Δεύτερα βράδυ έξω από το Nixon Bar αναρωτιέμαι για ακόμη μια φορά γιατί να κάνει κάποιος live τέτοια μέρα; H απάντηση ήρθε μου ήρθε αυτόματα: Πρώτον γιατί μπορεί η Δευτέρα είναι για πολλούς η πιο δύσκολη μέρα της εβδομάδας και η μετάβαση από το Σαββατοκύριακο είναι βάναυση, μια συναυλία όμως μπορεί να σε κάνει για λίγο να ξεχάσεις ότι πρέπει να περιμένεις μέχρι και την Παρασκευή ξανά. Δεύτερον αυτή θα ήταν μια από τις τελευταίες συναυλίες αν όχι και η τελευταία στο Nixon Bar όπως έχει, αφού σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση θα έκλεινε οριστικά τις πόρτες του στην Αθήνα και θα διοργάνωνε την Τετάρτη 27/04 το closing party «Ηλία Ρίχτο». Τέλος γιατί δεν είναι απλώς μία συναυλία, αλλά η παρουσίαση του νέου δίσκου του Simon Bloom Midnight Rainbows, του οποίου τόσο την φωνή και την μουσική βρίσκω προσωπικά εξαιρετικά οικείες.
Ο συναυλιακός χώρος είναι μικρός, αλλά με εξαιρετική ακουστική, φωτισμό και υπέροχη διαρρύθμιση με τραπέζια σε όλο τον χώρο. Αφού πήρα την θέση μου σε ένα μικρό τραπέζι στην πρώτη σειρά, είδα τον κόσμο να συρρέει και να ψάχνει να καθίσει. Όταν πλέον τόσο ο Simon Bloom όσο και τα μέλη της μπάντας που θα τον συνοδεύανε πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή ο χώρος που θα γινόταν η συναυλία είχε γεμίσει μέχρι και την πόρτα και την εξόδου.
Η συναυλία ξεκίνησε και το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε ήταν ένας φόρος τιμής στον JJ Cale που «έφυγε» το 2013 και το River Run Deep. Μου προκάλεσε έκπληξη που ξεκίνησαν με αυτό τον τρόπο αλλά η επιλογή τους δικαίωσε. Μετά το πρώτο χειροκρότημα ξεκίνησε η παρουσίαση του δίσκου Midnight Rainbows που έρχεται να διαδεχθεί το Hazy Moon.
Από τις πρώτες νότες του So Young ξεχώρισε το pedal steel guitar του μάστορα του συγκεκριμένου οργάνου John Hardy (Thee Holy Strangers, Dustbowl) που έδινε μια καλοκαιρινή και ανέμελη διάσταση στη μουσική με τη φωνή του Simon Bloom αλλά και την πληθωρική, όμορφη φωνή της Τζένης Καπάδαη (Thee Holy Strangers, Expert Medicine) να ντύνουν με λόγια την ατμόσφαιρα. Ακολούθησε το κομμάτι Her Sunglasses On που όπως είπε και ο ίδιος ο Simon Bloom το έγραψε για το αγαπημένο του κορίτσι, την κόρη του. Το κομμάτι αυτό, ακόμα ένα που “μυρίζει” καλοκαίρι, αποτελεί και το πρώτο τους βίντεο κλιπ από τον νέο δίσκο.
Με τους εξαιρετικούς μουσικούς πλέον να έχουν ζεσταθεί για τα καλά ακολούθησαν τα Sail Τo Τhe Sea, Chain In Μy Head, Green Τurned Τo Grey, Where I Βelong, Someday, Walking With The Moonlight με τα οποία ολοκληρώθηκε και ο νέος δίσκος Moonlight Rainbows. Αν πρέπει οπωσδήποτε να ξεχωρίσω ένα κομμάτι από αυτά, θα ήμουν αναγκασμένος να επιλέξω το Where I Belong που, όσο καλό είναι στην studio version με τα φωνητικά της Melentini τόσο καλύτερο ήταν με τα υπέροχα φωνητικά της Τζένης Καπάδαη (και για όσους γνωρίζουν την φωνή και την ερμηνεία της Melentini, αυτό σημαίνει πολλά).
Η συνέχεια της συναυλίας περιλάμβανε όπως και άλλες επιλογές από το σύνολο της δισκογραφίας του Simon Bloom. Η αρχή έγινε με το Desert Cold από τον δίσκο του Hollow Butterfly για να περάσουμε αμέσως ένα ακόμα κομμάτι από τον δίσκο αυτό, το Golden Touch In Her Heart. Η χαρά του κόσμου που εκτός από τα νέα κομμάτια είχε την ευκαιρία να ακούσει και παλαιότερα κομμάτια που προφανώς αγαπά, μεγάλωσε ακόμη περισσότερο όταν ξεκίνησε να ακούγεται το Circles από το Hazy Moon.
H βραδιά φαινόταν ότι θα τελείωνε. Τότε, ο Simon πήρε την κιθάρα του αντί για το ukulele που τον συντρόφευε κατά την διάρκεια της συναυλίας, για να μας πει ότι θα παίξει ένα κομμάτι που έγραψε όταν ήταν 19 χρονών. Το κομμάτι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το Wonderful World που ακούστηκε στην ταινία “Ο Xαμένος Tα Παίρνει Όλα” (2000) του πατέρα του Νίκου Νικολαΐδη, στην οποία συμμετείχε σαν ηθοποιός και ο Simon Bloom στο πλευρό του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγγελάκα, αλλά και με δύο τραγούδια (το δεύτερο είναι το Feel So Fine).
Μετά την συγκινητική αυτή στιγμή, εγώ προσωπικά ένιωσα πλήρης. Δεν συνέβη το ίδιο με την πλειονότητα του κόσμου που επιθυμούσε να ακούσει τουλάχιστον ακόμη ένα κομμάτι. Μετά από σύντομη διάσκεψη και έναν μικρό λόγο για να μας προετοιμάσουν για μία πιθανή αποτυχία (δεν νομίζω ότι τους πίστεψε πραγματικά κανείς!) ανακοίνωσαν ότι το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς θα είναι το Gone Away, κάτι που έκανε όλο το κόσμο που βρισκόταν Nixon Bar να επιδοκιμάσει με ενθουσιασμό. Το κομμάτι εκτελέστηκε πολύ καλά, φυσικά και το κοινό τους χάρισε ένα δυνατό και ζεστό χειροκρότημα που απ’ ότι φαίνεται έμελλε να είναι και από τα τελευταία που θα ηχήσουν σε αυτό τον χώρο.
Κείμενο: Παναγιώτης Μαλαφής / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής (περισσότερες εδώ)
