Νιώθω ότι, μια στο τόσο, μπορώ να απολαύσω ένα πιο ανάλαφρο live με αμιγώς χορευτικούς ρυθμούς που να απέχει κάπως από το γενικότερο rock πλαίσιο (με αρκετά εκτεταμένες προεκτάσεις) στο οποίο κινούμαι συνήθως. Η συναυλία του Wax Tailor έμοιαζε μία από αυτές τις ευκαιρίες και η προσθήκη ζωντανής μπάντας το απαραίτητο κερασάκι στην τούρτα για να μην χρειάζεται να παρακολουθήσουμε ένα σόλο dj set (που προσωπικά ως ακρόαμα δεν με απωθεί αλλά ως θέαμα μου φαίνεται συνήθως βαρετό). Το τέλος του προπαρασκευαστικού DJ set του MCD βρήκε το Fuzz πρακτικά γεμάτο σε αρένα και εξώστη, έτοιμο να υποδεχτεί τον Γάλλο DJ και την μπάντα του.
Στα σκοτάδια - ή έστω στα λιγότερο φωτεινά από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο χώρος - έγινε η είσοδος των μουσικών και η εισαγωγή του Clock Tick ήταν ό,τι έπρεπε για να γνωστοποιηθεί στο κοινό το γενικότερο κλίμα της συναυλίας. Το πρόσφατο άλμπουμ By Any Beats Necessary, που άλλωστε έδινε και το όνομα στην παρούσα περιοδεία, είχε γενικώς και αναμενόμενα την τιμητική του στη συναυλία. Ο Wax Tailor με το χαρακτηριστικό καπελάκι του ήταν πάντα χαμογελαστός και έδειχνε να απολαμβάνει τα θετικά vibes που έστελναν οι παρόντες στο Fuzz. Γνωρίζοντας από τις προηγούμενες εμφανίσεις του τι θα έπρεπε να περιμένει, ένιωθε άνετος και επικοινωνούσε σε κάθε ευκαιρία με το κοινό, βέβαια ίσως λίγο παραπάνω από ότι ανεβάζει τη διάθεση του κοινού σε ένα πάρτυ. Η μπάντα του πλήρης, με κιθάρα, ντραμς, μπάσο-τσέλο (με τον Matthieu Detton - το σημειώνω επειδή μου ζητήθηκε - που έκλεψε τις γυναικείες καρδιές) και φλάουτο (με τη φλαουτίστρια Marine Tibaut που συντόνισε τις αντρικές με το ανάλαφρο λίκνισμά της), παρουσίαζε πολύ καλή συνοχή και, κυρίως, είχαν εξαιρετική διάθεση στην επικοινωνία μεταξύ τους, δείχνοντας πως είχαν δημιουργήσει μια όμορφη παρέα σε μεγαλύτερο βαθμό από μία κοινή session μπάντα. Αυτό το παρεϊστικο κλίμα ήταν φυσικά διαδραστικό και ξεπερνούσε τα όρια της σκηνής για να μεταφερθεί στο κοινό και σε στιγμές να απογειώσει το live.
Μαζί βέβαια με τη ζωντανή μπάντα ήρθε και ένα εκλεκτό επιτελείο τραγουδιστών, ανεβάζοντας τον αριθμό των μουσικών σε 9! Πρώτη εμφάνιση για την Charlotte Savary στο Bleed Away, για να ακολουθήσει η νεαρή IDIL και οι MCs Mattic & Raashan Ahmad. Ο κάθε τραγουδιστής, ή καλύτερα, το κάθε “set” τραγουδιστών, έδινε διαφορετικό τόνο στη συναυλία. Κατά κανόνα οι γυναίκες της παρέας είχαν αναλάβει τις πιο αισθαντικές και λεπτεπίλεπτες ερμηνείες στις πιο trip hop συνθέσεις και οι άντρες τα πιο δυναμικά hip hop φωνητικά, δημιουργώντας δύο ειδών ατμόσφαιρες που “ανακάτευαν” τη διάθεση του κοινού. Ειδικά όμως στα πιο δυνατά κομμάτια, η παρουσία των MCs που αλληλεπιδρούσαν συνεχώς με το κοινό αλλά και η συνεχής κίνηση όλων των μελών της μπάντας του Wax Tailor σήκωναν το Fuzz στον αέρα! Να ήσαστε από μία μεριά στο House Of Wax και στο Say Yes, ας πούμε, και θα νιώθατε κι εσείς τις δονήσεις… Πολύ παράξενο φάνηκε, βέβαια, πως παρά την πληθώρα επιλογών για την ζωντανή αναπαράσταση του The Road Is Ruff, επελέγη η ηχογραφημένη εκδοχή του Lee Fields - μάλλον ως φόρος τιμής - αντί να επιχειρηθεί μία διαφορετική εκδοχή, όπως συνέβη στις υπόλοιπες περιπτώσεις. Επιλογές είναι αυτές, όχι δε θα πούμε...
Το encore ήταν προαπαιτούμενο, φυσικα. Και αν το Our Dance με την Charlotte Savary σε μία υπέροχη ερμηνεία επαναθέρμανε την ατμόσφαιρα, το Que Sera που περίμεναν ακόμη και τα πίσω τοιχώματα του Fuzz έγινε αφορμή για το μαζικό sing-along της βραδιάς. Αφού μας έδωσε την είδηση πως θα επανέλθει τον Ιούνιο (υποθέτουμε με ασφάλεια, σε κάποια ημέρα του Release Athens), αποχαιρέτησε το κοινό μαζί με όλους τους μουσικούς του μέσα σε θερμό χειροκρότημα. Έτσι τελείωσε μία όμορφη βραδιά με σκαμπανεβάσματα στις διαθέσεις αλλά εν τέλει με θετικό πρόσημο - αυτό για κάποιον σχετικά ουδέτερο παρατηρητή που βρίσκεται έξω από το “χορό”. Για όσους δηλώνουν οπαδοί του Wax Tailor, η βραδιά θα μπορούσε να ήταν ως και ονειρική.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
