Οι Fontaines D.C. γέμισαν απρόσμενα (;) ασφυκτικά το Death Disco και έδωσαν μια σύντομη αλλά άκρως παθιασμένη εμφάνιση, δημιουργώντας ξεκάθαρα την εντύπωση ότι έχουν όλες τις προϋποθέσεις για να εξελιχθούν στο next big thing που όλοι υποψιαζόμαστε.

Λίγο μετά τις 9:30 ο Μάνος Καρακατσάνης ή The Man & His Failures ανέβηκε στη σκηνή του Death Disco κι ενώ η προσέλευση ήταν ήδη κάτι παραπάνω από ικανοποιητική (ασυνήθιστο γεγονός για τα εγχώρια δεδομένα). Τον Καρακατσάνη τον γνωρίζουμε κυρίως ως μέλος των καλών Mani Deum αλλά και από τις άλλες δραστηριότητες του (σχετιζόμενες πάντα με τη μουσική). Ως γνωστόν, το τελευταίο διάστημα οι Mani Deum δεν είναι δραστήριοι (μέχρι νεοτέρας), έτσι ο Καρακατσάνης βρήκε το χρόνο για να ηχογραφήσει το πρώτο του EP υπό το όνομα The Man & His Failures (τιτλοφορείται Persona non Grata και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο από την A Man out of A Man). Επί σκηνής εμφανίστηκε με τη συνοδεία δυο μουσικών, του Κωνσταντίνου Κύρτση στην κιθάρα (Le Page, The Wrinkled Suits) και του Δημήτρη Χατζημήτρου στο μπάσο (Mani Deum), και παρουσίασε το υλικό του EP συν μερικές διασκευές, μια σε Mani Deum (“στο πιο αγαπημένο συγκρότημα όλων των εποχών” όπως είπε χιουμοριστικά), μια σε Mad Season συν μια ακόμα σε New Model Army. Ο Καρακατσάνης μπορεί να έδειχνε λιγότερο άνετος σε σχέση με όπως τον έχουμε συνηθίσει με τους Mani Deum, ωστόσο αυτό είναι απολύτως λογικό μιας και αναζητεί τον βηματισμό του στο κομμάτι της ζωντανής απόδοσης των συνθέσεων αφού όπως προαναφέραμε μιλάμε για ένα πολύ φρέσκο project. Το trio πάντως υπήρξε σαφώς λειτουργικό (νομοτελειακά η προσθήκη ντράμερ θα προσφέρει έξτρα δυναμική) και το σύντομο live του, που έκλεισε με ένταση το Persona non Grata, σίγουρα ικανοποιητικό για όσους είχαμε την πρώτη επαφή μαζί του.

Λίγα λεπτά αργότερα την σκηνή ανέλαβε ένα άλλο trio, αυτό των s̶i̶s̶t̶e̶r̶ (έτσι αναγράφουν το όνομα τους στο δίσκο, έτσι το γράφουμε κι εμείς), το οποίο, επίσης, προσωπικά έβλεπα πρώτη φορά. Βεβαίως και το δικό τους παρθενικό πόνημα (ονομάζεται Untrue και αποτελεί τη δεύτερη κυκλοφορία του δισκοπωλείου Underflow) το είχαμε ακούσει ήδη και μας είχε αφήσει άριστες εντυπώσεις (το είχαμε παρουσιάσει εδώ). Εξαρχής ξεκαθάρισαν ότι θα έπαιζαν ένα σύντομο set γύρω στα 25 λεπτά, πράγμα απολύτως λογικό μιας και έχουν στο ενεργητικό τους μόνο μια κυκλοφορία διάρκειας 30 λεπτών, κι επιπλέον θα ήταν παράδοξο κάποιο από τα support να παίξει περισσότερο από τους headliners. Ο χρόνος λοιπόν ήταν αρκετός για να παρουσιάσουν το δικό τους ανορθόδοξο rock & roll, που άλλοτε ήταν χειμαρρώδες, άλλοτε κοφτό, άλλοτε θορυβώδες αλλά πάντοτε με διάθεση πειραματισμού. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπουμε συχνά αντίστοιχα εγχειρήματα οπότε και μόνο για το διαφορετικό που προσέφεραν μας τράβηξαν την προσοχή. Από εκεί και πέρα, οι τρεις μουσικοί έδειχναν αρκετά έμπειροι και καταρτισμένοι και ειδικά στον μπασίστα αξίζουν επιπλέον εύσημα για τον πολύ ωραίο ήχο που έβγαζε το μπάσο. Όσοι ψάχνετε κάτι λίγο έξω από τα συνηθισμένα, ίσως θα έπρεπε να τους τσεκάρετε, πιθανότατα η δουλειά τους να σας αφορά.

Ένα από τα σταθερά παράπονα του εγχώριου μουσικού κοινού είναι ότι δεν βλέπουμε σχεδόν ποτέ σπουδαίες μπάντες στην “ώρα τους”. Βεβαίως σε κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και ειδικά στην παρούσα περίπτωση δεν μπορεί να έχει κανείς παράπονο, μιας και τους Ιρλανδούς Fontaines D.C. είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε όχι απλά στην “ώρα τους” αλλά και λίγο νωρίτερα! Το λέμε αυτό χωρίς ίχνος υπερβολής, μιας και το ντεμπούτο τους αναμένεται να κυκλοφορήσει στο τέλος του επόμενου μήνα και λογικά θα τους καταστήσει “hot” όνομα στον εναλλακτικό ήχο (ήδη το NME δημοσίευσε πρόσφατα άρθρο στο οποίο υποστηρίζει πως η Ιρλανδία είναι η νέα πατρίδα του πανκ, αναφέροντάς τούς πρώτους πρώτους). Από μόνο του λοιπόν το γεγονός ότι θα βλέπαμε ένα ολοκαίνουριο σχήμα που μετράει στη δισκογραφία μόλις τέσσερα singles ήταν ικανό για να μας ιντριγκάρει σε μεγάλο βαθμό (τα γράψαμε αναλυτικά και εδώ). Βέβαια για να πραγματοποιηθεί το όλο εγχείρημα χρειάστηκε η μεσολάβηση της Primitive Music η οποία διαθέτει πάντοτε ανοιχτές κεραίες καθώς και αλάνθαστο μουσικό κριτήριο αλλά το κυριότερο βάζει τη μουσική πάνω από τυχόν κέρδη (για αυτό μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε και προσωπικά, μιας και η γνωριμία μας με τους ιθύνοντες μετράει πάρα πολλά χρόνια).

Λίγα μόλις λεπτά μετά τις 11 οι πέντε μουσικοί από τη χώρα τους James Joyce (αλλά και των Oscar Wilde, Samuel Beckett, George Bernand Shaw, William Butler Yeats, μεταξύ πολλών άλλων σπουδαίων λογοτεχνών) ανέβηκαν στη σκηνή, με τον frontman Grian Chatten να αξιοποιεί το χρόνο που χρειάστηκαν οι υπόλοιποι τέσσερις μέχρι να στήσουν τα όργανα τους για “τσεκάρει” εξονυχιστικά το κοινό. Φανταζόμαστε πως η εικόνα που θα έχει ένα ολοκαίνουριο συγκρότημα από την Ιρλανδία για ένα live σε μια μακρινή χώρα σαν τη δική μας θα περιλαμβάνει μια εμφάνιση σε μια τοπική pub μπροστά σε καμιά 30αριά μουσικόφιλους (και λάτρεις του ζύθου...). Προφανώς αυτό που αντίκρισαν δεν θα το είχαν φανταστεί ούτε στα πιο... μεθυσμένα όνειρα τους. Μπροστά τους είχαν ένα κατάμεστο club (η ανακοίνωση έξω από το Death Disco ήταν σαφής: SOLD-OUT!), με ένα κοινό υποψιασμένο και πανέτοιμο να ακούσει τη μουσική του.

Με δεδομένο πως η δισκογραφική παραγωγή των Fontaines D.C. είναι μέχρι στιγμής ισχνή, το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα παρακολουθούσαμε ένα live με punk διάρκεια... Ωστόσο το γκρουπ ήταν αποφασισμένο να ξεπεράσει αυτό το σκόπελο παίζοντας όλο το υλικό από το επερχόμενο άλμπουμ του. Κάπως έτσι το ξεκίνημα ήταν κάπως αναγνωριστικό κι από τις δυο πλευρές, μιας και ακούστηκαν τραγούδια καινούρια και συνεπώς άγνωστα. Η μπάντα ως νεανική ήθελε λίγο χρόνο για να βρεθεί σε πλήρη λειτουργία, όπως και ο κόσμος ήθελε να ακούσει κάτι αναγνωρίσιμο για εκδηλωθεί ο ενθουσιασμός του. Το εντυπωσιακό είναι ότι όσο προχωρούσε το live και ο θόρυβος υποχωρούσε δίνοντας περισσότερο χώρο στη μελωδία, τόσο καλύτερο ακουγόταν το σχήμα. Εξάλλου ήταν σαφές ότι οι καλύτερες συνθέσεις του έρχονταν σταδιακά. Κάποια στιγμή, και ενώ όλα έρεαν όπως έπρεπε, ο Chatten ζήτησε από το κοινό ένα τσιγάρο, το οποίο κράτησε αναμμένο στα δάχτυλα του καθόλη τη διάρκεια της απίθανης εκτέλεσης του Hurricane Laughter. Αυτό ήταν το έναυσμα για να προκληθεί μια ντελιριακή ατμόσφαιρα, με τον κόσμο να δημιουργεί πανικό στον ελάχιστο χώρο μπροστά στη σκηνή και το γκρουπ να τα δίνει όλα επί σκηνής. Γενικότερα η τριάδα Hurricane Laughter – Boys in the Better Land – Too Real, με την οποία έκλεισαν την εμφάνιση τους, μπορούμε να πούμε με κάθε βεβαιότητα ότι αποτέλεσε μια από τις πιο δυνατές συναυλιακές στιγμές που παρακολουθήσαμε μέσα στο 2018. Ωστόσο οι Fontaines D.C. δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα, ενώ είχαν αποχωρήσει από τη σκηνή και ήμασταν βέβαιοι ότι η βραδιά είχε ολοκληρωθεί, επέστρεψαν για ένα ακόμα κομμάτι ως encore για να βάλουν έτσι το κερασάκι στην τούρτα και η διάρκεια του live να ξεπεράσει τα 50 λεπτά.

Τι είδαμε λοιπόν την Πέμπτη στο Death Disco; Καταρχάς, ένα γκρουπ που παρότι κάνει τα πρώτα του βήματα (και συνεπώς έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης) διαθέτει όλα τα εφόδια για να κάνει μεγάλα πράγματα και μάλιστα στο άμεσο μέλλον, καθώς και έναν τραγουδιστή αν μη τι άλλο χαρισματικό (με κινησιολογία τύπου Ian Curtis και εκφορά λόγου α λα Mark E Smith). Κατά δεύτερον, ένα κοινό που διψάει για φρέσκα πράγματα (κακά τα ψέματα, τα ίδια και τα ίδια κουράζουν κάποια στιγμή). Επίσης, επιβεβαιώθηκε περίτρανα η άποψη ότι τα συναυλιακά ρίσκα δεν είναι όλα εκ των προτέρων χαμένα και αξίζει πολλές φορές να τα αναλαμβάνει κάποιος τολμηρός. Γενικά ήταν μια βραδιά με πολλά διδάγματα και μακάρι να την μνημονεύουμε συχνά και στο μέλλον.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής