Μπορεί άραγε να ακουστεί όπως πρέπει μία ορχήστρα δωματίου σε έναν χώρο κατασκευασμένο κατά συνθήκη για rock (με την ευρεία έννοια) live; Η παρουσίαση του τρίτου άλμπουμ των Luup, Canticles Of The Holy Scythe, την Παρασκευή 8/2 στο Temple θα έλυνε μερικώς την απορία μας. Η αλήθεια είναι πως η ανυπομονησία ήταν μεγάλη για το πώς θα έβγαινε προς τα έξω η ατμόσφαιρα του δίσκου, καθώς ο ιθύνων νους των Luup, Στέλιος Ρωμαλιάδης, είχε σκαρώσει ένα καλοστημένο ensemble μουσικών και τραγουδιστών για την υλοποίηση της ιδέας. Πόσο μάλλον όταν ο πολύς Attila Csihar, με εμβληματική πορεία στους επιφανείς Mayhem αλλά και συμμετοχή σε πιο ambient/πειραματικές εκφράσεις όπως π.χ. Sunn 0))), δέχεται να πάρει τη θέση των εξίσου τρανών αντρικών φωνών του Σάκη “Necromayhem” Τόλη και Bjørn “Aldrahn” Dencker στη ζωντανή αναπαράσταση του άλμπουμ.

Ακόμη πριν ξεκινήσει η συναυλία, η διάθεση του κοινού, αλλά και η συνοδευτική μουσική, πάντα κατάλληλη στο Temple πριν και μετά από συναυλίες, προοιώνιζε την ατμόσφαιρα του κυρίως πιάτου. Λίγες δυνατές φωνές και μία ανυπομονησία που μπορούσες να συλλάβεις στον αέρα του χώρου.

Η πρώτη μας επαφή με το άλμπουμ έγινε… ανάποδα, με το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, Зона (Mors Consolatrix), με επί σκηνής σύνθεση μπάντας όσο πιο λιτή γίνεται: ο Ρωμαλιάδης στα πλήκτρα έπλαθε την ατμόσφαιρα πάνω στην οποία αεροβατούσε η Άννα Λινάρδου, εύθραυστη, αιθέρια και ονειρική, παρηγορούσα στο επικείμενο του Θανάτου. Άλλωστε αυτό είναι και το γενικό θέμα του έργου: μία ωδή προς το Αναπόφευκτο, μία προσπάθεια εξιλέωσης και συμφιλίωσης μαζί του. Στο βάθος ο γραφίστας και γνωστός σχεδιαστής metal εξωφύλλων Costin Chioreanu είχε ήδη ξεκινήσει να συμβαλλει με το δικό του τρόπο στην παρουσίαση του δίσκου, ζωγραφίζοντας μπροστά μας έναν πίνακα εμπνεόμενος από την αίσθηση που του άφηνε η ζωντανή μουσική. Όλη η διαδικασία προβαλλόταν σε πραγματικό χρόνο στο πανί πάνω από τα κεφάλια των μουσικών μέχρι και την τελευταία πινελιά.

Στη συνέχεια το άλμπουμ θα αποδιδόταν με τη σειρά της καταγραφής στο ομωνυμο CD. Το Γιατί Είναι Μαύρα Τα Βουνά βρήκε μια πληρέστερη εκδοχή του σχήματος στη σκηνή, με τον μαέστρο Νίκο Παναγιωτάκη παρόντα να διευθύνει τους οργανοπαίχτες, αλλά και το χορωδιακό τρίο των Λινάρδου/Σαρρή/Δωροθεάτου, όσο αποτείνονταν στην σκοτεινή πλευρά της Ελληνικής παράδοσης. Το κύριο φωνητικό βάρος, βέβαια, στη συναυλία επωμίστηκαν (με σειρά διάρκειας εμφάνισης) ο Attila και η Σοφία Σαρρή, δύο θαυματουργές φωνητικές πηγές με σκοτεινές, κατά βάση, πειραματικές διαθέσεις, οι πλέον κατάλληλοι άνθρωποι για τα πόστα που τους ανατέθηκαν.

Τι είναι πιο απαιτητικό, πιστεύετε: να τραγουδάς αυτά που έχεις γράψει εσύ ή να δανείζεις τις ικανότητές σου σε κομμάτια τρίτων; Οποιαδήποτε κι αν είναι η απάντησή σας, η Σοφία Σαρρή, με αφαιρετικό αλλά εντός κλίματος black metal βάψιμο από τα μάτια και πάνω, έδειξε για ακόμη μία φορά πως (ακριβέστερα, τουλάχιστον μπορεί να γίνει απόλυτα πειστική πως) νιώθει απόλυτα κάθε λέξη που βγαίνει από το ηχείο της. Στο δικό της σόλο, το κομμάτι 9°​=​2° (Κόγξ ὀμ Πὰξ) που ερμηνεύει άλλωστε και στο δίσκο, διέτρεξε με τη φωνή της μέσα σε λίγα λεπτά τη διαδρομή από διονυσιακή Μαινάδα σε ικέτιδα του θεού Ερμή και σε αιμοσταγή Μέδουσα. Συγκλονιστική! Να σημειωθεί για το οπτικό του πράγματος πως στο face painting την ακολούθησε ο (επί χρόνια συνεργάτης της) κοντραμπασίστας Πέτρος Λαμπρίδης.

Βέβαια η αποθέωση του face painting (ας μην το πούμε corpsepaint σε αυτήν την περίπτωση, όπως φαίνεται άλλωστε και από τις φωτογραφίες) ήρθε με την εμφάνιση του Attila. Σε χώρους που η ησυχία “επιβάλλεται” έχουμε ακούσει περισσότερο θόρυβο από ό,τι όταν ερμήνευε ο Attila στο Temple… Πάντως η αποθέωση κατά την είσοδό του ήταν αναμενόμενη και ο ίδιος έδειχνε να απολαμβάνει την καθολική αποδοχή του κοινού, φροντίζοντας παράλληλα να επιβεβαιώσει τη φήμη του με την απόδοσή του ως απόλυτος πρωταγωνιστής της βραδιάς. Η θηριώδης μορφή του ξεχώριζε στην σκηνή του Temple, άλλα όμως ήταν τα χαρακτηριστικά που σκόρπισαν το δέος στο κοινό… λυπάμαι πραγματικά για την κοινοτυπία, αλλά λίγοι άλλοι εκφραστικοί τρόποι θα υπάρχουν για να περιγραφεί η αίσθηση που μπορεί να έχει κάποιος μετά από μία τόσο ανατριχιαστική φωνητική απόδοση, η οποία μάλιστα συνοδευόταν από αντίστοιχα τελετουργική κινησεολογία και το σε κάθε κομμάτι διαφορετικό ενδυματολογικό κώδικα που χρησιμοποιούσε ο, βαμμένος με αλλόκοτα σύμβολα στο πρόσωπό του, Ούγγρος. Highlight μεταξύ ίσων θα προκρινόταν το Stibium (Triumph Of Death), που ήταν και το τελευταίο κομμάτι του “κανονικού” σετ, με τον Attila να βρυχάται και να πλησιάζει το κρανίο του τράγου που είχε μπροστά του στο μαέστρο, έστω και εκτός του οπτικού του πεδίου...

Το κλείσιμο της συναυλίας δεν περιελάμβανε καμία έκπληξη για όποιον είχε διαβάσει το ανακοινωθέν πρόγραμμα. Ο αυτοσχεδιασμός με δύο φωνές (Σαρρή-Attila), διάφορα όργανα της ορχήστρας αλλά και με τον Chioreanu να συμμετέχει στα πιατίνια, παρουσίαζε ενδιαφέρον για το αγαστό ταίριασμα των φωνών και την αλλόκοτη ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν - αλλά και για την ηλεκτρική κιθάρα που παρενέβαινε στο διάλογο. Αντίθετα, η διασκευή στο Freezing Moon των Mayhem μπορούσε να γίνει περισσότερο τολμηρή και όχι τόσο πιστή στο αυθεντικό (παρά τη διαφορετική ενοργάνωση). Στο τέλος, φυσικά, άπαντες, κοινό και μουσικοί, ήσαν ευχαριστημένοι και δικαιούνταν να νιώθουν έτσι.

Εμπειρίες όπως αυτή της στο Temple ξεφεύγουν από όσα τυπικά συμβαίνουν στους συγκεκριμένους χώρους φιλοξενίας καλλιτεχνικών δράσεων. Το πόσο θα ταίριαζε στο δρώμενο ένας χώρος πιο οργανικά φιλόξενος σε μικρές έστω ορχήστρες, αυτό ενδεχομένως θα το μάθουμε την επόμενη φορά που θα πραγματοποιηθεί. Ακόμη και με συνοδεία παραστατικού χορού σε πρώτο πλάνο, το concept θα εξυπηρετούνταν και θα λειτουργούσε υπέροχα. Ανεξάρτητα από το τι μπορεί τι θα επιθυμούσε ο καθένας μας να γίνει στο μέλλον, η πρώτη παρουσίαση του project στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και καλλιτεχνικά και σε επίπεδο υποδοχής του κοινού.

 Κείμενο/Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

ΥΓ. Για την ιστορία πρέπει να αναφερθούν και οι συμμετέχοντες (αντιγράφοντας από σχετικές και πιο ανανεωμένες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα)

• Attila Csihar (voice)

• Sofia Sarri (voice)

• Anna Linardou (voice)

• Xenia Rodotheatou (voice)

• Dimitris Kakavoulis (piano)

• Nagia Vourlaki (viola)

• Sofia Efkleidou (cello)

• Michalis Porfyris (cello)

• Petros Lamprides (double bass)

• Yannis Iliakis (percussion)

• Ioannis Evaggelatos (bassoon)

• Christina Koukki (santoor)

• Stelios Romaliadis (flute / keyboards)

*** Conductor: Nikos Panagiotakis

*** Live Painting: Costin Chioreanu

sound: Vagelis Moschos