The K Fellowship – Before the Dawn (Concord, 2016)

Θα θυμάστε βέβαια ότι χρειάστηκαν λιγότερα από δεκαπέντε λεπτά μέχρι να εξαντληθούν τα εισιτήρια της επανόδου της Kate Bush στις ζωντανές εμφανίσεις, ύστερα από σιωπή 35 ετών. I wish I were there, που θα έλεγε συγκινημένος εκ μέρους μου ο Roger Waters. Μόνο που δεν ήμουν, για να απολαύσω τη μεγάλη αυτή κυρία, που τόσο είχα παρεξηγήσει στο ξεκίνημά της, όταν διάβασα πως αποτελούσε «προσωπική ανακάλυψη» του David Gilmour. Ό,τι έχασα όμως, είχα την ευκαιρία να ακούσω μέσα από το Before the Dawn, που περιλαμβάνει τραγούδια συνολικής διάρκειας 155 λεπτών από τις εμφανίσεις της στο Hammersmith Apollo του Λονδίνου στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου του 2014. Η τριπλή κυκλοφορία αυτή, που για λόγους τιμής αποδίδεται στους The K Fellowship, δεν έχει το χαρακτήρα του best of, ούτε της νοσταλγικής ματιάς στις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Αφορά βέβαια, όπως είναι φυσικό, το παρελθόν, χωρίς καν να εστιάζει ιδιαίτερα στο απώτερο, μόνο που επιχειρεί να το «επαναδιατυπώσει» μέσα από συναισθηματικά φορτισμένες εκτελέσεις τραγουδιών με τη βοήθεια και jazz μουσικών, που αποδεικνύονται οι καταλληλότεροι για να θυμίσουν τις ήπιες, αλλά καθόλου ευκαταφρόνητες progressive καταβολές των απαρχών της καριέρας της. Με άλμπουμ (και εμφανίσεις) σαν αυτό η κυρία Bush αποδεικνύει ότι όταν η έμπνευση για νέα δημιουργία δεν είναι αντάξια του παρελθόντος, τότε το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να επαναπροσδιορίζεται. Εδώ θα βρείτε κάποια τραγούδια που περιμένετε, αλλά περισσότερα θα είναι αυτά που δε θα φανταζόσασταν πως θα διάλεγε να παίξει. Αυτή όμως, ξέρει. Γι’ αυτό και δεν ενέδωσε να κυκλοφορήσει οπτικό ντοκουμέντο των συναυλιών της. Κι εκεί που ναρκωμένοι είχαμε νομίσει πως η φιγούρα της Kate κυλούσε Under Ice στο ρεύμα του ποταμού, τίναξε το χέρι της κι έσπασε τον πάγο!   

Virginia Wing – Forward Constant Motion (Fire Records, 2016)

Το δεύτερο άλμπουμ των Virginia Wing, όπως ήταν αναμενόμενο, αποτελεί περισσότερο φυσική συνέχεια του 12’’ Rhanda, που κυκλοφόρησε στο πλαίσιο της φετινής Record Store Day, από ό,τι του ντεμπούτου Measures of Joy. Η διαφαινόμενη προσήλωση του ήχου τους σε σαφέστερα ηλεκτρονικά μονοπάτια δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη, αλλά απλή «αλλαγή ισορροπιών» της βαρύτητας των ηλεκτρονικών και των pop επιρροών τους. Σε αυτό προφανώς συνέτεινε και το ότι το γκρουπ πλέον από τρίο έγινε ντουέτο, αποτελούμενο από την Alice Merida Richards και τον Sam Pillay. Οι δεκατέσσερις συνθέσεις του δίσκου είναι προϊόν συνεργασίας και των δύο, πράγμα που η Alice τονίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, για να μη θεωρείται απλά, λόγω των ζωντανών εμφανίσεών τους όπου μόνο τραγουδά χωρίς να παίζει κάποιο όργανο, ως η αιθέρια φωνή που «ντύνει» τα τραγούδια του Sam. Η συνεργασία τους με τον παλιόφιλο Misha Hering στην παραγωγή είναι η ειδοποιός διαφορά από τις ανάλογες κυκλοφορίες, αφού δίνει στις συνθέσεις έναν ιδιόρρυθμο ψυχεδελικό χαρακτήρα, που θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο της μοντέρνας ψαγμένης pop. Στο Be Continued το πνεύμα της Laurie Anderson κυριαρχεί, ενώ το υπέροχο Local Loop με τις αυξομειώσεις του μοιάζει να κερδίζει στα σημεία το πρώτο single Grapefruit. Σε τραγούδια όμως όπως το υπνωτιστικό Sonia & Claudette κρύβεται το μυστικό της ομορφιάς του ήχου τους. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την ανάλογη κληρονομιά των 80’s.  

Hope Sandoval & the Warm Inventions – Until the Hunter (Tendril Tales, 2016)

Είναι μάλλον αναμφισβήτητο γεγονός το ότι η Hope Sandoval στην μέχρι τώρα πορεία της με τους The Warm Inventions, δηλαδή με τον Colm O Ciosoig (My Bloody Valentine), δεν έχει κατορθώσει να φτάσει στο επίπεδο της δημοτικότητας που είχε την εποχή των Mazzy Star. Μια αναμενόμενη εξήγηση γι’ αυτό θα ήταν ότι τώρα η μουσική έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα του παρελθόντος, αν και στην περίπτωσή της η μουσική αποκομμένη από τα φωνητικά δε θα μπορούσε να έχει βαρύνουσα επιρροή στο τελικό αποτέλεσμα. Κι αν βιαστεί κανείς να πει πως δεν τραγουδά όπως παλιά, πάλι θα έχει λάθος, αφού η φωνή της δεν υστερεί σε τίποτα. Κι όμως, τελικά κάτι υπάρχει. Αυτό δεν είναι άλλο από τον τρόπο που τραγουδά. Με αποκορύφωμα το Until the Hunter, η φωνή της εξακολουθεί μεν να χαρακτηρίζεται από την υπερβολικά ταξιδιάρικη χροιά της, μόνο που βγαίνει περισσότερο σοβαρή και λιγότερο αισθησιακή, κάνοντας τη γνωστή laid back ατμόσφαιρα πιο μεστή και σαφέστερα πολύχρωμη. Στο άλμπουμ συμμετέχουν οι Kurt Vile, Mariee Sioux, Jim Putnam και Michael Masley, ενώ τραγούδια όπως τα Let Me Get There, όπου τραγουδά ντουέτο με τον Kurt, The Hiking Song όπου τραγουδά και η Mariee, αλλά και το Day Disguise δείχνουν πως είναι ωραίο που η Ελπίδα δεν έχει χαθεί.

Lambchop – FLOTUS (City Slang, 2016)

Το δωδέκατο  άλμπουμ των Lambchop υποτίθεται πως θα μας ξάφνιαζε, αλλά δεν τα κατάφερε. Τουλάχιστον, σε όσους είχαμε ακούσει το περυσινό  The Diet, που κυκλοφόρησε το side project τους HeCTA. Γνωρίζαμε, λοιπόν, ότι δε θα ακούγαμε κάτι σαν το How I Quit Smoking ή το Nixon, αλλά ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική, αναμεμειγμένη με την αναπόφευκτη παράδοση του Nashville. Έτσι κι έγινε. Μπορεί ο Kurt Wagner να ασχολήθηκε κάπως αργά με την ευρύτερη electronic, αλλά κατορθώνει να κερδίσει τις εντυπώσεις, κυρίως διότι προσάρμοσε σε αυτήν την κληρονομιά των προηγούμενων έντεκα δίσκων των Lambchop με έξυπνη laid back soul, lounge, R&B, house και hip-hop. Δεν έχει τόσο σημασία να πούμε αν η μεταστροφή αυτή ήταν ενδεδειγμένη ή όχι, όσο να την κρίνουμε αυθύπαρκτη. Το διάρκειας εβδομήντα λεπτών FLOTUS (For Love Often Turns Us Still), που χαρακτηρίζεται από το «μουσικό όργανο»-φωνή του Wagner μέσω Vocoder, ξεκινά με το διάρκειας έντεκα λεπτών In Care of 8675309, που έχει κάτι από την αρχοντιά των Tindersticks και την ταξιδιάρικη χροιά των Fellow Travellers, η οποία αποτυπώνεται και στο Relatives #2. Η μοναδική κληρονομιά των Air γίνεται αντιληπτή στα JFK και Howe, ενώ στο Old Masters δεν αναβιώνουν απλά τα 80’s, αλλά ειδικότερα η αισιόδοξη jazzy pop των Style Council και Double. Ο δίσκος κλείνει με το δεκαοκτάλεπτο The Hustle, με το οποίο, όσο και έχει στην πορεία ξεχαστεί κανείς, δε μπορεί παρά να καταλάβει το γιατί η δουλειά αυτή ανήκει στον Kurt Wagner.

Menta – K.I.D. (self released, 2016)

Ε, λοιπόν, όχι. Κι εδώ δεν υπάρχει κανένα στοιχείο έκπληξης. Δεν είναι πλέον δυνατό να ξαφνιαστεί κανείς από τον ήχο των Menta, εκτός κι αν δεν έχει ακούσει το Telepherique. Το νέο ψηφιακό τους Ε.Ρ. αποδεικνύει μέσα από τέσσερις ορχηστρικές συνθέσεις ότι η ηλεκτρονική ηχητική κληρονομιά των 70’s και των 80’s δεν ήταν μια αποσπασματική επιρροή τους. Κι αν με ρωτήσετε ευθέως αν προτιμώ τη δεύτερη αυτή φάση του ήχου τους από την αφετηριακή, δε θα διστάσω ούτε στιγμή να απαντήσω καταφατικά, δεδομένου ότι αυτό που επίσης έκαναν (καλά) στην πρώτη, το έκαναν το ίδιο καλά και αρκετοί άλλοι. Με τη διαφορά όμως ότι τώρα μπορούν να καυχώνται ότι έχουν να πουν κάτι παραπάνω. Στο πλημμυρισμένο από εικόνες εισαγωγικό I Saw Things I Shouldn’t Have Seen η ατμόσφαιρα της 4AD συναντά τη χαρμολύπη του Ben Watt της εποχής του Summer into Winter και του Can’t, ενώ στο We Used to Walk Around and Buy Ice Creams το μεγαλείο των Gnac ξαναζεί μέσα από ένα ταιριαστό και ιδιότυπο πάντρεμα με τους πανταχού παρόντες Air. Στο I’ll Turn into Hitler γίνεται περισσότερο αντιληπτό κάτι από το δέος της μουσικής του αξεπέραστου εις τους αιώνες των αιώνων Βαγγέλη Παπαθανασίου, όπως άλλωστε και στο Humans Have Become Cheap, που διακρίνεται κι ένα λοξοκοίταγμα προς τον Jean Michel Jarre. Οι Κώστας Βλάχας, Νίκος Παπαδημητρίου, Δημήτρης Λαϊνάς και Πάνος Γαλάνης μας μιλούν μόνο με νότες για τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες πολέμου, έχοντας για τίτλο της κυκλοφορίας τους το ακρωνύμιο της φράσης Killing Innocent Dreams και για τίτλους τραγουδιών λόγια που είπαν τέτοια παιδιά μπροστά στην κάμερα. Το Ε.Ρ. είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.