Απόλυτα ταιριαστή αποδείχθηκε η επί σκηνής παρουσία των Night Knight και των Tango With Lions στο An. Αν και καθημερινή, αρκετός κόσμος κατέβηκε τα σκαλιά του ιστορικού club και απόλαυσε δύο από τα καλύτερα σχήματα που περιλαμβάνονται στο roster της Inner Ear.
Η Κατερίνα Παπαχρήστου και το δημιούργημα της, οι Tango With Lions, έχουν δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια τους με τα δυο, μέχρι στιγμής, άλμπουμ τους (Verba Time, 2010 και A Long Walk, 2013) και τους έχουμε δει ζωντανά σε αρκετές περιστάσεις. Τώρα, κι ενώ η τρίτη τους δουλειά είναι στα σκαριά, είχαμε της ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε να ανοίγουν για τους Night Knight, συγκρότημα με το οποίο μοιράζονται, εκτός από την ίδια δισκογραφική στέγη, κοινή αισθητική, κοινές αναφορές, ενώ κάποια μέλη τους έχουν συνυπάρξει στο παρελθόν στο ίδιο γκρουπ (Γιάννος Παραμυθιώτης, από τους πρώτους και Σεραφείμ Γιαννακόπουλος και Μηνάς Λιάκος από τους δεύτερους, έπαιζαν μαζί στους πρόωρα διαλυμένους Fingers Crossed).
Είναι πολύ αυτοί που έχουν αγαπήσει ιδιαίτερα το πρώτο LP των Tango With Lions, το Verba Time, για την ακουστική, μελαγχολική ατμόσφαιρα του. Όσοι από αυτούς ήταν παρόντες στο live, δεν πρέπει να έμειναν παραπονεμένοι, αφού ο συγκεκριμένος δίσκος τιμήθηκε επαρκώς, με την τριάδα House on Fire - On The Floor – In a Bar (με το οποίο μάλιστα έκλεισαν το set τους) να ξεχωρίζει. Από την άλλη, δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι «κόλλησαν» περισσότερο με τη δεύτερη δουλειά τους A Long Walk (μεταξύ αυτών και ο γράφων), καθώς στη συγκεκριμένη το γκρουπ πρόσθεσε τον ηλεκτρισμό που έλειπε από τον προκάτοχο της. Τα εξαιρετικά Slippery Roads, A Long Walk και Over Τhe Neon Lights ακούστηκαν θαυμάσια και αυτή τη φορά. Στο συγκεκριμένο live είχαμε επίσης τη δυνατότητα να πάρουμε μια γεύση από το υλικό από τον επερχόμενο δίσκο τους. Οι συνθέσεις που ακούσουμε άφησαν σίγουρα καλές εντυπώσεις («Τα εγκρίνετε» είπε χαριτολογώντας η Παπαχρήστου απαντώντας στο θερμό χειροκρότημα που απέσπασαν τα νέα κομμάτια) και πλέον αναμένουμε την «στουντιακή» αποτύπωση τους.
Η διάρκεια του live (1ώρα και 10 λεπτά) μαρτυρούσε ότι ουσιαστικά είχαμε να κάνουμε με double bill (περίπου τον ίδιο χρόνο έπαιξαν και οι Night Knight) και όχι με support εμφάνιση. Η απόδοση του γκρουπ υπήρξε άκρως ικανοποιητική, φανερώνοντας ότι είχε προηγηθεί αρκετή δουλειά. Μόνο η τρομπέτα αδικήθηκε λίγο, καθώς δεν ακούστηκε όσο θα θέλαμε, αλλά έστω κι έτσι η συμβολή της υπήρξε ουσιαστικότατη. Last but not least, η ερμηνεία της Παπαχρήστου, η οποία για άλλη μια φορά απέδειξε ότι διαθέτει μια από τις πιο όμορφες χροιές στην εγχώρια σκηνή και τα φωνητικά της είναι τόσο όμορφα που δεν γίνεται να μην τα εκτιμήσεις.
Τον περασμένο Μάιο στο An οι Night Knight ουσιαστικά συστήθηκαν στο κοινό. Σχεδόν, ένα χρόνο μετά επέστρεψαν στο ίδιο μέρος με αφορμή την έκδοση του ντεμπούτου τους God Is A Motherfucker (έχουμε γράψει τη γνώμη μας γι’ αυτό εδώ) από την Inner Ear, τον περασμένο Ιανουάριο. Και μπορεί να ξεκίνησαν ως προσωπικό όχημα του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου, ωστόσο εξελίχθηκαν σε πλήρη μπάντα και μάλιστα με εξαιρετικούς μουσικούς: τον Στέλιο Προβή («συμπαίχτη» του Γιαννακόπουλου στους Planet of Zeus), τον Μηνά Λιάκο (Fingers Crossed) και τον Μανώλη Γιαννίκιο (Whereswilder).
Ο Γιαννακόπουλος βρίσκεται για πρώτη φορά στο μπροστινό μέρος της σκηνής στον άβολο, για αυτόν αλλά και για μας, που τον έχουμε συνηθίσει να βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα των Planet of Zeus ή των Modrec, Wedding Singers και Fingers Crossed παλιότερα, ρόλο του frontman. Συνεπώς δικαιολογημένο το τρακ του, το οποίο ήταν εμφανές από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου Between My Legs. Ωστόσο με όπλο την εμπειρία, το χιούμορ και την υποστήριξη της πολύ καλής μπάντας του, κατάφερε να ξεπεράσει τη δυσκολία που συνεπάγεται η έκθεση του ως τραγουδιστής.
Το ντεμπούτο τους God Is A Motherfucker, όπως ήταν λογικό παίχτηκε σχεδόν στην ολότητα του και η ζωντανή ερμηνεία του ανέδειξε τις δυνατότητες των συνθέσεων του. Τα Nadia, Born Again, Turn Back Blues και God Is A Motherfucker αποτέλεσαν τις πιο έντονες στιγμές του set. Αντίστοιχα ενδιαφέρουσες ήταν όμως και οι εκτελέσεις των πιο μελωδικών συνθέσεων τους όπως τα Us, Crystal Rivers, The Story of Α Fool και Set It On Fire. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στο Hang Me Out To Dry το οποίο έτυχε μιας εντυπωσιακής blues απόδοσης, με τους Λιάκο και Γιαννακόπουλο να κάνουν σπουδαία δουλειά στις κιθάρες. Εξίσου σημαντική όμως ήταν και η συνεισφορά, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, του Προβή στο μπάσο (τον οποίο έχουμε συνηθίσει ως κιθαρίστα των Planet of Zeus) και του Γιαννίκιου στα τύμπανα, τον οποίο ο Γιαννακόπουλος αποκάλεσε τον «καλύτερο ντράμερ στην Ελλάδα» (άκρως τιμητικό να ακούς κάτι τέτοιο από κάποιον σαν τον Γιαννακόπουλο, που αποτελεί έναν από τους πιο ικανούς ντράμερ της εγχώριας σκηνής).
Για το φινάλε το συγκρότημα, μας φύλαξε μια έκπληξη, μια διασκευή στο αξεπέραστο Hey Hey, My My (Into The Black) του Neil Young, το οποίο ο Γιαννακόπουλος προλόγισε ως ένα πολύ σημαδιακό κομμάτι για το σχήμα και όχι μόνο. Με αυτό τον τρόπο ολοκληρώθηκε μια γεμάτη βραδιά που απέδειξε ότι οι δυο συγκεκριμένες μπάντες είναι από τις πιο ελπιδοφόρες και ταλαντούχες αυτή τη στιγμή.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής (για εκτεταμένο φωτορεπορτάζ πατήστε εδώ)
