Δύο μήνες πέρασαν από τότε που οι Automaton παρουσίασαν για πρώτη φορά τμήμα του νέου τους δίσκου, Talos, ως εξαίρετο support άλλης μίας αξέχαστης εμφάνισης των Yob στο Κύτταρο. Εκείνη τη μέρα, μάλιστα, ο δίσκος δεν είχε κυκλοφορήσει επισήμως σε φυσική μορφή, αλλά κάποια αντίτυπα υπήρχαν ήδη στον σχετικό πάγκο. Fast forward στο σήμερα, με τον Τάλω να έχει βρει πλέον τη θέση του στα καλύτερα άλμπουμ της εγχώριας παραγωγής για το 2018 σχεδόν στο σύνολο του μουσικού Τύπου, οπότε (έτσι κι αλλιώς) επιβαλλόταν μία συνολική ζωντανή παρουσίαση του δίσκου μπροστά στο ενδιαφερόμενο κοινό. Το πάντα δεκτικό σε τέτοια ακούσματα Temple ορίστηκε ως ο χώρος όπου θα ακούγαμε εξ ολοκλήρου το Talos για πρώτη φορά.

Τη θέση του special guest στο live κατέλαβαν οι Okwaho, μια μπάντα που σύμφωνα με το βιογραφικό της υπάρχει από το 2013. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε ψηφιακά στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς και σε φυσική μορφή κοντά στο τέλος της, άρα τα CD (σε συσκευασία γυαλόχαρτου σε 3 χρώματα!) ήταν διαθέσιμα το βράδυ της Παρασκευής. Αυτό που παραλάβαμε ως άκουσμα από την εμφάνισή τους ήταν ένα βαρύ και έρπον doom-sludge με μπάσο κουρδισμένο σε (πολύ) χαμηλές συχνότητες και περάσματα που συνήθως έφερναν σε Electric Wizard (σχεδόν αυταπόδεικτη επιρροή) και ενίοτε αποκάλυπταν μία αγάπη προς τα blues (τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονταν οι Sabbath στο πρώτο τους άλμπουμ) που ομολογουμένως έκανε πιο ενδιαφέρον το τελικό αποτέλεσμα. Στα δύο πρώτα κομμάτια ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Γιώργος εμφανίστηκε με χαρακτηριστικό μαντήλι να καλύπτει στόμα και μύτη, θυμίζοντας συμμετέχοντα σε διαδήλωση που ήθελε να προστατευτεί από δακρυγόνα. Σε αντίθεση με πολλά σχήματα του χώρου, οι Okwaho παρουσίασαν σαφή πολιτικοκοινωνική άποψη, την οποία μας εξηγούσαν εν συντομία προλογίζοντας τα περισσότερα κομμάτια. Οι τίτλοι χαρακτηριστικοί για την πολιτική τους στάση (Kill All Them Fascists), την μεταφυσική τους κατεύθυνση (Fuck Your Gods), τη γνώμη τους για τον νεοφιλελευθερισμό (God Of Gold, παρεμπιπτόντως και το βιντεο κλιπ τους). Δεν ανακαλύψαμε την μουσική Αμερική με την εμφάνιση των Okwaho, όμως η επερχόμενη συμμετοχή της μπάντας σε θεατρική παράσταση με ζωντανή μουσική όπως ανακοινώθηκε από τον τραγουδιστή λίγο πριν το τελευταίο For Those I Hate, μάλλον θα μας κάνει να τους αναζητήσουμε και σε άλλα πεδία πέραν του αμιγώς δισκογραφικου & συναυλιακού.

Το ambient noise ξεκίνημα της εμφάνισης των Automaton ήταν ενδεικτικό της διάθεσης της μπάντας για παραγωγή δομημένου θορύβου καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, εφόσον στη συγκεκριμένη συναυλία θα παρουσιαζόταν ολόκληρο το Talos χωρίς άλλη προσθήκη (όπως τελικά απεδείχθη), μόνο το ακουστικό outro θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Ακόμη και εκείνο όμως αποδόθηκε αρκετά πιο ηλεκτρικά με ψυχεδελικές αναφορές, ιδανικό κλείσιμο για την παρουσίαση. Γενικότερα η άποψη της μπάντας για την ψυχεδέλεια εκφράστηκε σε πολλά σημεία της συναυλίας, φυσικά σε πιο σκληρό υπόβαθρο και περισσότερο ως έννοια παρά ως συγκεκριμένη τυπολατρική απόδοση. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι ένα κομμάτι όπως π.χ. το αργόσυρτο Giant Of Steel. Ο πολύ δυνατός ήχος δεν ήταν δυσάρεστος για τα αυτιά μας, πεντακάθαρος ων - ίσα ίσα που κατά το δόγμα Gira, κάποιες συχνότητες χρειάζεται να ακουστούν σε υψηλές εντάσεις για να αποδώσουν το βέλτιστο αποτέλεσμα στο συναισθηματικό κόσμο των θεατών/ακροατών. Χαρακτηριστικά αυτής της διάθεσης ήταν τα Trapped In Darkness και Automaton Marching, μεγαλειώδη στην ανάπτυξή τους. Και όχι, δεν είχαμε “καταιγιστικά riffs” σε αυτήν τη συναυλία… Η “φουσκοθαλασσιά” προερχόταν από τα έντονα συναισθήματα που δημιουργεί η μουσική τους.

Παρά το σκοτάδι των ήχων, η εύθυμη παρεΐστικη διάθεση μπάντας και κοινού εξωτερικευόταν σε ανύποπτο χρόνο, π.χ. η ευχή από το κοινό “να σας ζήσει” - διαβάζεται και ως λογοπαίγνιο με το επώνυμο του τραγουδιστή - λίγο πριν ξεκινήσει το live ή η από πλευράς Ζήση ατάκα “ευχόμαστε να σας φάει όλους το μαύρο το σκοτάδι”. Η φήμη - που περισσότερο ως εύσχημη επιθυμία ακούστηκε παρά ως ρεαλιστική εικασία - πως ο Ψαραντώνης θα συνόδευε τους Automaton στο Ο Τάλως Ξυπνά δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ στην πράξη. Κρίμα, φυσικά, διότι όπως γράψαμε και στο σχετικό review, στο συγκεκριμένο κομμάτι έχουμε την “πιο ταιριαστή ως τώρα χρήση της φωνής του σε δίσκο άλλου καλλιτέχνη”. Αλλά και οπτικά θα ταίριαζε πολύ η αντιπαράθεση με τη δωρική φιγούρα (και την έντονη τριχοφυΐα…) του κιθαρίστα Γιώργου Σταυρακάκη και την κοφτή κινησεολογία και το έντονο, συγκεντρωμένο βλέμμα του τραγουδιστή Δημήτρη Ζήση. Τους ελληνικούς στίχους επιφορτίστηκε να εκφέρει ο Σταυρακάκης με περισσή πειθώ χωρίς να ξεφύγει από το πνεύμα του δισκογραφημένου κομματιού. Το ηχόχρωμα της λύρας φυσικά έλειψε, αλλά ακόμη κι έτσι το συγκεκριμένο κομμάτι έμεινε ως η κορυφαία στιγμή του live. Για τη συνέχεια, The Punisher και Submerged Again αποτέλεσαν το δίπολο αντιθέσεων “όγκος - ατμόσφαιρα” που χαρακτηρίζει ολόκληρο το Talos και νομίζω πως εκφράζω την ενέργεια της πλειοψηφίας του κοινού γράφοντας πως, όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους με το σύντομο “ακουστικό” (όπως προαναφέραμε) Epilogue, θα θέλαμε μία επανάληψη του δίσκου - ή έστω να συνεχιζόταν για λίγο ακόμη αυτή η εκστατική drone επαναληψιμότητα. Οι Automaton βρίσκονται σε ιδιαίτερα ώριμη φάση και δισκογραφικά και συναυλιακά και το νέο τους εγχείρημα φαίνεται να έχει ένα σχετικό έρεισμα στο κοινό, παρά το όσο νά’ναι δυσπρόσιτο (από το ευρύ κοινό) του μουσικού χαρακτήρα της μπάντας.

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής