Σάββατο, 09 Ιουνίου 2018 21:00

Live Review: Γιάννης Αγγελάκας & 100°C/ Παύλος Παυλίδης & B-Movies @ Πλατεία Νερού, 2/6/18

Written by 

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερος τρόπος να καλωσορίσουμε το καλοκαίρι από μια συναυλία, ειδικά όταν πρόκειται για ονόματα όπως του Γιάννη Αγγελάκα και του Παύλου Παυλίδη. Όλοι θυμούνται, για δικούς τους λόγους, το περσινό live τους στη Τεχνόπολη (δεν ήμουν εκεί, καθώς έφαγα πόρτα). Η συναυλία αυτή συζητήθηκε όσο τίποτα άλλο (ειδικά όταν είσαι εγγεγραμμένος σε όλες τις fan pages του Παυλίδη), τόσο που ήταν σαν να έζησα την κάθε στιγμή λεπτό προς λεπτό. Το φετινό λοιπόν live τους, το περασμένο Σάββατο στην Πλατεία Νερού, ήταν για μένα κάτι σαν απωθημένο. Δύο από τα μεγαλύτερα σύμβολα της ελληνικής ροκ μουσικής, οι δύο αγαπημένοι μου καλλιτέχνες, στην ίδια σκηνή: τι άλλο να ζητήσω από την ζωή;

Την συναυλία άνοιξε ο Παύλος Παυλίδης και οι B-movies περίπου στις 21:10, την ώρα που ο ήλιος έπεφτε στη θάλασσα και η καλύτερη στιγμή για να ακουστεί το “Άλλη Μια Μέρα”. Ο κόσμος, που είχε καταφέρει να γεμίσει σχεδόν την Πλατεία Νερού, υποδέχτηκε θερμά τον Παυλίδη, κρατώντας όμως δυνάμεις για αργότερα. Ακολούθησε αμέσως μετά η “Μαίρη”, το χορευτικό “Αντικαταπληκτικά”, το αγαπημένο “Στοιχειωμένο Σπίτι”, ενώ δεν έλειψαν και κομμάτια από την δισκογραφία των Ξύλινων Σπαθιών όπως το “Πάρε Με Μαζί Σου”, “Μόνο Αυτό” και φυσικά “Το Καράβι” και εκεί που αναρωτιόμασταν τι είναι η γαλήνη, ανεβαίνει στη σκηνή ο Αγγελάκας και από κάτω χαμός. Το “Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι” επιλέγει για πρώτο κομμάτι, κάνοντας ένα flashback στο 1996 με Τρύπες. Συνεχίζουν, παρουσιάζοντας την πρώτη τους συνεργασία με τίτλο “Η Νέα Βαρβαρότητα”. Αν και είχε μονάχα λίγες βδομάδες που κυκλοφόρησε, όλοι ήξεραν ήδη απ’ έξω τους στίχους. Στην συνέχεια τραγούδησαν μαζί το “Ζεστό Αέρα” και με αυτό ο Αγγελάκας μας αφήνει για λίγο στα χέρια του Παυλίδη. Ύστερα τα γκάζια έπεσαν με κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία όπως το πιο πρόσφατο “Δεσποινίς”, ενώ με τα “Θεριστές” και “Περιμένω” δημιούργησε μια νωχελική ατμόσφαιρα που ταίριαζε απίστευτα με το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι. Προσπάθησε να αναβιώσει την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών με τα “Ό,τι Θες Εσύ”, “Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι” ενώ άφησε για το τέλος το “Φωτιά Στο Λιμάνι” με τα καπνογόνα να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση.

Έπειτα από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, όσο χρειάστηκε για να κάνουμε τον απαραίτητο ανεφοδιασμό, το πάρτι ξεκινάει με τον Γιάννη Αγγελάκα και τους 100°C να λαμβάνουν θέση στο stage γύρω στις 23:00. Και εκεί που έλεγα πως δε γίνεται καλύτερα, με διέψευσαν πανηγυρικά, καθώς ο Αγγελάκας με την ενέργεια του ξεσήκωσε το πλήθος. Ακόμα και οι πιο οργανωμένοι που είχαν έρθει με τα καρεκλάκια τους, τα άφησαν και μπήκαν στον χορό. Ξεκίνησε δυναμικά με το “Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά” και εκεί άρχισε το παραλήρημα επιτυχιών. Και τι δεν είπε.

 “Δικαιοσύνη”, “Μόνο Από Τη Λύπη Σου”, “Αιρετικό”, “Ακίνδυνο Τραγουδάκι”, “Είμαι Τυχερός” με τα καπνογόνα να ανάβουν το ένα μετά το άλλο και κάπου εκεί στο κόκκινο σύννεφο ακουγόταν με μια φωνή ο κόσμος “Ω, είν’ ωραία στον παράδεισο”. Το live έφτασε στο απόγειό του με τα “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα”, “Το Τρένο”, “Σαράβαλο”, “Σιγά Μην Κλάψω” και “Ακούω Την Αγάπη”. Και εκεί είναι που αναρωτιέσαι ξανά: Ξύλινα Σπαθιά ή Τρύπες; Αλλά μην αρχίσουμε τα φιλοσοφικού τύπου ερωτήματα, για τα οποία δεν υπάρχει ποτέ μία απάντηση.

Ο Παυλίδης επιστρέφει με την “Σπασμένη Πολυθρόνα” με την διαφορά πως «το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι» ακουγόταν από το στόμα του Αγγελάκα. Έτσι ο Παυλίδης μάς λέει «θα πούμε δύο τραγούδια από Σπαθιά», κάτι που σήμανε πως η συναυλία φτάνει προς το τέλος της. Διάλεξε τα “Τροφή Για Τα Θηρία” και “Δεν Έχει Τέλος”, ενώ εγώ είχα μια μικρή ελπίδα να πει τις “Συμμορίες της Ασφάλτου”, κάτι βέβαια που δεν το κάνει σχεδόν ποτέ. Η βραδιά συνεχίστηκε με τον Παύλο να παίζει ντέφι και να χορεύει ενώ πλάι του ο Γιάννης τραγούδησε τα "Μέσα Στη Νύχτα των Άλλων", "Δε Χωράς Πουθενά" καθώς και το συγκινητικό "Γιορτή", που πραγματικά με 14 άτομα επί σκηνής ήταν μια γιορτή που θα θυμόμαστε για καιρό. Η σκηνή άδειασε για μερικά λεπτά, όμως ο Γιάννης επιστρέφει ανάβοντας ένα τσιγάρο και λέει «Θα παίξουμε αυτό που τραγουδάτε εσείς» και έτσι έγινε. Χωρίς να βγάλει λέξη εκείνος, μόνο με τους μουσικούς να δίνουν τον ρυθμό, ολόκληρη η Πλατεία Νερού τραγούδησε τo «Ταξιδιάρα ψυχή». Οδηγηθήκαμε προς το τέλος με το «Θ’ανατέλλω», ενώ, για να μας αποχαιρετήσει, μέχρι την επόμενη αντάμωση, άφησε το "Δώσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη". Η ώρα περάσει τις 00:30 όταν φύγαμε από την Πλατεία νερού με μια πληρότητα μεν, με κάποιες σκέψεις δε. Θεωρώ πως υπήρχαν αρκετά προβλήματα ήχου ειδικά στα τραγούδια του Παυλίδη. Εκτιμώ τους B-Movies, αλλά θεωρώ πως έχουν επηρεάσει αρκετά τον ήχο του. Ειδικά στα κομμάτια των Σπαθιών τους "αλλάξανε τα φώτα". Ωραίοι οι πειραματισμοί, όπως τότε στο Gazarte με την Σάττι, ένα project που δεν περίμενα με τίποτα να μου αρέσει αλλά τελικά τα κομμάτια του ταιριάζανε απίστευτα με την χροιά της και σε συνδιασμό με την συνοδεία των Φωνών το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Όμως το Σάββατο, για κάποιο λόγο, υπήρχε τόσο μιξάρισμα στον ήχο με αποτέλεσμα να μην ακούγεται καθαρή η μελωδία των τραγουδιών, ενώ κάποια κιθαριστικά σόλο σχεδόν τα προσπεράσανε. Η διαφορά φάνηκε ιδιαίτερα όταν βγήκε ο Αγγελάκας. Βέβαια, αυτό επηρεάζει ελάχιστα το συναίσθημα που έχεις εκείνη την στιγμή, καθώς ο ενθουσιασμός και το ξύπνημα των αναμνήσεων από την εφηβεία είναι τα μόνα που σε κυριεύουν. Αν και το καλοκαίρι τώρα αρχίζει, άρα και τα θερινά φεστιβάλ – συναυλίες, εγώ είμαι ήδη οκ για φέτος.

 

Κείμενο: Κική Ψαράκη

Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη

Κική Ψαράκη

 

Η Κική Ψαράκη το μόνο σίγουρο είναι πως γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Ιδανικά θα ήταν, να ζούσε πριν 50 χρόνια κάπου στο Λονδίνο. Για όλα τα υπόλοιπα δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Σήμερα θέλει να αρχίσει μαθήματα κιθάρας, αύριο να πάει σε σχολή αναρρίχησης, την πέμπτη να γραφτεί στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βατραχανθρώπων και σε έξι μήνες μπορεί να θέλει να γίνει αγρότισσα σε κάποιο χωριό της Ιρλανδίας.
Όνειρο ζωής της είναι να κάνει το δικό της μπισκοτάδικο-καφέ που εννοείται θα παίζει τις καλύτερες μουσικές της πόλης, μιλώντας πάντα αντικειμενικά και θα φτιάχνει τα πιο νόστιμα μπισκότα του πλανήτη.
Μέχρι τότε προσεύχεται κάθε μέρα, ανάβει λαμπάδες, φιλάει εικόνες, γονατίζει ταπεινά και προσκυνάει τον Θεό Morrissey.  Ευλόγησον!

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα