Μυστήριο πράγμα αυτή η μουσική. Ευτυχώς. Κι ενώ νομίζεις πως ξέρεις πολλά γι’ αυτήν, έρχονται κάποια ερωτήματα, που αποδεικνύονται αναπάντητα, για να χλευάσουν την αυτοπεποίθησή σου. Να γίνω πιο σαφής; Πάρτε παράδειγμα το γεγονός ότι μερικές μπάντες γνωρίζουν λιγότερη επιτυχία στην πατρίδα τους, από όση σε κάποιες άλλες χώρες. Ανάλογες περιπτώσεις μπορώ να θυμηθώ πολλές και αναφέρω τις δυο πρώτες που μου ήρθαν στο μυαλό: εκείνες των Wipers (δώστε μου ένα λεπτό, για να προσκυνήσω) και των dEUS. Όπως ήδη καταλάβατε, μόνο τυχαία δεν είναι τα παραδείγματα, αφού έχουν κοινό παρονομαστή το ότι τα συγκροτήματα αυτά λατρεύονται περισσότερο στην Ελλάδα, από όσο στο Portland και την Antwerp, αντίστοιχα. Έχοντας πει αυτό, νομίζω πως δε θα υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει προσθέσει και την περίπτωση των Madrugada, τηρουμένων πάντοτε των πληθυσμιακών αναλογιών.
Δεν αποτέλεσε καμία έκπληξη το ότι η παρέα του πολύ αγαπημένου στο Ελληνικό κοινό, ακόμα και χωρίς τους Madrugada, Sivert Høyem γέμισε τους συναυλιακούς χώρους και πήρε και έξτρα ημερομηνία στην Αθήνα. Το γιατί, προφανώς γνωρίζετε ότι έχει να κάνει, εκτός από την πολύ καλή φωνή του, με το ύφος και τη θεματολογία των τραγουδιών του, που μπορούν ταυτόχρονα να αρέσουν τόσο σε ακραιφνείς ροκάδες, όσο και σε άλλους (άντρες και γυναίκες) που δε συνηθίζουν να χαλαρώνουν πίνοντας τσάι και ακούγοντας Princess Tinymeat (ακραίο, συμφωνώ). Κι αυτό, για όσους προσέχουν τη μουσική τους, δεν είναι ανεξήγητο, αφού ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο πολύ έξυπνα κινείται, χαρακτηρίζεται από μια «ρομαντική» ματιά, που έχει τη δύναμη να συγκινήσει ακόμα και τα πιο ετερόκλητα ακροατήρια. Ειδικά τα Ελληνικά.
Πριν όμως μιλήσουμε για την εμφάνιση των Madrugada το βράδυ της Κυριακής, πρέπει να κάνουμε αναφορά στην παρέα του Αμερικανού Luke Elliot, η οποία ως συνήθως «άνοιξε» τη συναυλία των Madrugada. Ο Elliot, που έχει συνεργαστεί με τον Høyem στο Somebody's Man, επιβεβαιώνοντας την εξαγγελία των διοργανωτών, βγήκε στις 20.30’ ακριβώς πάνω στη σκηνή, μαζί με τέσσερις ακόμα μουσικούς. Το κοινό ήταν, μάλλον απρόσμενα, αρκετά ζεστό μαζί τους, γεγονός που ευχαρίστησε πολύ τη μπάντα. Η παρέα του Elliot έπαιξε επτά τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία κινήθηκαν σε ύφος παράλληλο εκείνου της δεύτερης περιόδου των Waterboys, χωρίς, φυσικά, να μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. Μη νομίσετε όμως, παρά τις ανάλογες εμφανείς επιρροές, ότι η μουσική του εξαντλείται στην country και τη folk του Hank Williams ή των Pogues. Μέσα της υπάρχουν και στοιχεία από τον Bob Dylan, τον Nick Cave, τους Led Zeppelin, ακόμα και από τους Pink Floyd. Μετά από τριάντα τρία λεπτά η σκηνή άδειασε, για να γεμίσει πάλι στις 21.45’ ακριβώς με τους Madrugada, που όλοι περίμεναν να ακούσουν.
Μάλλον δε χρειάζεται να περιγράψω τις αντιδράσεις του κοινού, που, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν πολυάριθμο και θετικά προκατειλημμένο. Μάλιστα, όσο προχωρούσε η βραδιά, τόσο εκείνο «ζεσταινόταν», μη σταματώντας να επευφημεί τους έξι μουσικούς, που αρχικά παρουσίασαν ολόκληρο το Industrial Silence, δηλαδή το καλύτερο άλμπουμ τους. Τελικά, αποδείχτηκε στην πράξη ότι αυτό, ύστερα από μια εικοσαετία από την αρχική του κυκλοφορία, αντέχει στο χρόνο. Τα δεκατρία τραγούδια του παρουσιάστηκαν στο σύνολό τους, με παραλλαγμένη σειρά και, κατά κάποιον τρόπο, λιγότερο... ομιχλώδη. Βλέπετε, για τις ανάγκες μιας ζωντανής εμφάνισης, είναι επιβεβλημένες κάποιες μικρές αλλαγές, σε σχέση με την αρχική μορφή της ηχογράφησης. Πιστεύω πως αυτές ήταν περισσότερο αισθητές στο (καλύτερο κατά τη γνώμη μου) τραγούδι τους, το Norwegian Hammerworks Corp., το οποίο έτσι ή αλλιώς, ακούστηκε μεγαλειώδες.
Στο πίσω μέρος της σκηνής προβάλλονταν εικόνες και βίντεο, ενώ τα φώτα έπαιζαν όμορφα κυρίως στις αποχρώσεις του λευκού, του γαλάζιου και του πορτοκαλί, χωρίς να γίνονται σε καμία στιγμή ενοχλητικά (ή επικίνδυνα) για το κοινό. Στο άκουσμα του Higher το κοινό έκανε αληθινό χαμό, όπως και στο Shine. Τα πράγματα «αγρίεψαν» όσο ποτέ στο Strange Colour Blue, κατά την εκτέλεση του οποίου αρχικά προβαλλόταν λήψη διαγραμμισμένης ασφάλτου από κινούμενο όχημα, ενώ στη συνέχεια, με σβηστά όλα τα φώτα και την οθόνη, ένα φως από τη σκηνή περιδιάβαινε το κοινό με τον Høyem να τραγουδά εμβόλιμα στίχους από το State Trooper του Bruce Springsteen.
Το κυριότερο μουσικό όργανο των Madrugada είναι η φωνή του Høyem κι αυτό έγινε για μια ακόμα φορά σαφές. Ο δε Sivert μίλησε σε κάποια φάση για την ερωτική σχέση που έχει η μπάντα του με το Ελληνικό κοινό, αλλά και για το πόσο ήθελαν όλοι τους να παίξουν εδώ. Για το τέλος άφησαν το Electric, για το οποίο μίλησε ο Høyem, αναφέροντάς το ως το πρώτο πλήρες τραγούδι που έγραψαν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, έχοντας κλειστά όλα τα φώτα στο στούντιο και κοιτάζοντας τα φώτα της πόλης. Η ώρα είχε πάει 23.02’, όταν τελείωσαν το Industrial Silence, εγκαταλείποντας τη σκηνή.
Σε τρία λεπτά είχαν επιστρέψει για να μας παρουσιάζσουν οκτώ ακόμα τραγούδια από τους τέσσερις υπόλοιπους δίσκους τους. Τρία από το φερώνυμο, άλλα τόσα από το The Nightly Disease και ένα από τα Grit και The Deep End. Δυστυχώς όμως για μένα, από το τελευτάιο έπαιξαν το αφιερωμένο στο Νικο Τριανταφυλλιδη The Kids Are on High Street και όχι το Hold on to You, που όπως ήδη καταλάβατε το θεωρώ ως το δεύτερο καλύτερό τους. Αυτό όμως δεν έχει για εσάς καμία σημασία, όσο το ότι ακούστηκαν τα Black Mambo, Hands Up - I Love You, Only When You're Gone, Honey Bee και What's on Your Mind? Αν ερχόμουν για πρώτη φορά σε επαφή με τα τραγούδια της μπάντας στη συναυλία, θα επέλεγα ως καλύτερο το Majesty και ως λιγότερο ενδιαφέρον τον επίλογο του Valley of Deception. Πιστεύω όμως ότι σκόπιμα έπαιξαν αυτό τελευταίο, για να κάμψουν λιγάκι τη διάθεση του κόσμου, που, δε θα είχε πρόβλημα να ζητήσει κι άλλο encore, σε περίπτωση που το Majesty έκλεινε τη βραδιά. Ο Sivert στις 23.58’ μας ευχαρίστησε θερμά για τελευταία φορά και το ίδιο κάναμε κι εμείς, σεβόμενοι το ότι σε εικοσιμία ώρες η μπάντα θα στεκόταν και πάλι στη σκηνή για τη δεύτερη Αθηναϊκή εμφάνισή της.
Κείμενο: Τάκης Κρεμμυδιώτης
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
