Κυριακή, 02 Ιουνίου 2019 08:33

Live Review: dEUS @ Fuzz Live Music Club, 31/5/2019

Written by 

Επιτρέψτε μου να το θέσω εξαρχής: αν και έχω δει αρκετές συναυλίες, δεν έχω κανένα πρόβλημα να γράψω ποιες ήταν οι τρεις καλύτερες. Βάζω πρώτους τους Wipers στο Club 22 (29/5/1987), δεύτερους τους Camel στο Ρόδον (14/10/2000) και τρίτους τους dEUS στο Club 22 (10/12/05). Στους πρώτους το σοκ παραμένει αναλοίωτο, μια και τέτοια live, απλά, δεν είναι δυνατό να γίνουν. Τελεία. Ναι, φυσικά, δεν ήμουν παρών στο Woodstock, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ήταν ούτε καν το μισό καλά, όσο στους Wipers. Η εμπειρία των Camel ήταν αληθινά μοναδική και αντάξια της πρώτης και όλο και πιο δυνατής στο πέρασμα του χρόνου αγάπης. Η δε φάση των dEUS ήταν έξω από κάθε λογική. Κι αν (λέμε, τώρα) δεν ήταν δυνατό μια λιγότερο δημοφιλής μπάντα στην πόλη της, απ’ ό,τι στην Αθήνα, να γεμίσει ασφυκτικά το Club 22, τότε πώς ήταν δυνατό να τραγουδούν σχεδόν όλοι (ναι, αλήθεια) τους στίχους των τραγουδιών τους, ακόμα και του ολοκαίνουργιου Pocket Revolution; Όπως δεν ήταν δυνατό να πάω στα μεγαλύτερα δισκοπωλεία της Antwerp ελάχιστα χρόνια μετά και ζητώντας κάποιο bootleg των dEUS να με ρωτάνε δυο - τρεις φορές «ποιων;», πριν μου απαντήσουν ότι δεν τους έχουν υπόψη.

Κι όμως ήταν.

Αυτοί οι τύποι, που είχαν ξαναέρθει κάμποσες φορές, ήρθαν ακόμα μία, επειδή στην ουσία Nothing Really Ends.  

Κι έτσι φτάσαμε στον εορτασμό των είκοσι χρόνων από την κυκλοφορία του The Ideal Crash, που περιλαμβάνει περιοδεία σε είκοσι μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Γνωρίζαμε καλά ότι θα ακούσουμε ολόκληρο το The Ideal Crash και κάποια άλλα τραγούδια, που ελπίζαμε να μην είναι όπως στις προηγούμενες συναυλίες τους στην Ευρώπη λίγα, όχι μόνο λόγω αυξημένων προσδοκιών εξαιτίας της προϊστορίας, αλλά κυρίως του ότι έπαιζαν σε μια χώρα που έδειξε πολύ νωρίς πόσο τους εκτιμά. Δυστυχώς όμως, δεν επαληθευτήκαμε σε αυτό.

Πλέον, με νέο κιθαρίστα στη σύνθεσή τους (Bruno de Groote), οι dEUS επιδιώκουν μια νέα αρχή, παίρνοντας δύναμη από το ένδοξο παρελθόν. Και πια πόλη καλύτερη από την Αθήνα, για μια τέτοια γιορτή; Να το πω εξαρχής: Η συναυλία που παρακολουθήσαμε ήταν εξαιρετική. Όπως εκ των προτέρων γνωρίζαμε, το Fuzz Live Music Club ήταν γεμάτο (το sold out είχε ανακοινωθεί λίγες ώρες νωρίτερα). Κι όταν παίζουν οι dEUS, δε γνωρίζουμε από πριν μόνο αυτό. Ξέρουμε καλά ότι το κοινό θα είναι τρομερά εκδηλωτικό, καθώς και ότι πρόκειται να παρακολουθήσουμε κάτι που δε θα ξεχάσουμε εύκολα.

Η τριμελής παρέα των Tom Barman και Klaas Janzoons βγήκε στη σκηνή στις  22.03’ και κατάλαβε αμέσως τι την περίμενε. Πρώτο στη σειρά ήταν, όπως είπαμε, ολόκληρο το The Ideal Crash, το οποίο, όπως αποδείχτηκε, το κοινό γνώριζε πολύ καλά. Ενδιαφέρον είχε το ότι κατά τη διάρκεια κάποιων τραγουδιών ανέβαιναν στη σκηνή χορευτές και χορεύτριες, που «γέμιζαν» τη μουσική και τους στίχους με κίνηση, στριμωγμένοι ανάμεσα και πίσω από τα μέλη της μπάντας. Το πρώτο ουσιαστικό μήνυμα δόθηκε στο άκουσμα του Sister Dew, κατά το οποίο, προς μεγάλη έκπληξη του Barman (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, εμφανίστηκε φορώντας μάυρη πλισέ φούστα), μία μεγάλη μερίδα του κοινού τραγουδούσε μαζί του τους στίχους. Μάλιστα, μετά το τέλος της συναυλίας, σε συζήτηση που είχα με τον Tom έξω από τα καμαρίνια (ο Μιχάλης «καθάρισε» πάλι για να προμηθευτούμε τα «μαγικά» κόκκινα χάρτινα βραχιολάκια, που μας έφεραν σε επαφή με το γκρουπ), εκείνος μου είπε ότι εννοούσε αυτό που είχε πει πριν, ότι δηλαδή το κοινό ήταν τρομερό, διότι συμμετείχε και σε κάποια τραγούδια. Τότε του θύμισα ότι στο live της 10/12/05, τραγουδούσαν σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι, κάτι που με είχε αφήσει άφωνο, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει το 7 Days, 7 Weeks.

Ύστερα από το Sister Dew ο Tom μας ενημέρωσε για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει η μπαντα κατά την περιοδεία της, αλλά και τη δυνατότητα συμμετοχής σε αυτό όσων επιθυμούν. Ο χαμός ήδη είχε αρχίσει, με τον Tom να αναφωνεί “Jesus, this is good” και τη συναυλία να εξελίσσεται όσο πιο διαδραστικά γίνεται. Αν αναρωτιέστε σε ποιο τραγούδι έγινε το απόλυτο «χάος», μάθετε πως αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν το Instant Street. Το δεύτερο κατά σειρά ήταν όμως το, όχι και τόσο αδιαφιλονήκητο φαβορί, Everybody is Weird. Τέλος, στις 23.10’ το The Ideal Crash ολοκληρώθηκε και το συγκρότημα υποκλίθηκε.

Δύο λεπτά μετά, άρχισαν τα πρώτα encore, δηλαδή τα Quatre Mains, Fell Off the Floor, Man και Hotel Lounge, που μάλλον δεν περιλαμβάνονταν σε αυτά που περίμεναν να ακούσουν στο τέλος οι φανατικοί φίλοι τους (δυστυχώς το Nothing Really Ends δεν παίχτηκε παρότι υπήρχε στο setlist που είχαν μπροστά τους). Τελικά όμως, δε νομίζω να χαλάστηκε κανείς ιδιαίτερα. Σίγουρα όμως όλοι ξεσάλωσαν με την επτάλεπτη εκδοχή του Roses, που έκλεισε τη βραδιά στις 23.38’.

Τώρα ένα «αστείο» ειπωμένο σοβαρά: το Pocket Revolution είναι μακράν ο καλύτερος δίσκος τους (είμαστε περισσότεροι από όσους νομίζετε, όσοι το πιστεύουμε). Και το μόνο παράπονο είναι το ότι στο αποψινό σετ δεν υπήρξε θέση ούτε καν για ένα τραγούδι του.

Και, για το τέλος, θα ήθελα να σας μεταφέρω αυτό που είπε ο Tom στη συζήτηση που είχαμε έξω από τα καμαρίνια. “Oh, we’re definitely going to come back soon”.     

Κείμενο: Τάκης Κρεμμυδιώτης

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα