Μπορεί να το έχουμε πει πολλές φορές, αλλά ακόμη μία δεν βλάπτει: το Κύτταρο ως χώρος είναι ιδανικός για rock live και όσο σκληραίνει ο ήχος, τόσο καλύτερα τα πάει. Θέλετε το σωστό ύψος της σκηνής, ο βελτιωμένος ήχος και η όση-πρέπει χωρητικότητα, (ακόμη πιο αφηρημένα) θέλετε η ατμόσφαιρα που αποπνέει, κάτι μου δημιουργεί πολύ θετικά συναισθήματα όταν πηγαίνω να παρακολουθήσω μία συναυλία εκεί. Το βράδυ της Κυριακής διοργανώθηκε η ζωντανή παρουσίαση του (τυπικά, δύσκολου) δεύτερου άλμπουμ των metallers Null’O’Zero, στο οποίο προσήλθαν για έμπρακτη υποστήριξη οι παλαιότεροι Memorain και οι νεότεροι Mask Of Prospero.
Οι “βενιαμίν” του line-up ήταν οι Schoolwavers Mask Of Prospero, οι οποίοι έκαναν φέτος αίσθηση με το ντεμπούτο τους The Observatory σε ένα ευρύτερο metal πλαίσιο. Πολλές φορές λέμε ότι οι νεότερες γενιές είναι πιο έτοιμες και μουσικά “ψημένες” από τις παλαιότερες και οι Mask Of Prospero δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Και επειδή στο είδος μετράει πολύ ο συγχρονισμός στο groove, στο τεχνικό κομμάτι ήταν άψογα δεμένοι. Δυστυχώς δεν τους ήθελε η τύχη, καθώς αντιμετώπισαν διάφορα τεχνικά προβλήματα που τους έκοβαν τη φορά πάνω που ζεσταίνονταν. Παρέμειναν πάντως πιστοί και πειστικοί στα σκηνικά καθήκοντά τους. Στην εμφάνισή τους ακούσαμε πρακτικά ολόκληρο το άλμπουμ τους, αλλά και το νέο single In Exile, εμπνευσμένο από το επίκαιρο προσφυγικό ζήτημα. Σε αυτό το κομμάτι φάνηκε πως μπορούν να πάνε τον ήχο τους μπροστά και να διαφοροποιηθούν, και όχι μόνο διότι το ύφος που υπηρετούν είναι προς το παρόν επεκτάσιμο. Οι πιστοί ακόλουθοι σύγχρονων prog metal συγκροτημάτων όπως The Ocean Collective και ακόμη περισσότερο Tesseract ή Leprous σε ατμόσφαιρα και φωνητικά, θα πρέπει να περιεργαστούν τη μουσική τους οπωσδήποτε και να έχουν στραμμένο το περισκόπιό τους προς το μέρος τους για το άμεσο μέλλον.
Με τον αέρα των παλιών ανέβηκαν οι Memorain στην σκηνή του Κυττάρου, παρότι τα περισσότερα μέλη που πλαισιώνουν την παρούσα στιγμή τον mastermind του σχήματος, κιθαρίστα Ηλία Παπαδάκη, είναι αρκετά φρέσκα. Με ήχο δυνατό και καθαρό δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αποδώσουν άριστα το υλικό τους. Υπερηχητικά riffs και κόντρα heavy riffs, αλλά και ένα rhythm section ταχύ και στιβαρό σαν οπλισμένο σκυρόδεμα ήταν η συνταγή της επιτυχίας για τους Memorain, ό,τι έπρεπε για τους φίλους του Bay Area thrash τύπου Megadeth και Testament, στοιχεία των οποίων συνυπάρχουν ισόποσα στον ήχο τους. Σε αυτό το κλίμα στεκόταν βράχος στη θέση του ο θεόρατος Βαγγέλης Κόλιος, του οποίου η φωνή παρουσιάζει ιδιαίτερη συνάφεια με αυτή του Chuck Billy, με μία ελαφρά δόση Phil Anselmo. Δυναμικός ως παρουσία, με μάτι που γυάλιζε και πολύ επικοινωνιακός με το κοινό, γέμιζε την σκηνή και προσέδωσε το κάτι παραπάνω σε μία εμφάνιση που και μόνο τη μουσική να άφηνες, θα παρέμενε εντυπωσιακή. Αν και το νέο τους άλμπουμ, Nous Of Time, είναι ακόμη αρκετά φρέσκο, δεν στηρίχτηκαν επάνω του στην κατάρτιση του setlist της βραδιάς και δικαίως, καθώς από 8 studio albums πώς να κάνεις επιλογή κομματιών για εμφάνιση περίπου μίας ώρας;
Η σκυτάλη παραδόθηκε οριστικά στους κατά βάση τιμώμενους Null’O’Zero και στην παρουσίαση του δεύτερου δίσκου τους, Instructions To Dominate. Προφανώς ήθελαν κι εκείνοι να το διασκεδάσουν όσο περισσότερο γινόταν, οπότε βγήκαν στην σκηνή με intro και ένας-ένας, καταχειροκροτούμενοι από το κοινό. Συνήθως και τυπικά οι πρώτες παρουσιάσεις δίσκων γίνονται μεταξύ κυρίως συγγενών και φίλων (με την κυριολεκτική σημασία η έκφραση), αλλά ήταν φανερό πως την Κυριακή είχε προσέλθει και κοινό που επιθυμούσε να τους δει ζωντανά, εξού και η επαρκής προσέλευση. Τι είδαμε λοιπόν στο Κυττάρο; Καταρχάς πρόκειται για μια μπάντα που είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση στα πατήματά της επάνω στην σκηνή. Παίζουν μαζί ήδη αρκετό καιρό και προφανώς έχουν προβάρει αρκετά ώστε να ενώσουν τις ατομικές μουσικές τους δυνατότητες σε ένα σύνολο με συνοχή. Κατά δεύτερον, κάτι που αφορά κυρίως τη μουσική καθεαυτή παρά την απόδοσή τους στην σκηνή, το δεύτερο άλμπουμ τους διαθέτει σαφώς ωραιότερες συνθέσεις από το ντεμπούτο τους, που μάλιστα αποδίδουν και ζωντανά. Αυτό ίσως οφείλεται και στο πιο μελωδικό περιεχόμενο των κομματιών. Παρότι το groovy thrash των π.χ. Iced Earth παραμένει η βάση της τραγουδοποιίας τους, συνθετικά έχουν αφήσει να τους επηρεάσει πολύ το classic metal σχημάτων όπως οι Rainbow και κυρίως οι Dio. Ειδικά ο τραγουδιστής Γιώργος Πατσιούρης ακουγόταν σε πολλά σημεία σαν μία μετενσάρκωση του μεγάλου κοντού (έχει άλλωστε πάρει μέρος και στα σχετικά tribute lives). Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν αυτό είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό, αλλά οι σωστές επιρροές πάντα παρέχουν τα στιβαρότερα θεμέλια για να περάσει στο επόμενο επίπεδο, κάτι που για τον Πατσιούρη φαίνεται πως δεν είναι και πολύ μακριά (με τα εύλογα περιθώρια βελτίωσης, εννοείται), μιας και επιπρόσθετα τραβάει ως παρουσία τα βλέμματα.
Η εμφάνιση των Null’O’Zero πρέπει να κράτησε σχεδόν δύο ώρες και θα μπορούσε ακόμη παραπάνω, μιας και το “σκονάκι” του setlist ανέγραφε και τη διασκευή στο Crazy Train (του Ozzy Osbourne) που τελικά δεν προτιμήθηκε. Παρέμεινε όμως το Balls To The Wall (Accept) με την συμβολή του Θανάση Μπερτσάτου των ιστορικών Power Crue στη φωνή και του Μανώλη Τσίγκου των επίσης αειθαλών Innerwish στην κιθάρα. Στα υπόλοιπα, ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο το νέο άλμπουμ και επιλογές από το ντεμπούτο, The Enemy Within, οι οποίες “έγραψαν” ομολογουμένως πολύ καλά στην σκηνή. Προς το τέλος, εξαιτίας του πέρατος των δρομολογίων των δημόσιων συγκοινωνιών (Κυριακή γαρ), απέμειναν στο Κύτταρο μόνο όσοι είχαν εναλλακτικό μέσο μετακίνησης και αυτό στέρησε μεν από την μπάντα το ηχηρό χειροκρότημα που της άξιζε, δεν αφαίρεσε δε από την αξία της συναυλίας ως συνολο ή από την κοινή διαπίστωση πως ο σκληρός ήχος στη χώρα μας παράγει, έστω και με το κλασικό και μάλλον αναγκαστικό Δt στην αφομοίωση των επιρροών, συγκροτήματα που μπορούν να “αναμετρηθούν”, συνθετικά και εκτελεστικά, επί ίσοις όροις με πολλά σχήματα του εξωτερικού.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
