Τρία χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα οι Καναδοί Elephant Stone επέστρεψαν στη χώρα μας για ένα μίνι τουρ που κατέληξε στην Αθήνα (προηγήθηκαν Θεσσαλονίκη και Άρτα), όπου και έκλεισε η φετινή ευρωπαϊκή τους περιοδεία, στο πλαίσιο της οποίας εμφανίστηκαν και στο φημισμένο Liverpool International Festival of Psychedelia (στο οποίο, παρεμπιπτόντως, headliners ήταν οι φίλοι τους Black Angels).
Οι Αρτινοί 40 Steps Under, που είχαν ανακοινωθεί ως support, εξαιτίας μιας ατυχίας δεν κατέστη δυνατό να παίξουν ζωντανά. Ελπίζουμε σε επόμενη κάθοδο τους στην Αθήνα να σταθούν πιο τυχεροί. Κατά συνέπεια οι Elephant Stone έπαιξαν μόνοι τους με το live να ξεκινάει λίγο μετά τις 10:30.
Η τετράδα ξεκίνησε δυνατά με το Three Poisons (από τον ομώνυμο δίσκο του 2014) και το χιτάκι Setting Sun από το δεύτερο άλμπουμ τους που έφερε ως τίτλο απλώς το όνομα του γκρουπ. Κάπου εκεί ο ιθύνων νους της μπάντας Rishi Dhir άφησε το μπάσο και έκατσε οκλαδόν στο διαμορφωμένο βάθρο για να παίξει το παραδοσιακό ινδικό έγχορδο σιτάρ. Ο Dhir, ο οποίος είναι ινδικής καταγωγής, είναι δεξιοτέχνης στο συγκεκριμένο όργανο, το οποίο μάλιστα είναι αυτό που τους κάνει, κακά τα ψέματα, να ξεχωρίζουν από την πληθώρα των συγκροτημάτων του νεοψυχεδελικού ήχου που έχουν εμφανιστεί μαζικά κατά την τελευταία δεκαετία. Όπως και να το κάνουμε οι ήχοι του σιτάρ δίνουν ένα «εξωτικό» χρώμα στις συνθέσεις της μπάντας και προφανέστατα τις κάνουν πιο ενδιαφέρουσες.
Αφού συνέχισαν για λίγο ακόμα με παλιότερα κομμάτια (Don’t You Know, Heavy Moon) έφτασε η ώρα για επιλογές από το περσινό τέταρτο άλμπουμ τους Ship of Fools, με πρώτη εξ αυτών το όμορφο Andromeda. Με τη συγκεκριμένη δουλειά το σχήμα επιβεβαιώνει ότι έχει αποκρυσταλλώσει ένα δικό του ήχο και δεν διστάζει να δοκιμάσει και πιο ποπ μελωδίες. Δεν είναι τυχαίο ότι το LP περιέχει δύο δυνητικά hits, τα Manipulator και The Devil’s Shelter (με τον Alex Maas των Black Angels να συνεισφέρει στα φωνητικά), τα οποία δυστυχώς δεν βρέθηκαν στο set list της βραδιάς.
Νομίζω ότι τα πιο απολαυστικά μέρη της συναυλίας, ήταν αυτά κατά τα οποία το γκρουπ ξέφευγε από τη φόρμα και πήγαινε σε λογική αυτοσχεδιασμού. Εκεί η ένταση ανέβαινε και η ψυχεδέλεια χτύπαγε κόκκινο. Καθόλου τυχαία σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το σιτάρ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι τρεις μουσικοί που συνεπικουρούσαν τον Dhir σε κιθάρα, τύμπανα και πλήκτρα αποδείχθηκαν επαρκείς και ο ήχος που παρήγαγαν μεστός και καθαρός.
Αφού ακούσαμε λίγο νωρίτερα και το πολύ καλό Love The Sinner, Hate the Sin,το σχήμα ολοκλήρωσε την εμφάνιση του, διάρκειας περίπου 75 λεπτών, χωρίς να υπάρξει encore. Η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε ένα ακόμα κομμάτι αλλά δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζουμε. Το live Elephant Stone ήταν σίγουρα ικανοποιητικό. Η μπάντα υπήρξε ευδιάθετη σε όλη τη διάρκεια του καθώς, όπως προείπαμε, η συγκεκριμένη συναυλία ήταν η τελευταία της ευρωπαϊκής περιοδείας και οι μουσικοί θα επέστρεφαν στα σπίτια τους. Κλείνοντας, οφείλω να πω ότι θεωρώ πως το συγκρότημα αξίζει μεγαλύτερης αναγνώρισης, με βάση πάντα την μέχρι τώρα πορεία του. Άλλωστε ο συγκεκριμένος ήχος έχει μεγάλη πέραση στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη