Στο έβδομο Local Jams παρουσιάζουμε πέντε εγχώριους δίσκους από τον ευρύτερο χώρο του heavy rock που αξίζουν την προσοχή σας. Η συγκεκριμένη σκηνή έχει σημαντικό παρελθόν στη χώρα μας και όπως φαίνεται έχει και μέλλον, μιας και έρχεται μια γενιά νέων συγκροτημάτων που διαθέτουν τα εφόδια για να κάνουν σημαντικά πράγματα.

Puta Volcano – Harmony of Spheres (iota5, 2017)

Τους Puta Volcano τους πρωτάκουσα όταν ακόμα δεν είχαν κυκλοφορήσει τίποτα επισήμως. Σε μια εποχή που εμφανίζονταν σωρηδόν heavy rock συγκροτήματα από παντού, οι Puta Volcano ξεχώρισαν τόσο για τα γυναικεία φωνητικά, που δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένα για τη συγκεκριμένη σκηνή (ονόματα, ενδεικτικά, σαν τους Road Miles, Ludmila, Reversed Nature, συμπληρώνουν την εξαίρεση στον κανόνα) όσο και για μια διάθεση για να πάνε την μουσική τους λίγο παραπέρα και να μην περιχαρακωθούν στα γνωστά πλαίσια όπως συνέβη με τόσες και τόσες μπάντες σαν κι αυτούς. Ξεκίνησα με αυτή τη μίνι αναδρομή για να καταλήξω στο ότι έχοντας παρακολουθήσει την πορεία τους από την αρχή το στοιχείο που ξεχωρίζω σε αυτούς είναι η εξέλιξη τους, κάτι που αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στη τρίτη κυκλοφορία τους Harmony of Spheres (είχαν προηγηθεί τα Represent Victory Below Eye - 2011 και The Sun - 2017). Στο νέο πόνημα τους βρίσκουμε ένα συγκρότημα που έχει κατασταλάξει στην ηχητική του ταυτότητα και δείχνει να έχει καταστρώσει ένα σχέδιο για το τι θέλει να κάνει. Αυτό που με εντυπωσίασε στο Harmony of Spheres είναι ο ήχος που κατάφερε να δημιουργήσει το σχήμα: μεστός, ευθύς και ταυτόχρονα μοντέρνος. Παράλληλα είναι ολοφάνερο ότι έχει γίνει τρομερή δουλειά στα riff (ακούστε για παράδειγμα τα Dune, Neon, Bird και Jovian Winds και θα βρείτε στο καθένα μια μελωδία της κιθάρας που θα σας κολλήσει). Πέραν αυτών η μπάντα δείχνει να διαθέτει προσωπικότητα αλλά και ικανότητες για να κάνει τη διαφορά. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε εκθειάσει και στο παρελθόν τους Puta Volcano για τη δουλειά τους, φαίνεται όμως ότι θα έχουμε πολλές αφορμές να το κάνουμε και στο μέλλον. Το Harmony of Spheres είναι, χωρίς αμφιβολία, από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες στην εγχώρια heavy rock σκηνή και θα πρέπει να μεσολαβήσει κάτι εντυπωσιακό για να χάσει (την άτυπη, έστω) πρωτιά.

Ocean Mind – Underwater (The Leaders Records, 2016)

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια παλαιότερη παραγωγή η οποία όμως έφτασε με καθυστέρηση στα χέρια μας, ωστόσο αξίζει πραγματικά να γράψουμε μερικά λόγια για αυτή. Ο λόγος για το τρίτο πόνημα των αθηναίων Ocean Mind, το διπλό Underwater (είχαν προηγηθεί τα Alone We Walk, Together We Fly - 2009 και  2 ready 2 live – 2013). Τα διπλά άλμπουμ στη σημερινή εποχή και με την κατάσταση που επικρατεί στη μουσική βιομηχανία είναι πλέον σπάνια (πόσο μάλλον για την Ελλάδα της κρίσης), οι Ocean Mind το τόλμησαν και αυτό από μόνο του είναι κατόρθωμα. Η μπάντα, στη δεκαετία περίπου που είναι ενεργή, έχει διαμορφώσει έναν ήχο οποίος πατάει γερά τόσο στο progressive όσο και στο heavy rock, αυτό είναι εμφανές και στα κομμάτια του Underwater, τα οποία άλλοτε χαρακτηρίζονται από τις βαριές κιθάρες (Ether, Underwater, Break Loose In the Summer) και άλλοτε από πλούσια prog πλήκτρα (Gypsy Sun, Stripped, Lonesome Traveler). Άλλωστε αυτή η αρμονική συνύπαρξη κιθάρας – οργάνου Hammond αποτελεί τον πυρήνα της μουσικής των Ocean Mind. Να σημειώσουμε επίσης ότι τα δυο CD του Underwater ολοκληρώνονται με δυο prog έπη (Chained και Bowshot αντίστοιχα) τα οποία ξεπερνούν τη μισή ώρα το καθένα. Όπως είναι λογικό δεν είναι το ίδιο ενδιαφέροντα σε όλη τη διάρκεια τους (αν ήταν, θα μιλούσαμε για το απόλυτο αριστούργημα) αλλά αποτελούν τον καθρέφτη του άλμπουμ, η μεγάλη διάρκεια του οποίου προέκυψε από το πολύ υλικό που είχαν ήδη συγκεντρώσει, όπως μας εξήγησαν και στη συνέντευξη που μας είχαν παραχωρήσει. Αξίζουν σε κάθε περίπτωση τα εύσημα στο συγκρότημα για την τόλμη και το φιλόδοξο εγχείρημα τους. Τέτοιες προσπάθειες μας βγάζουν, έστω και για λίγο, έξω από τα συνηθισμένα και σίγουρα χρειάζεται και αυτό στη μουσική.

Headquake – Roots and Branches (Sound Effects Records, 2016)

Οι Headquake είναι ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς αποτελούν ένα από τα παλαιότερα heavy rock συγκροτήματα της χώρας ωστόσο έχουν κυκλοφορήσει μόνο τρία LP μέχρι στιγμής. Το σχήμα έχει τη δική του ιστορία, προκύπτοντας ουσιαστικά από τις στάχτες των θρυλικών Villa 21 και όλα αυτά τα χρόνια η ψυχή του γκρουπ παραμένει ο Μπάμπης Δαλίδης (εμβληματική μορφή του εγχώριου underground, αφού εκτός από drummer των Villa 21 υπήρξε και ιδρυτής της περίφημης Creep Records). Το τρίτο τους άλμπουμ Roots and Branches θα μπορούσε να είναι το πρώτο τους. Εξηγούμαστε: ο δίσκος περιέχει υλικό από την περίοδο 1993 – 1995, από το ξεκίνημα της μπάντας δηλαδή. Η πρώτη πλευρά (μιλάμε για βινύλιο φυσικά) περιέχει ηχογραφήσεις του 1993, το τότε line up περιελάμβανε εκτός του Δαλίδη, τον αείμνηστο Κώστα Ποθουλάκη (επίσης των Villa 21) και το Θανάση Μπανάσιο (μέλος ακόμα και σήμερα) στις κιθάρες, τον Λεωνίδα Παπαδάκη στο μπάσο και τέλος τον Αργύρη Γαλιατσάτο των Nightstaller στη φωνή. Καθόλου τυχαία η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει πρώιμους Nightstalker (εποχής Use), ακούστε για παράδειγμα τα Years in the Business, Low Life Junkie και Death and Confusion και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Στη δεύτερη πλευρά βρίσκουμε συνθέσεις που ηχογραφήθηκαν το 1995, με τον Ποθουλάκη να μην βρίσκεται πια στη ζωή και τον Shen "Zen" Lenahan να έχει αναλάβει τα φωνητικά. Ό,τι αναφέραμε προηγουμένως ως προς το ύφος ισχύει και εδώ (παρότι δεν συμμετέχει ο Argy), με τη διαφορά ότι ο απόηχος από το grunge, που μεσουρανούσε τότε, είναι εμφανής, ιδιαίτερα στα φωνητικά των Fix, Forsaken και For the Shake of The Psycho. Συνολικά το υλικό ακούγεται ομοιογενές (παρότι ηχογραφημένο σε διαφορετικές περιόδους) και κουβαλάει το στίγμα εκείνης της εποχής, με τον ήχο να είναι ελαφρώς ακατέργαστος και ωμός («raw» που θα έλεγε κι Αργύρης) αλλά την ίδια στιγμή μοιάζει ακόμα φρέσκος. Δίσκος με ιστορική σημασία αλλά ταυτόχρονα και μουσική αξία.

Black Hat Bones – Born in a Thunder (Self Release, 2017)

Δεύτερο άλμπουμ από τους Black Hat Bones  (το πρώτο το είχαμε παρουσιάσει επίσης σε αυτή τη στήλη), οι οποίοι είναι ένα από εκείνα τα ονόματα της heavy rock σκηνής που ακούστηκαν αρκετά τα τελευταία χρόνια. Το Born In a Thunder αποτελεί όχι μόνο τυπική αλλά και ουσιαστική συνέχεια του High Gain Devil Rockers, με την έννοια ότι εδώ συνεχίζουν και βελτιώνουν τη συνταγή που παρουσίασαν στο ντεμπούτο τους. Ο ήχος τους εξακολουθεί να είναι ένα κράμα από hard/heavy rock που ξεχειλίζει από ενέργεια, με μπόλικο rock'n'roll fun και μια αναπόφευκτη δόση ποζεριάς. Κι εδώ βρίσκουμε κομμάτια δυναμίτες όπως τα Thunderborn, Back with a Black Heart, Feast With the Darkness και A Better Grave. Πολύ καλά τα πάνε όμως και στις πιο μελωδικές στιγμές τους, με τα I Am The Sun και Realize να αποτελούν ίσως τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Ολοκληρώνοντας την ακρόαση του άλμπουμ αυτό που σου μένει είναι ο ρυθμός, η ενέργεια και τα κολλητικά riff, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν να είναι δευτερεύοντα, πιθανότατα γιατί αυτή είναι η προσέγγιση του ίδιου του γκρουπ.

Breath After Coma - Leaders (Self Release, 2017)

Μια μπάντα στις μέρες μας μπορεί να αποκτήσει δημοσιότητα πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο της (τα social media και γενικότερα η τεχνολογία αποτελούν σημαντικό εργαλείο για τους μουσικούς, αναμφισβήτητα). Κάπως έτσι συνέβη και με τους Breath After Coma, οι οποίοι έχουν «φτιάξει» το όνομα τους στη σκηνή, κυρίως χάρη στις ζωντανές εμφανίσεις τους αλλά και το προ διετίας φερώνυμο EP (το είχαμε παρουσιάσει και αυτό στην παρούσα στήλη). Τώρα πια παραδίδουν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο Leaders. Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως το πρώτο τους LP είναι ένα σταθερό βήμα μπροστά συγκρίνοντας το με το EP που είχε προηγηθεί. Ο ήχος τους είναι πιο ξεκάθαρος, heavy rock ποτισμένο από την όλη αισθητική του grunge, ενώ και η παραγωγή είναι σαφώς πιο «γυαλισμένη». Παράλληλα έχουν δουλέψει πολύ πάνω στα riff, τα refrain και γενικότερα τη δομή των κομματιών - ακούστε ως πιο χαρακτηριστικά τα I The Animal, Duncan Harris και Fool. Ενδιαφέρον έχουν και οι mid tempo, μελωδικές στιγμές των So It Goes και The Love I Never Had. Εκεί όμως που κάνουν το κάτι παραπάνω είναι στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου με το οποίο μάλιστα και κλείνει το CD. Το Leaders είναι χωρίς αμφιβολία η πιο φιλόδοξη σύνθεση τους και αυτή που αφήνει τις περισσότερες υποσχέσεις για το μέλλον. Αποκαλύπτει ένα συγκρότημα που ακόμα ψάχνεται και δοκιμάζεται, οπότε έχουμε βάσιμες ελπίδες να πιστεύουμε ότι έχουν πράγματα να δώσουν στο εγγύς μέλλον.