Τετάρτη, 13 Ιουλίου 2022 21:00

17+1 κομμάτια που πρέπει να ακούγονται σε κάθε συναυλία των Iron Maiden

Written by 

Για αρκετούς οπαδούς του μεταλλικού ήχου, πλησιάζει η σημαντικότερη μέρα του χρόνου: το Σάββατο 16/7 οι Iron Maiden επιστρέφουν στην Ελλάδα. Αυτήν την στιγμή και χάρη στη διάδοση του internet, υπάρχει η δυνατότητα να δούμε ποια κομμάτια θα παρουσιαστούν στη συναυλία, καθώς σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή το setlst παραμένει σε γενικές γραμμές σταθερό. Όμως ο καθείς επιθυμεί να ακούσει κάποια συγκεκριμένα κομμάτια. Εμείς είπαμε να το κάνουμε λίγο πιο απαιτητικό: επιλέγουμε ένα κομμάτι από κάθε studio album - συν έναν μπαλαντέρ που θα δείτε στο τέλος και υπάρχει λόγος που μπήκε σε αυτήν την περίοπτη θέση - όχι απαραίτητα το αγαπημένο μας από κάθε δίσκο, αλλά κάποιο το οποίο έχει λόγο που δεν θα πρέπει να λείψει ποτέ από ένα setlist. Εκεί υπερέχουν οι φαντασιακές λίστες: μπορείς να κάνεις ό,τι επιθυμείς...

 

17. Darkest Hour (Senjutsu)

Γιατί διαλέγουμε κομμάτι αργών ταχυτήτων από τον τελευταίο εξαιρετικό άλμπουμ; Διότι εδώ έχουμε ένα φανταστικό ριφάκι εκκίνησης και ένα εκπληκτικό σόλο κιθάρας από τον Adrian Smith, ο οποίος σαν να έχεις ξανανιώσει στο άλμπουμ και έχει γράψει μερικά από τα ωραιότερα σόλο που έχει παίξει ποτέ. Χωρίς καμία υπερβολή.

 

16. If Eternity Should Fail (The Book Of Souls)

Όταν ο καλύτερός σου δίσκος εδώ και χρόνια (μέχρι τον επόμενο) ξεκινάει με αυτό το κομμάτι, ξέρεις πως το τοποθετείται απευθείας σε κεντρικά σημεία στην καρδιά σου.

 

15. Mother Of Mercy (The Final Frontier)

Κάπως αδικημένος αυτός ο δίσκος καθώς δεν είναι τόσο κακός τελικά όσο λέγαμε εκείνη την περίοδο, αλλά όσο μιλάμε για τους Iron Maiden, ο πήχης βρίσκεται πολύ ψηλά και οτιδήποτε δεν τον υπερβαίνει καταλήγει να θεωρείται “μέτριο”. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι άκρως συναυλιακό και έχει πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη.

 

14. The Pilgrim (A Matter Of Life And Death)

Άλλο ένα άκρως συναυλιακό κομμάτι από έναν δίσκο που εκείνη την εποχή είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά σχεδόν ολόκληρο - και μπράβο τους. Με το καλημέρα σε βάζει στο κλίμα για να σηκώσεις τη γροθιά ψηλά και να συνοδεύσεις με την γκαριδοφωνάρα σου (δεν κρίνουμε) την κιθαριστική δισολία.

 

13. No More Lies (Dance Of Death)

Τελειώσανε τα ψέματα: όσο άθλιο είναι το εξώφυλλο αυτού του άλμπουμ (πραγματικά, αν είναι δυνατόν…), τόσο δυνατός είναι ως δίσκος. Το No More Lies διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά των μακροσκελών επών της νεότερης περιόδου των Maiden, πακέτο με ένα σύντομο συναυλιακό ρεφρέν.

 

12. Dream Of Mirrors (Brave New World)

Ήσασταν κι εσείς “εκεί” στον θρίαμβο της επανένωσης του Brave New World; Τότε θα θυμάστε πως το Dream Of Mirrors μας είχε αφήσει όλους σύξυλους, περισσότερο και από το επίσης υπέροχο Ghost Of The Navigator. Άγνωστο γιατί αγνοείται σταθερά από το 2002 στα σετ των Maiden…

 

11. The Clansman (Virtual XI)

Εντάξει αυτό το παίζουν ήδη συνέχεια και δικαίως είναι το μόνο που έχει διασωθεί συναυλιακά από αυτό το άλμπουμ. Παρότι δεν αρέσει γενικώς ο δίσκος αυτός, προσωπικά θυμάμαι πως η συναυλία τους στο Λυκαβηττό με αφορμή την κυκλοφορία του ήταν εκπληκτική. “Freedom” λοιπόν, με τις γροθιές ψηλά.

 

10. Fortunes Of War (The X-Factor)

Το ακούσαμε στην περιοδεία για το άλμπουμ και μετά.. σιγή. Ένα από τα ωραιότερα και ρυθμικότερα epics του Harris στο X-Factor, αξίζει να ακούγεται σε κάθε συναυλία.

