Η σύμβαση των μικρών φεστιβάλ φαίνεται να βρίσκεται σε μία συνεχή άνθηση στην Ελλάδα και συνεχώς εμφανίζονται μικρές φιλόδοξες προσπάθειες να συλλέξουν συγκροτήματα και καλλιτέχνες με κάποια υφολογική συνάφεια. Το φρέσκο Cult Of The Amps διοργανώνεται από το διαδικτυακό περιοδικό i-jukebox.gr και η πρώτη του μετενσάρκωση περιελάμβανε τρεις γνωστές μπάντες του ευρύτερου σκληρού ήχου και μία νεότερη, οι οποίες ανέβηκαν στην σκηνή του Gagarin 205 για να παρουσιάσουν το υλικό τους και να δώσουν μία ακόμη ευκαιρία εκτίμησης του έργου τους στο κοινό, αλλά και να χαρίσουν ένα άκρως μουσικό τετράωρο συνολικά σε όσους επέλεξαν να παραβρεθούν.

Οι Caldera είχαν μόλις ξεκινήσει όταν έφτασα στο Gagarin, πολύ κοντά στην προγραμματισμένη ώρα έναρξης. Το νεανικό τρίο κατέθεσε τα σημαντικότερα διαπιστευτήρια της εξαετούς πορείας του πριν λίγους μήνες ως support των Mono/A Storm Of Light και κατά γενική ομολογία κέρδισαν τους παρόντες. Μιας δεν βρισκόμουν ανάμεσα στο κοινό εκείνη τη βραδιά, η συναυλία τους στο πλαίσιο του Cult Of The Amps ήταν η ιδανική ευκαιρία για να τους γνωρίσω συναυλιακά, καθώς ακόμη δεν έχουν συλλέξει τα κομμάτια τους σε κάποια ολοκληρωμενη κυκλοφορία. Το post metal α λα Neurosis, Isis και λοιπών δυνάμεων το γνωριζουμε και το αγαπάμε, και σε γενικες γραμμές οι Caldera δεν φαίνονται να ξεφεύγουν από τους κανόνες του ύφους. Με ολίγη από το άρωμα των Amenra (των οποίων το πνεύμα θα ξανασυναντήσουμε αργότερα μέσα στη βραδιά...) και κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία, το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει πιο μελωδικό παρά την υποψία sludge-ίλας και κάπως πιο ενδιαφέρον από το τυπικό και αναμενόμενο. Η τριάδα παρήγαγε βαρύ και βρώμικο ήχο, χάρη μάλλον και στα δεκάδες πετάλια που βρίσκονταν στα πόδια των εγχόρδων της μπάντας. Τα κομμάτια που επέλεξαν να παρουσιάσουν λογικά θα βρίσκονται στο επερχόμενο ντεμπουτο τους (Tephra ο γενικότερος τίτλος). Δυστυχώς, το φωτογραφικό υλικό από τη εμφάνισή τους λάμπει διά της απουσίας του, καθώς το “περιποιημένο” κρασάρισμα στην κάρτα της φωτογραφικής μου μηχανής έσβησε διά παντός όλες τις φωτογραφίες των Caldera και μερικές των Amniac, παρ’ όλες τις προσπάθειες ανάκτησης των δεδομένων...

Η αστάθεια στη σύνθεση των Amniac μόνο προς το καλύτερο φαίνεται να τους οδηγεί προς το παρόν. Τα νέα μέλη (μπάσο, ντραμς) προέρχονται από έμπειρες μπάντες της ελληνικής σκηνής - ενδεικτικά αναφέρουμε τους Puta Volcano και τους Karma Violens - και στο πρώτο live τους έφεραν τον αέρα. Οι βαθιές επιρροές από Amenra σε όλο το πακέτο που παρουσιάζουν (σκηνική παρουσία, βιντεοπροβολές, συνθέσεις) μοιάζουν να έχουν ενταθεί και ουδέν πρόβλημα φυσικά έχουμε με τις καλές επιρροές, αρκεί να αποτελούν κατα κύριο λόγο πατήματα για την εκτόξευση των ιδιαιτεροτήτων της προσωπικότητας της μπάντας. Φαίνεται πάντως πως ο χαρακτήρας των Amniac ακόμη βρίσκεται υπό διαμόρφωση, οπότε αναμένουμε τις επόμενες κινήσεις τους, συναυλιακά και δισκογραφικά, με ενδιαφέρον.

Στο live παρουσιάστηκαν 4 κομμάτια, κατά κανόνα μακροσκελή, μέσα από τους δύο δίσκους τους, ενώ το τελευταίο κομμάτι, το ακυκλοφόρητο ως τώρα Chasm που είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο six d.o.g.s. πριν σχεδόν έναν χρόνο, έκανε θετική εντύπωση με το blastbeat πέρασμα προς το τέλος και την αναλογικά πιο συμμαζεμένη του διάρκεια. Οι προβολές που διανθίζουν τις συναυλίες τους “έδειξαν” πολύ στο ευμεγέθες backdrop του Gagarin, “όμορφο” συμπλήρωμα στη συναισθηματική ένταση που εγγενώς διαθέτει η μουσική των Amniac και η οποία βγήκε ατόφια από το ηχοσύστημα του χώρου. Αξίζει να σημειωθεί για το κλείσιμο η προσωπική μου αίσθηση πως ο τραγουδιστής Δημήτρης, ως θέσει frontman αλλά και ως παλαιότερο πλέον από τα νέα μέλη της μπάντας, έχει ανεβάσει ένα επίπεδο τα live των Amniac με το σκηνικό του attitude και προφανώς την απόδοσή του.

Οι ατυχίες ακόμη πριν ξεκινήσουν οι Afformance προϊδέαζαν, ψευδώς ευτυχώς, πως τίποτα δεν θα πήγαινε καλά στο σετ τους: Ο κιθαρίστας Γιάννης παραλίγο να μπερδευτεί σε ένα καλώδιο με το που ανέβηκε στην σκηνή για να αναλάβει καθήκοντα, ενώ αμέσως μετά ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα του Gagarin πως ένα όχημα έξω από το venue έπαθε σοβαρή ζημιά από τρακάρισμα! Μη χειρότερα, θα λέγαμε, τα οποία ευτυχώς δεν ήρθαν ποτέ όση ώρα οι Afformance βρίσκονταν επάνω στην σκηνή. Ως κουαρτέτο και αυτή τη φορά μετά από τις συναυλίες τους με τους Mogwai (χωρίς τρίτη κιθάρα και πλήκτρα), πειραματίστηκαν πάνω στα ίδια τους τα κομμάτια φρεσκάροντας για ακόμη μία φορά στην ιστορία τους τον συναυλιακό τους ήχο. Πραγματικά, αυτή η μπάντα έχει παίξει με πολλές πιθανές συνθέσεις (ακόμη και ως noise trio τους έχουμε δει σε συναυλία πολύ παλαιότερα σε μία και μοναδική εμφάνιση, ενώ μάλλον τους έχει ξεφύγει κάποιο ακουστικό session - προσωπικά δεν θυμάμαι ούτε εντόπισα πρόχειρα κάτι τέτοιο) και πάντα επιζητεί τη διαφορά, να εντοπίσει αυτό το κλικ που θα δώσει (φαντάζομαι) πάνω απ’ όλα σε εκείνους την αίσθηση της καλλιτεχνικής εγρήγορσης.

Στο πλαίσιο αυτό εντάχθηκαν και οι εκπλήξεις του σετ τους, κομμάτια που έχουν να παίξουν χρόνια. Το Self Killing Intruders, λόγου χάρη, από το ντεμπούτο τους, A Glimpse To The Days That Pass, είχε να ακουστεί σε συναυλία τους περί τα 6-7 χρόνια! Συγκινητική στιγμή για τους τυχόν παλαιότερους φανς που βρέθηκαν στο Gagarin και ευκαιρία για τον Γιάννη να απελευθερωθεί και να ανεμίσει την πλούσια κόμη του στο δεύτερο τμήμα του κομματιού. Σπάνια εμφάνιση επίσης έκανε και το βαθιά συναισθηματικό Mr Bonnet, I Think I'm Dead σε μία έντονη εκτέλεση. Το πείραμα, τελικά, λειτούργησε χωρίς να πειραχτεί ο πυρήνας των κομματιών και δεν έχει σημασία αν είναι “καλύτερα” ή “χειρότερα” υπό αυτή τη μορφή, από την στιγμή που το αποτέλεσμα έφερε φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα ποιότητας των Afformance.

Τη μέρα του φεστιβάλ, ήταν ήδη συμπληρωμένα 5 χρόνια από την κυκλοφορία του εξαίρετου ντεμπούτου των Allochiria, Omonoia, που τους έβαλε με τη μία στον χάρτη με τις πλέον αξιόλογες ελληνικές μπάντες, οπότε ήταν ιδανική η ευκαιρία να παρουσιαστεί το άλμπουμ ξανά στην ολότητά του. Για τους (άτυπους) headliners η περίσταση ήταν σημαντική και αντιμετωπίστηκε με τη δέουσα σοβαρότητα, βοηθούντων και των δυνατοτήτων του χώρου του Gagarin σε σχέση με τα μικρότερα που συνήθως παίζουν ως headliners. Ούτως ειπείν, οι Allochiria έτυχαν - πέτυχαν, για την ακρίβεια, χάρη στην ηχοληπτική δεινότητα του Αλέξη Χατζηιωάννου των Borderline Syndrome - εκπληκτικού ήχου, με ιδανικό όγκο και ευκρίνεια στο διαχωρισμό των οργάνων και της φωνής της Ειρήνης Παππά, βεβαίως, ώστε να αναδειχτούν οι αρετές της μουσικής τους. Post-metal το λένε χάριν ευκολίας και φαινομενικά μονάχα είναι απλό, καθώς δεν χρειάζεται να γνωρίζεις μονάχα τα διαδικαστικά του ύφους, αλλά και να μεταβιβάσεις το συναίσθημά σου με επιτυχία στα δεκτικά αυτιά. Αλλά και το μεγάλο μέγεθος των ατμοσφαιρικών/σκοτεινών βιντεοπροβολών βοήθησε στη δημιουργία του σωστού κλίματος, οδηγώντας τελικά ίσως στην αρτιότερη εμφάνισή τους από όσες τους έχουμε παρακολουθήσει.

Εξυπακούεται πως η Ειρήνη βρυχόταν με πλάτη στο κοινό ως προσωπική συνθήκη που αθετήθηκε για ελάχιστα δευτερόλεπτα, κυρίως για να ευχαριστήσει το κοινό για την παρουσία και τη συμμετοχή του. Να μην τα ξαναλέμε (αλλά θα τα ξαναπούμε) για τον καθαρτικό τρόπο που βιώνει τους στίχους και την αβίαστη εκφραστικότητά της. Βέβαια μία αισθαντική (με την ευρεία έννοια του όρου) φωνή δεν θα είχε νόημα ύπαρξης αν οι υπόλοιποι μουσικοί δεν βρίσκονταν επί κοινού παρονομαστή. (Παρεμπιπτόντως, και οι Allochiria εμφανίστηκαν με αλλαγή στη σύνθεσή τους - τον κιθαρίστα στα αριστερά της σκηνής - σε σχέση με την τελευταία φορά που τους είδαμε.) Περιμένουμε πλέον την τρίτη δουλειά τους, δείγμα της οποίας ακούσαμε στο τέλος της εμφάνισής τους (με την ένδειξη “καινούριο παλιό” στο σκονάκι του setlist τους) και μετά από δύο κομμάτια μέσα από το Throes, για να τηρηθεί η λογική συνέχεια. Κάπως έτσι έλαβε τέλος το πρώτο Cult Of The Amps, με μεγάλη επιτυχία στο οργανωτικό κομμάτι και αξιόλογη ανταπόκριση από το κοινό.

Κείμενο, Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής