Η αλήθεια είναι πως την εγχώρια μουσική σκηνή δεν την έχω «ξεκοκαλίσει». Έτσι λοιπόν, άνοιξα τεφτέρια, εγκυκλοπαίδειες και ηχεία και έπεσα με τα μούτρα στην μελέτη. Έτοιμη πια, Σάββατο βράδυ, γεμάτη περιέργεια και με αυτιά τεντωμένα, φτάνω στη σκοτεινή Αναξαγόρα. Η ώρα 9.30 και το στενό είναι άδειο, γεγονός σπάνιο για αναμονή έναρξης live. Το soundcheck δε φαίνεται να τελειώνει άμεσα και στους διαδρόμους παρατηρείται εύκολα ένας κάποιος εκνευρισμός, όχι μόνο από τους επισκέπτες αλλά και από κάποιους από τους οικοδεσπότες. Μία ώρα μετά, φαίνεται να μην υπάρχει άλλος χρόνος για καθυστέρηση και σιγά σιγά ο συναυλιακός χώρος υποδέχεται τους παρευρισκόμενους.

Οι πενταμελείς Lower Cut εμφανίζονται στη σκηνή και μας ξεκινάνε ένα ονειρικό ταξίδι στην μουσική τους. Η μαγευτική φωνή και η άψογη ερμηνεία της frontwoman Ειρήνης Αργύρη είναι καθηλωτική. Η μπάντα είναι καλά δεμένη με ωραία ενέργεια και καλή χημεία τόσο μεταξύ τους όσο και με το κοινό. Ο ήχος τους τριγυρνάει γύρω από το shoegaze με διαλείμματα post punk και trip hop. Το μίγμα τους απέχει πλέον από το απλό alternative. Οι έντονες κιθάρες του “Child from Mars” μας ταρακουνάνε, ενώ οι ίδιοι ζητάνε να χαμηλώσουν κι άλλο τα φώτα. Λίγο πριν το τέλος, με την υπέροχη διασκευή στους μοναδικούς Bauhaus και το “Bela Lugosi’s Dead” έχουν κερδίσει πλέον όλο τον κόσμο, ο οποίος ευτυχώς έχει αυξηθεί κατά πολύ από την έναρξη του live. Μετά από σχεδόν 40 λεπτά στη σκηνή, κλείνουν με το νέο τους single “Ocean” και το κοινό τους αποχαιρετάει ένθερμα. Με γρήγορες κινήσεις μαζεύουν τον εξοπλισμό τους από τη σκηνή για να παραδώσουν τη σκυτάλη στους επόμενους.

Ολιγόλεπτο διάλειμμα για τις ετοιμασίες και η τελείως σκοτεινή πια σκηνή γεμίζει από τα 7 μέλη των Jane Doe. Το καλωσόρισμά τους δεν έχει λόγια, παρά μόνο το "My Ηeroes Ηave Αlways Κilled Cowboys". Η παρουσία τους είναι τόσο έντονη όσο και ο ήχος τους. Ο frontman δε σταματάει να χορεύει ξυπόλυτος και γεμάτος ενέργεια. Έχουν την ανάγκη να σχολιάσουν πολλά αλλά δεν το κάνουν, τουλάχιστον όχι με λόγια. Αλλά δεν κρατιούνται. Εμφανώς ενοχλημένοι από την "ανάλαφρη" (κατα τη γνώμη τους) πορεία της Μαριέτας Φαφούτη κάνουν το δικό τους σχόλιο και της αφιερώνουν το "Bring Me The Head Of Marietta Fafouti". Όμως η δύναμή τους είναι περίσσια και θέλουν να στείλουν λίγη στο Θάνο Ανεστόπουλο και τον αγώνα που δίνει για την υγεία του: "This Pain Is Real”, τα συγκινητικά λεπτά της βραδιάς. Το αληθινό τους νόημα, να μη γίνουν ποτέ μισάνθρωποι.

Ένα ακόμα σύντομο διάλειμμα και βγαίνω να πάρω λίγο αέρα. Επιστρέφοντας, ο χώρος μυρίζει ουίσκι. Μπλε και μωβ φώτα λούζουν τα καλοντυμένα μέλη των Mani Deum που ανεβαίνουν στη σκηνή. Στις πρώτες κιόλας νότες του εναρκτήριου "Summer Ocean Death" έχουμε μεταφερθεί σε χώρα πιο σκοτεινή. Παρότι έχουν μια ολόκληρη δεκαετία στις πλάτες τους, τους παρακολουθώ πρώτη φορά και νιώθω μουδιασμένη. Χαρισματικοί και αφοσιωμένοι σε κάθε νότα και λέξη που μας προσφέρουν σε ένα ευγενικό σκοτάδι, απορώ γιατί δε βρίσκονται σε μεγαλύτερη σκηνή. Η παρουσία του theremin και ο εξωπραγματικός του ήχος δεν παύει ποτέ να εντυπωσιάζει. Στο "Bourbon Bedtime Story" μας έχουν ήδη μαγνητίσει, κι ας λείπει το χρώμα της Melentini. Η διαδρομή είναι εξαιρετική, ακόμα και με λιγότερους επιβάτες. Τα τεχνικά προβλήματα δεν φαίνονται να τους πτοούν ούτε να διαταράσσουν το άψογο δέσιμό τους. Με τελείως ηλεκτρικό ήχο γίνεται πέρασμα απ’ όλη τους τη δισκογραφία: "Roses In An Endless Field", "Every Kiss Is A Carcrash", "Walk In The City", μέχρι τα τελευταία "Love Like Berlin" και "Roses In An Endless Field" για να κλείσουν δυναμικά με το "They Murdered Your Youth". Ο ήχος τους περνάει από Nick Cave, Tindersticks αλλά κυρίως απο τον Eugene Edwards είτε ως 16 Horsepower είτε ως Wovenhand. Καθώς έχω μεγάλη αδυναμία στους προαναφερθέντες, ήμουν αρκετά επιφυλακτική για την live παρουσία τους. Στην επιστροφή μου όμως, αναρωτιόμουν πότε θα τους ξαναδώ.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Σάντι Θωμαϊδη