Αν ήταν χάλια το 2020, πού να βλέπατε το 2021! Α, κι εσείς εκεί ήσαστε;; Όσο οι εξελίξεις για την ανθρωπότητα συνεχίζουν πέρα από κάθε πρότερη δυστοπική φαντασία, στη μουσική δεν ήταν καθόλου κακή χρονιά. Ίσα ίσα που είχαμε αρκετές σημαντικές κυκλοφορίες, με ή χωρίς την επιρροή της πανδημίας. Οι συντάκτες του Soundgaze μπαίνουν ξανά στα δύσκολα και επιλέγουν μόνο 10 άλμπουμ της εγχώριας και διεθνούς παραγωγής.
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
10. Motorpsycho - Kingdom of Oblivion
9. Halocraft - A Mother To Scare Away The Darkness
8. Λάμδα - ΤΡΙΑ
7. Arab Strap - As Days Get Dark
6. Mogwai - As the Love Continues
5. John Carpenter - Lost Themes III: Alive After Death
4. Fucked Up - Year of the Horse
3. Godspeed You! Black Emperor - G_d's Pee at State's End!
2. Mastodon - Hushed and Grim
1. Perturbator - Lustful Sacraments
Μιχάλης Κουρής
10. Rosey Blue - Swans
Ατμόσφαιρα '60s-'70s, flower power, ειλικρινές συναίσθημα, μία τραγουδοποιός στην πρώτη της προσωπική της έκθεση που γουστάρει 101% αυτά που γράφει και αυτό βγαίνει προς τα έξω, μια μαγευτική φωνή, ένας δίσκος χωρίς υπερβολές και εντυπωσιασμούς καταδικασμένο να στριφογυρνάει συνεχώς στο πικάπ.
9. Iron Maiden - Senjutsu
Άργησε να με πιάσει, αλλά έκτοτε δεν με άφησε. Η ύστερη εποχή των Iron Maiden έχει τη δική της μαγεία.
8. Mdou Moctar - Afrique Victime
Τουαρέγκ guitar hero φρεσκάρει το rock στο πρώτο του άλμπουμ σε πολυεθνική. Ίσως το πιο συναρπαστικό άκουσμα της χρονιάς.
7. Ulver - Hexahedron: Live at Henie Onstad Kunstsenter
Live λέγεται και συνήθως αυτά δεν μπαίνουν σε λίστες, όταν όμως έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ασκήσεις ύφους στο δρόμο για το Flowers Of Evil, γιατί να μην το επιλέξουμε;
6. Halsey - If I Can't Have Love, I Want Power
Το "τυράκι" ήταν η ενεργός συμμετοχή των Reznor/Ross στην παραγωγή - και ευτυχώς, διότι αλλιώς μπορεί να έχανα ένα εξαιρετικό άλμπουμ με καθαρά ποπ προσανατολισμό, που αποδέχεται το σκοτάδι του και παραδίδει και κάποια πολύ δυνατά τραγούδια στην πορεία.
5. Mogwai - As The Love Continues
Ο καλύτερος δίσκος των έτσι κι αλλιώς σταθερών Mogwai εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον.
4. Black Country, New Road - For The First Time
Πρωτάρηδες, νέοι, νιούφηδες, ψαράδες - ναι σε όλα, αλλά οι Black Country, New Road μας έβαλαν τα γυαλιά με το ασύλληπτο ντεμπούτο τους, το οποίο αντλεί επιρροές από όπου μπορεί. Τεράστια ελπίδα για το μέλλον, φτύστε τους να μην τους ματιάσουμε.
3. black midi - Cavalcade
Θαυματουργοί οι πιτσιρικάδες, με δύο άλμπουμ που βάζουν κάτω τη μισή ιστορία της prog/pop/rock/alternative/πείτε-την-όπως-θέλετε μουσικής και εκκρίνουν το απόσταγμα κάθε φορά με άλλους όρους. Πού θα φτάσουν άραγε;
2. Low - HEY WHAT
Δεν περίμενα, ομολογώ, να ξεπεραστεί τόσο εύκολα το Double Negative. Ακολουθώντας την ίδια συνταγή και με σημαία την συντριβή και την αποσύνθεση, οι Low χάνουν οριακά στο νήμα την πρώτη θέση στη λίστα μου.
1. Turnstile - Glow On
Hardcore το λένε και τελικά δεν είναι τόσο απλό. Οι Turnstile έφτιαξαν ένα άλμπουμ σε ένα είδος μάλλον κορεσμένο, αλλά το πάντρεψαν με "εξωσχολικά" στοιχεία και, κυρίως, με κομμάτια που μένουν κολλημένα στο μυαλό. Θα είναι το μεγάλο τους breakthrough.
Τάκης Κρεμμυδιώτης
10. Deafheaven - Infinite Granite
Στο σταυροδρόμι για το black metal και το shoegaze ανέκαθεν έπαιρνα τη δεύτερη κατεύθυνση. Όταν όμως αυτά τα δύο συνυπάρχουν σε μονόδρομο, δε με χαλάει καθόλου.
9. Dry Cleaning - New Long Leg
Το μαγικό παρελθόν ξυπνά, φέρνοντας τη 4AD, το Bristol και τον John Parish. Κι αυτός μας συστήνει το κουαρτέτο των Dry Cleaning, που έχει ως καλύτερο όργανο τη φλεγματική φωνή της Florence Shaw.
8. Badbadnotgood - Talk Memory
Ο πέμπτος τους δίσκος ήρθε ύστερα από πέντε χρόνια και δεν είναι με τίποτα ο καλύτερός τους. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι εξαιρετικός!
7. Black Country, New Road - For the First Time
Εύπεπτο δεν το λες με τίποτα στο 2021. Πότε όμως η jazz (rock) ήταν για τους πολλούς; Τι λέτε; Θα μπορούσαν να γίνουν οι Soft Machine της γενιάς τους;
6. The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore
Μπορεί να μην ξέρω πού μένει, αλλά για ευνόητους λόγους ό,τι κι αν κάνει ο Adam Granduciel μοιάζει πολύ κοντινό.
5. Wolf Alice - Blue Weekend
Οι δίσκοι (και η τέχνη γενικότερα) που έχουν να κάνουν με την «ενηλικίωση», συνήθως μου είναι από αδιάφοροι έως εκνευριστικοί. Αυτός όμως «δεν παίζεται»…
4. Low - HEY WHAT
Προφανώς θα ήμουν βλάσφημος, αν έλεγα ότι η αποχώρηση του Steve Garrington έκανε καλό. Έλα όμως που, από την άλλη, η Mimi και ο Alan είχαν να ακουστούν τόσο ζωντανοί από το “The Great Destroyer”…
3. Mogwai - As the Love Continues
Αληθινά εξαιρετικό και μεγαλειώδες, όχι ακριβώς εφάμιλλο των τριών πρώτων δίσκων, αλλά μονάχα μια ανάσα παρακάτω.
2. Halocraft - A Mother to Scare Away the Darkness
Δε θυμάμαι από πότε είχα να ακούσω ένα δίσκο τόσες πολλές συνεχόμενες φορές και η μουσική του να μην ξεκολλάει με τίποτα από μέσα μου.
1. Godspeed You! Black Emperor - G_d's Pee AT STATE'S END!
Τι όμορφο να διαπιστώνει κανείς, πάνω που το ‘χε ξεχάσει, ότι κάπου παραδίπλα η ελπίδα ακόμα ανασαίνει.
