Tracklist: Vision - Never Good At Sayin' Good-Bye - Underground Session (Chorea) - Old Dom Is Dead - To Take Him Away - Summer Is Yonder – Metakara - Fraulein Kommen Sie Schlaffen Mit Mir.
Polydor – 2393 030
Παραγωγή: Jean-Pierre Alarcen
Η Γαλλία άνοιξε απλόχερα και αμέσως τις αγκάλες της στα Βρετανικά προγκ συγκροτήματα (σε αντίθεση με την πατρίδα τους που είδαν κι έπαθαν να γίνουν γνωστά) και μπορεί να υπερηφανεύεται και για τα ντόπια παρεμφερή γκρουπς που ξεπήδησαν αμέσως και έδωσαν το δικό τους στίγμα στο πρώτο μισό των seventies με κορωνίδες τους τεράστιους Gong και Magma. Υπήρξαν όμως και δεκάδες άλλες μπάντες που αγνοήθηκαν αν το άξιζαν και βυθίστηκαν άδικα στην λήθη του χρόνου. Μια απ΄ αυτές θα μας απασχολήσει σήμερα και δεν είναι άλλη από τους Sandrose που τους πρωτοσυναντήσαμε στο αφιέρωμά μου (δείτε το εδώ) για τους Earth and Fire:
Φτιάχτηκαν το 1971 με «εγκέφαλο» και βασικό συνθέτη τον πολύ καλό κιθαρίστα Jean-Pierre Alarcen, τον Christian Clairefond στο μπάσο, τον Henri Garella στα πλήκτρα και στο mellotron, τον ντράμερ Michel Jullien και με μπροστάρισσα την εξαιρετική τραγουδίστρια Rose Podwojny άφησαν πίσω τους τούτο μονάχα τον δίσκο με το ινδιάνικης τεχνοτροπίας εξώφυλλο γεμάτο φτερά και πουλιά σε ένα κίτρινωπό φόντο (με Αγγλικό στίχο και αυτό είναι το ατού τους) που κατά τον ιστό βρίθει από: «…some beautiful dialogues between the majestic guitar solos and the splendid keyboards sonorities into the progressive field…» και επιτρέψτε μου να μην μεταφράσω… Συμπεριλήφθηκε στα 5 καλύτερα French progressive albums όλων των εποχών και παρά την διανομή του από μεγάλη εταιρεία, «καταργήθηκε» αμέσως κάνοντας τους συλλέκτες να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για μια κόπια (βινυλίου πάντα, να εξηγούμαστε) και το άξιζαν και με το παραπάνω!!!
2η από αριστερά η Rose Podwojny και 4ος από αριστερά ο Jean-Pierre Alarcen
Τα κήμπορντς του Garella τραβούν αμέσως την προσοχή κυριαρχώντας πολλές φορές και σε βάρος της κιθάρας, αλλά όταν η τελευταία βγαίνει μπροστά είναι σκέτη μαγεία (σίγουρα ο Alarcen είχε μελετήσει πολύ κλασσική μουσική αλλά και τζαζ αυτοσχεδιασμούς!), θυμίζοντας επικίνδυνα τους Camel που κι αυτοί όμως τότε ξεκινούσαν το ταξίδι τους, δένοντας πανέμορφα τα τραγούδια χαρίζοντάς μας αυτό που αναζητούμε πάντα στη μουσική : την σαγήνη. Αναμφισβήτητα είναι επηρεασμένοι από τους Beatles και τους Procol Harum στις αρμονίες τους αλλά οι ψηλές κορώνες της σοπράνο Podwojny (προσέξτε τα ηχεία σας επί τη ευκαιρία…) βγάζουν ένα κάθε άλλο παρά χαρωπό ύφος γεμάτο παράπονο και μια θλίψη που δεν παίρνει γιατρειά.
Αυτή την πικρή γεύση μας αφήνει το υπέροχο Vision με τις όμορφες γραμμές του μέλλοτρον του Garella να το οδηγούν σε ασύλληπτα βάθη συμπάσχουσες με το ανεκπλήρωτο όνειρο τούτο το «όραμα» να κράταγε περισσότερο ή το Old Dom Is Dead όπου η Podwojny σχεδόν κλαίγοντας ανακοινώνει τον θάνατο του γέρου αφέντη με έναν τρόπο που καθηλώνει τον ακροατή σε μια συγκλονιστική ερμηνεία! Στο δε επτάλεπτο To Take Him Away βιώνουμε μέσα σε μια πανέμορφη μελωδία ένα (ουτοπικό και γελοίο σήμερα αλλά αθεράπευτα ρομαντικό και εσώψυχο για τα δεδομένα κείνης της μαγικής εποχής) λαβ στόρυ που αρνήθηκε να σβήσει καθώς η επιμονή του κοριτσιού για τον αγαπημένο της φτάνει να τον απαγάγει για να ζήσουν μαζί μακριά από τούτη την γή: «…στον κήπο που αναζητούσε τη μοναξιά / βγήκε στη νύχτα για να τον πάρει / ήταν παράξενο καθώς δεν τον γνώριζε από πριν / χρωματιστά οράματα την περιτριγύριζαν / τώρα βγαίνει μεσ΄ τη νύχτα για να τον πάρει μακριά / την άνοιξη του 62 έχασε το στήριγμά της / την βάραιναν πολύ τα χρόνια της θλίψης / παρότι κάθε νύχτα έψαχνε για ένα σημάδι / κι εκλιπαρούσε το πνεύμα της να την λυπηθεί / τώρα βγαίνει μεσ΄ τη νύχτα για να τον πάρει μακριά / ο κήπος γρήγορα εξαφανίστηκε και παρότι ήταν μπερδεμένος / στη ζεστασιά του ξημερώματος γύρω απ΄ τη λάμψη του / του έδωσε να καταλάβει ότι η ώρα του είχε φτάσει / και τώρα σιγά – σιγά γίνονται οι δυο τους ένα…».
Τα περισσότερα τραγούδια κυλούν σε ήρεμο ύφος (λες και δεν χρειαζόταν ο ντράμερ) καθιστώντας τον δίσκο περισσότερο αρτ ροκ πάρα προγκρέσσιβ αλλά σε κάθε περίπτωση γοητευτικό για τους μελλοτρον λάτρεις των σέβεντις! Πάρτε για παράδειγμα την αιθέρια λεπτεπίλεπτη μπαλάντα Never Good At Sayin' Good-Bye (που σίγουρα στα χέρια μεταλλάδων θα εξελίσσονταν σε έπος!!) ή το περίεργο εκκλησιαστικό Summer Is Yonder που οδηγείται από την νωχέλεια στην κορύφωση παρά το φάλτσο της Podwojny (εδώ μας το χαλάει λίγο).
Αλλά και τα δύο ινστρουμενταλ του δίσκου δεν περνούν απαρατήρητα: το εντεκάλεπτο Underground Session (Chorea) οδεύει σε ψυχεδελικά μονοπάτια εξαιρετικής ποιότητας αφήνοντας τον Alarcen και τον Garella να δείξουν τις ικανότητές τους πηδώντας από την τζαζ στο προγκ και από κει στην ψυχεδέλεια και αντίστροφα σε τρόπο που δεν το καταλαβαίνεις, όπως και το τζαζ ροκ Metakara. Η μόνη παραφωνία είναι το διαρκείας μόλις 33 δευτερολέπτων Fraulein Kommen Sie Schlaffen Mit Mir («έλα κοιμήσου μαζί μου δεσποινίς») μια bossa nova της συμφοράς με πολλά εφέ που δεν κολλάει με τίποτε με τον υπόλοιπο δίσκο…
Ορθώς ονόμασαν εαυτούς «Το ρόδο της άμμου» καθώς οι αναδυόμενες μέσα απ΄ την μουσική τους ουράνιες αρμονίες μετατρέπουν την ξέρα σε λιβάδι μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας…
Θέλετε να ηρεμήσετε μετά από μια δύσκολη μέρα; Βάλτε το με ακουστικά και βυθιστείτε μαζί του! (αν και το Dark Side of the Moon την κάνει την δουλειά πολύ καλύτερα…)
(***)
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Youtube
Discogs
Progarchives.com
