στο κάτω μέρος να διακρίνουμε έκπληκτοι ένα… καρδιογράφημα (!). Για μένα, θα μπορούσε να ρίξει από την κορυφή τους Styx και τους Journey αν είχε κατάλληλο airplay, πλην όμως παρ' ότι προωθήθηκε πλήρως σε τουρνέ του D. L. Byron με τους Bob Seger και Boomtown Rats δεν γνώρισε επιτυχία στα τσαρτς της εποχής. Έκτοτε ο Βύρωνας αποτραβήχτηκε στη μοναξιά του και στην πρέζα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έβγαλε τίποτε καινούργιο, παρ' ότι είχε μεγάλο ταλέντο και δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει ασταμάτητα και να δίνει τραγούδια του σε άλλους.

Αυτή ήταν η Power Pop τότε και δυστυχώς χάθηκε και δεν ξαναγύρισε ποτέ…

(***½)

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

 

 

Ανατρέξτε στα άλλα μέρη του αφιερώματος:

 

Power Pop (Μέρος 1ο) - Raspberries: Οι «σταθμάρχες» της Power pop

 

Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie

 

Power Pop (Μέρος 3ο) - The Rubinoos: Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια

 

Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες

 

Power Pop (Μέρος 5ο) - The Jags: Πανκ ή Ποπ τελικά;

 

Power Pop (Μέρος 6ο) - Τhe Boys: Οι Πάνκ Λόρδοι

 

Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…

 

Power Pop (Μέρος 9ο) - The Records - Pop will eat itself…

 

Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…

 

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Ο Γιώργος Δ. Δημόπουλος μετά από 35 χρόνια οπτικοακουστικής και έντυπης ενασχόλησης με την μουσική, στούμπωσε και εξερράγη ο ροκ γραφιάς (=θάψιμο με το καντάρι) που έκρυβε μέσα του, από τότε που άκουσε Birthday Party για πρώτη φορά του κόπηκ΄ η αναπνοή και έκτοτε υποστηρίζεται μηχανικά (σαν τον Darth Vader), λατρεύει και επαινεί την Θήβα όπου ζει και εργάζεται(..) και ταυτόχρονα την μισεί και την χλευάζει ανά την γη (τέτοια μαζόχα!!), πιστεύει στον Βάζελο και στα πιτόγυρα και αρνείται να δεχτεί ότι υπάρχει μουσική από το 1993 και δώθε (ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙΙΙΙΙ!!!!).

Latest from Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Related items