ΜΕΡΟΣ Β΄: Gamma

Μετά από ένα σόλο άλμπουμ το Open Fire (1978), ο Ronnie Montrose χωρίς να το κουνήσει ρούπι από το SanFrancisco τηλεφώνησε στους παλιόφιλους από τους Montrose Alan Fitzgerald για να αναλάβει το μπάσο και Jim Alcivar για τα πλήκτρα και με την προσθήκη του πολύ καλού Σκωτσέζου (…) τραγουδιστή Davey Pattison και του ντράμερ Skip Gillette φόρμαρε το 1979 τους Gamma για να δώσει σάρκα και οστά στα τραγούδια του που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ.

[Από αριστερά: Davey Pattison, Ronnie Montrose, Alan Fitzgerald, Skip Gillette και Jim Alcivar.]

Μόνο που τούτη τη φορά αποφάσισε να βάλει για τα καλά τις ονειρικές κιθάρες του «στο μουσκιό» και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την δυνατότητες των keyboards, προσανατολιζόμενος σε μεγάλα ακροατήρια και φυσικά σε παχιά τραπεζικά βιβλιάρια. Η Elektra κάτι μυρίστηκε και τους έκλεισε αμέσως και μάλλον δεν κλαίει τα χρήματά της:

1.) Gamma 1 (1979)

Track listing: Thunder and Lightning - I'm Alive - Razor King - No Tears - Solar Heat - Ready for Action - Wish I Was - Fight to the Finish.

Elektra6E-219

Παραγωγή : Ken Scott

Το μακάβριο εξώφυλλο - ιατρική ανατομία μπορεί να προκαλεί αναγούλα, δεν εμπόδισε όμως το δίσκο να σκαρφαλώσει στο № 131 του Billboard. Η εποχή όμως είναι η απαρχή του fm ροκ και η μπάντα δεν μπορούσε να μείνει ανέπαφη. Οι Toto και οι Foreigner αλώνιζαν και παρέσυραν κι αυτούς στο παιχνίδι. Παρόλα αυτά τα σόλα του Ronnie συνεχίζουν και εδώ να μας μαγεύουν και δείχνουν ακόμα μια φορά πόσο μάστορας είναι στις πενιές του.

Ξεχωρίζουν επίσης τα πολύ καλά φωνητικά του Pattison (λάτρη της αγγλικής σχολής και ειδικά του Paul Rodgers) άλλοτε στο κακό εξάλεπτο Fight to the Finish, άλλοτε στο πολύ καλό Thunder and Lightning με το μπάσο – τσάπα κι άλλοτε στο πεντάλεπτο No Tears με τους απαγορευτικούς για φεμινίστριες στίχους: «…γυναίκα ξέρω ότι δεν θα βρεις άλλον άντρα σαν κι εμένα…». Στο δε εξάλεπτο Razor King ανασταίνονται οι Montrose του 2^ου άλμπουμ με ένα λυρικότατο σόλο και κλασικότροπα γεμίσματα από τα πλήκτρα (τα οποία αρχίζουν να σηκώνουν σιγά – σιγά κεφάλι) ξεπερνώντας κατά πολύ τους Bad Co. (αν υποθέσουμε ότι το έλεγαν και αυτοί…).

Καλή η διασκευή τους στο I'm Alive των Hollies που έφτασε στο № 60 των σινγκλ, το ινστρουμένταλ Solar Heat δίνει την ευκαιρία στον Montrose να κυριαρχήσει με την κιθάρα του έστω και για μόλις τρία λεπτά στην θάλασσα των κήμπορντς και να χαθεί (λίγο τεχνοκρατικά είναι η αλήθεια…) και έρχονται οι Rainbow να στοιχειώσουν τα αυλάκια του δίσκου:

Αφενός με το μέταλ κατοστάρι Ready for Action να καλπάζει λαχανιασμένα με ένα ανυπέρβλητο σόλο και αφετέρου με την κορωνίδα Wish I Was μια πεντάλεπτη πάουερ μεταλ μπαλάντα που γδέρνει κόκκαλα με το σόλο να ξερνάει φλόγα και ρινίσματα σιδήρου και να βομβαρδίζει με αμμοβολή ότι βρεθεί μπροστά του!! Φανταστείτε να το έλεγε ο Dio το κομμάτι αυτό τι δυναμίτης θα γινόταν!!

Πολύ καλό το ντεμπούτο τους, παραμένουν στο ροκ και μερικές φορές ξύνουν και τα όρια του μέταλ όντας η φυσική συνέχεια του τελευταίου άλμπουμ των Montrose.

(***½)

2.) Gamma 2 (1980)

Track listing: Mean Streak - Four Horsemen - Dirty City – Voyager - Something in the Air - Cat on a Leash - Skin and Bone – Mayday.

Elektra6E-288

Παραγωγή : Gary Lyons, Ronnie Montrose

Ο Glenn Letsch έρχεται στο μπάσο και ένας παλιός φίλος από τους Montrose ο Denny Carmassi κάθεται πίσω από drums τσακίζοντάς τα εν σχέση με τον προκάτοχό του. Η φωνή του Pattison «ανοίγει» κι άλλο χαϊδεύοντας μέταλ αποχρώσεις (μετά τους Gamma ξεχώρισε για πολλά χρόνια στη μπάντα του Robin Trower) όμως εδώ τα κημπορντς δείχνουν να κυριαρχούν για τα καλά και είναι φανερό ότι ο Montrose ολοένα κι έφευγε από τον ήχο της κιθάρας, πράγμα φυσιολογικό για τα δεδομένα της εποχής (εκτός αν λεγόσουν Pere Ubu ή Dead Kennedys…) με αποτέλεσμα έναν δίσκο που σίγουρα οι Foreigner θα τον λάτρευαν! Βέβαια σε λίγο καιρό θα γίνονταν σουπερσταρς με το 4 – τι να συζητάμε τώρα;

Αυτό όμως δείχνουν το Mean Streak (η καλύτερη στιγμή του δίσκου), το Four Horsemen και το κακό Dirty City.

Αν έλειπαν τα κήμπορντς θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα του αμερικάνικού χαρντ ροκ – χέβυ μέταλ γιατί βαραίνει πολύ ο ήχος τους σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο όπως για παράδειγμα στο Skin and Bone (μια σπουδή στο Mistreated των DeepPurple).

Παρόλα αυτά το πεντάλεπτο μπλουζ Voyager δίνει την δυνατότητα στον Montrose να ξεχαρβαλώσει για άλλη μια φορά την κιθάρα του, η ικανότητά τους να μεταμορφώνουν το ποπ βούτυρο σε μεταλλικό ατσάλι φαίνεται στην ευρηματική διασκευή του Something in the Air των Thunderclap Newman και οι Montrose του 1^ου και του 2^ου δίσκου ξαναζούν στα Catona Leash (η άλλη καλύτερη στιγμή του δίσκου) με την άκρως μεταλλική φωνή του Pattison και Mayday αντίστοιχα, ένα γρήγορο χαρντ ροκ που θα μπορούσε να γνωρίσει επιτυχία στο ράδιο. Αλλά γιατί εκπέμπουν SOS; Άραγε είχαν προβλέψει το μέλλον τους;

Η μαγεία συνεχίζεται και δεν σταματάμε να θέλουμε να ξανακούσουμε τον δίσκο με το πολύ ωραίο εξώφυλλο του MickHaggerty με τους καρχαρίες να διασχίζουν το…γκαζόν, ο οποίος έφτασε στο № 65 των τσαρτς. Ο Montrose δείχνει να αναγεννιέται ξανά κατακτώντας νέα μουσικά πεδία με το τάστο του και τις μουσικές του.

Για πόσο όμως ακόμα;

(***)

3.) Gamma 3 (1982)

Track listing: What's Gone Is Gone - Right the First Time - Moving Violation - Mobile Devotion – Stranger - Condition Yellow - Modern Girl - No Way Out - Third Degree.

ElektraE1-60034

Παραγωγή : Ronnie Montrose

Μέχρι εδώ ήταν. Ο Mitchell Froom (διάσημος αργότερα παραγωγός με τους Elvis Costello, Los Lobos, Crowded House, Suzanne Vega, Paul McCartney, Del Fuegos, Bonnie Raitt μεταξύ άλλων) έρχεται στα keyboards και κυριαρχεί έχοντας το πρώτο ρόλο σε όλα τα τραγούδια, ο δε Montrose αναλαμβάνει μόνος του την παραγωγή με σκοπό να δώσει ηνία στον Froom και να φτιάξει έναν δίσκο αποκλειστικά για το ράδιο (έφτασε στο № 72 των τσαρτς ενώ θα μπορούσε περισσότερο…) βάζοντας για πρώτη φορά χαλινάρια στην υπέροχη κιθάρα του και περιορίζοντάς την σε λίγα αλλά μαγευτικά όπως πάντα σόλα.

Είναι η εποχή του Rocky Balboa και σίγουρα ο Σταλλόνε θα επέλεγε τα Right the First Time (№ 27 στο Billboard και № 10 στα Καναδικά τσαρτς - η μεγαλύτερη επιτυχία τους) και No Way Out για το σαουντρακ αλλά εμένα μου αρκεί που συμπεριέλαβε το καταπληκτικό No Easy Way Out του Robert Tepper…

Κατά τα λοιπά ο δίσκος με το απαίσιο εξώφυλλο πνίγεται στα κήμπορντς και αφήνει να φανεί η κούραση του αρχηγού τους και η στροφή του προς κάτι πιο εύκολο, πιο εύπεπτο και πολύ πιο εμπορικό, αλλά… αυτά δεν πούλαγαν τότε; Τι θέλατε να κάνει ο φίλος μας;

Ένας κακός επίλογος για μια σπουδαία Αμερικάνικη μπάντα. Οι Journey και οι Foreigner όμως έσκιζαν την ίδια εποχή, τι να φτουρήσουν τώρα οι Gamma;

(**)

Διαλύθηκαν το 1983 αηδιασμένοι από την αδιαφορία της εταιρείας τους αλλά και από την αδυναμία τους να φτάσουν τις πωλήσεις των Toto (λέμε τώρα…), για να τους ξαναφτιάξει ο Montrose με νέα μέλη για το αδιάφορο Gamma 4 το 2000 συμμετέχοντας όλο αυτό στο διάστημα σε δίσκους άλλων και παλεύοντας στο αναμεταξύ με τον καρκίνο του προστάτη τα χρόνια 2007 – 2009, άφησε και την κατάθλιψη να κάνει τη δουλειά της και αυτοκτόνησε στις 3 Μαρτίου του 2012.

Ήταν ένας κιθαρίστας – φαινόμενο που όσο λίγο έλαμψε σαν κομήτης στα Αμερικάνικα δρώμενα, τόσο συνέχιζε να επηρεάζει μέχρι σήμερα.

Ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, το 2013 οι αυθεντικοί Montrose (της πρώτης εποχής) επανασυνδέθηκαν για μια tribute συναυλία με την κιθάρα να αναλαμβάνει ο τεράστιος Joe Satriani.

Και αυτό νομίζω λέει πολλά…

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

ΠΗΓΕΣ:

Wikipedia

AllMusic

YouTube

Discogs