Τετάρτη, 25 Οκτωβρίου 2017 21:00

Local Jams #8: Lower Cut, Le Page, The Wrinkled Suits, Skinner Box, God In A Cone

Written by 

Στη στήλη Local Jams αυτού του μήνα παρουσιάζουμε πέντε πολύ ενδιαφέρουσες εγχώριες κυκλοφορίες των τελευταίων μηνών, χωρίς περιορισμό στον ήχο, μιας και οι μουσικές ξεκινούν από την pop και φτάνουν στις παρυφές τους metal. Πρόκειται επίσης για κυκλοφορίες που βγήκαν με ιδία μέσα (self release στα νεα ελληνικά), κάτι που συμβαίνει όλο και πιο συχνά, για λόγους που κάποια στιγμή θα άξιζε να εξεταστούν σε ένα ευρύτερο άρθρο.  

 Lower Cut – Ocean (Digital Release, 2017)

Το ντεμπούτο των Lower Cut, Off My Head (2014), μας είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση (εδώ μπορείτε να δείτε τι είχαμε γράψει τότε), όπως αντίστοιχα καλή εντύπωση μας είχαν κάνει και οι ζωντανές εμφανίσεις τους. Αναμέναμε με περιέργεια να δούμε πως θα είναι το επόμενο βήμα τους, οπότε η ανακοίνωση της κυκλοφορίας της νέας δουλειάς τους μας χαροποίησε, αν και ταυτόχρονα αυτό σηματοδοτεί το οριστικό τέλος του σχήματος (περισσότερα για την απόφαση αυτή μπορείτε να διαβάσει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε το γκρουπ). Ακούγοντας το Ocean έχεις την εντύπωση ότι είναι χωρισμένο σε δυο μέρη, στο πρώτο μισό κυριαρχεί η ένταση και οι δυναμικές κιθάρες (τα Distraction και Ocean είναι πραγματικά καταιγιστικά), ενώ στο δεύτερο η ένταση καταλαγιάζει ελαφρώς, δίνοντας περισσότερο χώρο στη μελωδία (χαρακτηριστικό παράδειγμα το μελαγχολικό War αλλά και τα ρυθμικά Rebound και Joke). Ίσως να είναι (ή να μοιάζει) έτσι γιατί στους αποχαιρετισμούς ταιριάζουν καλύτερα οι χαμηλοί τόνοι στο φινάλε. Ως σύνολο το Ocean διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τους Lower Cut ενδιαφέροντες: οι pop μελωδίες, οι ουσιαστικές κιθάρες, η post punk λογική της rhythm section και τέλος τα όμορφα φωνητικά. Τα εύσημα ανήκουν σε όλη τη μπάντα για την ομαδική δουλειά, αλλά δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στην Ειρήνη Αργύρη, τα φωνητικά της οποίας για άλλη μια φορά είναι θαυμάσια. Πολύ θα θέλαμε να την ξανακούσουμε κάπου στο μέλλον. Η τελική γεύση που μένει βέβαια είναι γλυκόπικρη, διότι από τη μία απολαμβάνεις μια ωραία δουλειά, από την άλλη όμως γνωρίζεις ότι αυτή δεν θα έχει συνέχεια.

 

Le Page – Pause The World (Pink Motel Records, 2017)

Επιστροφή στη δισκογραφία για τους Le Page μετά από ένα μικρό διάλλειμα κατά το οποίο παρέμειναν ανενεργοί. Το ντεμπούτο τους Yojikevin είχε κυκλοφορήσει το 2010, ακολούθησε σύντομη παύση και προ λίγων μηνών επανήλθαν με ένα νέο EP. Η σύνθεση τους πλέον αποτελείται από τους Αντώνη Κωνσταντάρα και Κωνσταντίνο Κύρτση και ο ήχος τους είναι ελαφρώς αλλαγμένος, έχοντας πάντα ως βάση την pop τραγουδοποιία. Στο Pause The World βρίσκουμε νέα κομμάτια (Reach The Star, Me & You, Hearts of Bones), επανεκτελέσεις (Luna Land, Pac Man) καθώς και μια διασκευή στο Blue (Da Ba Dee) των Ιταλών Eiffel 65, το οποίο οι σημερινοί τριαντάρηδες θα το θυμούνται καλά μιας και τότε (το 1999) έπαιζε παντού. Ακούγοντας το EP αλλά και βλέποντας το σχήμα live έχω την εντύπωση πως αυτό που κάνει τώρα του ταιριάζει περισσότερο από ποτέ. Οι folk επιρροές έχουν περιοριστεί φανερά και η indie pop προσέγγιση τους έχει γίνει πιο μεστή και ώριμη. Το Pause The World προφανώς σηματοδοτεί μια νέα αρχή, η οποία θα αποτυπωθεί ευκρινέστερα στο επόμενο τους άλμπουμ. 

 

The Wrinkled Suits – Suck The Gun (Self Release, 2017)

O Κωνσταντίνος Κύρτσης εκτός από τους Le Page, παίζει κιθάρα και τραγουδάει και στους Wrinkled Suits, οι οποίοι κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες το ντεμπούτο τους Suck The Gun. Στην περίπτωση τους τα πράγματα είναι απλά: it’s only rock & roll, but I like it. Εν ολίγοις, παίζουν γρήγορο, ακατέργαστο, νευρώδες rock & roll. Ακούστε τους δυναμίτες D.I.E., Suck The Gun και Fight Tonight και θα μπείτε αμέσως στο νόημα. Παράλληλα είναι φανερή η αγάπη τους για την κλασική riff-ολογία των 70s, αυτή δηλαδή που καθιέρωσαν μπάντες σαν τους AC/DC και τους Led Zeppelin (τα riff στα Risky Business και Gutter επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές). Στις παραπάνω επιρροές θα μπορούσαμε σίγουρα να προσθέσουμε τους Ramones και τους Motorhead, άλλωστε κάποια από τα παραπάνω γκρουπ τα μνημόνευσαν και οι ίδιοι στη συνέντευξη που είχαν παραχωρήσει στο Soundgaze. Να σημειωθεί επίσης, ότι, όπως διαπιστώσαμε και ζωντανά,  οι συνθέσεις μοιάζουν φτιαγμένες για να παίζονται live, καθώς εκεί εκλύεται όλη η ενέργεια τους και αναδεικνύεται η δυναμική τους. 

 

Skinner Box – Alpha Waves (Self Release, 2017)

Τους Skinner Box τους γνώριζα μόνο ως όνομα, δεν είχα ακούσει καθόλου τη μουσική τους (μου είχε διαφύγει η κυκλοφορία του EP τους Life Is Chemistry του 2013), έτσι όταν έφτασε στο Soundgaze το ντεμπούτο τους Alpha Waves πάτησα το play με πολύ ενδιαφέρον. Αρκούσε μια μονάχα ακρόαση του άλμπουμ για να «κολλήσω». Οι πρώτες νότες του εντυπωσιακού εναρκτήριου Casimir ήταν αρκετές για να αντιληφθώ ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τυπικό post punk, με όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του: τα «στιβαρά» τύμπανα, το «πλούσιο» μπάσο και τις «κοφτές» κιθάρες. Σε αυτά προστίθενται και τα πολύ όμορφα γυναικεία φωνητικά. Και το καλύτερο όλων: μια σειρά από άψογες συνθέσεις όπως τα  The Day Our Whole World Went Black, Completely Human και Rat Park. Η μουσική τους φυσικά στηρίζεται στη βρετανική παράδοση, με τις «διδαχές» των Joy Division να είναι πανταχού παρούσες (το ριφάκι του εξαιρετικού Die For You Or By Your Hand τα λέει όλα…). Δεν είναι λοιπόν δύσκολο για κάποιον που αγαπάει το post punk (όπως ο γράφων) να βρει πράγματα να αγαπήσει σε αυτό το δίσκο (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο).

 

God In A Cone – Shark Was A Boy (Self Release, 2017)

Ο Νίκος Μαρίνος (Madleaf, Slitherum) πρέπει να έχει καταγράψει, χωρίς αμφιβολία, ένα ρεκόρ: μέσα στους 12 μήνες που ηχογραφεί ως God In A Cone έχει κυκλοφορήσει 5 (!) δίσκους. Μάλιστα, όπως μας είχε πει στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, σκοπεύει να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό! Το σημαντικότερο βέβαια δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα, μιας και όλα τα άλμπουμ του είναι πραγματικά εξαιρετικά. Μέσα στο 2017 προηγήθηκαν τα Obscurist και Parasitoid και τώρα ο God In A Cone επανέρχεται με τη πέμπτη και πιο φιλόδοξη προσπάθεια του. Το Shark Was A Boy είναι ένα concept άλμπουμ που πραγματεύεται μια πολύ ενδιαφέρουσα – γοτθική, θα λέγαμε – ιστορία (όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να την αναζητήσουν στο διαδίκτυο). Κι εδώ το ηχητικό φάσμα του είναι ευρύ, μπορείς να ακούσεις από… death metal μέχρι ρέγκε (Megalodon Carcharodon), από blast beats μέχρι μπουζούκι (Πάθος), αλλά και prog rock (Shark Was A Boy), industrial (H3llo) και πιο τυπικές ροκ φόρμες (Coneworld). Όλα τα παραπάνω όμως όχι ατάκτως ερριμμένα αλλά με μια αισθητική συνάφεια. Παράλληλα οι στίχοι εναλλάσσονται μεταξύ Αγγλικών και Ελληνικών, ανάλογα με το μέρος της ιστορίας που αφηγείται. Πιστεύω πως αυτή είναι η πιο μεστή και ολοκληρωμένη δουλειά του God In A Cone, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, γιατί με τους ρυθμούς που δουλεύει μάλλον έχουμε πολλά να περιμένουμε και μάλιστα σύντομα.

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα