Μια πολύ πετυχημένη, όπως αποδείχτηκε, σύμπραξη έλαβε χώρα στο Gagarin το περασμένο Σάββατο. Οι Ελβετοί The Dead Brothers μοιράστηκαν τη σκηνή με τους Έλληνες Thee Holy Strangers, σε ένα πολύ δυνατό double bill, το οποίο στην ουσία ήταν triple bill με τη συμμετοχή του Mickey Pantelous.
Λίγο πριν τις 10 ανέβηκε στη σκηνή ο Mickey Pantelous, για να σημάνει την έναρξη της βραδιάς. Δεν ήταν μόνος φυσικά, είχε για παρέα του τον περίφημο Dr. Albert Flipout και την Jess στα πιατίνια… Πέραν αυτών είχε τα «σύνεργα» του: την κιθάρα του και ένα μικρό drum set. Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει την πορεία του Mickey Pantelous μέσω του προσωπικού του project κάτω από το όνομα Dr. Albert Flipout’s One Can Band, να πούμε ότι μιλάμε για ένα ιδιαίτερο μπλουζίστα, που μέσα από τις συνθέσεις του αφηγείται αλλόκοτες συνήθως ιστορίες. Έχοντας στο ενεργητικό τα LP Can't Find My Pills και North Of Africa παρουσίασε μια επιλογή κομματιών από τα οποία ξεχώρισαν Can't Find My Pills και People Talk About You Baby, ενώ δεν παρέλειψε να μας δώσει ένα δείγμα από το νέο του υλικό. 45 λεπτά έμεινε στη σκηνή ο Pantelous και με το σπιρτόζικο χιούμορ του και τις κεφάτες ερμηνείες κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού και στο τέλος να εισπράξει δικαιολογημένα ένα θερμό χειροκρότημα.
Αμέσως μετά ήταν η σειρά των Holy Strangers,της εγχώριας all star μπάντας που πέρυσι κυκλοφόρησε το αξιόλογο ντεμπούτο της (δείτε τι είχαμε γράψει για αυτό εδώ http://www.soundgaze.gr/index.php/diskoi/item/1552-thee-holy-strangers-thee-holy-strangers-labyrinth-of-thoughts-2015). Παρότι ως συγκρότημα είναι αρκετά φρέσκο οι μουσικοί που το απαρτίζουν είναι πολύ έμπειροι και με πολλά «χιλιόμετρα» πίσω τους σε άλλες μπάντες (ενδεικτικά αναφέρουμε Last Drive, Dustbowl, Ludmila, Expert Medicine, Nightstalker κ.α.). Και ως πεπειραμένοι μουσικοί ξέρουν πώς να στήσουν ένα χορταστικό live ξεπερνώντας τα όποια τεχνικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην πορεία.
Η μουσική των Strangers είναι πολυσυλλεκτική (όπως άλλωστε εξήγησαν και οι ίδιοι στην πρόσφατη συνέντευξη τους στο Soundgaze) και κάθε σύνθεση τους δεν μοιάζει υποχρεωτικά με τις υπόλοιπες του δίσκου. Άλλοτε κυριαρχεί το folk στοιχείο, άλλοτε το rock & roll, άλλοτε η soul ατμόσφαιρα και αυτή η ποικιλία είναι ίσως το σημαντικότερο χαρακτηριστικό τους σχήματος. Στο Gagarin ακούσαμε τις περισσότερες συνθέσεις της παρθενικής της δουλειάς. Από αυτές, αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποιες, σίγουρα θα έπρεπε να αναφερθούν τα Trouble on Trouble, Fiery Road (αμφότερα υπήρχαν στο 7ιντσο που διανεμήθηκε με το Fractal Press και ουσιαστικά σύστησε το γκρουπ στο κοινό), καθώς και τα Desolation Revelation, Self Preservation Blues και Truth and Sorrow, ενώ στο φινάλε έπαιξαν το κλασικό Run Through the Jungle των Creedence Clearwater Revival.
Ο Αλέξης Καλοφωλιάς είναι ένας χαρισματικός frontman και αυτό το επιβεβαιώνει σε κάθε περίσταση. Εδώ βεβαίως έχει την υποστήριξη από δυο σπουδαίες φωνές: τις Τζένη Καπάδαη και Φλώρα Ιωαννίδη (η καθεμία είχε τη δική της στιγμή με το Angel of Danger και Orbit, αντίστοιχα). Η επταμελής μπάντα είναι εντυπωσιακά δεμένη, κάτι που φαίνεται σε κάθε τους εμφάνιση και αποδεικνύει ότι μερικές φορές τα πολυμελή σύνολα καταφέρνουν να λειτουργούν στην εντέλεια. Σημαντικό παράγοντα στον ήχο των Holy Strangers αποτελεί ο Νίκος Φυσάκης, που αθόρυβα και χωρίς εντυπωσιασμούς κάνει πολλή και ουσιαστική δουλειά στην κιθάρα. Αλλά επειδή η μουσική συνήθως είναι ομαδική υπόθεση, όλοι οι μουσικοί μαζί κάνουν τον ήχο των Holy Strangers μοναδικό.
Άλλη μια άψογη εμφάνιση λοιπόν για τους Holy Strangers, οι οποίοι επιβεβαίωσαν τον χαρακτηρισμό του double bill και δεν λειτούργησαν σαν απλό support σχήμα (άλλωστε έπαιξαν γεμάτη μια ώρα). Άλλωστε, ένα σημαντικό κομμάτι του κοινού πήγε στη συναυλία και για αυτούς.
Το live των Ελβετών Dead Brothers ξεκίνησε ασυνήθιστα (όπως ασυνήθιστη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όλη η εμφάνιση τους) από την πλατεία του Gagarin με τρεις από τους μουσικούς του σχήματος να περνούν παίζοντας μέσα από το κοινό μέχρι να ανεβούν στη σκηνή για να σμίξουν με τον τραγουδιστή και τον drummer. Επί σκηνής υπήρχε μια πένθιμη και αλλόκοτη ατμόσφαιρα, με τους μουσικούς να φοράνε μάσκες πτηνών (μάλλον κορακιών…) και την συμπαθή βιολίστρια να καλύπτει το πρόσωπο της με πλερέζα… Κι αν το όλο σκηνικό φάνταζε περίεργο τι να πεις για τη μουσική των Dead Brothers, άλλοτε folk, άλλοτε blues, άλλοτε swing, ενώ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν ακόμα και punk ξεσπάσματα!
Κεντρική φιγούρα του γκρουπ είναι βεβαίως ο frontman Alain Croubalian (ο οποίος κουβαλά μια διαδρομή χρόνων στο punk συγκρότημα Maniacs), άλλοτε απολύτως σοβαρός άλλοτε γελωτοποιός, άλλοτε στην κιθάρα άλλοτε στο μπάντζο, διάνθιζε κάθε κομμάτι με μια χιουμοριστική ιστορία στην εισαγωγή. Αταίριαστες φαινομενικά συνθέσεις όπως τα Dark Night, Black Moose, Heart of Stone, Femme Fatale, Black Train (από το LP The Black Moose) αλλά και το παλιότερο (και γνωστότερο) I Can’t Get Enough ακούγοντας η μια μετά την άλλη με τα ιντερλούδια από το Croubalian να μας προετοιμάζουν για τη μουσική ατμόσφαιρα κάθε μιας από αυτές (συνήθως αναφερόταν σε αρνητικές κριτικές που κατά καιρούς έχουν δεχθεί και με το τραγούδι που ακολουθούσε επιχειρούσαν κατά κάποιον τρόπο να τις καταρρίψουν…).
Σε όλη τη διάρκεια του ημιπαρανοϊκού show των Dead Brothers οι αντιδράσεις του κοινού (το οποίο είχε γεμίσει την πλατεία του Gagarin καθώς ο εξώστης παρέμεινε κλειστός) ήταν θερμές, για να μην πούμε ενθουσιώδεις. Κοινό και μουσικοί έμοιαζαν να έχουν συντονιστεί απόλυτα. Παρότι μεσογειακός λαός, άλλωστε, έχουμε την τάση να μας έλκουν οι σκοτεινές και μελαγχολικές μουσικές.
Κι αν για την έναρξη της συναυλίας είπαμε ότι ήταν ασυνήθιστη, τι να πούμε για το φινάλε. Αφού ερμήνευσαν το Story of the Dead Brother (την παραλλαγή τους στο Τραγούδι του νεκρού αδερφού), ευχαρίστησαν το κοινό, έβγαλαν τα όργανα τους από τα βύσματα και κατέβηκαν από τη σκηνή στο κέντρο του χώρου, όπου και συνέχισαν την συναυλία, ενώ στην συνέχεια προχώρησαν προς το μπαρ, πάνω στο οποίο ολοκλήρωσαν το live παίζοντας μελωδίες σαν το Mary Don’t You Weep! Η εικόνα των μουσικών ανεβασμένων πάνω στο μπαρ να παίζουν μουσική ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη, αλλά, όπως προείπαμε οι εμφανίσεις των Dead Brothers μόνο συμβατικές δεν είναι. Το επιβεβαίωσαν και αυτή τη φορά και μάλιστα εμφατικά.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
