Οι Paradise Lost είναι εδώ και χρόνια από τους σταθερούς επισκέπτες της χώρας μας, η οποία σπανίως απουσιάζει ως σταθμός από τις περιοδείες τους. Ένα χρόνο και κάτι μετά την τελευταία εμφάνιση τους (θυμηθείτε εδώ τι γράφαμε τότε) επέστρεψαν στην Ελλάδα έχοντας ως μια καλή αφορμή την κυκλοφορία, προ ολίγων μηνών, του αρκετά καλού LP The Plague Within.
Στις 8:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι Αθηναίοι Shattered Hope, οι οποίοι ανέλαβαν το ρόλο του support σχήματος. Με πορεία δέκα και πλέον χρόνων και με ήχο κοντά στις πρώτες κυκλοφορίες των PL μας παρουσίασαν ένα set με αργόσυρτες σκοτεινές doom συνθέσεις. 45 λεπτά γεμάτα doom δυσοίωνο, αποπνικτικό που απευθυνόταν σε «προπονημένα αυτιά». Όσοι έχουν παρακολουθήσει το συγκεκριμένο μουσικό ρεύμα προφανώς θα βρήκαν ενδιαφέρον το live των Shattered Hope.
Μισή ώρα μετά το πέρας της εμφάνισης του opening act πήραν θέση επί σκηνής οι πέντε μουσικοί των Paradise Lost. Με το «καλημέρα» κιόλας έγινε ξεκάθαρο ότι ο frontman της μπάντας Nick Holmes ήταν σε μεγάλα κέφια, με το χαρακτηριστικό βρετανικό χιούμορ του να δίνει ρεσιτάλ. Όπως αποκάλυψε κι ο ίδιος, το γεγονός ότι αυτή ήταν η τελευταία συναυλία μιας μεγάλης περιοδείας για την προώθηση του The Plague Within τους έκανε να νιώθουν χαρούμενοι. Λογικό και αναμενόμενο λοιπόν η νέα τους δουλειά να κατέχει την μερίδα του λέοντος τους set (αρκετές οι καλές στιγμές όπως τα No Hope In Sight, Terminal, Flesh from Bones, An Eternity of Lies). Μάλιστα ο Holmes θέλοντας εξ’ αρχής να καταστήσει σαφές το συγκεκριμένο γεγονός επιστράτευσε το χιούμορ του λέγοντας «σε όσους άρεσε ο νέος μας δίσκος τότε όλα ΟΚ, σε όσους δεν άρεσε τότε η βραδιά προμηνύεται σκ***ενια…»). Βεβαίως από ένα live μιας μπάντας με δισκογραφία εκτεταμένη και με ποικιλία όπως αυτή των Paradise Lost δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι σπουδαίες συνθέσεις από το παρελθόν (και δεν ήταν λίγες αυτές). Ανάμεσα τους το μοναδικό Enchantment από εκείνη την αξεπέραστη τριάδα (μαζί με τα Hallowed Land και The Last Time) με την οποία ξεκινούσε το έπος Draconian Times (τα τρία κομμάτια μαζί αποτελούν, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο εντυπωσιακά ανοίγματα δίσκου στον σκληρό ήχο). Καλοδεχούμενο και το αγαπημένο As I Die (με ένα ωραιότατο κλείσιμο στα φωνητικά), όπως και το κλασικό Say Just Words και το πιο πρόσφατο Faith Divides Us – Death Unites Us (από το ομώνυμο άλμπουμ του 2009). Όσο για το φινάλε τι άλλο από το The Last Time (η δεύτερη επιλογή μέσα από το Draconian Time) με τη συνδρομή στους στίχους σύσσωμου του κοινού.
Νομίζω ότι από τη συγκεκριμένη εμφάνιση των Paradise Lost δεν θα έμειναν πολλοί με παράπονα. Η μπάντα ερμηνευτικά ήταν σωστή, τα φωνητικά του Holmes αξιοπρεπέστατα, ο ήχος χωρίς πολλά προβλήματα (τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμουν) και η διάρκεια όση έπρεπε (κάτι παραπάνω από 1,5 ώρα). Οι Mackintosh, Aedy και Edmondson παίζουν μαζί για «αιώνες» και λογικό είναι βρίσκονται κυριολεκτικά με κλειστά τα μάτια, όσο για τον νεότερο της παρέας Adrian Erlandsson, το παίξιμο του στα τύμπανα ήταν πολλές στιγμές εντυπωσιακό. Τέλος, η κεντρική φιγούρα της μπάντας ο Nick Holmes, απέδειξε ότι όταν θέλει και μπορεί «κάνει θαύματα».
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
