Για κάποιους και μόνο η σκέψη να πειράξουν ένα κομμάτι που έχει πει ο Jeff Buckley μπορεί να φαντάζει πανδύσκολο ως εγχείρημα. Η Σοφία Σαρρή, εκφράζοντας παθολογική αγάπη για τον αποθανόντα καλλιτέχνη και το υλικό του, πήρε την απόφαση όχι απλώς να ερμηνεύσει ένα τραγούδι του - κάτι που άλλωστε κάνει συχνά στις συναυλίες της εδώ και χρόνια - αλλά να στήσει ολόκληρη συναυλία αφιερωμένη στον αδικοχαμένο μουσικό. Ενέργεια που θέλει οπωσδήποτε τα απαραίτητα κότσια για να πραγματοποιηθεί, καθώς, αν ξεπεράσουμε την "αναγκαστική" αγιοποίηση του Jeff Buckley και του έργου του, η ουσία είναι πως το Grace, ως το μοναδικό ολοκληρωμένο έργο του, αλλά και οι υπόλοιπες μετά θάνατον κυκλοφορίες, με live ή studio υλικό, έδειχναν έναν μουσικό με τεράστιο πηγαίο ταλέντο, που ό,τι έκανε σημαδευόταν ανεξίτηλα από την ιδιαίτερη προσωπικότητά του και κανείς δεν ξέρει (και δεν πρόκειται δυστυχώς να μάθει) πού θα μπορούσε να φτάσει.

Μαζί με την δεδηλωμένη φαν Σαρρή, όπως θα διαβάσατε στη συνέντευξη που μας έδωσε, στο project συμμετείχαν τέσσερις ακόμη μουσικοί ικανότατοι ο καθείς στον τομέα του: τρεις από το κουιντέτο των math τρομοκρατών Blame Kandinsky (οι κιθαρίστες Σπύρος Γεωργαντάς & Μάριος Σάμαρης και ο ντράμερ Χρήστος Βίγκος) και ο μπασίστας Μιχάλης Ευδαίμων με τα δεκάδες sessions στο βιογραφικό του. Μάλιστα ο τελευταίος είχε ήδη πάρει το βάπτισμα του πυρός σε ανάλογο live tribute, καθώς πριν χρόνια είχε βρεθεί στην ίδια θέση να παίζει κομμάτια του Jeff Buckley μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο!

Η αφίσα της συναυλίας μας πληροφορούσε πως ο κύριος άξονας του live θα περιστρεφόταν γύρω από το Grace, κίνηση εντελώς αναμενόμενη φυσικά. Ήδη στην εποχή του το άλμπουμ είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στον ειδικό τύπο (τα charts μάλλον αδιαφόρησαν στην αρχή), αλλά ο μύθος του μεγάλωνε με τον καιρό, πριν ακόμη ο Buckley φύγει από τη ζωή, πόσο μάλλον μεταθανάτια. Ο θαυμασμός βέβαια του κουιντέτου απέχει από το όποιο hype μπορεί να έχει αυτήν την περίοδο η μουσική του Jeff Buckley. Όλες οι εκτελέσεις φανέρωναν μουσικούς που γνώριζαν άψογα το υλικό, πιθανότατα πριν καν πέσει στο τραπέζι η ιδέα του tribute live. Χαρακτηριστική ήταν η διήγηση του Ευδαίμονα σε κάποια απόκρισή του προς το κοινό, όπου ανάφερε πως στην πρώτη πρόβα του σχήματος εκείνος είχε έρθει με παρτιτούρες και οι υπόλοιποι μουσικοί είχαν έρθει έτοιμοι, γνώριζοντας ήδη τα κομμάτια απ’ έξω (με αφορμή αυτό το περιστατικό είπε επίσης “μην υποτιμάτε τους μεταλλάδες”, ατάκα που προσυπογράφουν όσοι δεν έχουν επιδερμική σχέση με το είδος, τους οπαδούς και τους μουσικούς που το υπηρετούν). Η αλληλουχία των κομματιών ακολουθούσε κατά πόδας το Grace, οπότε ήδη γνωρίζετε το μεγαλύτερο μέρος του σετλίστ χωρίς να γράψω λέξη περαιτέρω. Οι μόνες “παρασπονδίες” στον κανόνα τοποθετήθηκαν στο κλείσιμο του live: το Forget Her, το οποίο προέρχεται από τα sessions του Grace αλλά κυκλοφόρησε επίσημα σε μεταθανάτιες εκδόσεις του δίσκου, και το Calling You, διασκευή στο κομμάτι του Bob Telson που περιλαμβανόταν στο soundtrack του Bagdad Cafe και ο Buckley έπαιζε στα live του.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εκτελέσεων των κομματιών ήταν “καρφωτή” - τόσο πιστή που μόνο ο live ήχος την διαφοροποιούσε από το πρωτότυπο. Αυτό ήταν πλεονέκτημα, μαζί και μειονέκτημα για την εικόνα της συναυλίας. Πλεονέκτημα, εννοείται, διότι ο fan μπορούσε να παρακολουθήσει απροβλημάτιστα τη συναυλία, να σιγοτραγουδήσει και να συμμετέχει σαν να άκουγε τον αγαπημένο δίσκο άλλη μία φορά, με το πρόσθετο bonus μίας δυναμικής live εμπειρίας. Μάλιστα η εκπληξούλα που μας επιφύλαξε η μπάντα ήταν η εκτέλεση του Eternal Life, στην οποία προτιμήθηκε η πιο χύμα Road Version και όχι η groovy έκδοση του δίσκου, και η οποία αποκάλυψε τις σκληρές διαθέσεις των Blame Kandinsky και το φοβερό τους δέσιμο σε αυτό το ύφος. Μειονέκτημα διότι, πρώτον, όσοι παρακολουθούν τη Σαρρή στην μουσική πορεία της, την έχουν συνηθίσει να ανατρέπει τις συμβάσεις στις διασκευές/επανεκτελέσεις των κομματιών που ερμηνεύει, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για προσωπικό της project (ακόμη π.χ. και όταν τραγουδούσε στην μπάντα του Πορτοκάλογλου), κάτι που δεν συνέβη στο συγκεκριμένο live. Επίσης διότι, δεύτερον, όταν η ερμηνεία είναι τόσο κοντά στην αυθεντική, είναι αδύνατον να αποφευχθούν οι συγκρίσεις, τουλάχιστον για όποιον μπαίνει στη διαδικασία. Ευτυχώς η Σαρρή φαίνεται να έχει μελετήσει σε βάθος τον Jeff Buckley, καθώς στη συναυλία έγινε ολοφάνερο το πόσο έχει πράγματι επηρεαστεί η ερμηνεία και το προσωπικό της στυλ από τον τιμώμενο μουσικό (το κομμάτι της “καρφωτής” ερμηνείας δεν αφορούσε άλλωστε μόνο τους οργανοπαίχτες της μπάντας της). Κάπου εκεί βέβαια αναμένεις το ιδεατό αποτέλεσμα, το οποίο όμως αναγκαστικά και νομοτελειακά δεν μπορεί να έρθει, καθώς όσο πιο κοντά πλησιάζεις (όπως έγινε την Παρασκευή), τόσο δημιουργείς αποστάσεις από την ούτως ή άλλως εξωπραγματική αυθεντική ερμηνεία. Από την άλλη, όπως μας είπε κι η Σοφία στη συνέντευξη, το όλο project πήρε μορφή χάρη στην κοινή αφοσίωση των μουσικών στον Jeff Buckley και για να ακουστούν ζωντανά κάποια κομμάτια που σπάνια ακούγονται στις συναυλίες, χωρίς κάποιον άλλον απώτερο ή ανώτερο στόχο. Έτσι γίνεται με τις περισσότερες tribute μπάντες άλλωστε: οι μουσικοί τους διασκεδάζουν παίζοντας αγαπημένα κομμάτια ζωντανά και πολλές φορές πραγματώνουν τη θέληση κάποιων fans να ακούσουν ζωντανά κομμάτια που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχαν την ευκαιρία. Ως εκ τούτου, αν και τα κομμάτια του Grace είναι ιδιαίτερα εκ φύσεως και όχι ακριβώς ο ορισμός του “χιλιοακουσμένου”, θα ήθελα σε αυτό το live να γίνει μία περαιτέρω επέκταση σε κάποια κομμάτια (όχι πολλά, ΟΚ) που δεν δισκογραφήθηκαν στην ώρα τους. Επίσης θα ήθελα να έβλεπα περισσότερους fans του Jeff Buckley στη συναυλία, καθώς είχα την εικόνα πως ένα μεγάλο μέρος του κοινού ήρθε περισσότερο για να δει και να ακούσει τη Σαρρή παρά για να κοινωνήσει τη μουσική του Jeff Buckley. Φυσικά το ένα δεν αποκλείει το άλλο, και ίσα ίσα που αποδεικνύει σε ένα βαθμό το (δίκαιο, αν με ρωτάτε) έρεισμα που έχει η Σαρρή αυτήν την περίοδο.

Από τις εκτελέσεις, ξεχώρισαν περισσότερο οι πιο αισθαντικές ερμηνείες της Σαρρή, ιδιαίτερα στα Lilac Wine, Last Goodbye, Lover You Should’ve Come Over & Calling You - λιγότερο στο Hallelujah όπου η καθιστή στάση της στο χαμηλό σκαλάκι της σκηνής μάλλον δεν την βοήθησε. Οι δυναμικότερες ερμηνείες της δεν υστέρησαν ακριβώς, αλλά ένιωθα πως μπορούσε και καλύτερα - θες το βάρος του υλικού μαζεμένου σε μια βραδιά, θες τα δυσθεώρητα ύψη που φτάνει η ερμηνεία της σε δικές της συναυλίες. Το Grace πάντως θα της φάνηκε παιχνιδάκι (τέλος πάντων το έφερε εις πέρας εντυπωσιακά καλά), ενώ υπέροχα ακούστηκαν το Dream Brother και το Forget Her. Η βραδιά τελείωσε σύντομα, ευχάριστα και χαλαρά για όσους βρέθηκαν στο φιλόξενο Ίλιον Plus το βράδυ της Παρασκευής. Για τους φίλους του Jeff Buckley, ήταν ιδανική η ευκαιρία να ακούσουν τον αγαπημένο τους δίσκο ζωντανά και το εγχείρημα ενδεχομένως έχει ενδιαφέρον να ξανασυμβεί κάποια στιγμή. Για τους φίλους της αυθεντικής έκφρασης των μουσικών, σε δύο Σάββατα (21/10) η Σαρρή θα εκτελεί το δικό της υλικό στο Ίδρυμα Νιάρχου...

  Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής