Στο Soundgaze εκτιμούμε την ελληνική παραγωγή ανεξαρτήτως μουσικού ύφους, εξ ου και η ξεχωριστή στήλη. Στο παρόν άρθρο παρουσιάζουμε κάποιες “σκληρές” κυκλοφορίες της Rock Of Angels Records - αν και όχι ακριβώς τελευταίας εσοδείας, αλλά κοντινές στο τέλος του 2015. Άλλωστε η μουσική δεν παλιώνει αν “κάτσει” κάποιους μήνες, ίσα-ίσα που ωριμάζει…
Fallen Arise - Adeline (Rock Of Angels Records, 2015)
Ο χώρος του ατμοσφαιρικού/gothic metal, αν και μακριά από την εποχή της ακμής του, διατηρεί μία στέρεα και συνεχώς ανανεούμενη οπαδική βάση. Οι Fallen Arise από την Αθήνα ανήκουν στη νεότερη γενιά των συγκροτημάτων που υπηρετούν με συνέπεια το ύφος, εναλλάσσοντας αιθέρια γυναικεία με πιο σκληρά αντρικά φωνητικά και τοποθετώντας στα κομμάτια τους όμορφες κιθαριστικές/πιανιστικές μελωδίες. Το Adeline αποτελεί το δεύτερο άλμπουμ τους, ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο concept με βάση γοτθικής ατμόσφαιρας ιστορίες τρόμου. Μόνιμη διαφωνία με τα κατά καιρούς concept albums στο χώρο του metal, μία έννοια που έχει πολυφορεθεί από οποιοδήποτε μουσικό σχήμα θεωρεί πως μπορεί να χτίσει και να αναπτύξει μία ολοκληρωμένη ιστορία μέσα σε 50-60 λεπτά: οι περισσότερες μπάντες απλώς δεν έχουν το ειδικό βάρος για να στηρίξουν επαρκώς αυτήν την επιλογή. Οι Fallen Arise έχουν δουλέψει πολύ για αυτό το άλμπουμ και αυτό είναι ηλίου φαεινότερον για όποιον το ακούσει έστω μία φορά. Οι συνθέσεις έχουν προσεχτεί στη λεπτομέρεια, ο ήχος είναι ο πλέον κατάλληλος για το ύφος, όμως παρά τις καλές προθέσεις, το εγχείρημα χωλαίνει στην υλοποίησή του, καθώς η μπάντα επιχειρεί να μεταφέρει σε αυτό αυτούσια τα γνωστά (και ως τέτοια, τετριμμένα) κλισέ του ύφους, με υπερβολική, ίσως πιστότητα, αντί να τα προσαρμόσει κατά τρόπο που να εξυπηρετούν τις ανάγκες των συνθέσεων. Το στιχουργικό μενού περιλαμβάνει την εκφραστική απλότητα που περιμένει κανείς από άτομα που δεν έχουν τα αγγλικά ως μητρική γλώσσα, κάτι που βέβαια δεν αποτελεί έκπληξη. Υποψιάζομαι πως η ζωντανή παρουσίαση του άλμπουμ στο Τριανόν πριν από μερικούς μήνες, εφόσον περιείχε δραματοποίηση του ηχητικού μέρους, θα ενίσχυε το ενδιαφέρον - εδω όμως, δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνεται κάποιο σχετικό DVD, οφείλουμε να μιλήσουμε μονάχα το καθαρά μουσικό κομμάτι. Ίσως βέβαια και οι απαιτήσεις να μην ήταν τόσο υψηλές αν δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο για concept. Είμαι σίγουρος, πάντως, πως οι οπαδοί της σκηνής θα εντοπίσουν στοιχεία που τους ενδιαφέρουν στο Adeline.
Forbidden Seed - From Sand To Eternity (Rock Of Angels Records, 2015)
Υπήρξε μία χρονική περίοδος των 90s κυρίως, κατά την οποία η αγαπημένη μπάντα των Ελλήνων μεταλλάδων ήταν σίγουρα οι Iced Earth: Αδιαχώρητο στα live τους στο Ρόδον, υποδοχή ηρώων, ηχογράφηση ενός τριπλού live CD και μαγνητοσκόπηση DVD στην Αθήνα, μαγνητοσκόπηση DVD στο Κούρειο Θέατρο της αδελφικής Κύπρου. Το παρθενικό άλμπουμ των Θεσσαλονικέων Forbidden Seed μοιάζει να αναπολεί εκείνη την περίοδο. Ο ήχος των speed metallers από την Φλόριντα, αλλά, ακόμη προφανέστατα και των συγκροτημάτων που τους επηρέασαν π.χ. των Metallica όπως και του ευρύτερου αμερικάνικου power metal, κυριαρχεί στη μουσική παλέτα τους. Η ομοιότητα των εκφραστικών τρόπων του τραγουδιστή Constantin Maris με αυτών του Matt Barlow και το στακάτο, ρυθμικό παίξιμο (προς τιμήν τους, όχι σε σημείο χειρουργικής υπερβολής a la Jon Schaffer, αλλά με πιο μελωδικές τάσεις), καθώς και η προσπάθεια σύνθεσης… τετραλογίας, συντείνουν στη θεώρηση αυτή. “Παικτικά” ακούγονται εξαιρετικοί, άλλωστε πώς θα γινόταν διαφορετικά όταν επιλέγεις αυτό το μουσικό ύφος; Νιώθω πάντως πως είναι ιδιαίτερα προσκολλημένοι σε έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο μουσικής γραφής και ενορχήστρωσης, που δεν τους επιτρέπει να απελευθερωθούν από τη βασική επιρροή τους, έτσι η ακρόαση του δίσκου εξελίσσεται κάπως επίπεδα και το ενδιαφέρον που προκαλεί το εναρκτήριο (πρακτικά) Judgement Bell, σίγουρα την πιο δυνατή στιγμή του άλμπουμ μαζί με το Enchanted Grace, χάνεται. Οι φίλοι του ήχου δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα περάσουν μία διασκεδαστική ώρα με το From Sand To Eternity, όμως προσωπικά περιμένω από τους Forbidden Seed να αναδείξουν στο επόμενο άλμπουμ περισσότερα στοιχεία της προσωπικότητάς τους (και παρακαλώ, ας μην τους πάρει άλλα 10 χρόνια ύπαρξης να το κυκλοφορήσουν…).
Killson - In Limbo (Rock Of Angels Records, 2015)
Νοσταλγείτε την εποχή που οι Slipknot μεσουρανούσαν στις μετεφηβικές καρδιές και στα rock & metal bars; Έχετε ακόμη ενοχές που δεν μπορούσατε να πείτε πουθενά πως σας άρεσε η μελωδικότητα των Staind (οι οποίοι μία μικρή περίοδο ήταν όντως εξαιρετικοί); Μήπως είστε από αυτούς που τους άγγιξε το grunge παρά την μεταλλική σας περιβολή, κυρίως γιατί κι εκείνο (μέσω των Alice In Chains κυρίως, των πρώιμων Soundgarden αλλά και των Nirvana) φορούσε ενίοτε τα σχετικά αξεσουάρ; Αν απαντάτε θετικά σε κάποιο από αυτά τα ερωτήματα, τότε οι Killson απευθύνονται σε εσάς. Ήρθαν με κάποια καθυστέρηση, βέβαια, αλλά, όπως γνωρίζουμε, η ταπεινή μας χώρα χρειάζεται αρκετά χρόνια για να αφομοιώσει ουσιαστικά τις μουσικές τάσεις και να φτιάξει κάτι πραγματικά ποιοτικό στους σχετικούς τομείς. Η πρωτοτυπία δεν αποτελεί το βασικό γνώρισμα του In Limbo, αλλά αυτό που πρέπει να πιστώσουμε στους Θεσσαλονικείς είναι η ικανότητά τους να γράφουν κομμάτια που, σύμφωνοι, θυμίζουν πολλά στους έμπειρους ακροατές των στυλ που αναφέρθηκαν πιο πάνω, αλλά περιλαμβάνουν κολλητικά hooks και προσεγμένες συνθέσεις που μαρτυρούν μια σοβαρή μελέτη και μία ικανότητα που δεν υπάρχει μόνο στη φαντασία των φίλων τους. Προσθέστε σε αυτό τον προσεγμένο ήχο και τα κατά κανόνα εξαιρετικά φωνητικά. Δεν βρίσκεται όλος ο δίσκος στο ίδιο επίπεδο, όμως τα καλά κομμάτια είναι τόσο καλά που σε αναγκάζουν να τους βάλεις σε μία άτυπη λίστα με ελληνικά συγκροτήματα που έχουν ελπίδα να ξεχωρίσουν, φτάνει στο εξής να προβάλλουν την προσωπικότητά τους στον ήχο τους. Οι φανς πάντως των “σκληρών” του grunge -δεν το συζητάμε- θα περάσουν περισσότερες από μία ευχάριστες ώρες με το ντεμπούτο CD των Killson.
Null’O’Zero - The Enemy Within (Rock Of Angels Records, 2015)
Οι Null’O’Zero από την Αθήνα παίζουν επιθετικό heavy/thrash metal αμερικάνικου τύπου με μελωδικά ρεφρέν. Τηρουμένων των αναλογιών, ο τραγουδιστής Geo Sinner φέρνει στο μυαλό τον Tim “Ripper” Owens, σε πιο χαμηλές συχνότητες βέβαια, αλλά κυρίως τον Stu Block. Ίσως είναι και ο λόγος που σε πολλά σημεία ο δίσκος ακούγεται σαν την μεταγενέστερη εκδοχή των Iced Earth (πάλι αυτοί!), κάτι που φανερώνει το μεγάλο αντίκτυπο που είχαν/έχουν στον Έλληνα metal fan, χωρίς βέβαια να πρόκειται για την σημαντικότερη μπάντα του κόσμου, με πολλά όμως στοιχεία στο groove από συγκροτήματα όπως οι Machine Head. Μία παρατήρηση όμως για τα φωνητικά: ενώ είναι εμφανέστατο πως οι δυνατότητες υπάρχουν, πολλές φορές ο Geo Sinner ακούγεται σαν να υπερβάλλει εαυτόν και επιδίδεται σε ακροβασίες που δεν ωφελούν τα κομμάτια. Μειονέκτημα επίσης πως τα πάντα μοιάζουν να εκτελούνται και να ακούγονται στα “κόκκινα”, ιδιότητα ζητούμενη μεν στο ύφος, που όμως απαιτεί τις κατάλληλες ισορροπίες στην παραγωγή των κομματιών. Κάπου λοιπόν στις πολλαπλές ακροάσεις του δίσκου ένιωσα να χάνεται η ουσία των πραγμάτων. Φυσικά οι fans ας κρατήσουν στις σημειώσεις τους το γκρουπ για το μέλλον. Υποσημείωση: στο Unleashed By Fire, που μάλιστα υπάρχει και οπτικοποιημένο, συμμετέχει ο Χρήστος Δάντης (ο γνωστός) στα δεύτερα φωνητικά, αν και θα αγωνιστείτε να τον αναγνωρίσετε.
Outloud - Destination Overdrive (best of) (Rock Of Angels Records, 2015)
Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρος αν μία συλλογή τύπου best-of στέκει ως κυκλοφορία στη σύγχρονη εποχή των υπηρεσιών streaming και των downloads. Σε CD όμως, αλλάζει το πράγμα. Ο παλιός μου εαυτός, βέβαια, εξηγεί πως πάλι δεν έχει νόημα, εκτός κι αν περιέχει κάποιο extra καλούδι και κυκλοφορεί σε επαρκώς ανταγωνιστική τιμή. Οι πολυεθνικοί Outloud του Bob Katsionis, λοιπόν, και άλλων μεγάλων εκτελεστών κατά καιρούς, ως γνήσιοι αναχρονιστές hard /AOR rockers, κυκλοφορούν συλλογή με τα καλύτερα κομμάτια της έως τώρα δισκογραφίας τους. Τα κομμάτια γενικά είναι γνωστά, άρα δεν εμπεριέχεται κάποια έκπληξη σε όσους τους παρακολουθούν: ηλεκτρικές κιθάρες, χορταστική δόση από πλήκτρα, μελωδικό hard rock σε περίσσεια, στίχοι για αγάπη/καψούρα/σχέσεις/απογοητεύσεις με το κιλό… Όσοι δεν γνωρίζουν τους Outloud και ο συγκεκριμένος ήχος περιλαμβάνεται στα γούστα τους, είναι σίγουρο πως θα απολαύσουν τη συλλογή αυτή. Οι ήδη γνώστες δεν έχουν να περιμένουν πολλά, μιας και το μόνο καινούριο που θα βρουν είναι η διασκευή στο I’m So Excited των Pointer Sisters, διασκεδαστική και επιτηδευμένα γραφική, τίποτα όμως δεν ξεπερνάει το video clip, το οποίο δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε από το κλείσιμο αυτής της παρουσίασης....
