Ένα σύντομο ιστορικό, χάριν της πληρότητας του κειμένου, πριν ξεκινήσουμε: Πριν 15 μήνες τα Διάφανα Κρίνα, υπό το βάρος της ανίατης, όπως αποδείχθηκε, ασθένειας του Θάνου Ανεστόπουλου, παραμέρισαν τις διαφορές τους και συναντήθηκαν ξανά, στη σκηνή της Τεχνόπολης, για δύο ιστορικές και ιδιαιτέρως συγκινητικές συναυλίες. Ένα χρόνο μετά, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2016, ο Ανεστόπουλος αποχωρεί από τα εγκόσμια μέσα σε γενικό θρήνο από όλους τους παράγοντες της ελληνικής σκηνής και τους απλούς οπαδούς. Λίγες εβδομάδες πριν αυτήν την Κυριακή, τα υπόλοιπα Διάφανα Κρίνα ανακοίνωσαν την πραγματοποίηση μίας εκδήλωσης στη μνήμη του Θάνου, με ελεύθερη είσοδο στο ευρύχωρο Academy της Πειραιώς 117. Οι προσκλήσεις για την εκδήλωση εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες, αποδεικνύοντας έτσι με τον πλέον εμφατικό τρόπο το μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού. Ούτε ο ειδικός Τύπος (καλή ώρα) μπόρεσε να εκμαιεύσει λεπτομέρειες πάνω στο τι ακριβώς θα συνέβαινε εκείνη τη βραδιά - για όλους πέραν των άμεσα εμπλεκομένων θα υπήρχε το στοιχείο της έκπληξης σε κάθε στιγμή της εκδήλωσης.
Ο κυριακάτικος καιρός συνέτεινε στην “ορθή” ατμόσφαιρα της συναυλίας: ο αττικός ουρανός καλυπτόταν από μελαγχολικά σύννεφα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Όμως τα Κρίνα δεν ήθελαν αυτή η εκδήλωση να γίνει μνημόσυνο, αλλά μια εκδήλωση γιορτής για το Θάνο, για την πορεία των Κρίνων και για όλους τους φίλους τους. “Ένας τρόπος να πεις αντίο” λοιπόν, ένας τρόπος να πούμε κι εμείς αντίο στο Θάνο Ανεστόπουλο. Γράφω αυτές τις γραμμές με το νου στο live της Κυριακής και το αυτί στα βίντεο από την παράσταση του Θάνου στο Παλλάς την περασμένη χρονιά, ως το δικό μου tribute σε έναν αγαπημένο καλλιτέχνη.
Η συναυλία ξεκίνησε όπως και 15 μήνες πίσω. Τα Διάφανα Κρίνα ανέβηκαν στην σκηνή μέσα σε μπλε σκοτάδια για την εισόδιο ακολουθία του Παραξένα Νέα Από Ένα Άλλο Άστρο. Κανένα μούδιασμα, κανένα άγχος πρεμιέρας δεν υπήρχε τώρα, κι αν υπήρχε δεν έγινε αντιληπτό από το κοινό. Μεταξύ μας - και παρακαλώ να μην κυκλοφορήσει παραέξω - πιστεύω πως πραγματικά δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποια τραγούδια ακούστηκαν, πόσοι και ποιοι συμμετείχαν ως ειδικοί καλεσμένοι στη συναυλία, πόση ώρα κράτησε η εκδήλωση, πόσος κόσμος παρεβρέθηκε. αν “έπαιξαν καλά” τα Κρίνα και οι guests. Αν ήταν έστω ελάχιστα σημαντικά κάποια από τα παραπάνω, οι προσυναυλιακές ανακοινώσεις θα ήταν αξιοπρόσεκτα τακτικές, τα οπτικά και ηχητικά teasers θα κατέκλυζαν το διαδικτυακό τοπίο, το buzz (που λένε και στο χωριό μου) θα ακουγόταν σε όλη την ελληνική rock οικουμένη.
Για τους τύπους, τα φωνητικά ανέλαβε κατά κύριο λόγο ο πληκτράς των Κρίνων, Παναγιώτης Μπερλής. Με χροιά φωνής και δραματικότητα αντίστοιχη (όχι βέβαια συγκρίσιμη) με αυτή του εκλιπόντα Θάνου, στάθηκε στο ύψος της περίστασης - παραπάνω από το αναμενόμενο, αν μου επιτρέπετε, για κάποιον που δεν είχε τύχει να τον ξαναδεί σε κάποια solo συναυλία του - καθήμενος μπροστά στα πλήκτρα του, αφήνοντας το συγκρότημα δίχως θέση frontman για τα περισσότερα κομμάτια του σετ. Τα υπόλοιπα βεβαίως δεν ακούστηκαν instrumental - εκτός από το ως άνω αναφερόμενο εναρκτήριο - άλλα έτυχαν εξαιρετικής μεταχείρισης από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη κυρίως και τον Παύλο Παυλίδη δευτερευόντως. Για τον Αλκίνοο τα είχαμε ξαναγράψει και τότε, θα υπερθεματίσουμε τώρα: αν δεν επρόκειτο για τόσο μεγάλο και αναγνωρίσιμο όνομα, θα διέπρεπε μετά επαίνων ως τραγουδιστής των Κρίνων σε κάποια δυνητική επαναδραστηριοποίησή τους με στόχο δίσκους, συναυλίες και τα καθέκαστα (δυνητική λέμε, έστω κι αν οι φανς μάλλον δύσκολα θα αποδεχθούν οποιαδήποτε ενεργή συνέχεια… που δεν τους αφορά έτσι κι αλλιώς, αφού η μπάντα διαθέτει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε αυτό). Διαθέτει το εύρος, το λυρισμό, την δραματικότητα στην έκφραση που απαιτούν οι στίχοι του Ροδοστόγλου για να μελοποιηθούν. Ανατριχιαστικός στο Βάλτε Να Πιούμε και στο Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας, υπέροχος και λυρικός στις Μνήμες Του Νερού που του ταιριάζει εξαιρετικά και στο Θέμεθλο (σε στίχους του αδερφού του, Λίνου), παθιασμένος στο Σε Μια Γη Που Ανατέλλει.
Ο Παύλος Παυλίδης, από την άλλη, οπωσδήποτε αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Φαινομενικά περιορίστηκε σε δύο μόνο κομμάτια, τα οποία όμως ταίριαξε στο προσωπικό του ύφος. Κι αν στο Ένα Σκιάχτρο Που Άρπαξε Φωτιά έμοιαζε λίγο έξω απ΄τα νερά του, στο Με Ρωτούν Οι Χειμώνες ήταν ο γνωστός Παυλίδης που αγαπάμε, βλέπουμε και ακούμε στις δικες του συναυλίες: κεφάτος, εξοικειωμένος με το κομμάτι και με εξαιρετική επαφή με το κοινό, έκανε εντελώς δικό του το τραγούδι και μας χάρισε μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της συναυλίας. Σε ρόλο καλεσμένου ανέβηκε στην σκηνή και ο Αλέξης Καλοφωλιάς, αρχικά ως χειριστής φυσαρμόνικας στο Βάλτε Να Πιούμε και κατόπιν ως κύριος ερμηνευτής στη διασκευή του It’s All Over Now Baby Blue του Bob Dylan, που βέβαια ανήκει στο τακτικό συναυλιακό setlist των Last Drive και έχει δισκογραφηθεί στο Heatwave (λες και περιμένατε να μάθετε από μένα αυτές τις πληροφορίες…), δίνοντας ένα ακόμη νοσταλγικό touch, αποτελώντας επίσης άλλη μία απτή απόδειξη πως, σε αντίθεση με όσα θεωρούνταν στο παρελθόν, οι μουσικοί του ελληνόφωνου και του ξενόγλωσσου rock δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.
Η συναυλία μας επιφύλαξε μία έξτρα έκπληξη με τη μορφή ενός νέου κομματιού που έγραψαν τα Κρίνα (σε μουσική όλων και στίχους του Ροδοστόγλου). Ένας Σωρός Λευκά Φτερά, ένα δυνατό κομμάτι με θλιμμένη στιχουργική αφιερωμένο στον Ανεστόπουλο, παίχτηκε, δις μάλιστα, και πλέον αναμένουμε πιθανώς κάποια πιο επίσημη ηχογράφηση (;). Αν θα μείνουν εκεί ή θα προχωρήσουν σε κάτι πιο πλήρες, μόνο οι ίδιοι φαίνονται να το γνωρίζουν προς το παρόν. Με την προσωρινή λήξη του (συγκλονιστικού) Μπλε Χειμώνα και την οριστική με την επανάληψη του Βάλτε Να Πιούμε, αποχωρήσαμε ησύχως, άλλοι κάθιδροι, άλλοι κλαμμένοι, άλλοι με ένα πλατύ χαμόγελο.
Νιώθω πως πρέπει να αποδοθούν εύγε και συγχαρητήρια σε όλους τους συμβαλλόμενους, από αυτούς που είχαν την ιδέα έως αυτούς που την υλοποίησαν, στη Didi που παραχώρησε το συναυλιακό της χώρο για μία δωρεάν συναυλία σχεδόν τριών ωρών, στους καλεσμένους που συνεισέφεραν στη μνήμη του Ανεστόπουλου, στα ίδια τα Κρίνα. Δεν υπήρχε κάποιο οικονομικό όφελος, καμία ιδιοτελής χορηγία, ούτε κονκάρδα προς πώληση στο merchandise, καμία περαιτέρω αξίωση από οποιονδήποτε συμβαλλόμενο ή οπαδό. Τα Διάφανα Κρίνα που απέμειναν (ίσως πλέον να μην χρειάζεται να αναφερόμαστε σε αυτούς ως Goodbye Blue Sky - συν τον Μπερλή φυσικά - όνομα που παραπέμπει στην περίοδο της “διάσπασης”) προέβησαν σε μία υπερτίμια εκδήλωση μνήμης για τον χαμένο τραγουδιστή και φίλο τους. Το γιορτινό vibe πέρασε προς το κοινό, με αντιδράσεις γηπεδικές αναμεμιγμένες με την αναπόφευκτη συγκίνηση του πρόσφατου της απώλειας, αλλά και πάλι, αν φέρεις τη μουσική των Κρίνων κοντά στην καρδιά σου, είναι δύσκολο να μην σε άγγιζε το σκηνικό που στήθηκε στο Academy. Και στα επόμενα λοιπόν, στα όποια επόμενα, εάν και εφόσον αυτά υπάρξουν. Ένα είναι το βέβαιο: Η ομορφιά θα νικήσει.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής