Οι God Is An Astronaut αποτελούν εδώ και χρόνια συγκρότημα – εγγύηση στα live τους, κάτι που αποδεικνύεται σε κάθε επίσκεψη τους στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά κλήθηκαν να παίξουν στο μεγαλύτερο, μέχρι στιγμής, venue συγκεντρώνοντας λογικά και τον περισσότερο κόσμο που έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Ως συνήθως, τα πήγαν περίφημα, είχαν άλλωστε όλες τις προϋποθέσεις με το μέρος τους.

Η επιλογή των Blame The Trees για support σχήμα έμοιαζε εξαρχής σωστή, καθώς η αθηναϊκή μπάντα κινείται στα ηχητικά μονοπάτια των headliners χωρίς βέβαια να παίζουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το πρώτο τους πόνημα Synapses κυκλοφόρησε το 2013 (σε μια όμορφη έκδοση) και πλέον αναμένουμε το επόμενο βήμα τους. Το set που παρουσίαζαν περιελάμβανε κυρίως νέο υλικό, οπότε λειτούργησε ως μια καλή ευκαιρία για να δοκιμάσουν τα νέα τους κομμάτια. Με δεδομένο ότι είχα αρκετό καιρό να τους παρακολουθήσω ζωντανά (δεν παίζουν συχνά, είναι η αλήθεια) είχα την περιέργεια να δω την εξέλιξη τους. Όντως επί σκηνής το γκρουπ έδειχνε να έχει προοδεύσει σημαντικά και παρά το εμφανέστατο άγχος τα κατάφερε καλά. Οι νέες συνθέσεις τους ακούγονταν ενδιαφέρουσες και μόνο αδιάφορο δεν άφησαν το κοινό. Αυτό που μας άρεσε περισσότερο ήταν η ποικιλία των ήχων από κομμάτι σε κομμάτι καθώς και ότι αυτά έμοιαζαν (στα αυτιά μας τουλάχιστον) ένα κλικ πιο «σκληρά», σε σχέση με το παρελθόν. Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε τα φωνητικά της Ναταλίας τα οποία από μόνα τους κάνουν το συγκρότημα ξεχωριστό (δεν συναντάμε κάτι ανάλογο συχνά στο συγκεκριμένο μουσικό είδος). Εν ολίγοις, το πρόσημο της εμφάνισης τους ήταν θετικό και αυτό που απομένει είναι να διαπιστώσουμε πώς θα το κεφαλαιοποιήσουν στην επερχόμενη δουλειά τους.

Με έξι μήνες καθυστέρηση επέστρεψαν τελικώς οι Ιρλανδοί God Is An Astronaut στη χώρα μας. Υπενθυμίζουμε ότι τα αρχικά προγραμματισμένα live τους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τον Απρίλιο είχαν αναβληθεί λόγω ενός σοβαρού τραυματισμό του drummer τους Lloyd Hanney στο χέρι. Η αναβολή των εμφανίσεων όχι μόνο δεν ανέκοψε τη δυναμική των συναυλιών αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι την ενίσχυσε κιόλας, καθώς αύξησε την αδημονία του κόσμου και έδωσε επιπλέον χρόνο σε περισσότερο κόσμο (που δεν τους γνώριζε ή δεν είχε αποφασίσει αν θα τους δει ζωντανά) για να προμηθευτεί εισιτήρια. Κάποιες φορές λοιπόν ένα αρνητικό γεγονός έχει θετικά αποτελέσματα, όπως έγινε και στην παρούσα περίπτωση. Πέραν αυτού όλες οι συγκυρίες ήταν με το μέρος τους, καθώς θα έπαιζαν σε ένα μεγάλο stage που τους παρείχε τη δυνατότητα να παρουσιάσουν ένα οπτικοακουστικό show όπως αυτοί το φαντάζονταν και να έχουν απέναντι τους το μεγαλύτερο δυνατό κοινό.

Ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα το κουαρτέτο ανέβηκε στη σκηνή μέσα σε γενικό ενθουσιασμό. Αυτή θα ήταν η πρώτη εν Ελλάδι παρουσίαση του περσινού τους άλμπουμ Helios/Erebus (το οποίο μπορεί να μην ήταν σπουδαίο αλλά τουλάχιστον διατηρούσε τα κεκτημένα), οπότε ήταν λογικό να κατέχει ένα σημαντικό κομμάτι του set (αν μετρήσαμε καλά, ακούστηκαν τα 5 από τα 8 κομμάτια του δίσκου). Αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο από τα κομμάτια του Helios/Erebus αυτό θα ήταν σίγουρα το Agneya, η ζωντανή ερμηνεία του οποίου επιβεβαίωσε ότι αποτελεί την πλέον μεστή από τις συνθέσεις του. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα παλιότερα αγαπημένα κομμάτια τους από το setlist (άλλωστε η διάρκεια του ήταν αρκετή για να χωρέσει απ’ όλα). Έτσι το φοβερό Echoes (από το God Is An Astronaut του 2008) προκάλεσε την πρώτη έκρηξη της βραδιάς. Από κοντά το From Dust to The Beyond (από το ντεμπούτο τους The End of The Beginning του 2002) που είναι όμορφο πάντα να το ακούς αλλά και το κλασικό Forever Lost (από το αξεπέραστο All Is Violent, All Is Bright του 2005). Όλα αυτά ανακατεμένα με τα καινούρια κομμάτια ώστε να υπάρχει μια ισορροπία στο live. Η κορύφωση του οποίου ήρθε με το άτυπο encore που περιελάμβανε το ισοπεδωτικό Red Moon Lagoon (από το αξιοπρεπέστατο – κατά την άποψη του γράφοντος – Origins του 2013), το οποίο δημιούργησε ένα μικρό πανικό, κατά τη διάρκεια του μάλιστα κάποιοι στη μπροστινή σειρά ζητούσαν επιτακτικά από τον κιθαρίστα Jamie Dean να βουτήξει στο κοινό (να επαναλάβει δηλαδή ό,τι είχε κάνει στο συγκεκριμένο κομμάτι στην προ διετίας συναυλία τους στο Gagarin, όπου από τη σκηνή βρέθηκε με ένα σάλτο μέσα στον κόσμο μαζί με την κιθάρα του!) και το λατρεμένο Suicide by Star ως φινάλε.

«Παικτικά» (όπως θα έλεγε και ο κόουτς Νίκος) η μπάντα ήταν για ακόμα μια φορά άψογη. Τα αδέρφια Kinsella από το ξεκίνημα του σχήματος αποτελούν τους τίμιους και ακούραστους εργάτες του, ενώ ο Hanney, μόνο εκτός φόρμας δεν φάνηκε λόγω του σοβαρού τραυματισμού που προαναφέραμε. Αυτός, βεβαίως, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε τον ρόλο του πρωταγωνιστή ήταν ο Jamie Dean (με τέτοιο όνομα πώς να μην πας μπροστά…). Μπορεί να είναι το νεότερο μέλος του γκρουπ ωστόσο είναι αυτός που αναλαμβάνει τον επικοινωνιακό ρόλο απέναντι στο κοινό (τα Κινσελάκια είναι πιο συνεσταλμένα παιδιά), αλλά γενικότερα η συμβολή του είναι καθοριστική τόσο στη δεύτερη κιθάρα όσο και στα πλήκτρα που έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου. Όταν τον προσελάμβαναν στο συγκρότημα το 2010 ως συμπληρωματικό μουσικό, προφανώς δεν φαντάζονταν ότι στο πρόσωπο του θα έβρισκαν έναν εν δυνάμει frontman, ένα ταλαντούχο μουσικό αλλά συνάμα και μια χαρισματική προσωπικότητα (ο Dean έκλεψε καρδιές χωρίς αμφιβολία, αφού σε αυτόν έτρεξαν μετά το τέλος της συναυλίες οι κορασίδες για μια φωτογραφία μαζί του…).

Για να επιστρέψουμε στην ουσία, οι God Is An Astronaut υπηρετούν ένα μουσικό ρεύμα (post rock, για να συνεννοούμαστε) με σοβαρά σκαμπανεβάσματα (διαβάστε άλλωστε τι μας είπαν οι ίδιοι στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν για τις διακυμάνσεις του συγκεκριμένου είδους) που στην παρούσα φάση δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι διανύει μέρες δόξας. Ωστόσο η μπάντα έχει κατορθώσει να παραμένει σταθερή αξία και σημείο αναφοράς στο χώρο, κάτι που εκτιμάει σαφώς το κοινό και αποτυπώνεται και στις εγχώριες εμφανίσεις όπου συνεχώς το πλήθος μεγαλώνει από live σε live (η πορεία που ακολουθούν περιλαμβάνει κάθε φορά μεγαλύτερο χώρο: An – Κύτταρο – Gagarin – Fuzz). Οι God Is An Astronaut υπήρξαν συνεπείς και αυτή τη φορά, δικαίως, λοιπόν, απολαμβάνουν την εκτίμηση και το σεβασμό του post κοινού, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει δώσει το επόμενο ραντεβού για το «άχαστο» διήμερο των Explosions In The Sky στο Gagarin.

 Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Shanti Thomaidi