Το 2014, η πρώτη χρονιά που το Soundgaze ήταν online, έφτασε στο τέλος του και με αυτή τη ευκαιρία σας παρουσιάζουμε τους τρεις δίσκους που μας άρεσαν περισσότερο, όπως προέκυψαν από τις λίστες των συντακτών του site:
1) Swans – To Be Kind
Οι Swans μετά το reunion του 2010 απέδειξαν ότι αποτελούν την εξαίρεση στο κανόνα που θέλει τα συγκροτήματα να επανασυνδέονται για καθαρά οικονομικούς λόγους. Το άλμπουμ The Seer του 2012 θεωρήθηκε επίτευγμα που δύσκολα θα μπορούσε να επαναληφθεί. Κι όμως με το φετινό To Be Kind κατόρθωσαν να ξεπεράσουν. 2 ώρες μουσικής παράνοιας μέσα από 10 μακροσκελής συνθέσεις που απαιτούν την προσήλωση του ακροατή, μακριά από την λογική των εύπεπτων τρίλεπτων κομματιών που προορίζονται για κατανάλωση από hipsters. Η μουσική τρέλα του Michael Gira αποδεικνύεται αστείρευτη και δικαίως είναι ένας από τους μουσικούς που απασχόλησαν τους απανταχού φιλόμουσους μέσα στο 2014.
2) Villagers Of Ioannina City – Riza
«Οι απογειωτικές κριτικές και ο παροξυσμός (για τα δεδομένα της σκηνής) του κόσμου για τους Γιαννιώτες δεν οφείλεται, ευτυχώς, σε κάποια άρτια ενορχηστρωμένη μασωνικού τύπου media-κή επίθεση συντοπιτών τους. Το Riza είναι ένα άλμπουμ που η μοίρα του έχει γραφτό να μείνει, αργά ή γρήγορα, κλασικό και σημείο αναφοράς από δω και πέρα στη σύνδεση του rock με το παραδοσιακό τραγούδι. Επί του πιεστηρίου: πριν ακόμη καταλαγιάσουν τα ψηφιακά δεδομένα πάνω στο μικρό δισκάκι που χρησιμεύει για την αναπαραγωγή της μουσικής τους, οι Villagers, με τη δουλειά τους και την από στόμα σε στόμα (ή από ανάρτηση σε ανάρτηση) διάδοσή της, κατάφεραν να έχουν ισχυρό αντίκτυπο στην σύγχρονη pop κουλτούρα, ενώνοντας στους διθυράμβους τον mainstream και underground ηλεκτρονικό τύπο...» (διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
3) Morrissey – World Peace is None of Your Business
«Με το νέο του δίσκο ο Morrissey περνάει σε ένα νέο επίπεδο, αυτό μιας ώριμης grand pop που υπερβαίνει trends και κατηγοριοποιήσεις και τον τοποθετεί στο ίδιο επίπεδο με ιερά τέρατα της τραγουδοποιίας, όπως ο Leonard Cohen ή ο Jaques Brel. O επί χρόνια πιστός συνεργάτης και κιθαρίστας Boz Boorer και, κυρίως, το παιδί-θαύμα, ο πολυοργανίστας Gustavo Manzur έχτισαν έναν ήχο ιδιαίτερο, με έντονο εξωτικό χρώμα, καθώς συχνά οι flamenco guitars, το πλήθος των πνευστών και των λοιπών παράξενων εφέ (για τα γούστα του παραδοσιακού Moz) ενισχύουν τις, σε γενικές γραμμές, ιδιαίτερα καλοφτιαγμένες και πλούσιες συνθέσεις. Και, βέβαια, σε πρώτο πλάνο η έμπειρη φωνή του βαρύτονου, πλέον, Morrissey και οι βιτριολικοί στίχοι που δεν έχουν χάσει τίποτε σε οργή, χιούμορ και ευφυία από την εποχή της νιότης του…» (διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
Αναλυτικά οι λίστες των συντακτών μας, για να γνωρίζετε προς τα πού να κατευθύνετε τα πυρά σας:
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
1. Swans – To Be Kind
Μετά το προ διετίας καταπληκτικό διπλό άλμπουμ The Seer οι Swans κατάφεραν το ακατόρθωτο: ο επόμενος δίσκος τους (επίσης διπλός) είναι ακόμα καλύτερος! Αλλά όταν μιλάμε για τον Michael Gira όλα είναι πιθανά. Παράλληλα, μας χάρισαν και ένα από τα καλύτερα live του 2014.
2. Electric Litany - Enduring Days You Will Overcome
Οι Electric Litany κυκλοφόρησαν φέτος ένα καθηλωτικό δίσκο αντάξιο του ντεμπούτου τους. Το post punk συναντάει την παραδοσιακή μουσική και το αποτέλεσμα είναι μαγικό (θυμηθείτε τι είχαμε γράψει για το Enduring Days You Will Overcome εδώ).
3. Mastodon – Once More ‘Round The Sun
Το καταπληκτικό σερί των Mastodon δεν σταματάει ούτε στο έκτο τους άλμπουμ. Ίσως η καλύτερη metal μπάντα της τελευταίας δεκαετίας.
4. Wovenhand - Refractory Obdurate
Το βαρύτερο και καλύτερο άλμπουμ των Wovenhand. Ο David Eugene Edwards είναι ένας από τους τελευταίους πραγματικούς rock stars, το απέδειξε για άλλη μια φορά στη συναυλία του Fuzz.
5. 1000mods – Vultures
Οι Κορίνθιοι heavy rockers κυκλοφόρησαν μέσα στον 2014 τη δεύτερη δουλειά της καριέρας τους και σημείωσαν σημαντική πρόοδο. Το μέλλον τους ανήκει!
6. Planet of Zeus – Vigilante
Οι Planet of Zeus στο τρίτο (αλλά όχι δύσκολο) άλμπουμ τους έχουν βρει την κατάλληλη συνταγή για δυναμικά riffs και αξέχαστα live.
7. V.I.C. – Riza
Το ντεμπούτο – έκπληξη της χρονιάς (διαβάστε εδώ τι είχαμε γράψει για αυτό όταν κυκλοφόρησε). Τα κλαρίνα συνάντησαν το heavy rock και αποτέλεσαν την αφορμή να στηθεί ένα ανεπανάληπτο γλέντι.
8. Morrissey – World Peace Is None of Your Business
Ένας ακόμα σπουδαίος δίσκος για τον Morrissey. Κλείνει έτσι μια πολύ επιτυχημένη δεκαετία που ξεκίνησε με την κυκλοφορία του καταπληκτικού You Are The Quarry. Ψάξτε οπωσδήποτε τα bonus tracks, κρύβουν διαμαντάκια!
9. Interpol – El Pintor
Επιστροφή στη φόρμα για τους αγαπημένους Νεοϋορκέζους μετά από ένα απογοητευτικό άλμπουμ.
10. Crippled Black Phoenix - White Light Generator
Ο Justin Greaves συνεχίζει να αλλάζει ασταμάτητα μέλη στη μπάντα και να κυκλοφορεί πολύ καλές δουλειές. Στο White Light Generator μας παρουσιάζει την τωρινή εκδοχή τους ήχου του συγκροτήματος, ένα κράμα post, prog και alt rock.
Παναγιώτης Γαβρίλης
1. Ty Segall – Manipulator
Ή αλλιώς, τι συνέβη όταν ο Ty Segall αποφάσισε να ενδιαφερθεί και για τον ακροατή του: το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσμονή.
2. Τhurston Moore - The Best Day
Ο Τhurston Moore, σε καλή διάθεση και με ένα εξαιρετικό σύνολο να τον συνοδεύει, μας προσφέρει ένα εξαιρετικό από την αρχή μέχρι το τέλος άλμπουμ, έτη φωτός μακριά από τις ατελείωτες απομιμήσεις.
3. Aphex Twin – Syro
Η πολυσυζητημένη επιστροφή μίας εμβληματική μορφής για την ηλεκτρονική μουσική, που ήρθε να μας θυμίσει ποιος είναι το αφεντικό στο είδος.
4. Swans – To Be Kind
Ο Michael Gira και η παρέα του ηχογράφησαν ένα ακόμη δίσκο, δύσκολο, βαρύ όσο και ιδιοφυή, αποδεικνύειοντας ότι είναι κατηγορία μόνοι τους.
5. Villagers Of Ioannina City – Riza
Ένα πεντατονικό ταξίδι που ξεκινά από την Πίνδο για να καταλήξει στις αμερικάνικες ερήμους από ένα συγκρότημα του οποίου η αξία ξεπερνά κατά πολύ τα στενά όρια της χώρας μας.
6. Parquet Courts – Sunbathing Animal
Το rock’n’roll είναι καλύτερο από την μουσική... ιδιαίτερα όταν δεν πολυπαίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά.
7. OFF! – Wasted Years
Μία ακόμη πραγματεία για το τι σημαίνει punk από τον Keith Morris και την παρέα των αμετανόητων που κουβαλά μαζί του, κοφτερή, γεμάτη ένταση και χιούμορ.
8. Bob Mould – Beauty & Ruin
Ο ήχος της ωριμότητας; Μία νιότη που δε λέει να πάρει τέλος; Και τα δύο, αλλά, πάνω από όλα μία μεστή, ποιοτική ηχογράφηση από τον άνθρωπο που επηρέασε τον σύγχρονο εναλλακτικό ήχο όσο λίγοι.
9. Morrissey – World Peace Ain’t None Of Your Business
Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του μεγάλου αυτού crooner και ίσως το προσωπικότερο από όλα. Ελπίζουμε όχι το τελευταίο...
10. Jack White – Lazaretto
Καλές συνθέσεις και στουντιακά τερτίπια που πιάνουν τόπο φτιάχνουν ένα δίσκο που αποδεικνύει για πολλοστή φορά την μεγάλη κλάση του Jack White.
Μιχάλης Κουρής
1. Sharon van Etten – Are We There
Στίχοι που «πονάνε», αλλά μουσική που ξορκίζει αυτόν τον πόνο. Μια γυναικεία φωνή βαθιά γήινη και ουράνια μαζί. Ένα άλμπουμ με απλά τραγούδια, αλλά αξιοθαύμαστη ποικιλομορφία για το concept του singer-songwriter. Ένα διαμάντι για τις δύσκολες ώρες της ημέρας και κυρίως της νύχτας.
2. Swans – To Be Kind
Οι Swans μας πιάνουν στον ύπνο ακόμη και στο τρίτο άλμπουμ της επανασύνδεσης, δημιουργώντας ένα άλμπουμ που – αν είναι δυνατόν – εμφανίζεται βελτιωμένο σε σχέση με το ασύλληπτο The Seer, κι ας είναι κάπως πιο δύστροπο.
3. Yob – Clearing The Path To Ascend
Μεγαλειώδης συλλογή τεσσάρων κομματιών επικών διαστάσεων, με δύναμη και λυρισμό μαζί. Ίσως το πιο πλήρες άλμπουμ τους. Η απίστευτη συναυλία τους φέτος στο Κύτταρο θα μείνει αλησμόνητη σε όσους είχαν την θέληση και την τύχη - αν θέλετε και την οξυδέρκεια – να παραστούν.
4. Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου
Μπορεί να ακουστεί ιερόσυλο, αλλά πιθανότατα έχουμε να κάνουμε με την αρτιότερη δημιουργία του Θεσσαλού πρωτοπόρου, ο οποίος, αντίθετα με τους περισσότερους ηλικιακά και καλλιτεχνικά ομοίους του, συνεχίζει να αφουγκράζεται τις νέες τάσεις και να τις εντάσσει στον ήχο του.
5. Villagers Of Ioannina City – Riza
Τελικά, το μεγαλύτερο κατόρθωμα των V.I.C. δεν πρέπει να είναι τόσο ότι συνδύασαν τόσο επιτυχημένα το ηπειρώτικο κλαρίνο με τον σκληρό rock ήχο, αλλά ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν το underground, να συνενώσουν κοινό διαφορετικών μουσικών αφετηριών (παίζοντας και λίγο με το θυμικό, βέβαια) και να γεμίσουν άνετα το Kookoo αρχικά και το Fuzz μετέπειτα σε δύο ιστορικές πλέον συναυλίες.
6. Hail Spirit Noir – Oi Magoi
Ξεκινούν από το blackmetal και πάνε σχεδόν παντού, ακόμη και στις αθώες στιγμές της ψυχεδέλειας (πες με και flowerpower) χωρίς αναστολές. Αυτή είναι η αποστολή των Μακεδόνων Hail Spirit Noir ήδη από την εποχή των Transcending Bizarre. Στους Μάγους, όμως, βρίσκουν την πολυπόθητη χρυσή τομή, περνώντας έτσι και σε κόσμο που εκτιμούσε λιγότερο τις βαρυφορτωμένες συνθέσεις του παρελθόντος.
7. The Twilight Sad – Anybody wants to be here and nobody wants to leave
Αν έπρεπε να επιλέξουμε την πιο σκοτεινή στιγμή των Σκωτσέζων rockers, αυτή εδώ θα ήταν. Ωριμότεροι από ποτέ, βάζουν τα πλήκτρα σε πρώτο πλάνο και μαυρίζουν την ψυχή του κάθε χαρωπού rocker. Αν είστε χάλια, μην ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Αν και μάλλον ειδικά τότε θα έπρεπε να τον ακούσετε...
8. Electric Litany – Enduring Days You Will Overcome
Η λίστα μου φέτος έχει γεμίσει με εθνική υπερηφάνεια. Οι κατά το ήμιση Έλληνες Electric Litany προσέλαβαν τον Alan Parsons για παραγωγό του "δύσκολου" δεύτερου δίσκου τους, θέλοντας να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό ηχητικό αποτέλεσμα. Το οποιό και τελικά τους δικαιώνει. Ο ονειρικός ήχος του Enduring Days δεν θα έλεγε τίποτα, όμως, χωρίς τις υπέροχες συνθέσεις της πολυεθνικής μπάντας. Ευτυχώς ο ντόρος που έκαναν εκτός μουσικής δεν χρειάστηκε για να ενδιαφερθεί το κοινό για το δίσκο.
9. Animals As Leaders – The Joy Of Motion
Πιθανότατα το μέλλον του τεχνικού metal δεν βρίσκεται εδώ, όμως η καρδιά του παρόντος χτυπάει στους αλλόκοτους ρυθμούς των Animals As Leaders. Η παρέα του Tosin Abasi δεν αστειεύεται: παρανοϊκού επιπέδου τεχνική κατάρτιση, ήχος που χρωστάει πολλά στα σημεία όπου οι Dream Theater συνδέουν την αυτοσχεδιαστική jazz με το heavy metal, instrumental συνθέσεις πολύ πέρα από τα όρια του djent όπου υποτίθεται ότι ανήκουν υφολογικά,
10. Nothing – Guilty Of everything
Μην μπερδεύεστε από την ετικέτα της παραδοσιακά ακραίας Relapse που διανέμει το άλμπουμ. Το shoegaze έδωσε ένα-δυο διαμαντάκια και αυτήν την χρονιά, μεταξύ των οποίων και το ντεμπούτο των Αμερικανών Nothing.
Γιώργος Χριστόπουλος
Η λίστα μου δε φιλοδοξεί να ακολουθήσει τη χιπστερική ορθοδοξία που θέλει, πχ, τη St Vincent μεγάλη καλλιτέχνιδα. Δεν ακολουθεί τα trends της εποχής, δεν αποτυπώνει καμιά «τάση», ή μόδα του εναλλακτικού χώρου. Είναι η καθαρά υποκειμενική άποψη ενός ανθρώπου που δεν βλέπει τη μουσική ως «επάγγελμα», ή μέσον επίδειξης και κοινωνικής επιβεβαίωσης (όπως γράφει κι ο Bourdieu).
Η βαρετή λίστα, λοιπόν, του υπογράφοντος για το 2014 έχει ως εξής:
1. Morrissey – World Peace is None of Your Business
(ίσως να μην ήταν το νούμερο 1, αλλά η συναυλία με επηρέασε καταλυτικά)
«Με τον δέκατο δίσκο της solo καριέρας του ο Morrissey μου βάζει δύσκολα, επειδή θα πρέπει να συγκρατηθεί ο ενθουσιασμός του «οπαδού» γράφοντος που βρίσκεται μπροστά στην πιο ενδιαφέρουσα συλλογή τραγουδιών που έχει κυκλοφορήσει. Το World Peace is None of Your Business δεν περιέχει ούτε Suedehead, ούτε Everyday Is Like Sunday, ούτε First of The Gang και η έλλειψη ενός single-κράχτη ίσως να είναι το μοναδικό χτυπητό μειονέκτημα του δίσκου. Μικρό το κακό όμως. Διότι το άλμπουμ ως ολότητα αποτελεί ένα τολμηρό βήμα μπροστά και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του Moz, γεγονός ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, αν σκεφτεί κανείς ότι διανύει το 55ο έτος της ηλικίας του».
2. Aphex Twin – Syro
«Η τελευταία δουλειά του Aphex Twin είναι ένας μικρός θρίαμβος, γιατί δεν προδίδει τις ποιοτικές δυνατότητες του καλλιτέχνη και ταυτόχρονα του επιτρέπει να απευθυνθεί σε ένα πλατύ ακροατήριο, πέρα από τον ελιτίστικο κύκλο των aficionados της ηλεκτρονικής σκηνής».
3. Fear of Men – Loom
«Οι Fear of Men ξεκλειδώνουν ήχους που ακούμε ολοένα και πιο σπάνια από βρετανική μπάντα. Οι καμπανιστές κιθάρες των Smiths και η γοητεία των (πρώιμων) Cranberries εναλλάσσεται με την ονειρική ποπ των Sundays και των Cranes. (…) Βουτήξτε στα πράσινα νερά των Fear of Men και μην φοβηθείτε να σας παρασύρει το ρεύμα της μουσικής τους. Και πού ξέρετε, μπορεί στο βυθό να ανακαλύψετε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2014».
4. Electric Youth – Innerworld
«Κάποιες φορές η μουσική έχει τη δυνατότητα να κατασκευάζει μια νοητή γέφυρα που ξεκινά από τις πρώτες μας αναμνήσεις και να φτάνει μέχρι το μέλλον, όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Φανταστείτε αυτή τη γέφυρα λουσμένη με ένα διακριτικό neon φως κι από πάνω, ζωγραφισμένο με παιδικό χέρι, ένα νυχτερινό ουρανό με αστέρια. Αυτό είναι το ντεμπούτο των Electric Youth, ένα από τα απολαυστικότερα ποπ άλμπουμ της χρονιάς που πρέπει να ακούσετε οπωσδήποτε».
5. Alvvays – Alvvays
Indie pop επιπέδου στο ντεμπούτο των Καναδών από το Τορόντο Alvvays που ενώνει το νήμα ανάμεσα στη γενιά του C86, τους Teenage Fanclub και τους Beach House.
6. A Sunny Day in Glasgow
«οι A Sunny Day In Glasgow γράφουν ονειρική μουσική για ονειροπόλους (…) μας δίνουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε με μια βαθιά ανθρώπινη και συνάμα απόκοσμη μουσική που κρύβουμε όλοι βαθιά μέσα μας»
7. Interpol – El Pintor
«Πιο προσιτό, πιο φωτεινό, πιο γήινο και ανθρώπινο από οτιδήποτε έχουν γράψει μέχρι σήμερα, αλλά με διακριτή τη σφραγίδα του ήχου τους. Και επειδή η ωμή και συγκλονιστική post punk ελεγεία του ντεμπούτου τους δύσκολα ξεπερνιέται, τολμώ να πω ότι το El Pintor είναι το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους».
8. Snowbird – Moon
Φανταστείτε τους Cocteau Twins ως πιάνο μπάντα μια πιο γήινη προσέγγιση της μουσικής και έχετε τους Snowbird. Το Porcelain που περιέχεται στο δίσκο ανήκει στα πιο συγκλονιστικά singles της χρονιάς.
9. Paul Heaton & Jacqui Abbott – What Have We Become
«Μετά τη διάλυση των Beautiful South ο Heaton κυκλοφόρησε τρεις σόλο δίσκους (Fat Chance, The Crossed Eye Rambler και Acid Country), που σε γενικές γραμμές πήραν καλές κριτικές, όμως πάτωσαν εμπορικά. Πριν από λίγο καιρό ο Heaton ανανέωσε τη γνωριμία του με την Jacqui Abbott, δεύτερη από τις τρεις και αντικειμενικά καλύτερη (έχει τραγουδήσει, μεταξύ άλλων τα Perfect 10, Rotterdam, Don’t Marry Her) τραγουδίστρια των Beautiful South και σκέφτηκε να δοκιμάσει να αναζωπυρώσει την παλιά φλόγα (…) 65 λεπτά (στην deluxe edition) απολαυστικής pop από ένα δίδυμο, του οποίου η επανασύνδεση αποδεικνύει ότι καμιά φορά το γυαλί ξανακολλάει, αν ραγίσει».
10. Caribou – Our Love
Για μια ακόμη φορά ο Caribou (κατά κόσμον Dan Snaith) αποδεικνύει ότι η ηλεκτρονική μουσική μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένα εργαλείο για κλαμπίστικη εκτόνωση, μια υψηλής ποιότητας εγκεφαλική διεργασία με ψυχή, συναίσθημα και ταλέντο.
Καλή χρονιά με υγεία για όλους!
