To live της Παρασκευής πρέπει να πω ότι το περίμενα με πολύ ενδιαφέρον. Η ευκαιρία να δούμε τους Ω-Ray σε ένα line up όπου θα ήταν το πρώτο όνομα, μπροστά στο δικό τους κοινό, άρα με αυξημένη ελευθερία κινήσεων, ας το πούμε έτσι, αποτελούσε ένα μεγάλο κίνητρο. Κερασάκι στην τούρτα, οι Dead Ends, το πολύ καλό ψυχεδελικό σχήμα από την Καβάλα, για το οποίο σας γράψαμε πρόσφατα., που θα άνοιγε το live.

Και οι Dead Ends, που εμφανίστηκαν πρώτοι, πράγματι δεν μας απογοήτευσαν. Ελαφρά σφιγμένοι στην αρχή, πολύ χαλαρότεροι όσο προχωρούσε το set, απέδωσαν πολύ όμορφα κομμάτια κατά κύριο λόγο από το ντεμπούτο τους Deeper The Dark, The Brighter We Shine. Θαυμάσιες οι εκτελέσεις του Narri-E Narri-Ο και Oracle, που συντέλεσαν στο να βρει η μπάντα τον ρυθμό της, πολύ ωραία και τα Bardo και Concentrated Cause, αλλά και το Ludomania, που είναι μία από κάθε άποψη θαυμάσια psych folk σύνθεση. Θαυμάσια όμως και η διασκευή στο Travelling Song των Pentagle (προφανώς πολύ πιο ηλεκτρική και, για να γίνω αιρετικός, εν τέλει καλύτερη από το πρωτότυπο). Ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις άφησε και, ένα καινούριο, ακυκλοφόρητο κομμάτι που, όπως μας είπαν θα ανοίγει τον δεύτερο δίσκο τους (δεν μπόρεσα να ακούσω τον τίτλο, συγχωρέστε με), κάτι που φάνηκε από τα σόλια και το χειροκρότημα. Το σετ τελείωσε όπως και ο δίσκος τους, με την απόλυτα εντυπωσιακή πολυφωνία του Peter 2:18 (μισή Ήπειρος μισή... Απαλλάχια, μιλάμε για απίστευτο πράγμα), η οποία ανάγκασε ακόμα και τους πολύ λίγους, ας πούμε λιγότερο «ζεστούς», να χειροκροτήσουν. Το τρίο από την Καβάλα έχει, όπως έχουμε γράψει, σαφέστατες επιρροές (οι Doors έκαναν συχνά την εμφάνισή τους στο set), όμως έχουν πραγματικό ταλέντο τόσο στη σύνθεση όσο και στην ενορχήστωση των κομματιών και η μουσική τους είναι εμφανώς δουλεμένη, ενώ εκτελεστικά είναι επίσης καλοί. Μόνο αρνητικό, ότι τα πλήκτρα «θάφτηκαν» από τον ήχο σε μεγάλο βαθμό. Κρίμα, γιατί ο Γιώργος Σεχλίδης αποτελεί ούτως ή άλλως την βάση του ήχου τους, καθώς κατορθώνει να καλύπτει και την έλλειψη μπάσου (μόνο εύκολο δεν είναι κάτι τέτοιο, όπως αντιλαμβάνεστε). Προφανώς δεν υποτιμάται η συνεισφορά του Δημήτρη Αποστολίδη που είναι πολύ καλός στα ντραμς και στα πρώτα φωνητικά - άλλος δύσκολος συνδυασμός - αλλά και του Σείριου Σαβαϊδη στην κιθάρα, που έχει πραγματικά "ψάξει" τον ήχο του. Πάντως, η αναποδιά στον ήχο δεν ήταν ικανή να κρύψει το προφανές: Μιλάμε για ένα πραγματικά καλό σχήμα, κάτι που θεωρώ ότι πέρασε και στο κοινό, που στο μεταξύ είχε γεμίσει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό το χώρο.

Το «κύριο πιάτο» δεν άργησε. Λίγο μετά το τέλος του σετ των Dead Ends, οι Ω-Ray με επικεφαλής τον Γιώργο Καρανικόλα κατέλαβαν την σκηνή μέσα σε χειροκροτήματα από ένα κοινό που, όπως όλοι μπορούν να υποψιαστούν, απαρτιζόταν σε μεγάλο βαθμό από γνωστούς και φίλους, ανθρώπους που ξέρουν ακριβώς τι θα ακούσουν και είναι σε θέση να το εκτιμήσουν πλήρως. Και, παρά τα προβλήματα στον ήχο στο πρώτο μέρος του σετ, όλοι οι παριστάμενοι μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι.

Οι Ω-Ray δεν είναι ένα κοινό συγκρότημα. Παντρεύει σειρά ετερόκλητων συχνά στοιχείων με ένα πραγματικά ιδιαίτερο, δημιουργικό τρόπο. Στην μουσική τους συνυπάρχει η ψυχεδέλεια, τα blues, με το παιγμένο σε εντάσεις ... Stooges rock’n’roll, τα αυτοσχεδιαστικά τζαμαρίσματα με το νεύρο, κοντολογίς μιλάμε για έναν ήχο που συμπυκνώνει άνετα καμμιά τριανταριά έτη rock δημιουργίας. Εύκολο κάτι τέτοιο δεν είναι, αλλά δεν μιλάμε, όπως προείπαμε για μία τυχαία μπάντα.

Προφανώς το εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο τους, παίχτηκε στο σύνολό του – δεν μιλάμε για απολύτως πιστή απόδοση των στούντιο ηχογραφήσεων, ούτε βέβαια κάποιος θα ανέμενε αυτό. Το κάθε ένα από τα κομμάτια αυτά είναι από μόνο του ένα μικρό μουσικό σύμπαν. Ο τρόπος που χτίζεται, αναπτύσσεται και καταλήγει καθένα από αυτά τα κομμάτια είναι απόλυτα μοναδικός, αλλά συγχρόνως εύπλαστος. Συνταγές δεν υπάρχουν και τα μουσικά σημεία αναφοράς είναι εμφανή μεν, στην πράξη όμως αποτελούν εναύσματα, έμπνευση και τίποτα παραπάνω.

Το ξεκίνημα με τον Φάρο ήταν κάπως μουδιασμένο λόγω του κακού ήχου (και μόνο). Στην συνέχεια, οι Ωray μας παρουσίασαν ένα πολύ όμορφο καινούριο κομμάτι με τίτλο Η Αλίκη Στον Κόσμο και σαφή την επιρροή των Velvet Underground. Το τέλος του όμορφου θορύβου του κομματιού αυτού βρήκε τον ήχο να έχει βελτιωθεί αρκετά, για να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο στη συνέχεια, με αποτέλεσμα η μουσική μυσταγωγία να αρχίσει, άνευ υποσημειώσεων: Ο Κυκλικός Χορός ξεσήκωσε τον κόσμο εύλογα, όπως και η αριστουργηματική Οξείδωση: Εκπληκτική σύνθεση, εκπληκτικοί στίχοι, αλλά και φοβερή εκτέλεση (το απολύτως αγαπημένο μου κομμάτι τους πρέπει να πω). Η συνέχεια ήταν ιδιαίτερα συγκινητική, αποτελώντας συγχρόνως και μία μικρή έκπληξη: Μιλάω για το Αγάπη Χωρίς Ενθάρρυνση από το πολύ καλό side project των Last Drive με το όνομα Το Φως Και Η Σκιά Του πίσω στο μακρινό πια 1986 (όλες οι συνθέσεις του σχήματος φέρουν την υπογραφή του Καρανικόλα, σημειωτέον). Και εδώ οι Velvets έβαλαν το χεράκι τους, πρέπει να πούμε, όπως και στην στούντιο εκτέλεση (ειλικρινά δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα ήταν το rock αν δεν είχαν υπάρξει οι V.U.). Η συνέχεια, υποβλητική και συγχρόνως ξεσηκωτική, με τον Ξενιστή να μας αφήνει άφωνους. Δυστυχώς, ελλείψει άλλου υλικού, πλησιάζαμε στο τέλος. Η Αίτνα αποτέλεσε την ταιριαστή κατάληξη ενός πολύ καλού live, με την μπάντα να έχει πια βρει απίστευτο ρυθμό, την ένταση να έχει «χτυπήσει κόκκινο», τον ήχο να είναι στο τέρμα (προφανώς από επιλογή του γκρουπ), όμως με έναν μαγικό τρόπο, με κάθε όργανο ξεχωρίζει από το άλλο και να ακούγεται στην εντέλεια.

Όσο για τους μουσικούς, η απόδοση ήταν άψογη, αλλά δεν ανέμενα προσωπικά κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν μόνο ο Γιώργος Καρανικόλας, που έμοιαζε σε στιγμές χαμένος στην μουσική, αλλά και τους (πολύ καλούς) στίχους του. Σίγουρα είναι το πρόσωπο που συγκεντρώνει την προσοχή και όχι άδικα: Είναι ο υπεύθυνος για την σύλληψη του όλου εγχειρήματος. Συγχρόνως, είναι ο καλύτερος για εμένα κιθάριστας που έβγαλε ποτέ η εγχώρια σκηνή, όχι για την τεχνική του (διότι έχουν υπάρξει και άλλοι με άψογη τεχνική), αλλά πολύ, πάρα πολύ περισσότερο για την αισθητική του ήχου του, το μουσικό concept που αυτός ο ήχος δημιουργεί. Ήταν όμως και όλη η υπόλοιπη ομάδα. Οι Άγγελος Κώττας και Κώστας Λουκόπουλος στα κρουστά, που αντιμετώπισαν νομίζω και τα περισσότερα προβλήματα στον ήχο, ο Στέφανος Φλώτσιος (ο έτερος κιθαρίστας στον Last Drive) αλλά και η Aριάννα, η κόρη του Γιώργου Καρανικόλα στα πλήκτρα (αλήθεια πως είναι να παίζεις στο συγκρότημα του μπαμπά σου;). Να πω σε αυτό το σημείο ότι η Αριάννα ετοιμάζει τον πρώτο της δίσκο (ως Αrianna K), για τον οποίο άκουσα πολύ καλά λόγια, για αυτό και θέλω να μοιραστώ την πληροφορία.

Γυρνώντας πίσω στην συναυλία, το τέλος του live με βρήκε για πολλοστή φορά να σκέφτομαι πόσο αξιόλογη είναι πλέον η εγχώρια παραγωγή, αλλά και πόσο μικρή από άποψη αποδοχής και αναγνωρισιμότητας είναι ακόμα η σκηνή. Συγκροτήματα του επιπέδου των Ω-Ray είναι δεδομένο ότι θα έπρεπε να γεμίζουν ασφυκτικά πολύ μεγαλύτερους χώρους κι ας μην αποτελούν ένα εύπεπτο άκουσμα. Και είναι ακριβώς αυτή η αδικία (δεν βρίσκω άλλη λέξη) και όσα αυτή συνεπάγεται (έλλειψη χρημάτων, συναυλιακών χώρων κλπ), που καθιστά την ορμή, το  κέφι, την αγάπη με την οποία τα ελληνικά συγκροτήματα κάνουν όσα κάνουν ακόμη πιο αξιοθαύμαστα.

Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής