Με τον Γιάννη Αλεξόπουλο, κιθάρα και γωνή των Sound Explosion έτυχε να φοιτούμε στην ίδια σχολή. Όταν είχαμε πρωτογνωριστεί μου είχε μιλήσει για την αγάπη του για το garage, αποκαλύπτωντας μου ότι είχε έναν, εντελώς αδιανόητο (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) αριθμό garage δίσκων. Συγχρόνως μου είχε πει ότι έχει ένα γκρουπάκι, τους Sound Explosion. Δεν πέρασε πολύς καιρός και είχα την ευκαιρία να δω το περι ου ο λόγος «γκρουπάκι» να ανοίγει την συναυλία των Fuzztones στο Ρόδον, τον Νοέμβριο του 1991 (δείτε σχετικά και στην συνέντευξη των Sound Explosion), για να διαπιστώσω ότι η περιγραφή που μου είχε γίνει μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί σε μετριοφροσύνη, αφού οι Sound Explosion τότε είχαν κάνει, μέσα στην απειρία τους, εμφάνιση «παλαιών»: ήταν (ή τουλάχιστον φαίνονταν) εντελώς άνετοι και αντί να φοβηθούν, «γκάζωσαν» όσο δεν έπαιρνε. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή: συναυλίες, αλλά και μερικά πολύ καλά singles, ώστε όταν ο δίσκος που εδώ παρουσιάζουμε κυκλοφόρησε, ήταν ήδη το σημαντικότερο garage σχήμα της εγχώριας σκηνής.

Ο μόνος αυτός μεγάλος δίσκος των Sound Explosion ηχογραφήθηκε για την πολύ γνωστή γερμανική εταιρεία Music Maniac Records,  σαν το Νο 14 της σειράς της Teen Trash, σε άλλα νούμερα της οποίας είχαν συμμετάσχει σημαντικά ονόματα όπως οι Fuzztones και οι Others. Το αποτέλεσμα δικαίωσε, όπως οι περισσότεροι πιθανόν γνωρίζετε τους Sound Explosion. Ο βαθμός της δικαίωσης όμως, σηκώνει κάποια συζήτηση.

Συχνά το πέρασμα του χρόνου επιτρέπει να προσεγγίσεις μία ηχογράφηση με πιο αντικειμενικό τρόπο από ό,τι το χρόνο που αυτή πρωτοκυκλοφόρησε. Η επαναπροσέγγιση του συγκεκριμένο δίσκου, σε ό,τι αφορά τον γράφοντα υπήρξε αποκαλυπτική. Φυσικά ο δίσκος όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει μου είχε αρέσει. Δεν με είχε όμως ενθουσιάσει. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πια το γιατί, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι με έκανε τότε να είμαι συγκρατημένος, παρά την θετική γνώμη που είχα σχηματίσει. Χρειάστηκε να ξανακούσω τον δίσκο προσεκτικά στο σύνολό του σε διάφορους χρόνους, για να αντιληφθώ κάποια πράγματα που προφανώς μου είχαν διαφύγει το μακρινό πια 1994.

Οι Sound Explosion θα μπορούσε να πει κανείς ότι μουσικά αλλά και από αισθητικής πλευράς γενικότερα είναι ένα απολύτως τυπικό garage rock σχήμα. Τυπικό, όχι όμως τυποποιημένο. Ένα από τα επιτεύγματα του συγκεκριμένου δίσκου  -και το σημαντικότερο κομμάτι του παζλ που μου είχε διαφύγει σε πρώτο χρόνο - είναι η ατμόσφαιρα την οποία πέτυχαν οι Sound Explosion. Δεν μιλάω για την χρήση παλαιών οργάνων και εξοπλισμού και την προσφυγή σε όλα τα πιθανά στουντιακά τερτίπια για να πετύχουν τον σωστό ήχο, για να κάνουν την ηχογράφηση να ηχεί σαν μία ηχογράφηση του 1966. Αυτό, είναι ένα κομμάτι στο οποίο ούτως ή άλλως οι Sound Explosion δούλευαν πολύ σοβαρά, διότι είχαν μία απολύτως ξεκάθαρη άποψη του τι ήθελαν να επιτύχουν και, αντίστοιχα, του τι ήθελαν να αποφύγουν. Μιλάω για την υφή του ήχου τους, για την αισθητική και το συναίσθημα που αυτός βγάζει. Οι Sound Explosion δεν έμειναν σε μία τυποποιημένη αναπαραγωγή του ήχου που χαρακτηρίζει το μέσο garage σχήμα. Σίγουρα χρησιμοποίησαν ανάλογες πρώτες ύλες, όμως, ηθελημένα προφανώς, πέρασαν το σύνολο από ένα ψυχεδελικό ας το πούμε φίλτρο. Ο ήχος στο σύνολο του δίσκου χαρακτηρίζεται από ένα βάθος, πιθανότατα οφειλόμενο στο reverb, αν και εξίσου πιθανό είναι να είναι απόρροια και επιπλεόν δουλειάς στην παραγωγή. Και το βάθος αυτό, δίνει στην ηχογράφηση έναν σκοτεινό τόνο, όχι υπερβολικό, αλλά ούτε και αμελητέο. Ο συνδυασμός του συγκεκριμένου ήχου και της ατμόσφαιρας που αυτός δημιουργεί με την μουσική καθαυτή που δεν είναι psych garage (με ελάχιστες εξαιρέσεις), αλλά ένα εφηβικό σχεδόν garage punk, που οφείλει πολλά όχι μόνο στους ξένους μεγάλους του είδους, αλλά και στην αντίστοιχη μουσική σκηνή των 60s της χώρας μας, η οποία είχε κατά βάση εντονότερα pop στοιχεία (βλ. Olympians, Charms), δημιουργεί μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αντίθεση. Και, αναδρομικά αντιλαμβάνομαι ότι η αντίθεση αυτή αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του δίσκου. Το γεγονός ότι την παραγωγή υπογράφουν οι ίδιοι οι Sound Explosion απλώς έρχεται να αποδείξει του λόγου το αληθές: το αθηναϊκό κουαρτέτο είχε μία απολύτως συγκεκριμένη άποψη για το τι ήθελε να πετύχει, την οποία έθεσε σε εφαρμογή με απόλυτη επιτυχία.

Όπως όμως και οι ίδιοι οι Sound Explosion μας είπαν στην συνέντευξη που μας έδωσαν, στο τέλος τη γραμμής, ο ήχος και η ατμόσφαιρα δεν επαρκούν: πρέπει να γράψεις και καλά κομμάτια. Και εδώ περνάμε στο δεύτερο μεγάλο συν του δίσκου αυτού. Πράγματι, ο δίσκος έχει πολλά καλά κομμάτια, κυρίως όμως κομμάτια που όχι μόνο δεν έχουν ξεχαστεί, αλλά έχουν γράψει την δική τους ιστορία στην εγχώρια σκηνή. Από την πρώτη στιγμή, για παράδειγμα που άκουσα το μανιακό meddley Inspector Clousaeu In Outter Limits/State Of My Mind είχα την γνώμη ότι πρόκειται για το ιδανικό opener ενός garage δίσκου. Εξακολουθώ να έχω την ίδια γνώμη. Το συγκρότημα παίζει «σπηνταρισμένα» λες και αυτό είναι το πρώτο και τελευταίο κομμάτι που θα ηχογραφήσει. Τα φοβερά punkers δεν εξαντλούνται όμως εδώ. Πολύ καλό είναι το Don’t Turn Away με την φοβερή αλλαγή ρυθμού στα μισά, που οδηγεί σε ένα δυναμικό τελείωμα. Ακόμη καλύτερο το «οι Cynics συναντούν τους Moving Sidewalks» No! No! No! No! No!με το αγριεμένο fuzz και τον Αλεξόπουλο να εκτοξεύει μερικές από τις απειλητικότερες κραυγές του (garage χωρίς κραυγές δεν γίνεται και μην ακούω ανοησίες για τυποποιήσεις, φαντάσεστε το Goin’ All The Way των Squires χωρίς την κραυγή πριν το solo;), όπως και το κομμάτι-statement με το οποίο τελειώνει ο δίσκος όπως ακριβώς άρχισε: Το We’re The Sound Explosion σου δίνει την εντύπωση ότι η μπάντα κατά την ηχογράφηση έσπασε το στούντιο!

Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμη δεν έχουμε μιλήσει για τα highlights... Τι να πει κανείς για το My Baby Went Away With A Midnight Train; Το συγκεκριμένο κομμάτι προφανώς δεν χρήζει συστάσεων, είναι ένα από τα δύο-τρία απόλυτα hits του συγκροτήματος (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε δόκιμα εδώ τον όρο). Το γιατί, εντελώς απλό: πρόκειται για εξαιρετική σύνθεση, την οποία είναι αδύνατον να ξεχάσεις. Αν όμως θα έπρεπε να διαλέξω το αγαπημένο μου, αναγκαστικά θα κατέληγα στο εκπληκτικό Lost In Tyme: psych garage υψηλού επιπέδου είναι αυτό που οι Sound Explosion απέδωσαν στο συγκεκριμένο κομμάτι, με τρόπο ιδιαίτερα υποβλητικό – και εδώ φαίνεται πόσο καλά λειτουργεί η όλη παραγωγή. Αντίστοιχο και το αποτέλεσμα στο κλασικό, θαυμάσιο από κάθε άποψη In The Past των We The People (τι εκπληκτικό σχήμα!). Το γεγονός και μόνο ότι επιλέχθηκε το συγκεκριμένο κομμάτι για διασκευή αξίζει αναγνώρισης. Το γεγονός ότι η διασκευή είναι πολύ καλή, έστω και αν δεν προσφέρει κάποια καινοτομία, δίνει φυσικά πολλούς έξτρα πόντους. Psych άγγιγμα υπάρχει όμως και στο Hopeless Endless Way των Olympians (μην εκπλήσσεσθε, οι Olympians στα πρώτα τους βήματα έπαιζαν – προφανώς εν αγνοία τους – κανονικότατο garage, στην pop, έστω, έκδοσή του). Όμως και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου (Send A Message, She’s One Of A Kind, It’s For You, The Last November) κάθε άλλο παρά αδιάφορα είναι. Στην πραγματικότητα ο δίσκος δεν έχει fillers, κάτι σπάνιο, για να λέμε την αλήθεια στην μέση garage ηχογράφηση.

Το έγραψα και πριν: ο χρόνος βοηθά να δούμε ορισμένα πράγματα πιο καθαρά. Και ο χρόνος που (αδυσώπητα, φοβάμαι) έχει παρέλθει από την κυκλοφορία του συγκεκριμένου δίσκου, επιτρέπει πλέον με ασφάλεια να πούμε ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας καλό garage δίσκος: Είναι πολύ καλή μουσική.