Η πέμπτη κατά σειρά επίσκεψη των Samsara Blues Experiment στη χώρα μας, κουβαλούσε εξαρχής μια σαφώς πιο ξεχωριστή αύρα από όσες είχαν προηγηθεί. Ο πρώτος λόγος είχε να κάνει με το γεγονός ότι για πρώτη φορά θα έπαιζαν σε ένα τόσο μεγάλο, για τα δεδομένα τους, χώρο. Ο δεύτερος και κυριότερος, σχετιζόταν φυσικά με την πρόσφατη κυκλοφορία του One With the Universe, το οποίο απέδειξε περίτρανα πως το ποιοτικό τους ταβάνι παραμένει εξαιρετικά υψηλό. Κατά συνέπεια, η σαββατιάτικη κάθοδος στο Fuzz συνιστούσε εκτός από μια πειστική διέξοδο από το μονότονο σκηνικό του παραδόξως φθινοπωρινού καιρού και μια ευκαιρία που επ’ ουδενί δεν έπρεπε να χαθεί.

Οι Half Gramme of Soma πάτησαν με τρομερή όρεξη και αυτοπεποίθηση την σκηνή του Fuzz ακριβώς στις 21.30. Κουβαλώντας στις αποσκευές τους τον ολόφρεσκο δεύτερο τους δίσκο, Groove is Black, και με το ανανεωμένο line-up τους να έχει βρει την κατάλληλη χημεία έπειτα από ένα ικανοποιητικό σερί εμφανίσεων, φρόντισαν να δείξουν τα δόντια τους από το σκάσιμο κιόλας του κομματιού Gloomy Eggplant. Ο ήχος τους ήταν στιβαρός, ελέω της άψογης συνεργασίας του ενθουσιώδους κιθαριστικού διδύμου της μπάντας, ωστόσο, την διαφορά σε σχέση με το υλικό του ομώνυμου ντεμπούτου τους έκανε μια άκρως ανεβαστική fuzz-ιάρικη χροιά, που διατηρούσε αναλλοίωτη μεν την heavy rock υπόσταση τους, αλλά συχνά πυκνά παρέδιδε τα γκέμια και σε πιο groovy στιγμές που φανέρωναν την λατρεία τους για το grunge. Αν προσθέσετε σε όλα τα παραπάνω και το αλητήριο γρέζι του νέου τραγουδιστή τους (σπουδαία μεταγραφή από τους πάλιουρες Vibratore Bizarro) που έδωσε ρέστα σε κομμάτια όπως τα Red Kiss, Jerk και No Man’s God, τότε δικαιολογείται απόλυτα το θερμό χειροκρότημα με το οποίο ανταμείφθηκαν στο τέλος. Αν μη τι άλλο μια ακόμη πειστική εμφάνιση στο ενεργητικό τους που πιστοποιεί ότι τα καλύτερα βρίσκονται ήδη μπροστά τους.

Η αλήθεια είναι πως, λίγο έως πολύ, οι προηγούμενες εμφανίσεις μας είχαν προϊδεάσει για το τι ακριβώς θα μπορούσαμε να περιμένουμε από τους Samsara Blues Experiment. Όταν όμως το γερμανικό τρίο πήρε τις θέσεις του στη σκηνή και ξεκίνησε το set του με τις παρθενικές νότες του Vipassana να ξεσηκώνουν τα πρώτα κύματα επευφημιών, τα πάντα έμοιαζαν να επαναπροσδιορίζονται από το μηδέν με τις έννοιες του χώρου και του χρόνου να χάνουν σχεδόν ολοκληρωτικά το νόημα τους. Ο Christian Peters ήταν από την αρχή σε δαιμονισμένη φόρμα. Σταθερός, ακλόνητος, ανεπιτήδευτα ήρεμος, με την κιθάρα του να ανοίγει ως σοφός καπετάνιος τον δρόμο ανάμεσα στα απανωτά κύματα ηχοχρωμάτων, συναισθημάτων και (ψευδ)αισθήσεων που απειλούσουν να πνίξουν τον κάθε αδαή που θα τα έβαζε μαζί τους. Η συνέχεια με το ψυχεδελικό ρέκβιεμ του Stingata Mystic Queen από το λατρεμένο Long Distance Trip, αποτέλεσε το πρώτο πραγματικό χάσιμο και συγχρόνως την πρώτη σοβαρή ρωγμή στον εγκεφαλικό φλοιό από τις πολλές που, όπως αποδείχτηκε, είχαν βαλθεί να προξενήσουν οι Samsara Blues Experiment στην διάρκεια της βραδιάς. Από την άλλη, η ΖΕΝ αύρα των Sad Guru Returns και One With the Universe υπερτόνισε με ακόμη πιο αποστομωτικό τρόπο το ποιοτικό βάρος του νέου δίσκου, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στο σώμα και στον νου να καταλαγιάσουν, έστω και προσωρινά, μέσα στην ακινησία.  

Ωστόσο, τα περιθώρια για ρεμβασμό έσβησαν πολύ γρήγορα καθώς ο blues οδοστρωτήρας του Shringara μας ρούφηξε κατευθείαν μέσα του σαν μαύρη τρύπα, προσφέροντας ίσως το πιο υπερβατικό highlight της βραδιάς. Κάθε απόπειρα διαφυγής αποδείχθηκε μάταιη. Το μοναδικό που μπορούσες να κάνεις ήταν να συμφιλιωθείς με την στιγμή, αφήνοντας το απύθμενο μυστήριο που έσφιγγε σαν θηλιά γύρω από το υποσυνείδητο του να σε παρασύρει σε μια νιρβανική συνουσία με το ίδιο το χάος. Από κει και πέρα, η προοδευτική εναρμόνιση με το άπειρο πάτησε σε ακόμα πιο γερές βάσεις χάρη στην επική πανδαισία των εσωστρεφών For the Lost Souls και Center of the Sun που ανέδειξε ως σημεία αναφοράς της τόσο την μετρονομική συνέπεια του Thomas Vedder πίσω από τα drums, όσο και την δεξιοτεχνία του  Hans Eiselt στο μπάσο που ακροβατούσε μονίμως ανάμεσα στις jazz και τις Sabbath-ικές καταβολές του. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο βέβαια, η σφήνα του βαρύγδουπου Hangin’ on the wire κατάφερε να ξεσηκώσει ένα τέτοιο ντελίριο ενθουσιασμού που οδήγησε μια από τις κορασίδες του κοινού να πετάξει το σουτιέν (!) της στην σκηνή, προς έκπληξη του Christian Peters. Ένα ντελίριο που δεν άργησε να κορυφωθεί με το heavy rock-άδικο encore των Into the Black και Army of Ignorance να γράφει το φινάλε της βραδιάς.  

Ο πεντακάθαρος ήχος, τα πλατιά χαμόγελα στο τέλος και των τριών μελών των Samsara Blues Experiment καθώς και το γεμάτο Fuzz που για περίπου μιάμιση ώρα ισορρόπησε ανάμεσα στην σύγκορμη ανατριχίλα και την απόλυτη ευφορία, ήταν υπεραρκετά αποδεικτικά στοιχεία για να συνηγορήσουν πως αυτό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μας έμοιαζε με τον ορισμό της εξυψωτικής εμπειρίας. Πάνω απ’ όλα όμως αποτέλεσαν ένα εμφατικό σημάδι πως το συμπαθές ψυχεδελικό τρίο με καταγωγή από το Βερολίνο, έχει τέτοια κάνει άλματα προόδου που του επιτρέπουν να στέκεται και να ανταπεξέρχεται το ίδια καλά πλέον και σε μεγαλύτερα venues εκτός από τα μικρά και στενόχωρα clubs που μέχρι πρότινος μας είχαν συνηθίσει.

Κείμενο: Παναγιώτης Δέλτας/ Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής