Αν και λογικά δεν ήταν στις απόλυτες προθέσεις των Prophets Of Rage, όμως για τους περισσότερους φανς που παραβρέθηκαν στην (spoiler alert!) εκπληκτική συναυλία τους στο Γήπεδο του Τάε Κβον Ντο στο Φάληρο, ο υπότιτλος που θα ταίριαζε στη συναυλία ίσως ήταν “Ξαναγίνετε 10/15/20 χρονών μαζί μας”. Υπήρχαν βέβαια μεταξύ αυτών και όσοι δεν είχαν γεννηθεί καν όταν οι Rage Against The Machine, οι Public Enemy και οι Cypress Hill έβγαζαν δίσκους και μεσουρανούσαν στα charts. Ήταν βλέπετε η μουσική που εξέφραζε τους νέους της εποχής εκείνης, τουλάχιστον όσων έβραζε το αίμα τους και αναζητούσαν διέξοδο στη μουσική και, για να είμαστε δίκαιοι, και στους στίχους. Το rap/hip hop μεγάλωσε πολύ γρήγορα, απέκτησε παρακλάδια και σκλήρυνε. Βέβαια, καθώς οι βασικές εκτελεστικές μονάδες των Prophets Of Rage διέπρεψαν στους Rage Against The Machine (μαζί με τον απόντα Zach De La Rocha), οι περισσότεροι περίμεναν πως τα θρυλικά κομμάτια τους θα καταλάμβαναν τη μερίδα του λέοντος στο setlist, όπως άλλωστε και συνέβη, και εμφανίστηκαν έτοιμοι να καταθέσουν και την τελευταία ρανίδα του ιδρώτα τους για να τα τιμήσουν, όπως άλλωστε και συνέβη.

Οι εγχώριοι hiphoppers Taburo Bota έχασαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη μουσική τους σε ένα μεγάλο και κατά κύριο λόγο ανέτοιμο για εκείνους κοινό, καθώς η μεγάλη ουρά που δημιουργήθηκε στην είσοδο του Τάε Κβον Ντο δεν επέτρεψε σε υπολογίσιμη μερίδα κοινού να τους δει μερικώς ή ακόμη κι εξ ολοκλήρου. Όπως και νά ’χει, στα 30 περίπου λεπτά της εμφάνισής τους έβγαλαν την ενέργεια που εμπνέει τους σημερινούς νέους που ζουν και αγωνίζονται στην Ελλάδα του σήμερα, με σεβασμό στους προπάτορες του ύφους, κάποιοι από τους οποίους μάλιστα θα εμφανίζονταν λίγο μετά στην ίδια σκηνή.

Αφήνοντας το διάλειμμα, κατά το οποίο η “κασέτα” έπαιζε διάφορες εκδοχές του funk, η αναθέρμανση του κοινού έγινε με 20 λεπτά rock party από τον DJ Lord, ο οποίος μέσα από την κονσόλα του διήλθε τη μισή ιστορία του ευρύτερου rock’n’roll, μιξάροντας και σκρατσάροντας μεταξύ άλλων Metallica, Black Sabbath, Linkin Park, Jimi Hendrix και Εεερνέστο Βαλβ... εεε Seven Nation Army. Το δυναμικό mix και το attitude του DJ Lord δημιούργησε προσδοκίες για τη συνέχεια. Να επιβεβαιώνονταν άραγε οι φήμες που ήθελαν τους Prophets Of Rage να αποτελούν ένα από τα πλέον άχαστα live acts της εποχής; Και με το παραπάνω, όπως διαπιστώσαμε και με τα ίδια μας τα μάτια. O Chuck D των Public Enemy, ο B Real των Cyppress Hill και η τριάδα των Tim Commerford, Brad Wilk και Tom Morello με θητεία στους Rage Against The Machine και Audioslave εφόρμησαν στην σκηνή και δεν θα ήταν υπερβολή να γράψουμε πως πήραν κεφάλια με το καλησπέρα! Η διασκευή στους Public Enemy που έδωσε το όνομά της στο συγκρότημα έφερε το πρώτο ανακάτεμα της τράπουλας στο κοινό που βρισκόταν στην αρένα, με το σύνθημα να δίνεται από τους frontment της μπάντας - και βάζω μεταξύ αυτών και τον Morello, που παρότι βέβαια δεν τραγουδάει, μπαίνει μπροστά και εκλύει ενέργεια που περιμένεις από ανθρώπους κατά πολύ νεότερούς του. Όταν πια γύρισε την κιθάρα του για να αποκαλύψει το σύνθημα “Αδέρφια θα νικήσουμε” στα ελληνικά, η αποθέωση ανέβηκε σε άλλο επίπεδο.

Και αν στο Prophets Of Rage, ως πρώτο κομμάτι, το κοινό εξερράγη, στο Testify πήραμε το πρώτο σοβαρό δείγμα του τι έμελλε να συμβεί στο μεγαλύτερο μέρος του live. Και είναι αλήθεια πως τα κομμάτια των Rage Against The Machine ήταν τα πλέον αναμενόμενα από ένα κοινό ολοφάνερα διψασμένο για τη μουσική τους. Και αν αρκετοί είχαν βρεθεί πριν 19 χρόνια στο θέατρο Πέτρας, άλλοι τόσοι μπορεί να ήταν πολύ μικροί ή και να μην είχαν καν γεννηθεί τότε, ώστε να έχουν μέτρο σύγκρισης. Δεν χρειάζεται, όμως, να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, ειδικά όταν οι εποχές διαφέρουν παρασάγγας μεταξύ τους. Ακόμη πάντως και όσοι “γκρίνιαζαν” για την απουσία του Zach, στο τέλος έφυγαν εντυπωσιασμένοι, αφού οι Chuck D & B Real είναι έμπειρες μορφές του hip hop και έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στα κομμάτια. Η μπάντα δεν αρκέστηκε στο να “βγάλει το μεροκάματο” και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κάνει το κοινό να περάσει καλά μαζί της. Δείγμα αυτού: Στο τέλος του Testify και λίγο πριν αρχίσει το Unfuck The World, ο B Real ζητά από το κοινό στην αρένα να κάνει έναν μεγάλο κύκλο. Ο Morello σχεδόν του πήρε το μικρόφωνο από τα χέρια για να καλέσει το κοινό στις κερκίδες να σηκωθεί κι εκείνο και να συμμετέχει πιο ενεργά στη συναυλία. Και πώς να νιώσεις, εδώ που τα λέμε, τόση μουσική και στιχουργική ένταση καθήμενος;

Guerilla Radio και κάπου εδώ νιώθεις πως παρακολουθείς κάτι πραγματικά μεγάλο και σημαντικό. Τόσα εκπληκτικά riffs από έναν μοναδικό πρωτοπόρο της ηλεκτρικής κιθάρας παρέλασαν και αναμένετο ακόμη να ακουστούν, riffs που στιγμάτισαν την ιστορία του rock με την απλότητα και την ευρηματικότητά τους, δύο έννοιες που συνήθως συμβαδίζουν όταν συναντούν το λαϊκό έρεισμα. Και αν σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τους Rage Against The Machine οι αντιδράσεις είναι αναμενόμενα αποθεωτικές, φαίνεται πως και στα κομμάτια των Prophets το κοινό γνωρίζει τι ακούει και έχει έρθει κατάλληλα προετοιμασμένο. Τα Know Your Enemy & Take The Power Back ανάμεσά τους θυμίζουν γιατί το ντεμπούτο των Rage Against The Machine ήταν τόσο επιδραστικό: απλά τσιτάτα για να τα φωνάξεις, ψυχωμένες ερμηνείες από όλους τους μουσικούς…

Στα μετόπισθεν οι Wilk/Commerford επιβεβαίωσαν αυτό που γνωρίζαμε ήδη: πως μαζί με τους Flea/Smith των Red Hot Chili Peppers αποτελούν τα δυνατότερα και στιβαρότερα rhythm sections που γνώρισε το rock των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών τουλάχιστον! Νότα και ρυθμός δεν έπεφταν κάτω για κανένα λόγο - τι λιγότερο άλλωστε να περιμένεις από δύο ανθρώπους που παίζουν σχεδόν αποκλειστικά μαζί εδώ και περίπου τριάντα χρόνια;

Μιας και μπροστά μας είχαμε δύο σπουδαίες μορφές του παλιού hip hop, δεν έλειψε το medley από κλασικά κομμάτια των Public Enemy και των Cypress Hill. Στο κλείσιμο του medley με το Jump Around των House Of Pain, ο B Real εβαλε άπαντες να καθίσουν κάτω και να κάνουν αυτό που καταλάβαιναν όταν θα έμπαινε το χαρακτηριστικό beat - όπως έγινε λίγους μήνες πριν και στο Release! Ο χορός δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Morello “διέκοψε” την hip hop γιορτή με το riff του Sleep Now In The Fire. Χρειάζεται να γράψουμε ακόμη μία φορά τι έγινε στην αρένα;; Αμέσως μετά ακολούθησε πάντως η πιο συγκινητική στιγμή της συναυλίας, όταν ο Morello προλόγισε το Cochise των Audioslave, αφιερώνοντάς το στον φίλο τους Chris Cornell. Η σκηνή λούστηκε στα κόκκινα και μονάχα το μικρόφωνο φωτιζόταν, σαν να ήταν εκεί ο Chris... μονάχα το κοινό επιτρεπόταν να τραγουδήσει σε αυτήν την τύποις instrumental εκτέλεση.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, υπήρχε μονάχα μία κατεύθυνση για το live: προς τα πάνω. Το Bullet In The Head αποτελούσε, δίκαια, ένα από τα πιο αναμενόμενα κομμάτια του σετ και η στάση, ή μάλλον η ορμητική κίνηση, του κοινού το απέδειξε. Κάπου εκεί ο Morello αποκάλυψε το αντιφασιστικό αυτοκόλλητο που κοσμούσε το πίσω μέρος της δεύτερης κιθάρας του και επιτρέψτε μου να πιστεύω πως το χρονικό σημείο που επέλεξε να το κάνει δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ακολούθησαν τα Living On The 110 και How I Could Just Kill A Man, που ακούσαμε και στο Release από τους Cypress Hill, αλλά εδώ ταίριαξε η ομοίως αναγνωρίσιμη εκτέλεση απευθείας από το Renegades, ιδανικό κλείσιμο πριν το encore. Άλλωστε η συναυλία είχε ψωμί ακόμη, αλλά και μοναδικά highlights. Στο Bulls On Parade θαυμάσαμε την εντυπωσιακή ριφφολογία του Morello σε μερικά από τα συγκλονιστικότερα θέματα που μπορούν να εμφανιστούν σε ένα μόνο κομμάτι. Πανικός βέβαια επικρατούσε στο κοινό της αρένας, που εντάθηκε σε ασύλληπτο βαθμό στο Killing In The Name. Όσο και αν έχει πολυακουστεί σε μπαράκια και ραδιοφωνικούς σταθμούς, το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί εμπειρία στο live, προφανώς γιατί βγάζει σε όποιον το ακούει θυμό, ένταση, οργή, αντίδραση. Fuck you, I won’t do what you tell me! το λένε κι είναι απλό. Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και στα βίντεο που υπάρχουν σε αφθονία στο Youtube, δεν υπήρχε σημείο της αρένας που να μην είχε ανακατευτεί από τις δονήσεις, κάτι που σπάνια βλέπουμε πλέον στις συναυλίες. 

Το οριστικό κλείσιμο με το Bombtrack προκάλεσε την οριστική αφυδάτωσή μας, αφού δεν υπήρχε πλέον άλλος ιδρώτας να χυθεί… Και κάπως έτσι αναζητήσαμε την επαφή με το θεόσταλτο νεράκι και συζητούσαμε μέχρι το τέλος τον απόηχο της συναυλίας. Ο ίδιος ο Morello παραδέχτηκε, και από την σκηνή και στα κοινωνικά του μέσα, πως η συναυλία της Τρίτης πλησίασε την παράνοια του live των Rage Against The Machine τω καιρώ εκείνω, που κι εκείνος θυμόταν ακόμη ως μία από τις σημαντικότερες εμπειρίες του όταν ήσαν ακόμη ενεργοί. Τον πιστεύουμε και στα δύο. 

Κείμενο: Μιχάλης Κουρής

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

Ευχαριστούμε την High Priority για την παραχώρηση των εικόνων.