Ήρθε ξανά αυτή η εποχή του χρόνου που πρέπει να αποθεώσουμε (ας το κάνω πιο προσωπικό: “αποθέωσω”) μια συναυλία των Yob. Η πρώτη φορά που βρέθηκαν ενώπιον του ελληνικού κοινού ήταν, θεωρώ για τους περισσότερους που βρέθηκαν στο Κύτταρο, μία Αποκάλυψη, μία σπάνια υπερβατική εμπειρία. Η δεύτερη φορά συνέβη στο σχετικό φεστιβάλ της Smoke The Fuzz και, μπορεί να μην παρέστη προσωπικά, αλλά, όπως διαβάσατε και στην ανταπόκρισή μας, συνέβησαν τα καλύτερα και νομίζω πως δεν θα περίμενα κάτι διαφορετικό. Τι θα μπορούσε να μας προσφέρει ως κοινό μία τρίτη φορά, μάλιστα μέσα σε 4 μόλις χρόνια; Όπως απεδείχθη και στην πράξη, τα διαμάντια δεν ξεθωριάζουν έτσι εύκολα…
Οι Έλληνες Automaton βρίσκονταν και αυτή τη φορά στην ίδια θέση του εγχώριου support act, στον ίδιο χώρο, όπως το 2014. Τώρα όμως είχαν έτοιμη τη δεύτερη επίσημη κυκλοφορία τους με τίτλο δανεισμένο από τον μυθικό μεταλλικό γίγαντα Τάλω, η οποία αν και τυπικά έβγαινε στον έξω κόσμο την Παρασκευή, έκανε εκείνη την Τρίτη την παρθενική της εμφάνιση στον πάγκο του merchandise. Μία πραγματικά εξαίρετη δουλειά, όπως είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε λίγες μέρες πριν το live μέσω Bandcamp αλλά και μέσω του καθιερωμένου πλέον full album ανεβάσματος στο Youtube από γνωστό λογαριασμό. Η ταύτισή τους με το όραμα των Yob και σχετικών συγκροτημάτων ήταν έκδηλη και στο live, αλλά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο τους ήταν πως, σε σχέση με 4 χρόνια πίσω, ουσιαστικά παρακολουθήσαμε μια άλλη μπάντα: σαφώς πιο δεμένη, με ανώτερες νέες συνθέσεις, με εντυπωσιακό ήχο για support και με ατμοσφαιρικό light show (το οποίο δεν μπορώ να κρίνω αν ήταν πρωτοβουλία της μπάντας ή του φωτιστή του Κυττάρου, πάντως ως υπεύθυνος και για τις εικόνες του κειμένου που διαβάζετε, μόνο μπράβο εκεί που αξίζει μπορώ να πω!). Ο όγκος και οι ατμοσφαιρικές στιγμές εναλλάσσονταν σε ένα άρτιο, τελικά, αποτέλεσμα που μπορεί να αποτελέσει σημείο εκκίνησης για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα για την μπάντα. Ειδικά το Trapped In Darkness (από το νέο δίσκο) ήταν καθηλωτικό! Να πω πως θα ήθελα να τους έβλεπα σε μεγαλύτερο σετ, ουδέν αληθέστερο τούτου.
Και τώρα στα δύσκολα… Γιατί πρέπει να αφήσεις τα συναισθήματα και να περάσεις στο λόγο, να περιγράψεις πώς ένιωσες και τι αντίκτυπο άφησε μέσα σου μια συναυλία. Όχι όμως μία κοινή συναυλία, όπου κουτσά στραβά θα γράψεις πώς πέρασες, πόσο άψογα εκτελέστηκαν τα τραγούδια και λοιπά όμορφα αλλά κάπως τυπικά. Οπότε, πρακτικά, αν διαβάσετε το αντίστοιχο κείμενο που συνέγραψε ο υπογράφων 4 χρόνια πριν, μπορείτε να αναδομήσετε το συναισθηματικό μακελειό που συνέβη και αυτήν την Τρίτη στο Κύτταρο. Μόνο το setlist θα αλλάξετε και όλα τα υπόλοιπα μπορούν κάλλιστα να παραμείνουν ίδια - ακόμη και το δέος μπροστά σε μία μπάντα που, αν και ουσιαστικά κινείται γύρω από ένα άτομο, αποδίδει σφιχτά σαν μονάδα.
Για τον προσωπικό αγώνα του Mike Scheidt νιώθω μικρός να μιλήσω. Ο καθείς βέβαια (και ο υπογράφων) θα έχει τα δικά του παραδείγματα στη ζωή, αλλά κάθε περίπτωση διαφέρει από την προηγούμενη και την επόμενη. Μπροστά μας εμφανίστηκε ακμαίος και δυνατός, ενώ το ξυρισμένο του πρόσωπο μου έφερε στο νου την όψη του Chuck Schuldiner (χωρίς βέβαια τις τόσο έντονες γωνίες) - και κάπου εδώ άρχισαν οι αντιπαραβολές. Όπως και ο αείμνηστος Chuck, ο Mike εκφράζει μέσα στην μπάντα του το προσωπικό του όραμα για τη μουσική και εξελίσσεται συνεχώς, πάντα βέβαια εντός του πλαισίου που ο ίδιος έχει θέσει για τον ήχο του. Και όσο μεγαλώνει (και αγωνίζεται βέβαια), βάζει ακόμη περισσότερο το συναίσθημα στον παρονομαστή της μουσικής του. Τόσο, ώστε να κυκλοφορήσει δύο τρομακτικά έντονους δίσκους συνεχόμενους (Clearing The Path To Ascend και το φετινό My Raw Heart), που δεν ξέρω αν κατά γενική ομολογία θεωρούνται οι καλύτεροί των Yob, αλλά σίγουρα στο προσωπικό μου βαθμολόγιο μετρούν πολύ περισσότερο από τους προηγούμενους. Στη φετινή συναυλία προφανώς και το My Raw Heart θα έπαιρνε τον μεγαλύτερο χρόνο σε σχέση με τους άλλους δίσκους, αλλά ακόμη και σε σετ 7 κομματιών (και συνολικής διάρκειας σχεδόν 2 ωρών) αντικατοπτρίστηκε το σύνολο της πορείας της μπάντας. Κανείς βέβαια δεν διαμαρτυρήθηκε για αυτό. Πρόκειται για ένα μνημειώδες άλμπουμ που ο χρόνος θα δείξει αν εκτιμηθεί ακόμη περισσότερο από το Clearing The Path To Ascend. Είχαμε και τα τυχερά μας ως fans εδώ, καθώς ακούσαμε σε μία σπάνια (ίσως και μοναδική, αν μας τα λένε σωστά τα ψηφιακά σκονάκια του setlist.fm) για την περιοδεία συγκυρία και το Adrift In The Ocean (μεγάλη επιτυχία) και το μεγαλειώδες Marrow που απλά και ακριβοδίκαια πρέπει να παίζεται σε κάθε συναυλία των Yob ως κορωνίδα του ήχου τους, ένα μουσικό έργο μοναδικής συναισθηματικότητας και βαρύτητας.
Ο Scheidt προφανώς εκτιμά βαθιά την Ελίνα της διοργανώτριας Smoke the Fuzz και το έκανε συνεχώς σαφές από την σκηνή, αφιερώνοντάς της μάλιστα τα δύο τελευταία κομμάτια που αναφέρθηκαν παραπάνω (σχεδόν 40 λεπτά, δηλαδή) - αν αυτό δεν είναι δείγμα ότι και ο μουσικός είναι ευχαριστημένος από την όλη εμπειρία του gig (μακριά από το πρακτικό/οικονομικό της υπόθεσης), δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να γίνει… Οι ανθρώπινες σχέσεις φαίνονται να είναι το κλειδί για εκείνον, όπως φαίνεται και από την αγάπη που εισέπραττε και με τη σειρά του ανταπέδιδε απλόχερα προς το κοινό. Μουσικούς με τέτοιο πάθος για το αντικείμενο δύσκολα πετυχαίνεις στο δρόμο σου και για να το δείξει δεν χρειαζόταν π.χ. να τρέχει πάνω-κατω στην σκηνή του Κυττάρου - άλλωστε είχε από νωρίς καθορίσει το χώρο του στα αριστερά της σκηνής με τον εξοπλισμό και τα μόνιτόρ του. Αρκούσε αυτή η κατά τόπους βουβή προσήλωση στο κιθαριστικό έργο του, αλλά και η έντονη και από καρδιάς εκφραστικότητα των φωνητικών του.
Συνοδοιπόροι του Scheidt σε αυτό το ηχητικό ταξίδι, ένα στιβαρό rhythm section που πρέπει να λάβει το credit που του αναλογεί στο χτίσιμο του μαγευτικά heavy ακούσματος που έφτανε στα αυτιά μας. Οι Aaron Rieseberg (μπάσο) και Travis Foster (drums) δρούσαν σαν ένα μαζί με τον αρχηγό και είμαι σίγουρος πως με άλλους μουσικούς το τελικό αποτέλεσμα θα είχε αισθητή απόσταση. Βρίσκονται ξεκάθαρα μέσα στο πνεύμα της μπάντας και νιώθουν με τον ίδιο τρόπο τις δονήσεις της μουσικής τους. Αν και αναπόφευκτα η επί σκηνής προσωπικότητα του Scheidt τραβούσε τα περισσότερα βλέμματα, ουκ ολίγες φορές έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει την ενέργεια και το πάθος που έδειχναν, αλλά και τον ήχο που έβγαζαν - και εδώ τα εύσημα ανήκουν και στον ηχολήπτη της μπάντας που αξιοποίησε στο έπακρο την εγκατάσταση του Κυττάρου. Ο ίδιος ο Scheidt παρότρυνε το κοινό να τον κεράσει αν τους άρεσε ο ήχος και θα έβαζα στοίχημα πως ο τύπος θα πρέπει να είχε φύγει λιώμα από το μαγαζί, τόσο καλά τα κατάφερε!
Μ’ αυτά και με τουτα πέρασαν σχεδόν δύο ώρες και το κοινό - εμείς, δηλαδή - έμεινε με την επίγευση μίας ακόμη μεγαλειώδους συναυλίας από τους Yob. Σκέφτομαι πως είναι άδικο που έχουν επιλέξει ένα όχι τόσο εμπορικό και ευκολοάκουστο ύφος για την έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων τους, διότι αξίζουν να γίνουν γνωστοί και πέρα από τον στενό μας κύκλο, αν όχι για τη μουσική τους, τουλάχιστον για την σχεδόν υπερβατική εμπειρία των συναυλιών τους. Σκέφτομαι, όμως, πάλι πως εκείνοι καλώς πράττουν - το (γενικό, για να μην παρεξηγούμαι) κοινό είναι άδικο που δεν δίνει την ευκαιρία σε διαφορετικούς και κατά περίπτωση όχι απαραίτητα “ευχάριστους” ήχους να εισέλθουν στο μουσικό του σύμπαν. Το γεμάτο Κύτταρο απέδειξε πως ίσως, σε περιπτώσεις όπως των Yob, η ποιότητα θα πρέπει να προτιμάται από την ποσότητα. Τους περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες όσο πιο σύντομα γίνεται.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής