Η δεύτερη μέρα του Release Athens ήταν επικεντρωμένη στη διασκέδαση. Άλλωστε το γεγονός ότι ήταν Παρασκευή και το καλοκαίρι είχε φτάσει για τα καλά δημιουργούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μαζική έξοδο δίπλα στη θάλασσα. Μουσικές λοιπόν ικανές να κάνουν το πλήθος να χορέψει και να εκτονωθεί περιλάμβανε το βασικό μενού της συγκεκριμένης μέρας.
GAD.
Οι GAD. ήταν αυτοί που είχαν αναλάβει αυτή τη φορά το δύσκολο έργο να ξεκινήσουν τη δεύτερη στη σειρά μέρα του φεστιβάλ. Λίγο μετά τις 5:00 και με τη ζέστη να είναι αφόρητη, το αθηναϊκό σχήμα ανέβηκε στη τεράστια σκηνή. Πολύ ίσως θα περίμεναν με διεκπεραιωτική εμφάνιση με δεδομένο το δύσκολο της ώρας, ωστόσο οι GAD., δεν είναι τυχαίοι για να υποπέσουν σε τέτοιο παράπτωμα, είναι μουσικοί έμπειροι, που έχουν αποδείξει ότι σέβονται αυτούς που τους ακούν, όσο κι αν είναι το μέγεθος το κοινού. Οπότε το συγκρότημα μας παρουσίασε ένα αναμενόμενα καλό μισάωρο set που αποζημίωσε όσους «γενναίους» έσπευσαν από νωρίς. Η μπάντα είναι μαζί περίπου μια δεκαετία και το δέσιμο της είναι από τα βασικά όπλα της, συν το γεγονός ότι αποτελείται από ικανούς μουσικούς. Ο pop – rock ήχος τους είναι αρκετά αναγνωρίσιμος, αφού είναι από τα γκρουπ που κατόρθωσαν να αποκτήσουν, δικαίως, ραδιοφωνικό airplay με πολλά από τα κομμάτια τους. Κάποια από αυτά ακούσαμε στη σύντομη αλλά γεμάτη εμφάνιση τους, μεταξύ αυτών τα πιο πρόσφατα This Light In You και Big Brown Eyes και τα παλιότερα End of the Road και Waves (ίσως τα δυο γνωστότερα τραγούδια τους). Μπορεί λοιπόν οι προϋποθέσεις να μην ήταν οι ιδανικές, αλλά οι GAD. τα κατάφεραν μια χαρά, χωρίς να αφήσουν κάποιο παραπονεμένο.
Rsn
Οι ακτίνες του ηλίου έπιπταν ράι θρου, όπως πιθανότατα θα έλεγε ο Γιώργος Ζαμπέτας αν ζούσε και παρευρισκόταν στην Πλατεία Νερού στις 6 το απόγευμα για να παρακολουθήσει τη live band του Rsn. Απίθανο βέβαια να χρησιμοποιούσε τον όρο “groovy” για να περιγράψει το σετ του Rsn, λόγω λιγοστών παραστάσεων από “γκεράπιδες” της εποχής του. Όμως το σετ δεν θα μπορούσε να περιγραφεί αλλιώς. Συνοδεία της μπάντας του (Δημήτρης Δερμάνης στα πλήκτρα, Διονύσης Μόρφης στις κιθάρες - γνωστός από τους Afformance και ένα σωρό άλλες μπάντες, BnC στα hip hop φωνητικά και Thaliah στη γρεζάτη αλλά μελωδική φωνή), απέδωσε κομμάτια από τους δύο δίσκους του (We Got Music μαζί με την Esterina & το πρόσφατο Analog Memories, πάνω στο οποίο βασίστηκε ουσιαστικά η εμφάνισή του) δίνοντας έμφαση - ίσως λόγω της στακάτης κιθάρας του Διονύση – στην πιο «μαύρη» ρυθμική πλευρά της μουσικής του. Η διασκευή στον Asaf Avidan (Bang Bang) και το νέο κομμάτι με την προηχογραφημένη φωνή της Kathrin deBoer των Belleruche (στους οποίους ο Rsn συμμετέχει ως κανονικό μέλος) ξεχώρισαν από τα εκτός της δισκογραφίας του. Το κοινό άρχισε να συγκεντρώνεται δειλά κοντά στην σκηνή, αλλά η ώρα των main events της ημέρας (όπως και η πολυπόθητη δροσιά που υποτίθεται πως φέρνει η θάλασσα) δεν είχε έρθει ακόμη ώστε η όλη συγκέντρωσή να θυμίζει πως βρισκόμαστε σε φεστιβάλ. Πολύ ευχάριστη βρήκαν, πάντως, οι παρευρισκόμενοι την εμφάνιση του Rsn, αν κρίνουμε από τα χέρια και τα κεφάλια που κινούνταν ρυθμικά, τόσο αυτοί βρίσκονταν δίπλα στη σκηνή, όσο και αυτοί που προσπαθούσαν να αποφύγουν τον ήλιο κάτω από μία σκιά.
Chinese Man
Αθήνα 3 Ιουνίου, Παρασκευή και ο ήλιος καίει πάνω απο την πρωτεύουσσα. Το dress code από το μεσημέρι και ύστερα είναι αυτό της παραλίας και η διάθεση είναι στα ύψη, αφήνωντας πίσω μια δύσκολη και κουραστική εβδομάδα. Σαν να μην έφτανε η ζέστη, τρέχω για να μην χάσω την δεύτερη μέρα του Release Festival. Λόγω των απαραίτητων απροβλέπτων, η οπτικοακουστική μου εμπειρία ξεκίνησε με τους Chinese Man. Λίγη ώρα πριν να βγουν στην σκηνή, παρατήρησα τον χώρο, καθώς ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στην Πλατεία Νερού, πόσο μάλλον για μουσικό φεστιβάλ. Ιδανικό μέρος για αυτή τον σκοπό αυτό, μεγάλοι χώροι με καλή ακουστική, και καταπληκτική θέα που έφτιαχνε ακόμη περισσότερο την διάθεση του κόσμου.
Η στιγμή της εισόδου των Chinese Man συνοδεύτηκε από την άμεση συσπείρωση του κόσμου προς το κέντρο της σκηνής, αλλά και ένα σωτήριο αεράκι το οποίο έδωσε μια σημαντική ανάσα μέσα στην ανελέητη ζέστη. Με ασπίδα τα έντονα beat από διάφορα μουσικά είδη όπως hip-hop, funk, dub, reggae και jazz και με όπλα την διάθεση, τον χορό του κόσμου και την μπύρα που έρεε άφθονη, το Release Festival άρχισε να μοιάζει με ένα πάρτυ που κάθε λεπτό γινόταν και πιο δυνατό. Παρόλο που η εμφάνιση τους πραγματοποιήθηκε νωρίς, υπήρχε φανατικό κοινό που ζούσε πολύ πιο έντονα τα κομμάτια απο τον υπόλοιπο κόσμο.
Το ένα κομμάτι έφερνε το άλλο και τόσο ο κόσμος όσο και τα μέλη των Chinese Man φαίνονταν να το απολαμβάνουν. Η υποδοχή κομματιών που έχουν σαν βασικό sample τους ήχους των Benny Goodman και Gene Krupa – στην πραγματικότητα ένα μικρό tribute σε αυτούς του δύο τεράστιους μουσικούς - υπήρξε ενθουσιώδης. Καθώς όμως πλησίαζε το τέλος του live, βγήκαν τα μεγάλα όπλα. Κομμάτια σαν τα To Get Up, I've Got That Tune, Once Upon A Time, Racing With The Sun και Pills For Your Ills έκαναν τον κόσμο να γίνει ένα χορεύοντας με τα χέρια ψηλά, δείχνοντας έτσι τον ενθουσιασμό του στο συγκρότημα για μία εξαιρετική εμφάνιση, που έθεσε τις βάσεις για την συνέχεια της βραδιάς.
Scott Bradlee's Postmodern Jukebox
Συντονισμένες κινήσεις προς την σκιά, refill σε νερό και μπύρα, συζήτηση και αναμονή για το επόμενο event. Ήξερα ότι το συγκρότημα Scott Bradlee's Postmodern Jukebox έχει σαν ρεπερτόριο διασκευές πολύ γνωστών κομματιών από το παρόν και το παρελθόν, χωρίς όμως να έχω συνειδητοποιήσει το πλήθος των μουσικών, των τραγουδιστών και των χορευτών πάνω στην σκηνή που εναλλάσσονταν σχεδόν σε κάθε κομμάτι. Από την αρχή παρατηρούσες την έκπληξη του στα μάτια των θεατών, όταν καταλάβαιναν ποια διασκευή ακούνε, ενορχηστρωμένη σε Jazz, Swing, R’n’B, Funk και Soul ύφος. Μιλάμε για πολύ γνωστά, αγαπημένα κομμάτια όπως τα Bad Romance, Bye Bye Bye, Hotline Bling, Burn, Hey Ya!, My Heart Will Go On, αλλά και τo Theme Song από τον Πόλεμο των Άστρων, σε συνδυασμό με τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ και τα All About the Bass, Give it Away, Shake it Οff. Οι δύο αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, ως προς το μουσικό ύφος, ήρθαν από τους δύο άντρες τραγουδιστές των Scott Bradlee's Postmodern Jukebox. Ο πρώτος μας έδειξε τις φωνητικές του δυνατότητες στο Sweet Child Of Mine, ενώ ο δεύτερος που μας έδειξε το βάθος της ψυχής του με μια ανατριχιαστική ερμηνία του Halo. Μπορεί να μην είχαν την ένταση των Chinese Man, αλλά σίγουρα έκαναν τον κόσμο να τραγουδήσει. Δικαιολογημένα, αφού μιλάμε για ένα σύνολο από εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Στο μεταξύ, ήδη φυσούσε ένα απολαυστικό αεράκι προς την κατεύθυνση της σκηνής.
Parov Stelar
H νύχτα πέφτει στη Πλατεία Νερού και το Release Festival μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε ολόκληρη την μπάντα του Parov Stelar, που με την Electro Swing μουσική του μας έχει χαρίσει αξέχαστες στιγμές. Το πρώτο πράγμα που αντικρύσαμε όλοι στην σκηνή ήταν οι λέξεις The Demon Diaries, που είναι και ο τίτλος του τελευταίου δίσκου του Parov Stelar. Αμέσως πήραν τις θέσεις του οι μουσικοί με αιχμή του δόρατος την εντυπωσιακή Cleo Panther, που είχε έρθει με σαφή διάθεση να μας ξεσηκώσει. Από το πρώτο κομμάτι φάνηκε η ποιότητα της μουσικής, η άψογη χημεία των χάλκινων που παίζανε σαν ένα, το μπάσο που μας χάριζε άφθονα σόλο, αλλά και η κονσόλα που έδενε όλη αυτή την μουσική με χορευτικά beats. Η setlist στο σύνολό της περιλάμβανε κομμάτια από τις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του Parov Stelar: The Lonely Trumpet, Booty Swing, I Need L.O.V.E, Clap Your Hands, Josephine, Catgroove, Berlin Shuffle/Django, The Speed Demon, The Invinsible Girl, Demon Dance, The Mojo Radio Gang είναι αρκετά από τα κομμάτια που ακούστηκαν στο live. Χωρίς να παρεμελεί την Electro Jazz, o τελευταίος δίσκος του φάνηκε να έχει πολύ έντονο ηλεκτρονικό χαρακτήρα σε σύγκριση με το Invisible Girl του 2013 και το The Princess του 2012, που προσωπικά θεωρώ τον πιο αντιπροσωπευτικό δίσκο του από την τελευταία περίοδο της μουσικής του πορείας. Η setlist ήταν έτσι στημένη, που δεν επέτρεψε σε κανέναν να χαλαρώσει. Ολόκληρη η συναυλία ήταν ένας υπέροχος χαμός, καθώς ο κόσμος ακολουθούσε ρυθμικά κάθε κομμάτι, ένας χορός, ένα καλοκαιρινό πάρτυ που τίποτα δεν μπορούσε να το χαλάσει, παρά μόνο ο ίδιος ο χρόνος. H συναυλία φτάνει στο τέλος της με το επικό και απόλυτα ταιριαστό All Night, ώσπου ήρθε εκείνη η στιγμή και η μπάντα ξεκίνησε να φεύγει από την σκηνή. Το κοινό όμως ήθελε περισσότερη μουσική και έτσι έγινε! Οι μουσικοί επέστρεψαν στις θέσεις τους και χάρισαν στο κόσμο λίγη ακόμη χαρά. Τα Baska Brother, Jimmy’s Gang και Six Feet Underground έδωσαν την τελική παράταση πριν το οριστικό φινάλε της δεύτερη μέρας του Release Festival στη Πλατεία Νερού. Μια υπέροχης βραδιάς που άφησε τον κόσμο με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Κείμενο: Παναγιώτης Μαλαφής (Parov Stelar, Scott Bradlee's Postmodern JukeboxChinese Man), Μιχάλης Κουρής (Rsn), Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (GAD)
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
