Η συναυλία του/των Zeal & Ardor είχε από την ανακοίνωσή της λάβει τον τίτλο του πιο ενδιαφέροντος live της σεζόν. Παρότι ο χαρακτηρισμός δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια, έμελλε να έρθει η 5η Μαΐου (τελικώς, μετά από αλλαγή χώρου και ημερομηνίας) για να επιβεβαιωθεί, όχι μόνο τύποις αλλά και στην ουσία, καθώς το Ίλιον Plus σχεδόν γέμισε και υποδέχτηκε με θέρμη και τις τρεις μπάντες του lineup, κυρίως όμως το σχήμα του Manuel Gagneux ως το main event της βραδιάς.
Η μεγάλη καθυστέρηση στο άνοιγμα του χώρου συνετέλεσε στην ακόμη μεγαλύτερη καθυστέρηση στην εκκίνηση του προγράμματος, την οποία ανέλαβαν οι Cyanna Mercury. Έχουμε μάθει πλέον στην ακρίβεια τέλεσης των προγραμματισμένων στις περισσότερες ελληνικές συναυλίες (μόνο ευχάριστο είναι αυτό, φυσικά) και οποιαδήποτε καθυστέρηση μας κακοφαίνεται. Στα αμιγώς συναυλιακά, οι Cyanna Mercury ήταν ξανά εξαιρετικοί και άφησαν την αίσθηση πως δεν τους ταιριάζει πολύ η θέση του 2ου support. Ακόμη και η σκηνή του Ίλιον Plus φαινόταν να τους συμπιέζει, καθώς τα πλήκτρα του Nick Sid, που κατέχουν εξέχοντα ρόλο αν θέλετε και στην εικόνα του συγκροτήματος, είχαν παραγκωνιστεί στο βάθος δεξιά της. Παρουσίασαν βεβαίως κατά κύριο λόγο υλικό μέσα από το Archetypes, το πολύ καλό περσινό ντεμπούτο τους, και απέδειξαν ξανά πως ο δίσκος αποκτά, πέραν της μυστηριακής ‘70s και της ψυχεδελικής ‘60s, και μία έξτρα hard rock διάσταση στη ζωντανή του απόδοση. Ο Spyreas Sid φόρτιζε τις λέξεις του με κίνηση, ιδρώτα, ντέφια και τουμπερλέκια και οι υπόλοιποι μουσικοί, δεμένοι γροθιά, απέδωσαν άψογα το υλικό τους, με μόνιμο θα λέγαμε highlight των εμφανίσεών τους το Lunatic.
Ήταν η δεύτερη φορά που είδα ζωντανά τους Skull & Dawn και μάλιστα μέσα σε διάστημα 7 ημερών, μετά το support στην Chelsea Wolfe. Η μεγάλη σκηνή του Academy πιθανώς τους ταίριαξε περισσότερο, ή άλλοι παράγοντες πιο τεχνικοί μπορεί να συνέτρεχαν και έδωσαν την Παρασκευή μία μάλλον αμήχανη εμφάνιση. Τα συστατικά της μουσικής τους ήταν παρ’ όλα αυτά παρόντα. Δισκογραφημένα και ακυκλοφόρητα (ακόμη, τουλάχιστον, καθώς αναμένεται ο 2ος δίσκος τους) κομμάτια συνέθεσαν το setlist των Skull & Dawn: το Voodoo Train, μια “υποτιθέμενη βόλτα με τον GG Allin στην Αθήνα”, το No Longer Mine και για κλείσιμο το Edward, το οποίο παίζουν σπάνια έως ποτέ πλέον, κατά δήλωση του Μάνου Six, και μάλιστα με συμμετοχή του Τάκη των Omega Monolith (θυμίζουμε πως ο drummer των Omega Monolith, Alex, παίζει και στους Skull & Dawn). Το κοινό συμμετείχε ενεργά, περνούσε καλά και μάλιστα μερικοί έδειξαν ότι είχαν έρθει κυρίως για εκείνους. Η μπάντα πάντως έδειξε πως μπορεί και καλύτερα, ώστε να παρακινήσει και κόσμο που δεν έχει κοινωνήσει τον ήχο και το υλικό τους.
Έστω και με την αναπόφευκτη πλέον καθυστέρηση, η μπάντα που συνέλλεξε ο Manuel Gagneux για να φέρει στη ζωή το project του Zeal & Ardor ανέβηκε στην σκηνή μέσα σε επευφημίες και μαύρα σκοτάδια. Ο Manuel και η χαρακτηριστική αφάνα του ξεχώριζαν στο κέντρο της σκηνής, εκατέρωθέν του πήραν τη θέση τους οι δύο υποστηρικτικές φωνές και οι υπόλοιποι μουσικοί, ακίνητοι στα άκρα της με τον drummer πίσω από όλους στο kit του να αναμένουν το τέλος της εισαγωγής του Sacreligium I για να βάλουν φωτιά (όχι κυριολεκτική…) στα όργανά τους. Το εναρκτήριο “σιδηροδρομικό” riff του In Ashes, παιγμένο στην κιθάρα του Manuel, έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της μπάντας. Η “μαύρη” χορωδία επέτεινε την ένταση μέχρι να μπει η δεύτερη κιθάρα, το μπάσο και ειδικά τα drums. Αυτή η μίξη gospel, νότιων blues και… black metal τελικά δεν υπήρχε μόνο στην στουντιακή θεωρία και στο μυαλό ενός ημιπαράφρονα (όπως νομίζαμε.. κάποτε) μουσικού - εμφανίστηκε μπροστά μας, προτάσσοντας μάλιστα τα κοφτερά του δόντια! Οι πρώτες σειρές αντέδρασαν άμεσα, ξεκινώντας headbanging. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, που προσπαθούσα να ισορροπήσω μεταξύ των φωτογραφικών καθηκόντων, της επιθυμίας να ακούσω από κοντά μουσικές που σημάδεψαν την περυσινή χρονιά μου, αλλά και της πώρωσης της στιγμής όταν διαπίστωσα πως ο ήχος του άλμπουμ είναι εφικτό να παρουσιαστεί live και μάλιστα με εξαιρετικά αποτελέσματα. Ένα κοινό ετερόκλητο σαφώς, με κοινό όμως στοιχείο την εγγενή περιέργεια και τη δίψα για νέους ήχους, έστω και μέσα από γνώριμα μουσικά μονοπάτια. Δεν θα ορκιστώ βέβαια ότι όλοι ήταν ένθερμοι θιασώτες του black metal, ούτε ότι κοιμούνται με το εικόνισμα του Euronymus κάτω από το προσκέφαλό τους, αλλά μπορώ να υποθέσω με ασφάλεια πως το ηχόχρωμα του black metal τους (μας) ήταν πιο οικείο στην πλειοψηφία από των άλλων μαύρων μουσικών. Φαντάζομαι πως εαν παρεβρίσκονταν στο χωρο μελη μιας gospel χορωδίας, ίσως δεν αισθάνονταν πολύ άνετα με αρκετά από τα χορικά που έψελνε ο Manuel και η παρέα του…
Το πρωτο highlight δεν άργησε πολύ. Το Come On Down έχει τη δύναμη ενός underground hit και οι αντιδράσεις του κοινού έδειξαν ακριβώς αυτό. Ήταν μάλιστα το πρώτο σημείο στο οποίο ο Manuel χαμογέλασε λιγότερο συγκρατημένα, συνειδητοποιώντας πιθανότατα πως το κοινό ξεπέρασε τις προσδοκίες του - ποιος να του το έλεγε πως θα ερχόταν στην ταπεινή Ελλαδίτσα με μία μπάντα που σκάρωσε στα γρήγορα και θα τον υποδέχονταν με τέτοιο ενθουσιασμό; Από εκεί και ύστερα όλα σαν να κύλησαν με αυτόματο πιλότο. Κι αν απορούσαν πολλοί πώς θα προέκυπτε setlist άνω της μίας ώρας με άλμπουμ διάρκειας… ΕΡ, η λύση ήρθε φυσικά στα αρκετά ακυκλοφόρητα κομμάτια, τα περισσότερα αντίστοιχης υφής με τα ήδη γνωστά. Κάπου εδώ βέβαια ανακύπτουν και τα ερωτήματα. Πού άραγε μπορεί να πάει και πώς θα μπορεί να εξελιχθεί αυτός ο ήχος, έστω και στα χέρια ενός έξυπνου, όπως φαίνεται, και προσαρμόσιμου μουσικού, έστω κι αν ξεκίνησε από ένα παιχνιδιάρικο thread στο 4chan; Μήπως θα μείνει εκεί το πράγμα και ο δημιουργός του θα πάει αλλού; Ερωτήματα που θα βρουν απάντηση... κάποια άλλη στιγμή, καθώς στο live σημασία έχει το “εδώ” και το “τώρα”. Και σε αυτό διέπρεψαν, τόσο που ο χρόνος για το διάλειμμα πριν το (προγραμματισμένο φυσικά) encore κατελήφθη από φωνές και έντονο χειροκρότημα. Το χαμόγελο του Manuel δεν μπορούσε να κρυφτεί πια. Τα Don’t You Dare και Devil Is Fine (με τη Χορωδία Κοινού του Ίλιον Plus να προσφέρει τις υπηρεσίες της) έκλεισαν μία αξιομνημόνευτη, παρά τα προβλήματά της, βραδιά. Μετά τη συναυλία, ο Manuel και η μπάντα του ήπιαν μερικές μπύρες με το κοινό και όλοι αλληλοσυγχαίρονταν, διότι η επιτυχία μιας συναυλίας στηρίζεται στην αμφίδρομη διάδραση μπάντας και κοινού περισσότερο από την (μονόπλευρη) εκτελεστική απόδοση ενός συγκροτήματος. Ίσως όμως πιο σημαντικό είναι πως το κοινό είχε την περιέργεια να δει κάτι διαφορετικό και έδωσε το παρόν, δίνοντας ελπίδες για επόμενη μετάκληση αν και όταν έρθει η ώρα. Εμείς αφήνουμε την επιρροή της συναυλίας να κατακάτσει και περιμένουμε το επόμενο βήμα του Ελβετού φίλου μας.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
