Η διοργάνωση συναυλίας στην Αθήνα μέσα στον Αύγουστο φαντάζει τουλάχιστον παρακινδυνευμένο εγχείρημα, ωστόσο όταν μιλάμε για ένα όνομα σαν τους Clutch, που έχει χτίσει μια πολύ γερή σχέση με το εγχώριο κοινό, μοιάζει φυσιολογικό ότι το ευρύχωρο venue γέμισε ασφυκτικά. Όσοι άλλαξαν τον προγραμματισμό τους για να παρεβρέθουν στο συγκεκριμένο live σίγουρα αποζημιώθηκαν για την τολμηρή απόφαση τους...
Η επιλογή των Σερραίων Tuber έμοιαζε εξαρχής ιδανική. Μιλάμε για ένα φρέσκο συγκρότημα που κινείται στον ευρύτερο heavy rock χώρο, ωστόσο φροντίζει να εμπλουτίζει τη μουσική του με ετερόκλητα στοιχεία (το να καταφέρεις να συνδυάσεις το heavy με το post rock μόνο εύκολη διαδικασία δεν είναι) ξεφεύγοντας από την πεπατημένη που ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία των σχημάτων της συγκεκριμένης σκηνής. Μέχρι στιγμής η μπάντα έχει παρουσιάσει δυο θαυμάσιες δουλειές, το Tuber EP (2012) και Desert Overcrowded (2013) οι οποίες μας εξέπληξαν θετικότατα. Το γκρουπ πλέον έχει αποκτήσει σημαντική εμπειρία από τα πολλά live (μεταξύ των οποίων και εμφανίσεις σε φεστιβάλ του εξωτερικού) και η συμμετοχή τους ως support στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν άλλο ένα σημαντικό κατόρθωμα τους.
Οι συναυλίες των Tuber μπορούμε να πούμε (έχοντας παρακολουθήσει αρκετές) διαθέτουν πάντα ένα ευχάριστο αίσθημα ταξιδιού και πάντοτε αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις. Στην παρούσα συγκυρία στάθηκαν ελαφρώς άτυχοι καθώς ο τραχύς ήχος του club ναι μεν έδινε έμφαση στα heavy rock σημεία των συνθέσεων τους αλλά δεν αναδείκνυε τις post λεπτομέρειες του ήχους τους (αυτές δηλαδή που τους έχουν κάνει να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους ομότεχνους τους), ενώ στο φινάλε τους πρόδωσε και ο εξοπλισμός τους με αποτέλεσμα να παίξουν τελικά ένα κομμάτι λιγότερο σε σχέση με το προγραμματισμένο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή βέβαια μας είχαν χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές, από το δυναμικό Last Drop με το οποίο ξεκίνησαν μέχρι το υπέροχο Desert Overcrowded με το οποίο τελείωσαν έστω και απότομα. 50 λεπτά με πολλά απολαυστικά σημεία μας πρόσφεραν οι Tuber, οι οποίοι τελικώς επιβεβαίωσαν αυτό που από την αρχή πιστεύαμε: ότι ήταν η πλέον κατάλληλη επιλογή για το άνοιγμά της συγκεκριμένης βραδιάς. Η μπάντα είναι ένα μικρό διαμαντάκι που ανακαλύφθηκε θαμμένο στην επαρχία και ελπίζουμε να λάμψει ακόμα περισσότερο στο μέλλον.
Δυο χρόνια μεσολάβησαν από την προηγούμενη εμφάνιση των Clutch στην Αθήνα (στον ίδιο μάλιστα χώρο), μέσα σε αυτό το διάστημα οι Αμερικάνοι κυκλοφόρησαν νέα δουλειά, το πολύ καλό Psychic Warfare (θυμηθείτε τι είχαμε γράψει για αυτό) και ήταν θέμα χρόνου να επιστρέψουν στη χώρα μας για να το παρουσιάσουν ζωντανά. Με δεδομένο ότι η περιοδεία οργανώθηκε στα πλαίσια της προώθησης του συγκεκριμένου άλμπουμ ήταν αναμενόμενο το set list να καταρτιστεί έχοντας ως βάση τα νέα κομμάτια, ωστόσο το γεγονός ότι είχε μεσολαβήσει σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία του δίσκου είχε ως θετική συνέπεια οι fans τους (οι πιστοί τουλάχιστον) να γνωρίζουν άριστα το υλικό. Έτσι όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του X-Ray Visions (κατά κάποιον τρόπο το hit του Psychic Warfare) ξεκίνησε το «ξύλο» στην πλατεία, κάτι που έμελλε να συνεχιστεί σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του live. Αντίστοιχα ενθουσιώδεις ήταν και οι αντιδράσεις στα Firebirds, Decapitation Blues, Sucker for The Witch, Noble Savage και το καταπληκτικό blues Son of Virginia. Εκείνο όμως που προκάλεσε το μεγαλύτερο «πανικό» ήταν το A Quick Death In Texas, το οποίο ήδη θα πρέπει να θεωρείται από τα «κλασικά» του γκρουπ,. Καθόλου τυχαία δεν επιλέχτηκε από το συγκρότημα για να αποκτήσει video (και όταν λέμε Clutch clip εννοούμε άλλον ένα σπαρταριστό οπτικό δημιούργημα…). Βεβαίως, δεν έλειψαν οι επιλογές από τις παλαιότερες κυκλοφορίες τους, με πρώτη εξ αυτών το ισοπεδωτικό Burning Beard. Τρομερή υπήρξε η γκρουβάτη εκτέλεση στο Escape from The Prison Planet που μέσα από ένα μακρόσυρτο jam οδηγούσε στο Spacegrass. Αμφότερα από το φανταστικό δεύτερο και ομώνυμο άλμπουμ τους, την πρώτη από τις δουλειές τους στην οποία παρουσίασαν τον trademark ήχο τους. Εξαιρετική και η απόδοση στο DC Sound Attcak (από το Earth Rocker) με τον Fallon στη φυσαρμόνικα και το cowbell. Λίγο αργότερα ακούστηκε και το εμβληματικό The Regulator, το οποίο πολλοί ανυπομονούσαν να ακούσουν (οι φανατικοί του γκρουπ το έχουν απολαύσει και σε προηγούμενες επισκέψεις τους), εδώ τα λόγια περισσεύουν για όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του. Αναμενόμενος και ο πανζουρλισμός στο encore αφού παίχτηκαν το καταιγιστικό Mob Goes Wild (με τους ξεκαρδιστικούς στίχους σαν το «Condoleeza Rice is nice, but I prefer A-Roni» και «Everybody move to Canada and smoke lots of pot») και φυσικά το καθιερωμένο για φινάλε Electric Worry.
Οι Clutch για ακόμα μια φορά υπήρξαν άψογοι σε κάθε επίπεδο. Οι μουσικοί αποδείχτηκαν ξανά «ψυχροί εκτελεστές» και εκτελούσαν με ακρίβεια τα καθήκοντα τους εντελώς ανέκφραστοι: ο Tim Sult στην κιθάρα όπως πάντα μια ακούραστη μηχανή παραγωγής riff, ο Dan Maines η κολώνα το γκρουπ στο μπάσο, ο Jean Paul Gaster στα τύμπανα έμοιαζε με θαύμα της φύσης, η ενέργεια του πραγματικά αστείρευτη (μπορεί στη συνέντευξη που μας παραχώρησε να ήταν ολιγόλογος αλλά πίσω από το drum kit «είπε» πολλά). Και μπροστά τους να «παίζει μπάλα» ο μέγας Neil Fallon, αυτός ο χαρισματικός frontman που ελάχιστους αντίστοιχούς του διαθέτει το heavy rock. Ένας μουσικός που συγκεντρώνει πλήθος προσόντων: σπουδαία φωνή, ευφυΐα για να γράφει εμπνευσμένους στίχους, δυνατότητα να μαγνητίζει το κοινό κινούμενος στα όρια της σκηνής και κοιτώντας κατάματα τους θεατές που πλήρωσαν για να δουν τη μπάντα ζωντανά αλλά και την απαραίτητη τρέλα για να συνεχίζει ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Το σχήμα μετά από 25 χρόνια πορείας χωρίς να έχει αλλάξει μέλη, χωρίς να έχει μπει ποτέ «στον πάγο», παίζοντας κάθε χρόνο αμέτρητα live έχει μεταμορφωθεί σε μια καλολαδωμένη μηχανή που προκαλεί θαυμασμό, όχι για την εντυπωσιακή σκηνική παρουσία ή τα κόλπα της αλλά για την ουσία της και την προσήλωση των μουσικών που την αποτελούν. Καθόλου άσχημη εξέλιξη για τους πιτσιρικάδες που στις αρχές των '90s ξεκίνησαν παίζοντας ένα ακατέργαστο hardcore punk.
Μπορεί αρκετοί να γκρινιάζουν ότι οι Clutch έρχονται πολύ συχνά στην Ελλάδα (πέμπτη φορά από το 2010 και μετά) αλλά παραβλέπουν κάτι πολύ σημαντικό: ότι βλέπουμε ένα συγκρότημα στο απόγειο της καριέρας του κι όχι μια μπάντα που στην παρακμή της βρίσκει ως συναυλιακό παράδεισο την ταπεινή Ελλάδα (τα παραδείγματα είναι άπειρα, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάποια). Συνεπώς όσο οι Clutch είναι ακόμα δημιουργικοί και σε θέση να κάνουν αξιομνημόνευτα live καλώς έρχονται. Όταν θα μετατραπούν σε παλαίμαχους του είδους τότε δεν θα είναι απαραίτητο να κάνουν τη διαδρομή ΗΠΑ – Ελλάδα τόσο συχνά. Επι του παρόντος, η μπάντα από το Maryland έδωσε άλλη μια απολαυστική παράσταση, πετυχαίνοντας για ακόμα μια φορά στο στόχο της, δηλαδή να παίξει σκληρό, αποστομωτικό, ουσιαστικό rock & roll!
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
