Οι Καλιφορνέζοι Black Heart Procession είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που ταιριάζουν στα γούστα και την ψυχοσύνθεση του ελληνικού κοινού, οπότε κάθε επίσκεψη στη χώρα μας είναι ευπρόσδεκτη. Η φετινή τους εμφάνιση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Το όνομα Appalachian Cobra Worshipers πιθανώς να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμο στους περισσότερους, οι μουσικοί ωστόσο που αποτελούν τη μπάντα είναι εμπειρότατοι. Στην ουσία πρόκειται για το side project των Illegal Operation καθώς συμμετέχουν τέσσερα μέλη (από τα πέντε) του γκρουπ (συγκεκριμένα οι Μανόλης Αγγελάκης, Στάθης Ιωάννου, Μάριος Σαρακηνός και Γιώργος Τσαλκίδης). Η μουσική των Appalachian Cobra Worshipers είναι ξεκάθαρα επηρεασμένη από την παραδοσιακή αμερικάνικη μουσική, πως θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς άλλωστε όταν ένα από τα βασικά όργανα του σχήματος είναι το banjo. Στο ξεκίνημα του live τους ο Αγγελάκης διευκρίνισε ότι όλες οι συνθέσεις είναι «δικές τους», με διάθεση χιουμοριστική αλλά και αυτοσαρκαστική καθώς επρόκειτο για διασκευές. Μάλιστα προλογίζοντας το πασίγνωστο Red Right Hand ανέφερε ότι είναι ένα δικό τους κομμάτι που το δάνεισαν σε ένα φίλο… Μπορούμε να πούμε ότι όλες οι εκτελέσεις που ακούστηκαν ήταν εμπνευσμένες και γιατί όχι διασκεδαστικές. Γενικότερα το 40λέπτο που έμειναν στη σκηνή πέρασε όμορφα με τις μουσικές των Appalachian Cobra Worshipers και το ανελέητο χιούμορ του Αγγελάκη (ήταν πραγματικά απολαυστικός).
Με δεδομένο ότι οι μουσικές των Appalachian Cobra Worshipers είναι καθαρά αμερικάνικες, είναι βέβαιο ότι οι Black Heart Procession θα αισθάνθηκαν σαν στο σπίτι τους πριν βρεθούν στη σκηνή… Οι τέσσερις μαυροντυμένοι μουσικοί ανέβηκαν στις 10:30 στη σκηνή για το τελευταίο live της παρούσας περιοδείας η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα 20 (ή πιο σωστά 19) χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους με τίτλο 1. Μάλιστα η συγκεκριμένη περιοδεία σηματοδοτούσε την επιστροφή της μπάντα στην «ενεργό δράση» μετά από μια μικρή παύση.
Όπως είχε ανακοινωθεί οι Black Heart Procession, που στην παρούσα φάση αποτελούνται από τα δυο βασικά μέλη Pall Jenkins και Tobias Nathaniel συν δυο Σέρβους μουσικούς, ερμήνευσαν στην ολότητα του το ντεμπούτο τους, το οποίο είχε αγαπηθεί από πολλούς και στη χώρα μας. Οι συνθέσεις του, που χαρακτηρίζονται από μελαγχολία, λυρισμό αλλά και μια εσωτερική δύναμη, έμοιαζαν άφθαρτες από τον καιρό που είχε παρέλθει από την εποχή που γράφτηκαν και έδειξαν πως είναι ακόμα ικανές να συγκινήσουν. Προσωπικά θα ξεχώριζα τις στιγμές που ο Jenkins σηκώθηκε από το κάθισμα του, άφησε το μουσικό πριόνι και έπιασε την κιθάρα του, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα υπέροχα Release My Heart και Blue Water – Black Heart. Φυσικά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την ομορφιά και των πιο χαμηλόφωνων κομματιών τους όπως τα In A Tin Flask και A Heart the Size of a Horse, τα οποία διαθέτουν τη δική τους δυναμική.
Όταν τελείωσε η απόδοση ολόκληρου του 1, οι BHP επέστρεψαν για άλλα τρία κομμάτια ως encore. Πρώτο εξ αυτών το γνωστότερο ίσως κομμάτι τους, A Cry For Love (από το Amore del Tropico) το οποίο προκάλεσε αναμενόμενα ενθουσιασμό. Αμέσως μετά ακούστηκε το The War Is Over (μέσα από το Three) το οποίο επελέγη για συμβολικούς λόγους σύμφωνα με τον Jenkins καθώς στο γκρουπ συμμετέχουν δυο μουσικοί από τις ΗΠΑ και δυο από τη Σερβία, δυο χώρες που είχαν βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση πριν δυο δεκαετίας, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να βομβαρδίζουν τους Βαλκάνιους γείτονες (για τους νεότερους πιθανότατα να είναι μια άγνωστη ιστορία, οι μεγαλύτεροι όμως δύσκολα θα έχουν λησμονήσει εκείνες τις ζοφερές εποχές). Για φινάλε κράτησαν το κερασάκι στην τούρτα, μια νέα σύνθεση που φέρει τον τίτλο Borders και είναι εμπνευσμένη από την πρόσφατη εκλογή του Αμερικάνου προέδρου και την εξωτερική πολιτική που ασκεί απέναντι στους μετανάστες, ιδιαίτερα αυτούς από το Μεξικό, τα σύνορα του οποίου βρίσκονται λίγα μόνο λεπτά μακριά από το San Diego, τον τόπο καταγωγής των Black Heart Procession. Με αυτό τα μακροσκελές κομμάτι, το οποίο διέθετε ωραία κλιμάκωση και ένα κιθαριστικό ξέσπασμα, μας αποχαιρέτησαν οριστικά μετά από 1,5 ώρα.
Η παρούσα εμφάνιση των Black Heart Procession νομίζω ικανοποίησε στο έπακρο τους ακόλουθους τους. Η τετράδα έδειξε αξιοπρόσεκτο δέσιμο, παρότι είχε δυο νέες προσθήκες. Οι δυο Σέρβοι μουσικοί (σε πλήκτρα και τύμπανα) υπήρξαν αποτελεσματικότατοι. Όσο για τα δυο ιδρυτικά μέλη, δεν θα μπορούσαν παρά να είναι άψογοι στα καθήκοντα τους. Ο Nathaniel ουσιαστικότατος στο πιάνο και ο Jenkins με την τόσο χαρακτηριστική φωνή του (που διατηρεί αναλλοίωτη), ικανότατος στο μουσικό πριόνι και την ηλεκτρική κιθάρα, ένας χαρισματικός frontman με μειλίχιο και ευγενικό χαρακτήρα. Όση ώρα ήταν επί σκηνής έπαιζαν υπό πυκνό σκοτάδι ώστε να δημιουργείται η ανάλογη ατμόσφαιρα, βέβαια σε κάποια σημεία το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που ο Nathaniel δυσκολευόταν να δει τα πλήκτρα του πιάνου του… Εν πάσει περιπτώσει όσοι βρέθηκαν στο Fuzz δεν ανέμεναν υπερθέαμα από φώτα, ήταν εκεί για την ουσία: τη μουσική και σε αυτόν τον τομέα σίγουρα αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω. Άλλωστε, όπως προείπαμε, το εγχώριο κοινό ανέκαθεν αγαπούσε τους μελαγχολικούς ήχους (οι λόγοι που οι κάτοικοι μιας ηυλιόλουστης μεσογειακής χώρας έλκονται τόσο από σκοτεινές μουσικές χρήζουν ενδελεχούς έρευνας…) και οι Black Heart Procession θα είναι πάντα ευπρόσδεκτοι στα μέρη μας.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη
