Δύο από τα πιο ιστορικά rock & roll σχήματα της χώρας, οι Sound Explosion και οι Bullets, συναντήθηκαν στη σκηνή του Gagarin, σε ένα double bill απολαυστικό και συνάμα εκτονωτικό, όπως αρμόζει σε μια σωστή rock & roll σύναξη.
Οι Bullets μετρούν ήδη τρεις δεκαετίες αταλάντευτης αφοσίωσης στο rock & roll και τα live τους όλα αυτά τα χρόνια αποτελούν εγγύηση ξεφαντώματος. Η συγκεκριμένη εμφάνιση τους μαζί με τους Sound Explosion είχε μάλιστα χαρακτήρα ανταπόδοσης μιας και είχε προηγηθεί η κοινή συναυλία των δυο γκρουπ πριν λίγους μήνες στη Θεσσαλονίκη. Ως φιλοξενούμενοι οι Θεσσαλονικείς ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή περίπου στις 10:20. Από εκείνη τη στιγμή και μετά από τα ηχεία ξεχείλιζε ατόφιο, παλιομοδίτικο rockabilly. Η συνταγή της μπάντας είναι γνωστή και -εκ του αποτελέσματος- επιτυχημένη, δηλαδή συνθέσεις δικές της μαζί με κλασικές του ήχου, πάντα με rockabilly προσέγγιση. Η επιτυχία του εγχειρήματος κρίνεται δεδομένη μιας και ο κόσμος που παρακολουθεί τα live τους πάντοτε το απολαμβάνει και δεν χάνει την ευκαιρία για χορό και τραγούδι. Το sing-along στα My Bonnie, Baby Baby Bala Bala και Tainted Love αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αν έπρεπε να διαλέξω ωστόσο την καλύτερη διασκευή της βραδιάς, αυτή θα ήταν σίγουρα στο αγαπημένο I’m On Fire του ενός και μοναδικού Αφεντικού, που ακόμα και σε rockabilly εκδοχή παραμένει υπέροχο. Όταν πια μας αποχαιρέτησαν πανηγυρικά με το Hey Baby, τότε μόνο συνειδητοποιήσαμε ότι είχε περάσει μιάμιση ώρα, η οποία κύλησε σαν νεράκι. Η συγκεκριμένη διάρκεια της εμφάνισης των Bullets δικαιολογεί την χρήση του όρου double bill, που αναφέραμε στην αρχή. Αποχωρώντας από τη σκηνή, ανανέωσαν το ραντεβού για σύντομα, όπως και έγινε, όπως θα διαβάσετε παρακάτω.
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν η σκηνή ετοιμάστηκε πια για τους Sound Explosion. Ο Δημήτρης Δημόπουλος αφού έλεγξε ότι όλα ήταν στην εντέλεια, έκανε το σταυρό του (ποιος ξέρει τι έχει δει ο άνθρωπος όλα αυτά τα χρόνια…) και έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει το live. Με τις πρώτες νότες του Inspector Clouseau In Outter Limits ήταν σαν να απελευθερώθηκε το θηρίο. Το γκρουπ εξαπέλυσε μια απίστευτη ηχητική επίθεση που έπιασε εξαπίνης όσους είχαν έρθει αδιάβαστοι. Μιλάμε για τρομερή ενέργεια και φόρα, σαν το συγκρότημα να έπαιζε με σπασμένα φρένα. Ήταν τέτοια η όρεξη και η διάθεση των τεσσάρων μουσικών που θα κοντράριζε ακόμα και μια μπάντα 20άρηδων. Το προ τριετίας reunion live τους τέτοιες μέρες του Απρίλη (τρομερή σύμπτωση ότι και τότε ήταν Record Store Day…) στο Fuzz και κυρίως η κυκλοφορία του περσινού άλμπουμ The Explosive Sound of… (δυόμισι δεκαετίες σχεδόν μετά το ντεμπούτο τους) προφανώς τους αναζωογόνησαν για τα καλά. Κάποια άλλη εξήγηση δεν έχουμε…
Πρέπει να σημειώσουμε πως η αποδοχή του νέου υλικού από το κόσμο είναι πραγματικά εντυπωσιακή, ειδικά τα Bring Back Your Love και In My Grave, πρέπει να θεωρούνται ήδη κλασικά. Είναι χαρακτηριστικό πως το κοινό τα υποδέχθηκε με ιδιαίτερη θέρμη και μάλιστα δεν ήταν λίγοι αυτοί που τραγουδούσαν τους στίχους τους. Ο Γιάννης Αλεξόπουλος μάλιστα δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει από μικροφώνου τον κόσμο για το γεγονός πως οι νέες τους συνθέσεις έχουν αγαπηθεί πολύ από τους fans, μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του LP. Μάλιστα το πάντρεμα τους με τα παλαιότερα κομμάτια της μπάντας ήταν πραγματικά αρμονικό με αποτέλεσμα η συναυλία να έχει μια άψογη ροή. Κάπως έτσι το παρόν συνδέθηκε με το παρελθόν, το οποίο τιμήθηκε επίσης δεόντως (ποιος άλλωστε δεν θέλει να ξανακούσει για παράδειγμα τα Another Lie και Lost In Tyme).
Στις συναυλίες των Sound Explosion σημαντικη θέση κατέχουν πάντα οι διασκευές, την ρόλο και τον τρόπο επιλογής των οποίων εξήγησε με σαφήνεια ο Γιάννης Αλεξόπουλος στην συνέντευξη που μας παραχώρησε πρόσφατα. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στην εκτέλεση στο υπερκλασικό Misirlou, το οποίο αφιερώθηκε σε κάποιον που έφυγε πριν λίγο καιρό (προφανώς τον Dick Dale, η διασκευή του οποίου στο κομμάτι είναι πασίγνωστη). Κατά τα λοιπά, μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα πολύ γνωστά Cinderella και Unchain My Heart, καθώς και το Nobody But Me (οι περισσότεροι το γνωρίζουν στην εκτέλεση των Human Beinz), το οποίο κράτησαν για φινάλε. Στο τελευταίο μάλιστα ανέβηκαν στη σκηνή και τα μέλη των Bullets δίνοντας έτσι ένα πανηγυρικό τόνο στο κλείσιμο της βραδιάς.
Μετά από 35 κομμάτια (κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα) οι Sound Explosion κατέβηκαν από τη σκηνή έχοντας πραγματοποιήσει μια καταιγιστική εμφάνιση, που δεν άφησε κανένα με το παραμικρό παράπονο. Τι κι αν οι τεχνικές δυσλειτουργίες τους συνόδεψαν σε όλη τη διάρκεια του live τους, τις αντιμετώπισαν με το δυνατότερο όπλο τους, το χιούμορ και τη θετική διάθεση. Ειδικά ο Σταύρος Δακτυλάς, ο οποίος καταταλαιπωρήθηκε από τα πιατίνια του, χειροκροτήθηκε δικαίως και μάλιστα εις τριπλούν (όταν ο κόσμος ήταν έτοιμος και για τέταρτο χειροκρότημα, ο Αλεξόπουλος τον προσγείωσε λέγοντας «μην το παρακάνουμε και το πάρει πάνω του…»). Βεβαίως, ο Δακτυλάς ακόμα και έτσι ήταν πραγματικός οδοστρωτήρας, κοπανούσε τα τύμπανα όλο το βράδυ θαρρείς με αστείρευτο μένος. Χαρακτηριστικό επίσης το στιγμιότυπο με τον Αλεξόπουλο να καθυστερεί με το κούρδισμα της δωδεκάχορδης κιθάρας μέχρι να το παρατήσει αναφωνώντας απλώς «δε γ***ται». Η πιο σπαρταριστή στιγμή της βραδιάς όμως ήταν όταν κάποιος από το κοινό φώναξε την γνωστή προτροπή «παίχτε πανκ!» για να λάβει την πληρωμένη απάντηση από τον Αλεξόπουλο «θα παίξουμε ποπ…».
Τρεις χορταστικές ώρες rock & roll μας πρόσφεραν συνολικά οι Sound Explosion και οι Bullets. Δυο συγκροτήματα που υπηρετούν το είδος τρεις δεκαετίες τώρα (συνεχόμενα οι Bullets, με αρκετές διακοπές οι Sound Explosion), καταφέρνοντας να διατηρούν ένα πιστό κοινό που τους ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Η βραδιά τελικώς εξελίχθηκε σε ένα rock & roll γλέντι, όπως ακριβώς προσδοκούσαμε τόσο οι ακροατές που βρεθήκαμε εκεί όσο και οι μουσικοί.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
