Χορταστικές δόσεις οργανικής μουσικής πήραμε το Σάββατο 4/5 στο Αν Club. Ή ανεπαρκή δοσολογία φωνητικών, όπως το βλέπει κανείς! Διότι και οι δύο μπάντες του line-up, οι οικοδεσπότες και κυρίως έδεσμα της βραδιάς Madebygrey και οι φιλοξενούμενοι Θεσσαλονικείς Once Upon A Winter, στηρίζουν την τραγουδοποιία τους στο post rock, αλλά εκείνη τη βραδιά επέλεξαν να μας παρουσιάσουν κομμάτια (έκαστη μπάντα από ένα) που διανθίζονταν από μία περιορισμένη ποσότητα ανθρώπινης φωνής. Έχει σημασία αυτή η παρατήρηση; Ελάχιστη ίσως, αποτελεί όμως άλλη μία ένδειξη πως στη συγκεκριμένη σκηνή κοχλάζει η διάθεση να ξεπεραστούν, με αργά έστω βήματα, κάποια στεγανά του ύφους (ας γίνει εδώ απλή αναφορά στο Pop Nihilism των Afformance, ειδικά για όποιον δεν έχει ακούσει το δίσκο).
Οι Once Upon A Winter από τη Θεσσαλονίκη, επίσης δημιούργημα ουσιαστικά ενός ανθρώπου (του πολυοργανίστα Ηλία Κακάνη) που λειτουργεί στο live ως πλήρης μπάντα, έχουν κάπως (ας μου συγχωρεθεί ο όρος) “διαφημιστεί” σαν μία από τις λιγοστές προς το παρόν μπάντες της χώρας που έστω αναφέρει το blackgaze ως επιρροή και στοιχείο του ήχου της. Αρκούσε μια ματιά στα μπλουζάκια που φορούσαν τα μέλη της μπάντας για να πάρει κανείς μία ιδέα κάποιων βασικών ακουσμάτων τους. Στο τέλος της συναυλίας έμεινε η εντύπωση πως θα ήθελα να ακούσω περισσότερα κομμάτια σε αυτό το ύφος από εκείνους, όχι απαραίτητα από κάποιο προσωπικό βίτσιο ή διότι δεν τα πάνε καλά στο “κλασικό” post rock (τουναντίον, όπως είχαμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε και live), αλλά γιατί οι συνταγές του ύφους φαίνονται να τους ταιριάζουν πολύ, όπως φάνηκε κυρίως στο τελευταίο κομμάτι .existence. Εκεί ακούσαμε και τα φωνητικά που λέγαμε στην εισαγωγή μας, όσο χρειαζόταν brutal για να προσδώσουν τον μαυρομεταλλικό χαρακτήρα στο σκληρό shoegaze τμήμα του κομματιού. Κατά τα λοιπά, οι οργανικές συνθέσεις μέσα από τους δύο ως τώρα δίσκους τους αποδόθηκαν με πάθος και συναίσθημα, όπως άρμοζε στον ήχο τους αλλά και στην πρώτη φορά ενός συγκροτήματος μπροστά σε ένα άγνωστο αλλά δεκτικό κοινό.
Οι Madebygrey, από την άλλη, είχαν την άνεση μιας μπάντας που έπαιζε στην έδρα της, απέναντι σε ένα φιλικό κοινό και με υλικό κατά βάση οικείο στην μπάντα. Ένα κομμάτι μονάχα ξέφυγε από τα γνωστά από τους δίσκους, το οποίο θα μπει στο επόμενο άλμπουμ και αναζητούσε τίτλο - μάλιστα ο mastermind του project Αντώνης Χατζημιχάλης ζήτησε να γίνει το σχετικό brainstorming στη σελίδα τους στο facebook! Για ξεκίνημα πάντως προτιμήθηκε το “χιτάκι” Beautiful Strange Otherness, ως πιο “ροκάδικο” και λιγότερο κινηματογραφικό από το σύνολο της δισκογραφίας τους.
Εκτός από τα κλασικά rock όργανα (κιθάρες, μπάσο, ντραμς), ο live ήχος των Madebygrey συμπληρώθηκε από βιολί και τρομπόνι, αλλά και τη σοπράνο Σίσσυ Κοτσώνη σε guest συμμετοχή στο Nothing Burns Twice (εδώ ξαναδιαβάστε την εισαγωγή του κειμένου για να κάνετε τη σύνδεση). Λιγοστά τα live που κάνει αυτή η ομάδα, αλλά κάθε φορά είναι αρκούντως προσεγμένα ώστε να μην αποκλίνουν αισθητά από το όραμα του δημιουργού της, αλλά και να παρουσιάζουν το τελικό αποτέλεσμα με φυσική εκτέλεση, χωρίς πολλά προηχογραφημένα μέρη. Ίσως γι’ αυτό δεν ακούσαμε το υπέροχο Little Secrets, που πριν το live ζητούνταν επίμονα από κοινό και μουσικούς, πιθανότατα βέβαια περισσότερο εν είδη inside joke.
Αξίζει να μείνουμε λίγο στην στάση του κοινού απέναντι στη μουσική των Madebygrey. Διότι στο Αν παρεβρέθηκε αρκετό κοινό για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως το live έγινε σε ένα γεμάτο από συναυλίες Σάββατο, όπου κατά κανόνα τα μικρότερα live έχουν λιγότερη τύχη να προτιμηθούν από τη μάζα των συναυλιόφιλων. Το κλίμα όμως δεν το φτιάχνει μόνο η ποσότητα, αλλά και η ποιότητα του κοινού - και στην περίπτωσή μας ένιωθες πως η συντριπτική πλειοψηφία ήρθε με σκοπό να παρακολουθήσει και να βιώσει πράγματι το live, κάτι που λόγω κοινωνιολογικών παραγόντων που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, αλλά και της υπερπροσφοράς συναυλιών στην πρωτεύουσα, δεν είναι δεδομένο πλέον. Έτσι προσφέρθηκε το ιδανικό χαλί ώστε να πατήσει η μουσική παρέα του Χατζημιχάλη και να δώσει πίσω στο κοινό τα βέλτιστα.
To Waltz Of Denial έκλεισε παραδοσιακά, κατά τα λεγόμενα του Χατζημιχάλη, το σετ των Madebygrey. Έτσι όμως όπως εξελίχθηκε το live, λίγη φάνηκε η ώρα που βρίσκονταν στην σκηνή. Ειδικά το δεύτερο μισό έβριθε έντονων συναισθημάτων. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκεί μόνο η συναισθηματική ποιότητα του πρωτογενούς υλικού, αλλά απαιτείται να αποδοθεί σωστά από την μπάντα που βρίσκεται στην σκηνή. Διευκρινίζουμε όμως πως εδώ δεν μιλάμε για νότες και την αυστηρή παράθεση της αλληλουχίας τους πάνω σε ένα μουσικό όργανο, αλλά για μία παρτιτούρα που αποκτά ψυχή μέσα από τις ερμηνείες και τη συνοχή των μουσικών. Η ατμόσφαιρα του Irreversible, λόγου χάρη, μας παρέσυρε και μας έκανε να νιώσουμε την πρωτόλεια μαγεία που μας είχε τραβήξει εξ αρχής σε αυτή τη μουσική.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
