Τρίτη, 26 Ιουλίου 2022 13:20

Αφιέρωμα: Budgie - They should Waived the Rules…

Written by 

 Budgie

They should Waived the Rules…

 

Ο μικροσκοπικός και πανέμορφος για την πολυχρωμία των φτερών του παπαγάλος Βudgerigar, ευρύτερα γνωστός και ως Budgie είναι ένα αξιολάτρευτο πτηνό που ευδοκιμεί κυρίως στην Αυστραλία και η εξυπνάδα του το έχει καταστήσει τρίτο πιο δημοφιλές κατοικίδιο μετά το σκύλο και τη γάτα. Ένας τέτοιος θα είχε γοητέψει τους Burke Shelley (φωνή & μπάσο), Tony Bourge (κιθάρα) και Ray Philips (τύμπανα) τόσο πολύ ώστε να δώσουν τ΄ όνομά του στο συγκρότημα που σχημάτισαν στο Cardiff της Ουαλίας το 1967. Βέβαια αυτό που έπαιζαν θα έκανε όλα τα πτηνά γύρω τους να...πετάξουν φοβισμένα μακριά καθόσον θεωρούνται σαν μία από τις πρώτες heavy metal μπάντες με σημαντική επιρροή στο New Wave of British Heavy Metal και όχι μόνο.

Και την εξήγηση γι΄ αυτό την έδωσε ο Shelley: «…Μου άρεσε η ιδέα να παίζουμε θορυβώδες heavy rock αλλά να αποκαλούμε τους εαυτούς μας με κάτι το οποίο είναι διαμετρικά αντίθετο στη μουσική μας», εξ ου και ο παπαγάλος που συναντάμε σε αρκετά εξώφυλλα των δίσκων τους (ειρήσθω εν παρόδω τρεις τέτοιοι κοσμούν και το εξώφυλλο του λάιβ Beyond The Sunset των Rain Parade).

(Από αριστερά: Ray Philips, Burke Shelley και Tony Bourge.)

Οι Budgie δεν έφθασαν ποτέ την εμπορική επιτυχία των Black Sabbath, Led Zeppelin, Deep Purple αλλά άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία του Rock. Η επίδρασή τους σε άλλες μπάντες υπερτερούσε των πωλήσεών τους. Με ρίζες στα blues και progressive κατά τόπους προσανατολισμό, που επέδρασε στη μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών τους τα πρώτα χρόνια, οι Ουαλοί υπήρξαν από τις πλέον heavy και πρωτοπόρες σε αυτόν τον τομέα μπάντες της δεκαετίας του '70, περνώντας πολλές φορές τα όρια της μουσικής που κατόπιν θα χαρακτηρίζονταν ως metal. Οι ιδιότροποι/περίεργοι στίχοι των τραγουδιών τους εμπνευσμένοι (στην πρώτη τους περίοδο τουλάχιστον) από τα τρομολαγνικά παραμύθια των Black Sabbath ξεχώριζαν αμέσως και ήταν και οι τρεις τους ασύλληπτοι στο παίξιμό τους, πλην των φωνητικών του γυαλάκια Shelley που εκεί έπασχαν σοβαρά (τα φάλτσα του ήταν ασύλληπτα)! Ξεκίνησαν επεξεργαζόμενοι τα μπλούζ όπως οι Cream, οι Sabbath και οι Zeppelin (που δύσκολα ξέφυγαν από την παγίδα των κλώνων των τελευταίων…) μόνο που αρνιόνταν να προχωρήσουν παρακάτω… Μου πήραν τα αυτιά πάντως γι΄ αυτό να είστε σίγουροι!!

Και αν νομίζετε ότι τα παραπάνω είναι υπερβολικά, μην τολμήσετε να το πείτε αυτό μπροστά στους Iron Maiden, Van Halen, Soundgarden και κυρίως τους Metallica:



1.) Budgie (1971)

Track listing: Guts - Everything in My Heart - The Author - Nude Disintegrating Parachutist Woman - Rape of the Locks - All Night Petrol - You and I - Homicidal Suicidal’.

[Kapp/MCA MAPS 4959]

Παραγωγή : Rodger Bain

Όταν ο παραγωγός έχει πελάτες και τους παντοδύναμους τότε Sabbath είναι αναπόφευκτο ο δίσκος να «γείρει» προς αυτούς. «Μπατάρει» όμως επικίνδυνα στο Guts και στο εξάλεπτο Rape of the Locks. Η ασήκωτη ρυθμ σέξιον και οι δεκάκιλες κιθάρες σώζουν κάπως την κατάσταση στο οκτάλεπτο Nude Disintegrating Parachutist Woman (και τι τίτλος…) με το ριφ βασισμένο στο μπάσο όπου αμέσως καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με δεξιοτέχνες του εγγλέζικου χαρντ ροκ!! Γι΄ αυτό και οι πενιές του Bourge που κοσμούν το All Night Petrol είναι Iommiκές τόσο, που εάν τις άκουγε ο μουστακαλής αριστερόχειρας θα χαμογελούσε πονηρά ή… θα έσπευδε στον δικηγόρο του!! Οι ίδιοι μεταλλικοί σίφουνες ξεριζώνουν συθέμελα το εξάλεπτο Homicidal Suicidal που διασκευάστηκε από τους Soundgarden (γιατί το grunge κάθε άλλο παρά μόνο του δημιουργήθηκε).

Αυτό που μας ξαφνιάζει είναι οι… μπαλάντες(!) Everything in My Heart και You and I που φιλοξενεί και το μοναδικό mellotron του δίσκου παιγμένο από τον Shelley που δεν αποτελούν παρά ένα άσχετο διάλειμμα πριν ξαναρχίσουν οι κλαγγές. Αυτή η παράδοση θα συνεχιστεί και δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε γιατί… Απομένει το εξάλεπτο The Author που θυμίζει επικίνδυνα το Bring it on Home του δευτέρου Zep, αλλά η νόσος τους δεν έχει εξαπλωθεί ακόμα.

Στο εξώφυλλο του David Sparling ντεμπουτάρει και ο παπαγάλος / νονός τους με ανθρώπινο σώμα ντυμένο χρυσοποίκιλτα να καβαλάει ένα άλογο μέσα σε ροζ σύννεφα.

Ένας μέτριος δίσκος στον συρμό των power trios της εποχής που στέκεται όμως με δικά τους κομμάτια και όχι με διασκευές (για πρώτο άλμπουμ).

(**)

 

2.) Squawk (1972)

Track listing: Whiskey River - Rocking Man - Rolling Home Again - Make Me Happy - Hot as a Docker's Armpit - Drugstore Woman – Bottled - Young Is a World – Stranded.

[Kapp/MCA MCF 2502]

Παραγωγή : Rodger Bain

Έπρεπε να περάσει και αυτός ο δίσκος (που έγινε ο πρώτος τους… χρυσός!) για να καταλάβουν ότι ο Bain συνέχιζε στο ίδιο βιολί και έσπευδε να τους μεταμορφώσει σε μια καρικατούρα των Sabbath; Και τέτοιο ήταν το «δόντι» του αρχηγού Shelley που απαγόρευε διά ροπάλου κάθε ενδεχόμενο να βρεθεί άλλος ικανότερος να πει τα τραγούδια τους; Θλιβερό και πάλι το αποτέλεσμα παρότι η κιθάρα του Bourge εξακολουθεί να κεντάει εδώ, ειδικά στην ινστρουμένταλ επίδειξη slide και πολύ καλή μάλιστα Bottled (εξ ου και ο τίτλος), στο εξάλεπτο Hot as a Docker's Armpit που αποκαλύπτει τα πρώτα ψήγματα του Βρετανικού μεταλλουργικού βόρβορου που θα μας βασάνιζε λίγα χρόνια αργότερα και στο ίδιας διάρκειας Stranded. Ξεχωρίζει και εδώ το εξώφυλλο του θρυλικού πια Roger Dean με ένα αεροσκάφος με ρύγχος πουλιού (σαν το Concorde που θέριζε κείνα τα χρόνια) να κατευθύνεται ολοταχώς προς τα κάτω. Ομολογώ πάντως ότι δεν ήταν αντάξιο της αξίας του καλλιτέχνη, όπως ας πούμε το επόμενο. 

Κατά τα λοιπά τα ίδια και χειρότερα με τον προηγούμενό τους, κάτι που τους έφερε και σε ρήξη με τον παραγωγό τους γιατί από δω και μπρος θα έπαιρναν στα χέρια τους και την παραγωγή των δίσκων τους. Καλό ή κακό; Θα δούμε…

(**)

 

3.) Never Turn Your Back on a Friend (1973)


Track listing: Breadfan- Baby, Please Don't Go - You Know I'll Always Love You - You're the Biggest Thing Since Powdered Milk - In the Grip of a Tyrefitter's Hand - Riding My Nightmare – Parents.

[MCA MDKS 8010]

Παραγωγή : Budgie

Το εξώφυλλο – αριστούργημα του Roger Dean μαγεύει αυτή τη φορά με έναν μεσαιωνικό καουμπόη με σπαθί να έχει πιάσει στο λάσο του τον πελώριο παπαγάλο και να προσπαθεί να τον φέρει βόλτα σε ένα ονειρικό φόντο. Κατά δεύτερον κάτι αρχίζει να κινείται εδώ με μεγάλης διάρκειας κομμάτια (μην ξεχνάμε το έτος που βρισκόμαστε…) όπως το εξάλεπτο In the Grip of a Tyrefitter's Hand με ευρηματικά ριφ που θα μετουσιωθούν περίφημα σε λίγα χρόνια από τους νεαρούς μεταλλάδες και το δεκάλεπτο Parents ένας απολογισμός της ανατροφής και της παιδικής ηλικίας του Shelley την οποία νοσταλγεί με πολύ παράπονο σε ένα όμορφο τραγούδι με μελένιες κιθάρες. 

Εδώ όμως συναντάμε και το τραγούδι – σήμα τους το εξάλεπτο Breadfan με κιθάρα που στροβιλίζεται και μας παίρνει τα μυαλά βάζοντας για τα καλά τις ρίζες του εγγλέζικου χέβυ μέταλ με εκπληκτική ερμηνεία του Shelley που όχι μόνο λάτρεψαν και διασκεύασαν οι Metallica, αλλά το συμπεριέλαβαν στο σετ τους περισσότερες από 300 (!) φορές μεταξύ του 1988 και του 2000! Το δε εννιάλεπτο You're the Biggest Thing Since Powdered Milk πρωτοτυπεί με τον τίτλο του (εκτός αν συνειρμικά εννοούν άλλο «γάλα σε σκόνη») και φοβίζει με τις αφηνιασμένες κιθάρες του αλλά όταν οι Zeppelin έσκιζαν εκείνη την εποχή, ήταν ανώφελη η προσπάθειά τους πριν καν ξεκινήσει…

Κατά τα λοιπά η εκτέλεση του Baby, Please Don't Go του Big Joe Williams με τον Shelley να ακούγεται σαν τον ντόναλντ ντάκ ή σα να έχει εισπνεύσει ήλιον διαστρεβλώνει σε βαθμό κακουργήματος τη φοβερή εκτέλεση των Them. Οι μπαλάντες δίνουν και εδώ το παρόν αλλά ενώ το You Know I'll Always Love You είναι νερόβραστο και περιττό, το Riding My Nightmare είναι πολύ καλύτερο καθόσον αμερικανοφέρνει.

Οι πρώτες κόπιες του βινυλίου (και σήμερα απλησίαστες στους συλλέκτες) άνοιγαν με τον ήχο του Big Ben και με ομιλία του Winston Churchill το 1940 στη Βουλή των Λόρδων, πλην όμως η Αγγλική Λογοκρισία τους ανάγκασε να το αφαιρέσουν, φυσικά στις επανεκδόσεις του σε CD υπάρχει κανονικά!

(**½)



4.) In for the Kill! (1974)

Track listing: In for the Kill - Crash Course in Brain Surgery - Wondering What Everyone Knows - Zoom Club - Hammer and Tongs - Running from My Soul - Living on Your Own.

[MCA MCF 2546]

Παραγωγή : Budgie

Ο Philips αποχωρεί και τις μπαγκέτες κρατά πλέον ο Pete Boot και επιτέλους αρχίζουν να παίρνουν στα σοβαρά τους εαυτούς τους, το μέταλλο αρχίζει να σκληραίνει και εδώ πραγματικά τιμούν τον τίτλο τους ως πρόγονοι των εγγλέζων μεταλλάδων ειδικά ο Bourge δίνει τον καλύτερό του εαυτό (γδέρνει στην κυριολεξία!!) και είναι η στερνή φορά που τον ακούμε να παίζει έτσι (με τα επόμενα άλμπουμ θα καταλάβετε τι εννοώ…).

Ορθώς λοιπόν οι Metallica (πάλι αυτοί!) διασκεύασαν το Crash Course in Brain Surgery και τους συγχωρούμε την κλοπή του Dazed and Confused καθόσον μετουσιώνεται στην επτάλεπτη μπλούζ ομοβροντία Hammer and Tongs, γιατί δεν νοείτο να μην έχεις καταπιαστεί με τα μπλούζ για να θεωρείσαι καλός κιθαρίστας στα σεβεντις όπως αποδεικνύει το Running from My Soul.

Το ομώνυμο εξάλεπτο In for the Kill μπαίνει δυναμικά και ροκάρει δυνατά και ήταν αναμενόμενο να το συμπεριλάβουν οι Van Halen στο setlist των πρώτων λαιβ τους, δεν ξέρουμε δε αν υπάρχει και ηχογραφημένο κάπου, οι τάμπλες δίνουν ένα πιο εξωτικό χρώμα στην καθιερωμένη (να μην ξεχνιόμαστε…) μπαλάντα Wondering What Everyone Knows και απομένουν τα δυο δεκάλεπτα Zoom Club και Living on Your Own όπου με δυο λόγια αδειάζουν όλοι τους όσο καύσιμο τους έχει μείνει!

Το θεωρώ ως το καλύτερό τους άλμπουμ ever που κατάφερε να σκαρφαλώσει στο № 29 στην Βρετανία με εξώφυλλο και πάλι τον παπαγάλο σε ένα ημισκοτεινό φόντο γαντζωμένο σε ένα δερμάτινο με καρφιά και κρίμα που δεν το επανέλαβαν ποτέ.

(***)



5.) Bandolier (1975)

 Track listing: Breaking All the House Rules – Slipaway - Who Do You Want for Your Love? - I Can't See My Feelings - I Ain't No Mountain - Napoleon Bona-Part One - Napoleon Bona-Part Two.

[MCA MCF 2723]

Παραγωγή : Budgie

Στο πολύ εμπνευσμένο εξώφυλλο του Patrick Woodroffe ο παπαγάλος ως άλλος Zapata καθοδηγεί τους companieros του καβάλα στ΄ άλογο, ζωσμένος με τα φυσεκλίκια του και με τ΄ όπλο ανά χείρας. Εκεί τελειώνει και η έμπνευση του δίσκου (που έφτασε όμως στο № 36 του Εγγλέζικου τσαρτ) και δεν προχωράει πιο μέσα. Οι καιροί αλλάζουν (όπως και ο ντράμερ τους, πήραν τον Steve Williams) το προγκρέσιβ φεύγει και το πανκ έρχεται και αυτοί σβήνουν το χαρντ ροκ από εδώ σιγά – σιγά και ο Bourge περιορίζεται σε ρυθμικά ριφς χωρίς να θυμίζει σε τίποτα την κορύφωση του προηγούμενου δίσκου τους. Κουράστηκαν; Στέρεψαν; Δεν ξέρουν τι ζητάνε; Ανακατέψτε τα και θα έχετε δίσκους σαν κι αυτόν…

Και όταν μάλιστα εδώ μπάζουν και το φάνκυ μέσα όπως στο εξάλεπτο Who Do You Want for Your Love? ή στο I Ain't No Mountain αρχίζουν και προβληματίζουν στα σοβαρά τους φανς τους. Δεν τα πάνε άσχημα όμως στην μπαλάντα Slipaway ούτε στο επτάλεπτο Breaking All the House Rules που απλά δείχνει ότι δεν έχουν ξεχάσει την τέχνη του χαρντ ροκ.

Δεν έκαναν καλά οι Iron Maiden όταν διασκεύασαν το εξάλεπτο I Can't See My Feelings που δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα απλό ροκ αλά Bad Co. Τα Napoleon Bona-Part One και Part Two έπρεπε να διασκευάσουν που μετά την ήρεμη εισαγωγή μετουσιώνονται σε ένα ατόφιο μέταλ με τον Shelley να ξελαρυγγιάζεται και τις κιθάρες να θερίζουν σαν δρεπάνια!!

Γιατί να μην είναι έτσι όλος ο δίσκος; 

Πίσω Γιάννη τα καράβια…

(**)



6.) If I Were Brittania I'd Waive the Rules (1976)

Track listing: Anne Neggen - If I Were Brittania I'd Waive the Rules - You're Opening Doors - Quacktor and Bureaucats - Sky High Percentage - Heaven Knows Our Name - Black Velvet Stallion.

[Α & Μ AMLH 68377]

Παραγωγή : Budgie

Η κατρακύλα του προηγούμενου δίσκου συνεχίζεται και εδώ και είναι παράξενο πώς η Α&Μ έσπευσε αμέσως να τους εντάξει στο δυναμικό της, την στιγμή που η προηγούμενη εταιρεία τους τα βρόντηξε και τους έδιωξε κλοτσηδόν. Τι κι αν συμμετέχει στις κιθάρες ως τέταρτο μέλος ο Myf Isaac; Τι κι αν έπαιξαν για πρώτη φορά στη Βόρεια Αμερική βγαίνοντας και εκτός Ατλαντικού για την προώθηση του δίσκου; Τι κι αν ο παπαγάλος βγαίνει στο διάστημα με άλλους δυο με διαστημική στολή και πυραύλους στην πλάτη την ώρα που γύρω τους φωτίζονται από αντιαεροπορικούς προβολείς και βόμβες να σκάνε στο εξώφυλλο; Τι κι αν ο τίτλος του δίσκου είναι ένα έξυπνο λογοπαίγνιο βασισμένο στον αναγραμματισμό του θρύλου «Britannia ruling the waves»; Το πράγμα παράπαιε…

Οι φίλοι μας το έβαλαν αμέτη μωχαμέτη να κατακτήσουν τα τσαρτς, (πιθανόν και κατ΄ εντολήν της νέας τους εταιρείας), πρόσθεσαν κήμπορντς, πολύ φάνκυ, αλυσόδεσαν τις κιθάρες (απορώ πως δέχτηκε ο Bourge να παίξει έτσι…) και βαδίζουν σε πολύ πιο μεινστρημ πεδία της εποχής, αλλά αφού οι Boston στην άλλη άκρη του Ατλαντικού θέριζαν, τι τους θέλουμε αυτούς;

Τα μόνα που ξεχωρίζουν και θυμίζουν τους παλιούς Budgie είναι το εξάλεπτο Sky High Percentage που φωνάζει «δεν τα παρατήσαμε, είμαστε ακόμα εδώ» με κιθάρες όνειρο και το οκτάλεπτο βασισμένο στο ασήκωτο μπάσο Black Velvet Stallion να μας προϊδεάζει τι θα ακούσουμε με τις καμπάνες της αρχής. Μια φορά πάντως δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είναι οι ίδιοι πίσω από την όμορφη μπαλάντα Heaven Knows Our Name με τις ωραίες δισολιές και τουλάχιστον σε τούτο τον τομέα έχουν βελτιωθεί δραστικώς!

Ένας δίσκος που διαρκεί μόλις κάτι παραπάνω από μισή ώρα, που τους δείχνει μπερδεμένους και κουρασμένους από τους τόνους ριφφ που φόρτωναν και ξεφόρτωναν στο παρελθόν και που δεν τολμώ να φανταστώ τι λαχανικό θα τρώγανε στις συναυλίες τους μόλις τον παίζανε…

(**)

7.) Impeckable (1978)

Track listing: Melt the Ice Away - Love for You and Me - All at Sea - Dish It Up – Pyramids - Smile Boy Smile - I'm a Faker Too - Don't Go Away - Don't Dilute the Water.

[Α & Μ SP 4675]

Παραγωγή : Budgie - Richard Manwaring

 

Θα αρχίσουμε ανάποδα με την μπαλάντα All at Sea που μπορεί άνετα να χριστεί ως power ballad και με τον Moog των UFO στο μικρόφωνο θα γινόταν ύμνος! Το αυτό ισχύει και για την ιδίου ύφους Don't Go Away. Γιατί όμως στο εξώφυλλο ο παπαγάλος απειλείται από μια γάτα με κοφτερά δόντια έτοιμη να τον κατασπαράξει; 

Γιατί είναι η αρχή του τέλους είναι η απάντηση και επέρχεται με έναν δίσκο που αποτέλεσε το σαουντρακ της ταινίας του 1979 «J-Men Forever» (ποιάς;) αλλά δεν πέφτει κάτω από το επίπεδο του αξιοπρεπούς έστω κι αν oι Zeppelin κρύβονται πίσω από κάθε αυλάκι του. Ο Manwaring που για πρώτη φορά συμπράττει, τους βγάζει όλη την Zeppelinική χροιά που πάσχιζαν να κρύψουν, την λουστράρει μαζί με την φωνή του Shelley και μας την σερβίρει σε ένα βαρυμεταλλικό άλμπουμ και σοβαρή διδαχή για τους μεταλλάδες πιτσιρικάδες που θα δρούσαν στα 80’s με τις θεϊκές κιθάρες του Bourge να επιστρέφουν για τελευταία φορά καθόσον αποχώρησε κι αυτός αφήνοντας τον Shelley μοναδικό ιδρυτικό μέλος σε όλες τις αλλαγές που ακολούθησαν. Ίσως να εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι Εγγλέζοι ημίθεοι είχαν πέσει σε απραξία εκείνη την εποχή λόγω των τραγωδιών του Plant, αλλά όπως και να΄χει δείχνουν ότι είναι ακόμα εδώ κι ότι «το έχουν» ακόμα!!

Είναι άσκοπο να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι καθόσον όλα κυμαίνονται στο ύφος που περιέγραψα και που σε σχέση με τη σούπα των προηγούμενων το προτιμούμε!!

(**½)



Έβγαλαν άλλα τρία άλμπουμς Power Supply (1980), Nightflight (1981) και Deliver Us from Evil (1982) στο ίδιο στυλ και διαλύθηκαν αλλά όταν την ίδια εποχή «έσκαγαν μύτη» οι πιτσιρικάδες νεολαίοι του Εγγλέζικου μετάλλου φυσικό ήταν οι φίλοι μας να «κολλήσουν τσόντα» και να εξυψώσουν την υστεροφημία τους που τους οδήγησε το 1982 (λίγο πριν διαλυθούν) να παίξουν για πρώτη φορά στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» και συγκεκριμένα στην Πολωνία με εξαντλημένα τα εισιτήρια για όλες τις ημέρες, όπου έκτοτε απέκτησαν φανατικό κοινό και παρέμειναν ιδιαίτερα δημοφιλείς και στα επόμενα χρόνια. Επίσης την ίδια χρονιά εμφανίστηκαν στο Reading Festival ως πρώτο όνομα, πάνω από Iron Maiden & Michael Schenker’s Group!!

Δυστυχώς όμως η αναγνώριση ήρθε όταν το μαγαζί «βάραγε διάλυση». Ο θρύλος τους όμως διατηρήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, οι νεώτερες μπάντες που αναφέραμε έπαιζαν τα τραγούδια τους και τους έκαναν γνωστούς και στις νεώτερες γενιές με αποτέλεσμα σήμερα να θεωρούνται ως «…among the heaviest metal of its day» σύμφωνα με το ιντερνετ και να ξαναφτιαχτούν πολύ αργότερα για συναυλίες και δίσκους που κράτησαν έως τον θάνατο του Shelley την 10\1\2022. 

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

ΠΗΓΕΣ:

Wikipedia

YouTube

Discogs

Rockmachine.gr

rockoverdose.gr

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Ο Γιώργος Δ. Δημόπουλος μετά από 35 χρόνια οπτικοακουστικής και έντυπης ενασχόλησης με την μουσική, στούμπωσε και εξερράγη ο ροκ γραφιάς (=θάψιμο με το καντάρι) που έκρυβε μέσα του, από τότε που άκουσε Birthday Party για πρώτη φορά του κόπηκ΄ η αναπνοή και έκτοτε υποστηρίζεται μηχανικά (σαν τον Darth Vader), λατρεύει και επαινεί την Θήβα όπου ζει και εργάζεται(..) και ταυτόχρονα την μισεί και την χλευάζει ανά την γη (τέτοια μαζόχα!!), πιστεύει στον Βάζελο και στα πιτόγυρα και αρνείται να δεχτεί ότι υπάρχει μουσική από το 1993 και δώθε (ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙΙΙΙΙ!!!!).

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα