Πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι Playgrounded επανήλθαν με νέο άλμπουμ και παράλληλα επέστρεψαν στις αθηναϊκές σκηνές μετά από πολύ καιρό. Η μετοίκηση της μπάντας στην Ολλανδία προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης τους απομάκρυνε μεν από τη χώρα μας, τους έδωσε όμως και διαφορετικές ευκαιρίες σε ένα πιο δεκτικό περιβάλλον για μουσικούς. Το γεγονός ότι το Temple γέμισε, πιθανώς να είναι η απόδειξη ότι το σχήμα έλειψε σε αρκετούς τα τελευταία χρόνια.
Η παρουσία της Σοφίας Σαρρή ως special guest συνέθετε το πρώτο τμήμα ενός σπάνιου double bill καθ’ όλη την ελληνική περιοδεία των συντοπιτών της (σκηνή των Χανίων γαρ, τουλάχιστον στις αρχές της πορείας τους). Έχουμε γράψει στο παρελθόν για τις εμφανίσεις της Σαρρή που αφορούσαν το Euphoria και δεν έχουν μείνει πολλά ακόμη να τοποθετηθούν επί χάρτου για το πόσο καλός είναι ο δίσκος και οι εμφανίσεις που τον παρουσιάζουν. Νιώθω πως ο δίσκος συναυλιακά κάνει σιγά σιγά τον κύκλο του - ή τον έχω ακούσει ζωντανά περισσότερες φορές από όσες θα έπρεπε! Κάποια στιγμή θα χρειαστεί πάντως σίγουρα μία ανανέωση στο live ρεπερτόριο, ανανέωση που θα έρθει πιθανότατα με τα νέα κομμάτια, όποτε αυτά ετοιμαστούν. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως κάθε εμφάνισή της έχει κάποιο στοιχείο που την διαφοροποιεί ελαφρώς από την προηγούμενη. Αυτή τη φορά είχαμε τη συμμετοχή χορωδίας με σπουδαστές της σχολής του Lab Music Education όπου διδάσκει φωνητική η Σαρρή. Δυστυχώς η συμβολή της χορωδίας δεν έγινε πλήρως αντιληπτή, καθώς η έντασή της ήταν ιδιαίτερα χαμηλή σε σχέση με τα όργανα της μπάντας. Όταν όμως κατάφερνε να ακουστεί, φανερωνόταν μπροστά μας μία ιδέα που αξίζει να αναπτυχθεί περαιτέρω. Κατά τα λοιπά, η απόδοση της Σαρρή και της εξαίρετης μπάντας της κινήθηκε στα συνήθη υψηλά επίπεδα. Το Euphoria είναι ένα άλμπουμ με εξαιρετικές συνθέσεις που αξίζει να ακουστεί ζωντανά - και, γιατί όχι, να βρει αρμόζουσα θέση στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς (hint & spoiler όσο αφορά τον γράφοντα). Ζωντανά μάλιστα αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο η αναλογική φύση του δίσκου και φυσικά η φωνή της Σαρρή η οποία “κεντάει” πάνω στα τραγούδια με παθιασμένες “βελονιές” και συναισθηματικές “σουβλιές”, όπως π.χ. στα διαμαντάκια Fire και Still Universe. Αν και δεν παίχτηκε η διασκευή στο Dream Brother του Jeff Buckley, όπως αναφερόταν στο setlist, ακούστηκε ο Καύκος (ριζίτικο με εκπληκτικούς στίχους) που έχει καθιερωθεί πλέον ως κομμάτι των εμφανίσεων της Σαρρή. Συναρπαστική εισαγωγή για μία απίθανη συνέχεια... Το μουσικό χαλί που ακολούθησε (το ανεπανάληπτο Perdition City των Ulver) μας έφτιαξε ακόμη περισσότερο.
Η τελευταία φορά που είδα τους Playgrounded ζωντανά ήταν τον Ιούνιο του 2013 όταν άνοιξαν το μυθικό live των Riverside στο Gagarin (για την ιστορία, οι Πολωνοί είχαν πραγματοποιήσει τότε μια ανεπανάληπτη εμφάνιση, με το κοινό να αποχωρεί εκστασιασμένο από τον ήχο αλλά και την απόδοση τους). Έκτοτε έχασα εντελώς τα ίχνη της μπάντας μέχρι πριν λίγο καιρό όταν και έφτασε στο Soundgaze το νέο τους άλμπουμ In Time With Gravity. Ακούγοντας το διαπιστώνεις με ευκολία ότι το γκρουπ κάνει ένα θαρραλέο βήμα μπροστά σε σχέση με το ντεμπούτο του Athens. Όχι μόνο καταφέρνουν να εξελίξουν τον ήχο τους σημαντικά αλλά παρουσιάζουν συνθέσεις που σε σημεία είναι συναρπαστικές. Το prog rock τους είναι μοντέρνο, με πολλά ηλεκτρονικά, heavy περάσματα και αλλαγές ρυθμού. Δεν είναι φορτωμένο με περιττές «φιοριτούρες» και «κορδελάκια» αλλά είναι όσο δωρικό πρέπει, κοφτό a la Tool και με πολύ ουσία. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια περιέργεια για το πώς θα αποδοθεί το υλικό ζωντανά, εγχείρημα όχι εύκολο, σε κάθε περίπτωση.
Όταν λίγο μετά τις 11 οι Playgrounded ξεκίνησαν το live τους το Temple (το οποίο βρίσκεται στη θέση του παλιού ΚοοΚοο και είναι ένας από τους όμορφους χώρους της πόλης) είχε γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά και μάλιστα από κόσμο που έδειχνε να αδημονεί να ακούσει την μπάντα. Είπαμε, άλλωστε, ότι η αποχή τους από τα αθηναϊκά live ήταν αρκετά μεγάλη. Μάλιστα έτσι θα ολοκληρωνόταν η μίνι περιοδεία τους που περιελάμβανε επίσης τη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά και το Ηράκλειο.
Μέσα σε ένα ντελιριακό light show οι Playgrounded πραγματοποίησαν μια μεστή εμφάνιση, με ελάχιστα ψεγάδια. Αυτό που μας εντυπωσίασε κυρίως ήταν η χειρουργική ακρίβεια με την οποία αποδόθηκαν οι νέες τους συνθέσεις. Ειδικά η rhythm section έμοιαζε αλάνθαστη, σαν να έπαιζε με μηχανική ακρίβεια. Πολύ καλή και η χρήση των ηλεκτρονικών, ιδιαίτερα στο «χτίσιμο» ατμόσφαιρας. Ίσως να θέλαμε λίγο παραπάνω κιθάρα στο σύνολο, αλλά αυτό είναι απλώς μια λεπτομέρεια. Το νέο τους υλικό ακούστηκε θαυμάσιο ζωντανά και η μπάντα σε πολλά σημεία ήταν εντυπωσιακή. Νομίζω ότι ο στόχος της βραδιάς, που ήταν ουσιαστικά επίσημη παρουσίαση του δίσκου, επιτεύχθηκε στο μάξιμουμ καθώς έμπαινες στη διαδικασία να ξανακούσεις το άλμπουμ και μάλιστα με μεγαλύτερη προσοχή. Ως δίσκος μπορεί να κριθεί μόνο ως σύνολο, ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξουμε κάποια highlights θα ξεχώριζα τα Rotterdam και Crossing που έχουν την ποιότητα ώστε να καταστούν σημεία αναφοράς στις συναυλίες τους.
Μια ώρα και κάτι διήρκησε η παρουσίαση του In Time With Gravity, η επιμονή του κόσμου όμως ήταν τέτοια που «επέβαλλε» στο συγκρότημα να παίξει ένα ακόμα κομμάτι, και συγκεκριμένα το Athens από το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Με το συγκεκριμένο κομμάτι σαν κερασάκι στη τούρτα, οι Playgrounded μας αποχαιρέτισαν οριστικά. Το συγκεκριμένο live ήταν αρκετό για να «επανασυνδεθούμε» με το σχήμα αλλά και να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο το νέο τους δίσκο. Ποιος ξέρει πότε και υπό ποιες συνθήκες θα τους ξαναδούμε ζωντανά… τουλάχιστον στην περίπτωση τους η αναμονή φαίνεται ότι αξίζει.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Playgrounded), Μιχάλης Κουρής (Sofia Sarri) / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
