Σχεδόν μια δεκαετία έχει περάσει από την τελευταία εν Ελλάδι εμφάνιση της Ιρλανδής Róisín Murphy και από τότε έχουν αλλάξει πολλά, ωστόσο το πηγαίο ταλέντο της και η αστείρευτη τρέλα της παραμένουν απαράλλαχτα.

To 2008 η Róisín Murphy είχε εμφανιστεί εις διπλούν στην Αθήνα, το καλοκαίρι στο Synch Festival και το χειμώνα στο Gagarin. Τότε ήταν σαφές ότι είχαμε να κάνουμε με μια τραγουδίστρια που ήταν στην κορυφή της καριέρας της. Είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά το δεύτερο solo άλμπουμ της, το πολύ επιτυχημένο Overpowered, το οποίο δικαίως είχε ακουστεί πάρα πολύ καθώς περιείχε σπουδαία κομμάτια. Ειδικά σε εκείνο το ανεπανάληπτο live στο κατάμεστο Gagarin είχε αφήσει έκπληκτους τους θεατές με το εντυπωσιακό show της, το οποίο περιελάμβανε κατά βάση κομμάτια από το Overpowered. Έκτοτε ακολούθησαν η γέννηση των δυο παιδιών της καθώς και η ρήξη με τη δισκογραφική της, η οποία την οδήγησε στην ουσία εκτός μουσικής βιομηχανίας. Μετά από μια περίοδο ανομβρίας η οποία περιελάμβανε μερικά διάσπαρτα singles και κάποιες συνεργασίες, επανήλθε με νέο δίσκο το 2015 (Hairless Toy) το οποίο σύντομα (την επόμενη χρονιά) ακολούθησε ένα δεύτερο άλμπουμ (Take Her Up To Monto). Σε αυτές τις δυο δουλειές η Murphy εμφανίστηκε εντελώς απελευθερωμένη και με πλήρη έλεγχο του υλικού της, ωστόσο η πικρή αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή της μετά την επάνοδο της στη μουσική ήταν το EP Mi Senti, το οποίο κυκλοφόρησε το 2014 και περιείχε διασκευές σε γνωστά ιταλικά τραγούδια (και μόνο το γεγονός ότι μια Ιρλανδή τραγουδούσε στα ιταλικά ήταν άκρως ιντριγκαδόρικο…).

Μπαίνοντας στο Gazi Music Hall η πρώτη εικόνα ήταν ευχάριστη καθώς η μεγάλη αίθουσα του είχε ήδη πολύ κόσμο, απόδειξη του ότι η Murphy διατηρεί ακόμα ένα μεγάλο πυρήνα οπαδών στη χώρα μας. Η ώρα μέχρι τη στιγμή που ανέβηκε η Murphy στη σκηνή πέρασε υπό τους ήχους των dance επιλογών του Petros Floorfiller που έκαναν τον κόσμο να λικνίζεται. Στις 10:30, ακριβώς στην ώρα της, η Murphy έκανε την εμφάνιση της μέσα σε αποθέωση. Μετά από ένα χαλαρό ξεκίνημα με το Thoughts Wasted, από την πιο πρόσφατη δουλειά της, η πρώτη μεγάλη στιγμή του live ήρθε με το υπέροχο Tell Everybody (φυσικά μέσα από το Overpowered). Λίγο αργότερα ακούστηκε το εκπληκτικό Dear Miami, η δεύτερη και τελευταία επιλογή (δυστυχώς) από το Overpowered. Στην αρχή του set χώρεσε και δυο κομμάτια από την εποχή των αγαπημένων Moloko (Dirty Monkey και Tatty Narja). Από εκεί και πέρα σχεδόν όλο το υπόλοιπο set περιελάμβανε συνθέσεις από τα Hairless Toy και Take Her Up To Monto, που ναι μεν ακούγονταν ευχάριστες αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ικανές να συναρπάσουν (σαφώς πιο ενδιαφέρουσα όλων το μεγάλης διάρκειας Exploitation). Κάπως έτσι ήρθε σαν βάλσαμο λίγο πριν το φινάλε η απίθανη εκτέλεση του Forever More των Moloko, ενώ τρομερή ήταν και η απόδοση του Jealousy το οποίο δεν περιλαμβανόταν περιέργως σε κάποιο από τα δυο τελευταία άλμπουμ της αλλά ανήκει στα σκόρπια single της πρόσφατης περιόδους. Με αυτό μάλιστα μας αποχαιρέτησε οριστικά, ανανεώνοντας το ραντεβού για το μέλλον.

Κοιτώντας το setl list της συναυλίας (μπορείτε να το δείτε παρακάτω) είναι ξεκάθαρο ότι η Murphy απέφυγε τα γνωστότερα hits της (ενδεικτικά Overpowered, You Know Me Better, Let Me Know), ταυτόχρονα αγνοήθηκε παντελώς το ντεμπούτο της Ruby Blue (του 2005), όσο για την δισκογραφία των Moloko ούτε λόγος για megahits σαν τα Sing It Back, Familiar Feeling, The Time Is Now. Είναι σαφές ότι η Murphy ήθελε να επικεντρωθεί στην τωρινή φάση της καριέρας της στην οποία έχει τον καθολικό έλεγχο και ακολουθεί το προσωπικό της όραμα. Δεν είναι απαραιτήτως αρνητικό μια συναυλία να μην περιέχει τα τρανταχτά hits του καλλιτέχνη, τι γίνεται όμως όταν οι συνθέσεις που επιλέγονται να παιχτούν δεν είναι ανάλογης ποιότητας;

Κατά τα λοιπά η Róisín Murphy είναι σπουδαία performer, πέραν της υπέροχης φωνής της, η οποία στα live ακούγεται ακόμα πιο απολαυστική, διαθέτει μια σκηνική παρουσία που την καθιστά μοναδική. Τα ατελείωτα κοστούμια, οι μεταμφιέσεις, οι πόζες της αναδεικνύουν μια ερμηνεύτρια χαρισματική. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την τρέλα που την χαρακτηρίζει από το ξεκίνημα της τότε η φράση «μια κατηγορία από μόνη της» νομίζω σωστά της αποδίδεται. Κάποτε μάλιστα την χαρακτήριζαν ως την «alternative Madonna», κάτι που επίσης της ταιριάζει απόλυτα. Η αλήθεια είναι ότι διαθέτει αντίστοιχες ικανότητες, αυτό που της λείπει όμως είναι η αριστοτεχνική διαχείριση του υλικού και της καριέρας που χαρακτηρίζει την Αμερικανίδα ομότεχνο της. Όπως και να έχει, εκτιμάμε και στηρίζουμε Róisín, ακόμα και όταν δεν είναι στα καλύτερα της.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής