Οι Ιάπωνες Mono αποτελούν σταθερή αξία στις ζωντανές εμφανίσεις όλα αυτά τα χρόνια. Η Σαββατιάτικη εμφάνιση τους στο Fuzz, όχι μόνο άγγιξε τα γνωστά υψηλά επίπεδα, αλλά δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ήταν ανώτερη από την αμέσως προηγούμενη τους στην Αθήνα, στον ίδιο χώρο, το Νοέμβριο του 2015.

Μια εγχώρια μπάντα προηγήθηκε των δυο εκλεκτών καλεσμένων από το εξωτερικό. Ο λόγος για τους Αθηναίους Caldera, οι οποίοι μετράνε λίγα μόλις χρόνια στη σκηνή. Η συγκεκριμένη ήταν η πρώτη επαφή μου με το σχήμα και οφείλω να παραδεχτώ ότι όχι απλώς ήταν ικανοποιητική αλλά δημιούργησε την επιθυμία ακρόασης του υλικού της μπάντας (λίγα δείγματα κατάφερα να εντοπίσω, ωστόσο). Ηχητικά δεν θα μπορούσαν να αποκλίνουν από το post ύφος της βραδιάς, πιο κοντά βέβαια βρίσκονταν προς το post metal, άρα εγγύτερα στους A Storm Of Light παρά στους Mono. Οι μακροσκελείς σκοτεινές συνθέσεις τους φανέρωναν σαφείς επιρροές από τους κολοσσούς του είδους Neurosis και Isis, τη μουσική παρακαταθήκη των οποίων φαίνεται να έχουν μελετήσει προσεκτικά. Μπορεί να μην ακούσαμε κάτι που να μας ξάφνιασε, όμως τα κομμάτια τους είχαν ιδέες, μελωδίες, εναλλαγές που τα έκαναν να μοιάζουν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Η δε σύντομη διάρκεια του live τους όχι μόνο δεν τους αδίκησε, ίσα ίσα λειτούργησε υπέρ τους καθώς αποφεύχθηκε η “παγίδα” της κόπωσης / επανάληψης. Ένα μεστό και ουσιαστικό opening για τη βράδια.

Οι Αμερικάνοι A Storm Of Light βρέθηκαν στη θέση που κατείχαν οι Γερμανοί The Ocean προ τριετίας, όταν οι Mono είχαν εμφανιστεί ξανά στο Fuzz, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Όσο δυνατό συναυλιακό πακέτο ήταν αυτό του 2015 άλλο τόσο ήταν και το παρόν. Οι A Storm Of Light έχουν πίσω τους μια αξιοσημείωτη διαδρομή και απολαμβάνουν σημαντικής αναγνώρισης στο post ακροατήριο. Παραπάνω αναφέρθηκαν τα ονόματα των Neurosis και Isis ως σημείο αναφοράς για τον ήχο των Caldera. Τα δυο συγκεκριμένα γκρουπ δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν και από το κομμάτι που αφορά τους A Storm of Light, μιας και ο frontman τους Josh Graham είχε κατά το παρελθόν ισχυρούς δεσμούς με αμφότερα σχήματα. Για πάνω από μια δεκαετία υπήρξε σταθερός συνεργάτης των Neurosis όντας υπεύθυνος για τις βιντεοπροβολές τους (κομμάτι που έδιναν πάντοτε ιδιαίτερη σημασία, μέχρι τη στιγμή της αποχώρησης του Graham, οπότε και το εγκατέλειψαν), ενώ παράλληλα υπήρξε κιθαρίστας των θαυμάσιων Red Sparowes (στους δυο από τους τρεις δίσκους τους), οι οποίοι ως γνωστόν δημιουργήθηκαν από μέλη των Isis. Αν μη τι άλλο πλούσιο βιογραφικό!

Η μπάντα κυκλοφόρησε φέτος το πολύ καλό Anthroscene, πέντε χρόνια μετά το Nations to Flames, και βρέθηκε ξανά στην επικαιρότητα, οπότε ήταν ευχής έργον το ότι ήρθε και στα μέρη μας. Στις 9:45 η τετράδα από τη Νέα Υόρκη ανέβηκε στη σκηνή και για τα επόμενα 50 λεπτά έπαιξε υπό βαθύ σκοτάδι, με το λιγοστό φως να προέρχεται από τους προβολείς στο πίσω μέρος της σκηνής και από τις ασπρόμαυρες προβολές στο background. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυο κιθαρίστες είχαν προνοήσει να τοποθετήσουν μπλε φωτάκια στις κιθάρες τους ώστε να μπορούν να βλέπουν μέσα στη μαυρίλα.

Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, οι A Storm Of Light έπαιξαν με την ένταση μονίμως στο κόκκινο. Οι ενισχυτές των κιθάρων και του μπάσου λογικά θα πρέπει να είχαν τοποθετηθεί στο maximum... Σε αυτά προσθέστε τα καταιγιστικά τύμπανα και έχετε την πλήρη εικόνα μιας πραγματικά εκκωφαντικής εμφάνισης. Στα τύμπανα αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω μιας και ο συμπαθής “ξανθομπούμπουρας” drummer με το καπελάκι και τη φράντζα του μπορεί να μη μας γέμισε το μάτι με την πρώτη ματιά, κατάφερε να μας εντυπωσιάσει όμως με το καταπληκτικό παίξιμο του (άλλη μια επιβεβαίωση της άποψης ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε με βάση την εξωτερική εμφάνιση...).

Κομμάτια σαν τα Rosebud και Prime Time δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζόρισαν τα αυτιά των θεατών, ειδικά των απροετοίμαστων. Η αλήθεια είναι ότι όσοι βρέθηκαν στο Fuzz πρωτίστως για τους Mono πιθανώς να δυσκολεύτηκαν να παρακολουθήσουν τους A Storm of Light (αν υποθέσουμε πως το κοινό των δυο γκρουπ διαφέρει- και ίσως να είναι έτσι) μιας και ο ήχος τους είναι σαφώς πιο τραχύς και επιθετικός (όπως και τα φωνητικά του Graham, άλλωστε) και απευθύνεται σε πιο “προπονημένα” αυτιά. Αυτό όμως δεν τους καθιστά αυτομάτως αταίριαστο ζευγάρι, η αισθητική και το υπόβαθρο τους εξάλλου δεν διαφέρουν ριζικά. Προσωπικά ευχαριστήθηκα το live των A Storm of Light, αν και κάποιες στιγμές ο ήχος έμοιαζε να μην είναι όσο καθαρός θα θέλαμε (ειδικά στα πρώτα λεπτά). Ας ελπίσουμε πως θα επανέλθουν στη χώρα μας σύντομα, αυτή τη φορά ως headliners.

Λίγο πριν τις 11 τα τέσσερα μέλη των Mono έλαβαν τις θέσεις τους και ξεκίνησαν με το καινούριο κομμάτι τους After You Comes The Flood (από τον επερχόμενο δίσκο τους Nowhere Now Here, ο οποίος θα κυκλοφορήσει στις 25 Ιανουαρίου 2019). Σε σχέση με τις προηγούμενες συναυλίες τους, η βασική διαφοροποίηση είχε να κάνει με το γεγονός πως το γκρουπ για πρώτη φορά είχε αλλαγή στη σύνθεση του με την έλευση νέου drummer. Η αλλαγή drummer συνήθως έχει κομβική σημασία για κάθε μπάντα, γιατί μπορεί να αλλάξει σημαντικά τον ήχο της. Στην περίπτωση των Mono, ο νέος drummer νομίζω συνέβαλε στο να γίνει ο ήχος τους λίγο πιο σκληρός, πιο heavy. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση αποκομίσαμε από το live τους μιας και τα κομμάτια τους ακούστηκαν ελαφρώς πιο δυναμικά. Πάντως και το συγκεκριμένο ελαφρώς διαφοροποιημένο ύφος, τους ταιριάζει άψογα.

Από εκεί και πέρα όλα κύλησαν όπως αναμένονταν, με το σχήμα να αποδίδει με απόλυτη προσήλωση τις θαυμάσιες, μυσταγωγικές συνθέσεις τους, θαρρείς χωρίς να παρεκκλίνουν ποτέ από το σχέδιο και την πορεία τους. Την ίδια στιγμή είχαν απέναντι τους ένα κοινό που στην πλειοψηφία του παρακολουθούσε με απόλυτη προσοχή το συγκρότημα να παίζει (εντάξει υπήρχαν και οι γνωστοί στα μετόπισθεν που δημιουργούσαν τη συνηθισμένη οχλαγωγία, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τους αποφύγουμε...). Σαν εικόνα πάντως είναι πάντα μαγικό όταν κοινό και μουσικοί συντονίζονται και μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα. Γιατί το σημαντικότερο προσόν που διαθέτει η μουσική των Mono είναι πως γεννά συναισθήματα στον ακροατή. Τι κι αν η μελαγχολία έχει τον πρώτο λόγο, κάπως έτσι δεν συμβαίνει άλλωστε και στην πραγματική ζωή;

Όσο για τα μείον της βραδιάς, τι αρνητικό μπορείς να προσάψεις στους Mono; Έχοντας παρακολουθήσει πλέον ζωντανά όλα τα σημαντικά σχήματα του post rock (χωρίς καμία εξαίρεση), είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πως όλα μα όλα ποτέ δεν απογοητεύουν στο live, όμως δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια (και κυρίως τα αυτιά) μπροστά στο γεγονός πως όλα πια επιδίδονται κατά κύριο λόγο σε επανάληψη ιδεών, δομών, τεχνικών. Οι Mono δεν θα μπορούσαν να αποτελούν την εξαίρεση, μιας και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγεις από τη δίνη στην οποία περιστρέφεται όλη η post σκηνή.

Πέραν του προαναφερθέντος δεν υπάρχει τίποτα άλλο για το οποίο θα μπορούσαμε να ψέξουμε τους Mono. Από την πρώτη νότα, μέχρι και το κλείσιμο σχεδόν 90 λεπτά μετά, με το Ashes In The Snow, έδωσαν ό,τι καλύτερο είχαν να δώσουν. Το κιθαριστικό δίδυμο λειτουργεί εδώ και δυο δεκαετίες σαν κοινός οργανισμός, ενώ η Tamaki τόσο στο μπάσο, όσο και στα πλήκτρα (όταν χρειάστηκε να παίξει) ήταν υπέροχη (για τον drummer, τα είπαμε ήδη παραπάνω). Οι Mono είναι τίμιοι σε βαθμό συγκινητικό. Είναι απλώς δύσκολο να τους αντιπαθήσεις. Όταν μάλιστα πραγματοποιούν εξαίσιες εμφανίσεις σαν αυτή του Σαββάτου, η αγάπη τείνει να γίνει λατρεία.

 Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλόσσι, Αλεξάνδρα Κατσαρού