Δευτέρα, 01 Οκτωβρίου 2018 05:52

Live Review: Sons Of Apollo / Parthian Shot @ Fuzz Live Music Club, 24/9/18

Written by 

Υπήρχε μία περίοδος που οι Dream Theater θεωρούνταν (και ήταν!) μία πανίσχυρη εμπορική δύναμη στο progressive metal. Άλλωστε συνέβαλαν αποφασιστικά στην ακμή του ύφους, πάντα στο κομμάτι των πωλήσεων και των προσέλευσης σε συναυλίες. Εδώ στην Ελλάδα δεν το συζητάμε καθόλου, λατρεύονταν σαν θεοί, δικαιολογημένα αν θέλετε τη γνώμη μου, καθώς είχαν ένα σερί τεράστιων δίσκων. Στο σερί αυτό περιλαμβάνεται σαφέστατα και το εξαιρετικό μεν, αμφιλεγόμενο εκείνη την εποχή δε, Falling Into Infinity. Το κείμενο αυτό δεν επιθυμεί να προσφέρει το χώρο του για να εξηγήσει γιατί ο δίσκος αποτέλεσε (και υποθέτω πως ακόμη αποτελεί) σημείο τριβής μεταξύ των οπαδών. Δύο από τα μέλη των Dream Theater που συμμετείχαν σε αυτόν τον δίσκο, ο ντράμερ Mike Portnoy - ιδρυτικό μέλος - και ο keyboard-ίστας Derek Sherinian, και οι δύο εκτός τους πλέον, βρέθηκαν μπροστά μας τη Δευτέρα ως μέλη της υπερμπάντας Sons Of Apollo. ΕΙδικά ο Sherinian είχε να βρεθεί μπροστά σε ελληνικό κοινό από το 2006 και αυτήν την απίστευτη συναυλία του Virgil Donati στο Αθηνά Live, όπου οι ήχοι από τους μουσικούς (ανάμεσά τους και ο τεράστιος πολυοργανίστας Tony Macalpine) διανθίζονταν συχνά με τον ήχο από τα σαγόνια μας καθώς αυτά έπεφταν με κρότο στο πάτωμα… Με υπόλοιπα μέλη τους “άσχετους” Billy Sheehan, Ron Thal και Jeff Scott Soto, πώς αλλιώς να τους αποκαλέσουμε; Υψηλά τα κίνητρα λοιπόν για τους φίλους του τεχνικού σκληρού ήχου για να παραστούν στο Fuzz και παρότι η προσέλευση δεν κατέληξε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο χώρο, ο παλμός που δημιουργήθηκε σε από τους 700 περίπου φίλους του “μουσικού αθλητισμού” ήταν επαρκέστατος για το καλό κλίμα που επικράτησε σε όλο το live.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα, έπρεπε να προηγηθούν οι Parthian Shot. Για να λεμε τα καλά των διοργανώσεων, λείπουν οι συναυλίες που ξεκινούν νωρίς, αλλά κυρίως που τελειώνουν σε ώρες λογικές που δεν ταιριάζουν μόνο σε ξενύχτηδες ή φοιτητές (μιλάω φυσικά για τις καθημερινές). Το live ξεκίνησε σύμφωνα με το πρόγραμμα στις 8 και τελείωσε στις 11, τηρήθηκε στην εντέλεια και επιστρέψαμε στο σπίτι μας σαν άνθρωποι! Οι Parthian Shot βγήκαν λοιπόν στη σκηνή ακριβώς στην ώρα τους και για περίπου 35 λεπτά παρουσίασαν το υλικό τους. Δεν είναι νέοι στο χώρο, καθώς υπάρχουν από το 2003 σχεδόν αδιάλειπτα, και αυτό φάνηκε από την εξαιρετικά δεμένη παρουσία τους στην σκηνή του Fuzz παρότι η παρουσία τους στις live σκηνές δεν είναι τόσο τακτική. Ασύλληπτο σχεδόν φαίνεται βέβαια πως μία μπάντα τέτοιας ηλικίας έχει κυκλοφορήσει μονάχα ένα ΕΡ… αλλά και ένα ολοκληρωμένο album του οποίου η κυκλοφορία (για την ακρίβεια η λήψη των τελικών masters) ανακοινώθηκε στο live, αμέσως πριν δύο νέα κομμάτια (εκ των οποίων όμως μόνο το Promises διασώθηκε ως τίτλος στις σημειώσεις μου...) που θα περιέχονται εκεί. Το progressive metal των Parthian Shot ακουγόταν πολύ “μουσικό”, φέρνοντας πολλές φορές στο νου μπάντες όπως τους Evergrey και κάπως λιγότερο, αλλά εμφανώς και πάλι, τους Dream Theater. Ακόμη και σκέψεις πως ακούγονταν “πολύ ‘90s/‘00s” δεν αλλάζουν το γεγονός πως στην σκηνή απέδωσαν άψογα και με κέφι το υλικό τους. Το κλείσιμο με το άψογα εκτελεσμένο outro του Hell’s Kitchen (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή, οπωσδήποτε όχι η επιλογή αυτού του κομματιού) έφερε το χαμόγελο στα χείλη μας (μακαρίζω τους Βούλγαρους που το άκουσαν λίγες μέρες πριν ζωντανά από τους Sons Of Apollo), ήρθε ως κατάλληλος επίλογος στην εμφάνιση των Parthian Shot και ως τέλεια εισαγωγή σε αυτά που θα ακολουθούσαν.

Στις 9 ακριβώς, λοιπόν, άρχισαν τα από πολλές απόψεις “δύσκολα”. Δύσκολα, πρώτον, διότι οι Sons Of Apollo αποτελούνται από πέντε τεχνίτες και απόλυτους γνώστες των οργάνων τους (η ανθρώπινη φωνή μετράει μέσα σε αυτά). Μπροστά μας απλώθηκε διάπλατα η υψηλή σε βαθμό… κακουργήματος τεχνική κατάρτιση των μελών και είναι σίγουρο πως οι (σίγουρα πολλοί) μουσικοί που βρίσκονταν μεταξύ των παρευρισκομένων θα έμπαιναν σε σκέψεις να αφήσουν τα όργανά τους στην άκρη και να καταπιαστούν με κάποια άλλη δραστηριότητα. Πραγματικά τι νόημα έχει να σχολιάσουμε εμείς οι ταπεινοί (ενδεικτικά) το ασύλληπτο παίξιμο του πολύπειρου Billy Sheehan, πλέον 65 ετών παρακαλώ, που αναιρεί κάθε έννοια εκτελεστικής παρακμής λόγω περασμένης ηλικίας. Ή την άνεση που τα δάχτυλα του Ron Thal (για τους φίλους Bumblefoot - αλήθεια, πού ήταν στο live η custom κιθάρα του;) κινούνταν πάνω στην ταστιέρα (ή ενίοτε στις ταστιέρες...) ενώ παράλληλα τραγουδούσε τα δεύτερα στον Jeff Scott Soto; Παρεμπιπτόντως και οι δύο “έγχορδοι” της μπάντας έπαιζαν με διπλά όργανα - γιατί να αλλάζεις κιθάρα αφού μπορείς να έχεις όλες τις απαιτούμενες κιθάρες σε μία;

Φανταστείτε μία συναυλία free jazz όπου μπορείτε να ακούσετε και “κανονικά” τραγούδια, αλλά και λίγη (λέμε τώρα) παραπάνω παραμόρφωση στα όργανα. Κάπως έτσι κύλησε το μεγαλύτερο μέρος του live των Sons Of Apollo, από το εναρκτήριο God Of The Son ως το Coming Home που έκλεισε το live. Το μοναδικό ως τώρα άλμπουμ τους, Psychotic Symphony, αποτέλεσε τον βασικό κορμό της συναυλίας, όπως άλλωστε αναμενόταν. Το ξεκίνημα, όπως είπαμε με το God Of The Sun, ήταν ορμητικό και ιδανικό για μία πρώτη (στο συγκεκριμένο live) γνωριμία με τους μουσικούς μέσω των μίνι soli τους μέσα στο κομμάτι. Πάντως μεταξύ ίσων, περισσότερη εντύπωση μου έκανε ο Jeff Scott Soto ως τραγουδιστής της μπάντας, frontman και υπεύθυνος για την επικοινωνία με το κοινό. Καμία έκπληξη που ο Jon Oliva τον έχει αγκαζάρει τα τελευταία χρόνια στις περιοδείες της Transiberian Orchestra Οι γνώστες ήδη σκέφτονται “Και ο Portnoy; Μόνο πίσω από τα ντραμς καθόταν;”. Φυσικά και ο φίλτατος Mike δεν έμεινε μόνο στο σκαμπό του, αλλά σηκωνόταν για να χαιρετήσει και να πικάρει τους φανς, ενώ φυσικά πέρα από τα κλασικά πλέον backing vocals μίλησε κάποιες φορές στο μικρόφωνο απευθυνόμενος στο κοινό.

Το αυθεντικό υλικό της μπάντας, φυσικά δεν θα μπορούσε να γεμίσει συναυλία δύο ωρών. Επιστρατεύτηκαν έτσι κάποιες διασκευές, αλλά και τα απαραίτητα soli που, όσο νά 'ναι, πάντα μπορούν να λείπουν από τις συναυλίες. Πρέπει όμως να εξάρω το υπέροχο σόλο μπάσο του Sheehan, πολύ τεχνικό μεν αλλά επίσης πολύ μουσικό, σίγουρα το ουσιαστικότερο όλων των soli που ακούστηκαν. Όσο για τις διασκευές, το θέμα του Ροζ Πάνθηρα ήταν το εφαλτήριο για επίδειξη τεχνικής του Ron Thal στην κιθάρα χωρίς κάποια άλλη ιδιαιτερότητα, τα Prophet’s Song και Save Me, αμφότερα των Queen, ήταν προσωπική υπόθεση του Soto που στα τραγούδια του Mercury είναι μανούλα, ενώ το And The Cradle Will Rock των Van Halen που έμεινε προς το τέλος ήταν καταιγιστικό, με τον Soto να εξαφανίζεται από την σκηνή και να τραγουδάει μέσα στο κοινό και τους έγχορδους να εκτελούν άκρως εντυπωσιακές ατομικές επιδείξεις πατώντας πάνω στο κομμάτι και κάνοντας τα όργανά τους κόμπο! Προηγουμένως υποθέσαμε πως το κοινό αποτελείτο κατά βάση από μουσικούς και ασφαλέστερη ένδειξη αυτού ήταν το εντυπωσιακά συγχρονισμένο sing-along στο Save Me, που εντυπωσίασε ακόμη και τον Soto (“Δεν ήξερα πως ήρθε the fucking choir”, είπε εμφανώς και αυθεντικά έκπληκτος). Η εμπειρία από τις metal συναυλίες στην Ελλάδα, όπου το κοινό συμμετέχει κατά κανόνα πιο έντονα τραγουδώντας και ακολουθώντας τις επιταγές των τραγουδιστών, δείχνει πως πάρα πολύ σπάνια ο συγχρονισμός και η ευστοχία στα “πατήματα” υπερέχει του ενθουσιασμού.

Επίσης, πού αλλού θα μπορούσαμε να ακούσουμε, και μάλιστα σε τρομερή εκτέλεση, ένα κομμάτι όπως το Lines In The Sand (“με σωστά φωνητικά”, όπως είπε κι ένας φίλος - κακιούλες!); Το keyboard solo του Sherinian που προηγήθηκε ήταν hint για τους μυημένους (όχι στους cheaters των setlists!) στο τι να περιμένουν. Όσοι δε, είχαν την τύχη να έχουν παρακολουθήσει τη θρυλική συναυλία των Theater στο Λυκαβηττό το 1998 παρουσία του Sherinian, είχαν αναμνήσεις να θυμηθούν… Εκεί ο Soto έκανε ένα σύντομο πέρασμα από τα πλήκτρα ως δεύτερος keyboard player, αναδεικνύοντας μία ακόμη πτυχή του ταλέντου του.

Η πλακίτσα περίσσευε μεταξύ των μελών της μπάντας και αυτή η ευχάριστη και κεφάτη διάθεση περνούσε και στο κοινό. Λόγου χάρη, μετά το Just Let Me Breathe και λίγο πριν παρουσιάσει τον Sheehan, ο Soto συμβούλεψε το κοινό το αμίμητο “Do not try air bass, you will hurt yourself!”. Σεβασμός πάνω από όλα στον πρεσβύτερο της μπάντας, αλλά και αναγνώριση της κλάσης του, αν μη τι άλλο. Ο Bumblefoot, αν και σχετικά σοβαρός σε όλο το live, όποτε έβρισκε ευκαιρία αντάλλασε βλέμματα με τον Sheehan και έπαιζε με τα πιατίνια του Portnoy χτυπώντας τα με το μπράτσο της κιθάρας του. Για να μην πούμε βέβαια και για το τρομερό γυναικείο μπλουζάκι Daughters Of Apollo στο merchandise! Αυτό το θετικό κλίμα ίσως έδειξε πως το project είναι κάτι παραπάνω από one-off και ουσιαστικά επιβεβαίωνε τις διαβεβαιώσεις που μας έδωσε ο Soto στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

Κλείνοντας με το χιτάκι Coming Home και την, για άλλη μία φορά, εντυπωσιακά ποιοτική συμμετοχή του κοινού στα παραγγέλματα του Jeff Scott Soto, ήρθε και η ώρα του απολογισμού όσο αναμέναμε (μάταια όσοι δεν είχαμε το ειδικό πάσο, όπως απεδείχθη) τα μέλη της μπάντας για υπογραφές στα βινύλια και στα CD. Εκτελεστικά βέβαια δεν έχουμε κανένα αρνητικό σχόλιο, να μην τα ξαναλέμε... Όμως τα κομμάτια του Psychotic Symphony δεν αναδείχθηκαν περισσότερο στο live και αυτό οφείλεται κυρίως στον τουλάχιστον μέτριο ήχο, κάτι που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται περίεργο καθώς το Fuzz τα τελευταία χρόνια είναι υποδειγματικό σε αυτόν τον τομέα και επιπρόσθετα οι Sons Of Apollo έφεραν τα δικά τους μηχανήματα που τοποθέτησαν σε καίριο σημείο στην αρένα. Συνέπεια του μέτριου ήχου ήταν να μην διαχωρίζονται σωστά τα όργανα, ειδικά όταν σόλαραν δύο μουσικοί μαζί. Σε αυτό ειδικά το επίπεδο, είναι απαραίτητο να ακούγονται τα πάντα πεντακάθαρα ώστε να μην χαντακώνεται το εντυπωσιακό παίξιμο των μουσικών. Κατά άλλους, βέβαια, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο συχνοτικά οι μουσικοί “πέφτουν” ο ένας πάνω στον άλλον, και βέβαια δεν μπορώ να διαφωνήσω, αλλά έχουμε ακούσει και καλύτερα από τέτοιου ύφους μπάντες. Αυτή η λεπτομέρεια αφαίρεσε λίγο από τον ενθουσιασμό για το live, αλλά δεν επηρέασε την καλή γενική εικόνα. Οι φίλοι της τεχνικής, ειδικά, λογικά θα μιλούν για καιρό για αυτό.

   

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Soundgaze team

Fix your gaze on music!

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα