Όταν ανακοινώθηκε ότι η τρέχουσα περιοδεία των Maybeshewill θα είναι η τελευταία τους, πολλοί σκέφτηκαν ότι μια στάση και στη χώρα μας ήταν επιβεβλημένη. Έτσι και έγινε, με το συγκρότημα να αποχαιρετά το ελληνικό κοινό με μια συναυλία γεμάτη έντονα συναισθήματα.

Η ιδανική, θα μας επιτρέψετε, αρχή στο ζωντανό post πακέτο της Πεμπτης έγινε με τους Αθηναίους we.own.the.sky. Εξαιρετική επιλογή, όχι μόνο λόγω της προφανούς εγγύτητας στη συνθετική νοοτροπία με τους headliners. Η διαρκώς ανερχόμενη μπάντα είναι ιδιαίτερα ζεστή αυτήν την περίοδο, καθώς το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της είναι διαθέσιμο από το τέλος του προηγούμενου χρόνου, ενώ αναμένεται στις επόμενες ημέρες η φυσική του κυκλοφορία σε CD και LP. Πολύ δεμένοι, αν και με καινούριο drummer στις τάξεις τους, εκτέλεσαν κομμάτια κυρίως από το Earths Collide, αλλά και το Raindrops And Oceans, ως θύμιση του αυτοχρηματοδοτούμενου ΕΡ Glass/Nails από το τόσο μακρινό 2013. Το ουσιαστικό κέρδος από το live οπωσδήποτε ήρθε από την επιβράβευση του κοινού, ενός κοινού που έδειχνε πως γνώριζε πολύ καλά το συγκρότημα που βρίσκεται επάνω στην σκηνή. “Είμαστε οι we.own.the.sky και θα σας παίξουμε λίγη μουσική”: έτσι παρουσίασε την μπάντα ο κιθαρίστας Ηλίας και αυτό συνέβη όντως. Ακούσαμε μουσική, έξω από ταμπέλες που από τη μία μας είναι χρήσιμες για να μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε αυτό που ακούμε, από την άλλη δεν (θα έπρεπε να) παίζουν κανένα ρόλο στο αν απολαμβάνουμε ή όχι ένα μουσικό κομμάτι.

Η επιλογή ενός μεγάλου χώρου σαν το Fuzz για την τελευταία εν Ελλάδι εμφάνιση των Maybeshewill μπορεί αρχικά να παραξένεψε αλλά στην πράξη αποδείχθηκε ορθή. Το συγκρότημα είχε στη διάθεση του μια μεγάλη σκηνή για να κινηθεί άνετα, πολύ πιο ελεύθερα από τη μικρή σκηνή του An, όπου είχε παίξει την περασμένη φορά, ο ήχος τους club ήταν άψογος (τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμασταν), τα φώτα όπως έπρεπε, συγχρονισμένα με τη μουσική, ενώ και το κοινό είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τη συναυλία από την πλατεία του venue (ο εξώστης παρέμεινε κλειστός) χωρίς να στριμωχτεί και να ταλαιπωρηθεί. Μπορεί τα παραπάνω να μοιάζουν λεπτομέρειες αλλά για ένα συγκρότημα με έντονη σκηνική παρουσία και πολυεπίπεδη μουσική που χρειάζεται χώρο για να «απλωθεί», τελικά επέδρασαν καταλυτικά στην επιτυχή έκβαση του live.

Όσοι δεν είχαν παρακολουθήσει ζωντανά στο παρελθόν την τετράδα από το Λέστερ θα διαπίστωσαν ότι η ενέργεια και η κινητικότητα χαρακτηρίζει την επί σκηνής παρουσία της. Από την άλλη στο καθαρά μουσικό κομμάτι, ο ήχος τους μπορεί να εντάσσεται στο γενικότερο χώρο του post-rock ωστόσο ενσωματώνει πολλά διαφορετικά στοιχεία, με τα πλήκτρα να κατέχουν κεντρικό ρόλο, αποτελώντας την ραχοκοκαλιά των συνθέσεων (μακριά από τη λογική της χρήσης των πλήκτρων απλώς για να γεμίζει ο ήχος, που συναντάμε σε πολλές περιπτώσεις). Πράγματα γνωστά για όσους έχουν παρακολουθήσει το σχήμα στην δεκαετή πορεία του, αλλά ταυτόχρονα και χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μουσικού τους σύμπαντος. Τέσσερα LP κυκλοφόρησαν σε αυτά τα δέκα χρόνια, με πιο πρόσφατο το Fair Youth, το οποίο έμελλε να αποδειχθεί το κύκνειο άσμα τους. Διέθεταν συνεπώς μπόλικο υλικό για να στήσουν μια χορταστική αποχαιρετιστήρια συναυλία, η οποία διήρκησε 1 ώρα και 20 λεπτά (νομίζω πως ήταν η ιδανική διάρκεια, για να κμην ουράσει τους θεατές).

Μουσικά δεν είχες να περιμένεις εκπλήξεις από τη μπάντα, αν βεβαίως είχες ήδη έρθει σε επαφή με τη δουλειά της. Αυτό που έκανε όμως ιδιαίτερη τη συναυλία ήταν η συναισθηματική φόρτιση που, αν και όχι κραυγαλέα, έμοιαζε να καλύπτει τα πάντα. Χωρίς βέβαια φτηνούς συναισθηματισμούς και μελό αποχαιρετιστήριους λόγους. Θα έμοιαζαν άλλωστε παράταιρα στην όλη ατμόσφαιρα.

Τέλος, θα πρέπει να πιστώσουμε στους Maybeshewillτην τιμιότητα της απόφασης τους να σταματήσουν όσο είναι ακόμα σε υψηλό επίπεδο και όχι στην πλήρη παρακμή όπου η διάλυση ενός γκρουπ είναι το μόνο μπορεί να προσελκύσει ξανά το ενδιαφέρον του κοινού. Η κίνηση τους φαντάζει ακόμα πιο γενναία αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για νέους σε ηλικία μουσικούς, οι οποίοι μάλιστα σε καμία περίπτωση δεν έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους από τα οικονομικά έσοδα που ενίοτε αποφέρει τη μουσική. Άλλωστε το να λειτουργείς σαν ερασιτέχνης σε πολλές περιπτώσεις αναζωογονεί την ίδια τη τέχνη σου.

Ένας ήσυχος και όμορφος αποχαιρετισμός λοιπόν ήταν στην ουσία η συναυλία των Maybeshewill στο Fuzz. Ελπίζουμε ένα μελλοντικό reunion να μην χαλάσει αυτή την όμορφη ιστορία.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος-Μιχάλης Κουρής / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής