Με αρκετά σημαντικές προσδοκίες κατηφόρισα προς το Ηρώδειο για τους Florence & The Machine. Ούτως ή άλλως η προσπάθεια αγοράς εισιτηρίου με ηλεκτρονικό queuing system, περιορισμένο χρόνο και αριθμό, δήλωνε σημαντικό γεγονός. Επηρεασμένος από αυτά που είχα ακούσει για την συναυλία στην O2 Arena και πάρα πολύ από το MTV Unplugged περίμενα μεγάλα πράγματα, προσαρμοσμένα στο καταλυτικό περιβάλλον του αρχαίου θεάτρου. Σίγουρα δεν είχα αντιληφθεί πόσο φανατικό γυναικείο κοινό υπάρχει στην Ελλάδα μεταξύ 18 και 20 ετών για την συγκεκριμένη ομάδα μουσικών. Πίστεψα ότι η εξαφάνιση των εισιτηρίων ήταν μάλλον ζήτημα μόδας ή influence, κατά την σύγχρονη γλώσσα.
Στις 21:10 περίπου εμφανίστηκε η Florence Welch, αέρινη σαν ξωτικό της αγγλικής υπαίθρου ή σαν την μυθική Κυρά της Λίμνης. Πολύ δυνατή εικόνα, έντονη κίνηση και κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ξεκινώντας νωχελικά μάλλον (στα τραγούδια), οι προσδοκίες μου δεν επαληθεύτηκαν. Η όλη εμπειρία ήταν κατά κάποιο τρόπο ημιτελής. Ανεπανάληπτη φωνή, σωστός ήχος, βιολί, άρπα, δύο σετ κρουστών. Το όλο αποτέλεσμα όμως φαινόταν πολύ επιτηδευμένο και χωρίς τον απαραίτητο παλμό (vibe) που απαιτεί κάθε συναυλία. Οι μικρές εκλάμψεις των Ship To Wreck, Jenny of Oldstones και Dog Days Are Over δεν έσωσαν την κατάσταση.
Ίσως να είχαν τεθεί περιορισμοί εξαιτίας της αρχαιολογικής σημασίας του χώρου, ίσως η Florence σεβάστηκε υπερβολικά τον χώρο ή απλά είχε κουραστεί από τρεις συνεχόμενες συναυλίες στο τέλος του High as Hope Tour. Οι εκτενείς αναφορές στα κινητά τηλέφωνα (σωστές κατά βάση) και στον περιορισμό των κινήσεων σε περίπτωση rock ρυθμών σίγουρα πάγωσαν την όποια αίσθηση live. Έτσι το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η ακρόαση ενός CD σε έναν αρχαιολογικό χώρο.
Με αναφορές στην Patti Smith, την γνωριμία, την καθοδήγηση και το πόσο έχει επηρεάσει την δουλεία των Florence and Machine, νομίζω ότι είναι απρέπεια στην τελευταία συναυλία να απουσιάζει ένα cover. Γενικότερα, οι τελευταίες εμφανίσεις των συγκροτημάτων σε περιοδεία, έχουν πάντα μια πινελιά, μια ιδιαιτερότητα. Εδώ είχαμε την τριπλή επανάληψη (Ηρώδειο – Γαλάτσι – Ηρώδειο) με παρόμοιο και περιορισμένο setlist, που του έλειπε η ζωντάνια. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην υποτονική επιλογή των τραγουδιών αλλά και στον τυποποιημένο, αν και όμορφο, τρόπο παρουσίασης.
Περίμενα πολύ περισσότερο συναίσθημα (και τουλάχιστον το No light, No light στο encore). Η παρότρυνση για ατελείωτη αγάπη προς όλες τις κατευθύνσεις βρήκε αρκετή απόκριση από το κοινό αλλά κατά τη γνώμη μου δεν συνδέεται με τη θλίψη, την απώλεια και απογοήτευση που «διαβάζω» στα τραγούδια της Florence. Είναι πολύ πιθανό η ίδια συναυλία, με τα ίδια τραγούδια, στο Ηρώδειο, σε 10 χρόνια να είναι ανεπανάληπτη… η συγκεκριμένη μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση και καμία συγκίνηση. Ίσως δεν είμαι έτοιμος ακόμα για strange music όπως περιέγραψε η ίδια η Florence, την μουσική της. Θα παραμείνω πιστός στο MTV Unplugged. Τελικό συμπέρασμα: τιμημένη η(οι) Florence Welch (and the Machine) από το ελληνικό κοινό. Έχει (έχουν) όμως πολύ δρόμο μπροστά τους για να καταξιωθεί(θουν) σαν μια μπάντα με δυνατά live, κρίνοντας τουλάχιστον από το Ηρώδειο.
Κείμενο: Κωστής Παπαϊωάννου
Φωτογραφία άρθρου: Χριστίνα Αλώσση