 

9. Afraid To Shoot Strangers (Fear Of The Dark)

Εδώ γινόμαστε λίγο αιρετικοί και δεν διαλέγουμε το, επικό βεβαίως, ομώνυμο κομμάτι, αλλά κάποιος πρέπει να το πει: πώς ένας τέτοιος ύμνος δεν έχει βρει μόνιμη θέση στα σετ των Maiden εδώ και 20+ χρόνια; Πάλι καλά που το έπαιξαν στο επετειακό tour Maiden England…

 

8. No Prayer For The Dying (No Prayer For The Dying)

Θεωρούμενο τότε ως το λιγότερο καλό άλμπουμ των Iron Maiden, έβγαλε κάποια hits (το εξής ένα), αλλά τα περισσότερα κομμάτια του αγνοήθηκαν έκτοτε (“δικαίως” θα πείτε). Το ομώνυμο του δίσκου περιέχει υπέροχες μελωδίες και μία έξαρση στο τέλος που χρειαζόμαστε στη συναυλιακή ζωή μας.

 

7. The Evil That Men Do (Seventh Son Of A Seventh Son)

Οτιδήποτε και να διαλέξουμε μέσα από αυτό το αριστούργημα είμαστε μέσα, αλλά εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με ένα φοβερά διαχρονικό ρεφρέν, οπότε αφήνω απ΄έξω πολλά υπεραγαπημένα για να διαλέξω αυτό.

 

6. Wasted Years (Somewhere In Time)

Εφόσον απομυθοποιήσαμε (και καλά) το Alexander The Great, προσωπικά θα ήθελα μάλλον περισσότερο τα underdogs Stranger In A Strange Land και Sea Of Madness, αλλά πρέπει να αναγνωρίσω πως το Wasted Years έχει γραφτεί ειδικά για να παίζεται σε αχανείς αρένες και πολυπληθή κοινωνικά events.

 

5. Rime of the Ancient Mariner (Powerslave)

Από δίσκους δεκάρια η επιλογή είναι τόσο μα τόσο δύσκολη…αν και το Aces High είναι πλέον παγιωμένο στα πρόσφατα χρόνια, δεν μπορώ να ξεχάσω τη φορά που άκουσα ζωντανά πλήρες σκηνικών και εφέ τριξίματος αμπαριων το συγκεκριμένο κομμάτι…

 

4. Where Eagles Dare (Piece Of Mind)

Εντάξει, αρκετά με το Trooper… Επίδειξη δύναμης στην εισαγωγή και γενικώς από τον τότε νεοεισελθόντα McBrain, φωνητικά αξιώσεων από τον Dickinson, μία όχι τόσο χαρακτηριστική σύνθεση Harris, αξέχαστη μεγαλειώδης live εκτέλεση το ‘18.

 

3. Hallowed Be Thy Name (The Number Of The Beast)

Τα λόγια περιττεύουν: Έπος επών, άσμα ασμάτων, δεν πρέπει να λείπει από κανένα setlist κανενός συγκροτήματος ever.

 

2. Purgatory (Killers)

Λίγο πιο δυναμικό ίσως σε σχέση με τις ταχύτητες των τελευταίων ετών, αλλά τα αγόρια μας είναι fit, όπως μας διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία - είμαι σίγουρος πως το “έχουν”. Διαθέτει επίσης αυτό το ακαταμάχητο sing-along επαναλαμβανόμενο μοτίβο

 

1. Phantom Of The Opera (Iron Maiden)

Το πρώτο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι της δισκογραφίας των Iron Maiden απέχει παρασάγγας από τα υπόλοιπα αντίστοιχα που ακολούθησαν, καθώς ακόμη δεν υπήρχε το προσχέδιο του Hallowed… που θα ακολουθούταν κατά κανόνα μετέπειτα. Oι fans της εποχής Di Anno κλίνουν το γόνυ ταπεινα μπροστά του.

 

+1: Reach Out (Wasted Years single b-side )

Όχι, δεν θα βάλουμε εδώ το Alexander The Great, τουλάχιστον όχι με την έννοια του μονιμοποιημένου (αλλά ας το ακούσουμε μία φορά, κακό δεν κάνει). Εδώ τραγουδάει ο Adrian Smith (με δεύτερα φωνητικά από Dickinson) σε δική του σύνθεση και, πέραν της προσωπικής αδυναμίας στο συγκεκριμένο άτομο, ας παραδεχτούμε πως πρόκειται περί χιτάρας που θα έκανε τον Phil Lynott υπερήφανο για την σπορά του.

 

Ιδού και η Spotify playlist για να ακούσουμε πώς θα λειτουργούσε όντως αυτό το σετλίστ:


Μιχάλης Κουρής

 

 

Για τον Μιχάλη Κουρή καλύτερα από οποιονδήποτε μιλάνε τα σημειώματα στο ψυγείο του: "Δεν πεινάω δεν πεινάω" "Να έρχεσαι κάθε πέντε λεπτά να με βλέπεις" "Μην πίνεις άλλο" "Δεν μπορείς να πας σε όλα τα live". Ακούει τα πάντα και δεν εννοεί "ακούω ραδιόφωνο" - στον ελεύθερό του χρόνο είναι αφουγκραστής των συμπαθών ζώων σε ζωολογικό κήπο του εξωτερικού που εύλογα επιθυμεί να παραμείνει μυστικός.

Website: www.soundgaze.gr
Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα