Τρίτη, 19 Μαρτίου 2019 11:39

Live Review: Wooden Shjips / Holy Monitor @ Gagarin 205, 17/3/19

Written by 

Μια πενταετία μετά την προηγούμενη εμφάνιση τους στην Αθήνα (στο πλαίσιο του Plissken Festival) οι Αμερικάνοι Wooden Shjips επέστρεψαν χώρα μας (φιλοξενούμενοι ξανά του Plissken) για ένα live, το οποίο αποτέλεσε μια καλή αφορμή για αναθέρμανση της σχέσης μας μαζί τους.

Το γεγονός πως τη βραδιά θα άνοιγαν οι πολύ καλοί Holy Monitor, ήταν ένας ακόμα λόγος για να μην χαθεί η συγκεκριμένη συναυλία. Το αθηναϊκό γκρουπ ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 9 και πραγματικά έδωσε ένα απολαυστικό live. Θα ήταν άδικο να τους χαρακτηρίσουμε ως απλό support, μιας και η 45λεπτη εμφάνιση τους ήταν ολοκληρωμένη και σαφώς απολαυστική. Από το ξεκίνημα με το υποβλητικό Spirits in the Wild μέχρι το κλείσιμο με το ντελιριακό Cacti ήταν απλώς θαυμάσιοι. Με ήχο μεστό και στιβαρό (νομίζω λίγο πιο τραχύ από ό,τι συνήθως) παρουσίασαν το υλικό τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ακούγεται ακόμα πιο εντυπωσιακός σε σχέση με τη στουντιακή αποτύπωση του. Τα δυο άλμπουμ τους (Ι και ΙΙ) είναι αναμφίβολα θαυμάσιες δουλειές, ωστόσο οι συνθέσεις τους μοιάζουν προορισμένες για να αποδίδονται ζωντανά - για παράδειγμα, κομμάτια όπως τα Animal Hearts ή Bed of the Earth, έμοιαζαν να απογειώνονται στη live αναπαραγωγή τους. Ο Γιώργος Νίκας, ο οποίος έχει πετύχει κάτι δύσκολο, να τρέχει ταυτόχρονα δυο πολύ επιτυχημένα συγκροτήματα (είναι συνιδρυτής επίσης των Noise Figures), το καθένα με δική του ξεχωριστή ταυτότητα, κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα ικανών μουσικών που συνθέτουν ένα σχήμα που κατόρθωσε να ξεχωρίσει δικαίως μέσα στα λίγα χρόνια που δραστηριοποιείται. Νομίζω ότι το δυνατό τους στοιχείο στις συναυλίες είναι ότι αφήνουν τις συνθέσεις τους να «απλωθούν» και σταδιακά να δημιουργηθεί ένα καταιγιστικό ηχητικό περιβάλλον που οδηγείται στο, ας μας επιτραπεί ο όρος, «χάσιμο». Τότε είναι που το live τους μοιάζει με μια ολοκληρωμένη ενότητα. Κάτι που τελικά επετεύχθη και στο Gagarin και μάλιστα με εμφατικό τρόπο.

Ήταν περίπου 10:15 όταν οι Wooden Shjips, αφού προηγουμένως οι ίδιοι είχαν ετοιμάσει υπομονετικά τη σκηνή, ξεκίνησαν το live τους, χωρίς να αποχωρήσουν μόλις ήταν όλα έτοιμα για να επιστρέψουν αμέσως μετά, για να λάβουν το χειροκρότημα της εισόδου, όπως συνήθως συμβαίνει. Αντίθετα, πέρασαν κατευθείαν στην ουσία παίζοντας το Black Smoke Rise.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους (περίπου 75 λεπτών) το φως που τους συνόδευε ήταν ελάχιστο και προερχόταν κυρίως από τα ψυχεδελικά visuals που προβάλλονταν στο πίσω μέρος της σκηνής. Είναι μέρος κι αυτό της τελετουργίας των συναυλιών τους, μιας και η δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας επιτείνει την απόλαυση. Βασικός πρωταγωνιστής βεβαίως ήταν η ίδια η μουσική τους, που κινούταν διαρκώς μεταξύ έντασης και «χαλαρών» περασμάτων. Αυτές είναι άλλωστε οι δυο όψεις του ήχου τους, άλλοτε επιθετικός, γεμάτος ένταση κι άλλοτε αργόσυρτος, «υπόγειος». Πάντως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τους ταιριάζουν και τα δυο στυλ. Κάπως έτσι, για παράδειγμα, το Staring at the Sun, το κομμάτι που ακούστηκε περισσότερο από το περσινό τους άλμπουμ V, αποδόθηκε σε πιο αργές στροφές, παρέμεινε όμως εξίσου απολαυστικό.

Το γκρουπ έχει κατορθώσει μέσα στα χρόνια (που δεν είναι και λίγα πλέον) να λειτουργεί σαν καλολαδωμένη μηχανή. Ο ήχος που παράγουν οι τέσσερις τους είναι τόσο συμπαγής που δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τη δουλειά που απαιτήθηκε για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Σίγουρα ο Ripley Johnson, ως κιθαρίστας και τραγουδιστής, είναι η κεντρική φιγούρα του κουαρτέτου, όμως ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο θαυμάσιος ντράμερ Omar Ahsanuddin, ο οποίος με το εντελώς μίνιμαλ drumkit του αποτελούσε ξεκάθαρα τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομούταν ο ήχος των Wooden Shjips, χωρίς ποτέ να κάνει το οτιδήποτε περιττό.

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, η παρουσία της μπάντας δεν είναι τόσο πυκνή όσο στο παρελθόν (μεταξύ του Back to Land και του V μεσολάβησαν 5 χρόνια) αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στην ενασχόληση του Ripley Johnson με τους Moon Duo, σε σημείο να θεωρούνται οι δεύτεροι η βασική και πιο επιτυχημένη ενασχόληση του (άποψη που προσωπικά δεν συμμερίζομαι στο ελάχιστο). Σε μια εποχή που ο όρος «ψυχεδέλεια» χρησιμοποιείται καταχρηστικά και εντελώς προσχηματικά απλώς και μόνο για λόγους εντυπώσεων, σχήματα σαν τους Wooden Shjips μας υπενθυμίζουν την ουσία του συγκεκριμένου ήχου (μη λησμονούμε άλλωστε ότι προέρχονται από το Σαν Φρανσίσκο, την πόλη που έχει συνδεθεί όσο καμία άλλη με την ψυχεδέλεια). Όταν θα έχει παρέλθει πια η εποχή που ο νεοψυχεδελικός ήχος αποτελούσε μόδα, οι Wooden Shjips θα τοποθετηθούν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που ξεχώρισαν από το σωρό και δεν ακολούθησαν απλώς το συγκεκριμένο trend. Το Κυριακάτικό τους live διέθετε σίγουρα ποιότητα αντάξια της φήμης τους.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Shanti Θωμαΐδη

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα