Για έναν αμετανόητο ηδονιστή του βαρύγδουπου doom metal και κατ’ επέκταση των συνεχιστών της Sabbath-ικής κληρονομιάς σαν τον γράφοντα, το όνομα των Electric Wizard αποτελεί το υπέρτατο φετίχ. Πρόκειται άλλωστε για ένα συγκρότημα που με δυόμιση δεκαετίες στην πλάτη του, έχει γράψει λαμπρή ιστορία στο doom στερέωμα δημιουργώντας μια ισχυρή οπαδική μάζα καθώς και μια ατελείωτη στρατιά από επίδοξους μιμητές. Η  επιστροφή τους σε κλειστό χώρο μετά το 2011, όχι μόνο παρέδωσε απλόχερα στο πιστό τους εκκλησίασμα όλα όσα τους κάνουν τόσο ξεχωριστούς αλλά έδωσε συγχρόνως σάρκα και οστά σε ένα σκηνικό κατάνυξης που σφιχταγκάλιασε το (ανέλπιστα) κατάμεστο Pireaus Academy.

Την έναρξη της βραδιάς κήρυξαν γύρω στις 20.40 οι Krause, οι οποίοι κυριολεκτικά τα έδωσαν όλα από την αρχή μέχρι το τέλος του μισάωρου set τους. Μπορεί ο ήχος να τους έκανε τσαλιμάκια ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά αυτό ουδόλως φάνηκε να πτοεί το αθηναϊκό κουαρτέτο, το οποίο με όπλο την ενέργεια και τη γνήσια rock ‘n’ roll πρόζα του έβγαλε τον καλύτερο του εαυτό κερδίζοντας δίκαια την θερμή ανταπόκριση όσων είχαν βρεθεί από νωρίς στο Academy. Την παράσταση έκλεψε φυσικά  ο αεικίνητος μπασίστας του σχήματος που έμοιαζε να το ζει περισσότερο απ’ όλους, ενώ και οι δυο κιθαρίστες συνέβαλαν ώστε το υλικό από το πρώτο άλμπουμ με τίτλο “2am thoughts” να αποδοθεί με περίσσεια ένταση γεφυρώνοντας επιρροές από το hardcore μέχρι το sludge metal με τέτοιο τρόπο που θα έκαναν τους Melvins υπερήφανους. Περιμένουμε βεβαίως και το δεύτερο τους άλμπουμ που βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης καθώς και τις επόμενες τους εμφανίσεις για πιο ασφαλή συμπεράσματα.  

Σειρά μετά τους Krause στην σκηνή δεν άργησαν να πάρουν οι Θεσσαλονικείς Agnes Vein, οι οποίοι σημειωτέον είχαν εμφανιστεί ξανά στο πλευρό των Electric Wizard κατά την προηγούμενη indoor επίσκεψη των Βρετανών πριν από οκτώ χρόνια. Η μινιμαλιστική διάθεση κυριάρχησε από την πρώτη κιόλας στιγμή καθώς το σφιχτοδεμένο συγκρότημα ξεδίπλωνε το set του με ωμότητα και προσήλωση, εισπράττοντας ως επάξια ανταμοιβή το θερμό χειροκρότημα και αποκαλύπτοντας για ακόμα μια φορά τόσο τις μαυρισμένες doom καταβολές του, όσο και την λατρεία για την επική black metal παρακαταθήκη που έχουν δημιουργήσει ονόματα σαν τους Bathory και τους Enslaved. Εκτός βέβαια από κομμάτια του παρελθόντος, το τριμελές συγκρότημα δεν παρέλειψε να μας παρουσιάσει και υλικό από το επερχόμενο τρίτο του άλμπουμ, το οποίο φάνηκε να διαπνέεται από έναν πιο ανανεωτικό post-metal αέρα, με τα καθαρά φωνητικά και το δυναμικότατο μπάσο να δίνουν από τη μεριά τους καινούργιες διαστάσεις στο ερεβώδες ύφος του σχήματος.  

Και ενώ το ρολόι είχε αγγίξει τις 22.30, η ατμόσφαιρα έμοιαζε κάτι παραπάνω από θερμή πριν από το καλωσόρισμα στους Electric Wizard. Σε αυτό προφανώς και είχε παίξει ρόλο αφενός μεν η εντατική προθέρμανση που είχε προηγηθεί από τα δυο support σχήματα, αφετέρου δε το γεγονός ότι παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες της ημέρας, το κοινό είχε φροντίσει να δώσει δυναμικό παρών στο Piraeus Academy ανεβάζοντας έτσι κατακόρυφα το θερμόμετρο της ανυπομονησίας. Με το λογότυπο των Βρετανών doomsters να εμφανίζεται στο background, λοιπόν, το συγκρότημα δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση του στην σκηνή πανέτοιμο για να παρασύρει το κοινό στα άδυτα της σκοτεινής του Εδέμ. Το σάλπισμα της εφόρμησης με τα Witchcult Today και Black Mass προσέδωσε από νωρίς στην βραδιά κατανυκτικές διαστάσεις, μετατρέποντας δαιμονικούς στίχους σαν τους “Our witchcult grows…” που έβγαιναν από το στόμα του Jus Oborn σε λιτανείες ενός ηδονικού τελετουργικού, πλήρως εναρμονισμένου με τις σκηνές σεξουαλικής υπερδιέγερσης από cult horror ταινίες των περασμένων δεκαετιών που έπαιζαν μονίμως στο background καθ’ όλη τη διάρκεια των κομματιών. Προτού καν προλάβουμε να συνέλθουμε, ωστόσο, το ψέλλισμα της φράσης “Come My fanatics” από τα χείλη του Oborn σχεδόν χωρίς ανάσα, ήταν αρκετό για να απελευθερώσει τον κοσμικό σεισμό του Return Trip που εκτός από τα όρια της αδρεναλίνης και των σβερκικών παλινδρομήσεων του κοινού τέσταρε για πρώτη φορά τόσο σοβαρά τις αντοχές των ντουβαριών του Piraeus Academy.

Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι ο ήχος ήταν από την αρχή εξαιρετικός, χωρίς να κάνει κοιλιά αλλά ούτε και να πέφτει σε παραμπουκωμένες λακκούβες που σου μάτωναν τα αυτιά. Αυτό φάνηκε περίτρανα άλλωστε και από τα See you in Hell και Hear the Sirens Scream, τα οποία μολονότι δεν άμβλυναν τις μέτριες (έως και αλγεινές) εντυπώσεις γύρω από το προπέρσινο Wizard Bloody Wizard, κατέδειξαν τουλάχιστον ότι οι live εκδοχές τους μπορούν άνετα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Καταλυτική, βεβαίως, ήταν και η απόδοση των τεσσάρων μελών της μπάντας. Ο ηγετικός Jus Oborn ήταν αναμενόμενα ο μπροστάρης της βραδιάς, σκορπώντας ανηλεώς γαργαντουϊκά riffs και solos, βουτηγμένα στην αβυσσαλέα παραμόρφωση και το δηλητηριώδες fuzz, η Liz Buckingham επίσης μονίμως ήρεμη, στιβαρή και με αρχοντικό στυλ ως κοινωνός πλέον της Iommi-κής (φιλο)σοφίας ενώ οι κύριοι Simon Poole και Haz Wheaton (μεταγραφή από τους Hawkwind) συνέθεσαν από κοινού ένα χαλύβδινο rhythm section.

Επωμιζόμενο επάξια τον ρόλο της αποκάλυψης της βραδιάς, το μπαφιασμένο Supercoven άνοιξε από την πλευρά του μια θηριώδη τρύπα στο διάφραγμα του χωροχρόνου και της μίζερης τρισδιάστατης πραγματικότητας, μέσα από την οποία διοχετεύτηκαν σε αθρόες ποσότητες στα σωθικά του Piraeus Academy αποπνικτική κάπνα όσο και ένας οχετός τριπαριστών riffs, δημιουργώντας έτσι ένα επιληπτικό σοκ εξωγήινων, ψυχοτροπικών διαστάσεων. Από κει και πέρα, τα πάντα έμοιαζαν να κινούνται στους ρυθμούς μιας ψυχοβγαλτικής παραίσθησης. Η συνέχεια με το Incense for the Damned και το υπερεθιστικό Satanic Rites of Drugula επανέφερε εκ νέου την δαιμονική σκιά του ξεκινήματος μαζί με την horror καλτίλα, ενώ το ερεβώδες έπος του Dopethrone σχεδόν μας κατάπιε αμάσητους προσφέροντας αυτό ακριβώς που ποθούσαμε και περιμέναμε: αγνό, λυσσαλέο Χάος με τα riffs του να σκάνε σαν τιμωρητική βαριοπούλα σαρώνοντας σχεδόν καγχαστικά σβέρκους, αυτιά και εγκεφαλικά κύτταρα και ξεσηκώνοντας συγχρόνως τα πρώτα αμυδρά κύματα (σουρεαλιστικού) crowdsurfing. Το φινάλε, ωστόσο, ήταν εξίσου συγκλονιστικό και λυτρωτικό. Οι αποκρυφιστικές τάσεις του The Chosen Few μας έσπρωξαν βαθύτερα σε μια ντρογκιασμένη (σκοτο)δίνη τέφρας και πίσσας, μέχρι να έρθει το ναρκωμένο Funeralopolis για να προσφέρει την έσχατη ένεση αδρεναλίνης και να πυροδοτήσει ένα εκστατικό ξέσπασμα αποθέωσης και μικροεστιών mosh-pits που εν τέλει γέμισε με ρωγμές τα θεμέλια του ασφυκτιούντος από κόσμο Piraeus Academy.

Ψάχνοντας τις ανάσες μου αμέσως μετά το τέλος μιας συναυλίας που σίγουρα θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε, το μόνο που μπορώ να πω με ασφάλεια και νηφαλιότητα είναι ότι οι Electric Wizard επαναπροσδιόρισαν το περιεχόμενο του όρου heavy και συγχρόνως έθεσαν τον πήχη του συναγωνισμού για τις υπόλοιπες μπάντες της συνομοταξίας τους σε ακόμα πιο δυσθεώρητα, σχεδόν εξωπραγματικά επίπεδα. Το γεγονός ότι κατάφεραν να γεμίσουν έναν χώρο σαν το Piraeus Academy σίγουρα μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το μύθο τους ενώ παράλληλα πιστοποιεί ότι παρά τη δισκογραφική μετριότητα του Wizard Bloody Wizard έχουν ακόμα τον διαβολεμένο τρόπο να σκορπούν δέος και να κερδίζουν συνεχώς πιστούς οπαδούς.

Κείμενο: Παναγιώτης Δέλτας

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής