Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην προσωπική μουσική μας ιστορία που γράφουν με ανεξίτηλο μελάνι μέσα μας. Το 2005 που κυκλοφόρησε το I Am A Bird Now των Antony And The Johnsons θα μπορούσε να είχε καθοριστεί και μόνο από εκείνα τα περίπου 35 λεπτά που διαρκεί αυτό το άλμπουμ. Από εκεί γνωρίσαμε ακόμη περισσότεροι μία φωνή ιδιοσυγκρασιακή, με ένα βιμπράτο που φτάνει σε όσο πιο άκρα μπορεί να φτάσει σε ποπ περιεχόμενο, κάτι που αυτόματα καθιστά το άκουσμα love-or-hate. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε ότι εμείς μπήκαμε στην κατηγορία love, αν και ομολογουμένως καθυστερήσαμε λίγο καιρό. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος καλός αγωγός ανθρώπινων συναισθημάτων που να εκφράζει ταυτόχρονα πόνο, προσμονή, επιτυχία, αποτυχία, αλλά κυρίως επιθυμία. Επιθυμία για αλλαγή, επιθυμία για μεταφορά σε μία κατάσταση που η ίδια η καλλιτέχνις θεωρούσε από τότε πως έπρεπε να μεταβεί σε αυτήν για να αισθανθεί την προσωπική της πραγμάτωση. Ως εκ τούτου, σχεδόν όλα τα τραγούδια αναφέρονται σε γενικές γραμμές σε αυτήν την επιθυμία.
Επίσης πώς αναφέρεσαι στο παρελθόν ενός ανθρώπου όταν αυτό δεν σχετίζεται με το παρόν του; Σε αυτό το κείμενο, για να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε όσο το δυνατόν τα μπερδέματα και τους σκοπέλους και με κάθε σεβασμό, απευθυνόμαστε στην καλλιτέχνιδα με το φύλο που έχει πλέον επιλέξει ως αυτοπροσδιορισμό και ας μην συμφωνούν τα εξώφυλλα και τα booklets των cd της εποχής. Βάζουμε τα ακουστικά μας, φτιάχνουμε περιβάλλον για χαλάρωση των καρδιακών παλμών και για λίγο παραπάνω από μισή ώρα γινόμαστε δέσμιοι της ατμόσφαιρας του δίσκου.
Το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ των Antony And The Johnsons (2000) δεν είχε φτάσει ακόμα σε τόσα πολλά αυτιά, καθώς η μικρή ανεξάρτητη Durtro του David Tibet δεν θα μπορούσε να φτάσει τόσο μακριά. H Secretly Canadian όμως, στην οποία είχε υπογράψει τότε ως Antony Hegarty, ξεκάθαρα είδε τις προοπτικές και επανακυκλοφόρησε το ντεμπούτο ως προπομπό του νέου δίσκου. Όσοι στα καθ’ ημάς δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν σε πραγματικό χρόνο το ντεμπούτο εκείνο, πιθανότατα να είχαν κάπου σε κάποιο mp3 κατεβασμένο το Cripple And The Starfish, κομμάτι χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης τραγουδοποιίας της Anohni.
Και πώς να μην εντυπωσιαστείς από ένα άλμπουμ που ξεκινάει όπως εδώ με το Hope There’s Someone; Οι στίχοι και η ερμηνεία της Anohni βγαίνουν από την ίδια μήτρα και νιώθεις ότι κανείς δεν θα μπορούσε να εκφράσει τα λόγια της πιο σπαραξικάρδια στην αγωνία της να βρει έναν σύντροφο για να μην φύγει μόνη της από τον κόσμο: Oh I'm scared of the middle place / Between light and nowhere / I don't want to be the one / Left in there, left in there. Το κλου του κομματιού όμως και η ουσία του θεωρώ προσωπικά πως βρίσκεται στο κλείσιμο (που καταλαμβάνει σχεδόν το μισό κομμάτι) και την αγωνιώδη ατμόσφαιρα που δημιουργούν το πιανο και τα υπόλοιπα όργανα. Η υποψία κάθαρσης στο χαμηλότονο τέλος υποδηλώνει πως, ίσως, ως εκείνο το σημείο του τραγουδιού να είχε βρεθεί αυτός ο someone…
Ο κύκλος της αναζήτησης του φύλου της ξεκινά με το My Lady Story (Still you're coaxing me/To come on out and live/Well, I'm a crippled dog/I've got nothing to give), συνεχίζεται με την πλειοψηφία των υπολοίπων κομματιών και ολοκληρώνεται με το καθαρτικό Bird Gerhl, όπου απεικονίζεται η πλήρης απελευθέρωση από τα δεσμά του φύλου/της κοινωνίας/της οικογένειας/όποια δεσμά θέλετε εσείς. Το εκπληκτικό For Today I Am A Boy θέτει θέματα αυτοαποδοχής του προσανατολισμού της, σαν να χρειάζεται χρόνο και ενέργεια για να δεχτεί η ίδια την ύπαρξη και την ταυτότητά της. Δεν είναι βέβαια μονάχα η θεματική και ο τρόπος που αυτή εκφέρεται στα τραγούδια, αλλά και η μουσική και ενορχήστρωση που μπορεί να αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Ακούστε πώς το σύνολο δωματίου των Johnsons γεμίζει τον χώρο όσο η Anohni παρακαλά κατ’ εξακολούθηση (τους γονείς της; την κοινωνία ολόκληρη;) “forgive me, let live me” στο Man Is The Baby. Υπέροχες και διόλου τυπικές είναι και οι συμμετοχές του Rufus Wainwright στο σύντομο αλλά εξαίσιο What Can I Do, αλλά και του Devendra Banhart στο μαγευτικό Spiralling. Και μπορεί να μην γνωρίζετε πως η Dr. Julia Yasuda που χαρίζει τη φωνή της στο Free At Last (πρακτικά εισαγωγή του Bird Gerhl) ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Johnsons στα ‘90s μαζί με την Anohni…
Πίσω από το εξώφυλλο του δίσκου βρίσκεται μία τραγική όσο και ενδιαφέρουσα ιστορία. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί από τον διάσημο, πλέον, Αμερικανό φωτογράφο Peter Hujar και απεικονίζει την Candy Darling, transexual ηθοποιό του Andy Warhol, στο νεκρικό της κρεβάτι. Η Darling πέθανε από λέμφωμα στα 29 της, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ διότι οι συνδέσεις είναι αναπόφευκτες. H Darling αποτελεί το κυρίως θέμα του Candy Says των Velvet Underground, ενώ σε αυτήν αναφέρεται και ο Lou Reed στην προσωπική του καριέρα και συγκεκριμένα στο Walk On The Wild Side. Ότι ο Lou Reed συμμετέχει στο I Am A Bird Now (στο Fistful Of Love, με την απαγγελία στην αρχή και την κιθάρα του που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα) δεν μπορεί να αποτελεί σύμπτωση. Είναι όλο αυτό το σύμπαν που αναφέραμε προηγουμένως που έχει ξεκάθαρα γοητεύσει την Anohni, ένα σύμπαν απελευθέρωσης και σεξουαλικής ανεξαρτητοποίησης και αναγνώρισης του εαυτού.
Επί του πρακτέου, η αξία του δίσκου αναγνωρίστηκε με την απονομή του Mercury Prize εκείνης της χρονιάς - ίσως το πιο σοβαρό μουσικό βραβείο τοσο μεγάλου μεγέθους. Το Hope There’s Someone ως κορωνίδα του άλμπουμ διασκευάστηκε από τον Mick Hucknall (Simply Red) ως τον Avicii, επιβεβαιώνοντας την πανανθρώπινη δυναμική του. Το άλμπουμ ως σήμερα παραμένει αγαπημένο των φίλων της Anohni. Άραγε θα ακούσουμε κάποια κομμάτια από αυτό στη συναυλία του την Πέμπτη 13/6 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού; Λίγες μέρες μένουν για να το διαπιστώσουμε…
