Οι Earth μαζί με τους Melvins είναι τα δυο συγκροτήματα της ευρύτερης σκηνής του Seattle (ή της πολιτείας Washington, αν προτιμάτε) που ενώ δεν σημείωσαν ποτέ την επιτυχία των συγκροτημάτων της ίδιας σκηνής των 90s (προφανώς εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν σαφώς πιο heavy από τους υπόλοιπους) ωστόσο κατάφεραν με τα χρόνια να αποκτήσουν ένα cult status αλλά και σταδιακή καταξίωση, τουλάχιστον, στο underground ακροατήριο. Ιδιαίτερα οι Earth μοιάζουν αναγεννημένοι τα τελευταία χρόνια, με μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους, με πιο πρόσφατο το καταπληκτικό Primitive and Deadly, το οποίο στάθηκε η αφορμή για την πρώτη (πολύαναμενόμενη) εμφάνιση τους στη χώρα μας.

Οι Universe 217 αποτελούν εδώ και χρόνια τακτικότατους καλεσμένους των live σκηνών της Αθήνας, τα λέγαμε άλλωστε και εδώ. Έχουν μάλιστα το προνόμιο να έχουν διατελέσει support σε αρκετές γνωστές και σημαντικές μπάντες του εξωτερικού, με τους Earth να μπαίνουν κι αυτοί στην τροπαιοθήκη τους. Μία μπάντα που της αρέσει να παίζει την μουσική της και να την παρουσιάζει με συγκεκριμένο τρόπο περισσότερο από το να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές της για να γίνει όνομα-αναφορά στον ήχο της σε ευρωπαϊκό (τουλάχιστον) επίπεδο - τουλάχιστον έτσι φαίνεται από την ως τώρα στάση της, η οποία επιβεβαιώθηκε και σε αυτό το live. Όλα ήταν εκεί όπως έπρεπε: ο ήχος τους, οι άψογες εκτελέσεις, η εντυπωσιακή μέσα στην υπερβολή της φωνή της Τάνιας... μόνο η video art τους πρόδωσε έτσι όπως χάθηκε στο μικρό μέγεθος του backdrop του Κυττάρου. Άλλη μία πολύ καλή εμφάνιση για τους Universe 217 πέρασε στην ιστορία, ίσως όμως να ήρθε η ώρα να δούμε κάτι δραστικά διαφορετικό από αυτούς, κάτι που θα ανανεώσει το ενδιαφέρον των φίλων τους και θα φέρει, αν όλα πάνε καλά, νέους οπαδούς.

Λίγο μετά τις 11:15 ο Dylan Carlson ανέβηκε στη σκηνή για να ετοιμάσει μόνος του τα πετάλια του, ενώ τον ακολούθησαν κατόπιν οι άλλοι δυο μουσικοί της μπάντας. Ντυμένος επίσημα (πρέπει να είναι σαφώς ο πιο καλοντυμένος μουσικός του doom metal) και σε καλή διάθεση, έδειχνε άλλος άνθρωπος, μακριά από την εικόνα που είχαμε για αυτόν τα προηγούμενα χρόνια (πιθανώς έχει συμβάλει σε αυτό ο πρόσφατος γάμος του με ευειδή νεαρά Αγγλίδα). Ουσιαστικά ο Carlsonέ δειχνε αναγεννημένος, σαν να είχε αφήσει στο παρελθόν τα σοβαρά προβλήματα υγείας με τις εξαρτήσεις αλλά και την προσωπική τραγωδία της αυτοκτονίας του Kurt Cobain (ως γνωστόν ο Carlson προμήθευσε τον Cobain με το όπλο με το οποίο αυτοκτόνησε αυτός, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει ότι ο στενός τους φίλος θα το χρησιμοποιούσε για αυτό τον σκοπό).

Αναζωογονημένο μοιάζει επίσης και το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια, με συνεχόμενες καλές κυκλοφορίες με επιστέγασμα το περυσινό Primitive and Deadly (ηχογραφημένο στο μεγαλύτερο μέρος του στο περίφημο Rancho De La Luna στο Joshua Tree της California) το οποίο άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Στο συγκεκριμένο δίσκο επέστρεψαν, μάλιστα, τα φωνητικά στις συνθέσεις τους, με τον Mark Lanegan (προφανής η επιλογή του καθώς, όπως εξήγησε και σε συνεντεύξεις του ο Carlson, γνωρίζονται εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες) να προσφέρει δυο ανεπανάληπτες ερμηνείες, ενώ σε ένα κομμάτι συμμετέχει η Rabia Shaheen Qazi των Rose Windows. Συνεπώς η συγκυρία ήταν άριστη για την πρώτη εν Ελλάδι εμφάνιση τους (αν και γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι δεν θα έχουν φωνητικά καθώς δεν θα ήταν δυνατό να τους ακολουθήσουν στην περιοδεία οι guests του άλμπουμ).

Μετά από λίγα ευχαριστήρια λόγια (η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα μπορούσες να καταλάβεις από αυτά που έλεγε ο Carlson λόγω της άρθρωσης του) οι Earth ξεκίνησαν τις μακροσκελείς, αργόσυρτες συνθέσεις τους. Όπως ήταν λογικό η τελευταία δουλειά τους κατείχε την μερίδα του λέοντος του set τους, με κομμάτια σαν τα Torn By The Fox Of The Crescent Moon, There Is A Serpent Coming και From The Zodiacal Light (με τα δυο τελευταία να μοιάζουν κάπως αποδυναμωμένα χωρίς τα φωνητικά). Από τις δουλειές της δεύτερης περιόδου ακούστηκαν το σπουδαίο Old Black από το αριστουργηματικό Angels of Darkness, Demons of Light I του 2011 καθώς και το The Bees Made Honey In The Lion's Skull από τον ομώνυμο δίσκο του 2008, ενώ η πρώτη φάση του γκρουπ εκπροσωπήθηκε από το Ouroboros Is Broken, την πρώτη σύνθεση που έγραψε ποτέ ο Carlson, όπως μας εξομολογήθηκε.

Η μουσική των Earth έχει εξελιχθεί σημαντικά, μπορεί να θεωρούνται (και να είναι) οι θεμελιωτές του drone doom αλλά από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια (από την εποχή που ηχογραφούσαν για την Sub Pop και ο Cobain ήταν guest στα φωνητικά). Είναι άλλο συγκρότημα πια, η μουσική του έχει προσεγγίσει το ψυχεδελικό ροκ με κάποιες ιδέες από post, χωρίς να έχει απωλέσει την doom αισθητική. Οι συνθέσεις τους εξακολουθούν να είναι αργόσυρτες, σκοτεινές, μεγάλης διάρκειας και συνεχίζουν να καθηλώνουν τους ακροατές.

Οι Earth στο live του Κυττάρου δεν προσπάθησαν να ισοπεδώσουν τον χώρο και να καταστρέψουν το ηχοσύστημα του club, όπως θα έκανα για παράδειγμα άλλες μπάντες του συγκεκριμένου ύφους (για παράδειγμα οι καλύτεροι μαθητές τους, οι Sunn O))) ). Αντιθέτως επέλεξαν να προσεγγίσουν το rock and roll, τα blues, την ψυχεδέλεια. Η κιθάρα του Carlson, την οποία σήκωνε συνεχώς ψηλά σαν σε τελετουργία (αποκαλύπτοντας και ένα κρυφό αυτοκόλλητο που ευχόταν Have a fairy nice day) δεν είχε τον όγκο και την ένταση που θα περίμεναν κάποιοι, ωστόσο κατάφερνε να σε μαγεύει με τις μελωδίες της. Φυσικά δεν ήταν μόνος, είχε την άξια συμπαράσταση της Adrienne Davies στα τύμπανα (το παίξιμο της οποίας ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό) και του Don McGreevy στο μπάσο, οι οποίοι ήταν καθοριστικοί στο χτίσιμο του μεστού ήχου των Earth.

Οι Earth τελικώς πέτυχαν να δημιουργήσουν την μυσταγωγία που απαιτείται για να μπορέσει η μουσική τους να αγγίξει τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι, να σημειώσουμε ότι σεβάστηκαν το συγκρότημα δημιουργώντας αντίστοιχη ατμόσφαιρα και αποφεύγοντας, κατόπιν επιθυμίας της μπάντας, τα flash των φωτογραφικών μηχανών. Το Κύτταρο γέμισε ασφυκτικά, λογικό αν σκεφτούμε το μέγεθος του συγκροτήματος και το ότι ουσιαστικά αποτελούν θρύλους για μια ολόκληρη σκηνή. Και όσοι ήμασταν παρόντες αποζημιωθήκαμε: για μιάμιση ώρα περίπου περιπλανηθήκαμε στη δική τους σκοτεινή πλευρά της Γης και φύγαμε γεμάτοι από αυτό που είδαμε.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος – Μιχάλης Κουρής

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής